ตอนที่ 2 รักผิดบาป 1

วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายของภาควิชาวิศวกรรมศาสตร์ และภาควิชาอักษรศาสตร์ ของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ซึ่งการสอบในครั้งนี้เป็นการสอบย่อยของวิชาเอกที่ทางภาควิชานั้น ๆ จัดสอบขึ้นมาเอง ทำให้บรรยากาศโดยรอบมหาวิทยาลัยในวันนี้ดูเงียบเหงาลงไปถนัดตา เนื่องจากบรรดานักศึกษาที่สอบเสร็จแล้วส่วนใหญ่เลือกที่จะไม่เข้ามา จนกว่าจะถึงวันประกาศผลอย่างเป็นทางการอีกครั้ง

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผิวขาวจัด สวมเสื้อช็อปสีน้ำตาลอันเป็นสัญลักษณ์ประจำสาขาวิทยาการคอมพิวเตอร์ เขาวิ่งเหยาะ ๆ ตรงเข้ามาหาหญิงสาวร่างเล็กผมยาวที่ในตอนนี้กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออยู่อย่างไม่ในใจคนที่กำลังเดินผ่านไปผ่านมา

“ไอมารอวิทย์นานหรือยัง?” กรวิทย์พูดขึ้นพลางนั่งลงบนโต๊ะม้าหินอ่อนสีขาวที่ตั้งอยู่บริเวณพื้นที่ด้านข้างสำนักหอสมุดกลางที่หญิงสาวนั่งอยู่ก่อนหน้า

ไอศิกาเงยหน้าขึ้นยิ้มให้กับชายหนุ่มที่เพิ่งมาใหม่ พลางโชว์หนังสือนิยายรักหวานให้เขาดู

“ก็ไม่นานเท่าไหร่ ไอเพิ่งอ่านนิยายไปได้ไม่กี่หน้าเอง แล้วข้อสอบวันนี้ยากไหม วิทย์ทำได้หรือเปล่า?”

“ยากกกก” เขาลากเสียงยาวเพื่อให้คนฟังเชื่อว่าข้อสอบที่เจอมาทั้งวันนั้นยากจริง ๆ “เหนื่อยเลย ไม่รู้ว่ารอบนี้เกรดจะออกมาเท่าไหร่ ถ้าเกรดไม่ดีเจอพี่วีดุแน่เลย”

หญิงสาวพยักหน้าอย่างเข้าใจ เพราะว่าเธอเคยได้ยินกิตติศัพท์ความเฮี๊ยบของพี่ชายแฟนหนุ่มจากปากของเขาอยู่บ่อยครั้ง “หิวไหม ไปหาอะไรกินคลายเครียดกันดีกว่า มื้อนี้ไอเลี้ยงเอง”

“โอ๊ย..ไม่ต้องเลย นี่ใคร วิทย์นะจ๊ะ อนาคตเจ้าของกิจการรีสอร์ทใหญ่ แค่เลี้ยงข้าวแฟนแค่นี้เด็กๆ” คู่สนทนายืดอกพูดอย่างภาคภูมิใจ พลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“เชิญท่านหญิงเสด็จไปที่รถเลยนะขอรับ”

ไอศิกาหัวเราะคิกให้กับคำพูดของชายหนุ่ม ก่อนที่จะเก็บเอาหนังสือนิยายรักหวานใส่กระเป๋าสะพายสีชมพูสดใสใบย่อม

“เจ้าค่ะ”

ยังไม่ทันที่คนทั้งคู่จะเดินไปที่รถ ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงเรียกตะโดนเรียกดังมาจากทางด้านหลัง

“เฮ้ย ๆ ไอ้วิทย์”

คนทั้งคู่หันไปมองตามเสียงเรียกก็เห็นว่าเป็นศรุตที่กำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงเข้ามา

“เกือบไม่ทันเลย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่กระหืดกระหอบ ก่อนที่จะเอามือทั้ง 2 ข้างของตนวางลงบนไหล่กว้างของกรวิทย์

“พอดีพี่ป็อกสายรหัสเราจะจัดปาร์ตี้ฉลองสอบเสร็จกัน คราวนี้แกจะต้องไปนะห้ามปฏิเสธ”

กรวิทย์เหลือบมองไปทางคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างตัวด้วยความรู้สึกที่เกรงใจ

“เอาคนนอกไปด้วยได้ไหมอ่า..”

“ไม่เป็นไรหรอกวิทย์ ไอเกรงใจ อีกอย่างเลี้ยงกันเฉพาะสายรหัสคนนอกอย่างไอไม่ไปดีกว่า” เธอพูดพลางดึงเสื้อช็อปของคนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เบา ๆ

“แต่…”

“ไม่เป็นไรจริง ๆ นะ” ไอศิกาบอกด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้ม เพื่อให้คนตัวสูงสบายใจ ก่อนหันหน้ามาถามศรุต “แล้วนี่จัดปาร์ตี้กันวันไหนคะ?”

“เออ…คือ” คนถูกถามอึกอักพาลตอบอย่างไม่ค่อยจะเต็มเสียงสักเท่าไหร่ “พวกเราจะกินเลี้ยงกันเย็นนี้เลยที่ห้องของเจ้าซีมันน่ะ”

คราวนี้เป็นไอศิกาเองที่เริ่มมีสีหน้าที่ไม่สบายใจ

“ที่หอเหรอคะ ไอก็นึกว่าเป็นร้านหมูกระทะซะอีก แล้วนี่มีผู้หญิงคนอื่นไปด้วยไหม?”

“ไม่มี ๆ สายรหัสเรามีแต่ผู้ชายล้วน ๆ เลย” ศรุตรีบปฏิเสธเสียงสูง เพราะเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าแต่ละคนจะพาแฟนมานั่งกินด้วยกันหรือเปล่า

“วิทย์ไม่ไปก็ได้นะ ถ้าหากว่าไอรู้สึกไม่สบายใจ” กรวิทย์บอก พลางลูบศีรษะของคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างตัวเบา ๆ ราวกับว่ากำลังปลอบใจ

“สรุปแล้วจะยังไง จะไปไม่ไปเนี่ย เดี๋ยวต้องไปซื้อของที่โลตัสกับไอ้ชัชมันอีกนะ” ศรุตเริ่มรู้สึกหงุดหงิดเมื่อเห็นท่าทางที่ลังเลของกรวิทย์ เดี๋ยวจะไป เดี๋ยวจะไม่ไป ไม่ยอมตัดสินใจเสียที

“วิทย์ไปค่ะ” ไอศิกาตอบแทนคนตัวสูงที่ยังคงยืนลังเลไม่กล้าตอบออกไป

“โอเค งั้นตกลงตามนี้ เย็นนี้เจอกัน” พูดจบศรุตก็เดินจากไปทันที ในขณะที่กรวิทย์และไอศิกายังคงยืนอยู่ที่เดิม