บทที่2 จุดเริ่มต้น 1

"พะ..พี่พาย" วินาทีแรกที่ได้เห็นหน้าพระพายซึ่งเป็นพี่รหัสตอนเรียนมหาวิทยาลัยข้าวหอมถึงกับตาเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก พยายามสะบัดแขนออกจากการจับกุมของรุ่นพี่หนุ่มสุดแรงเพราะรู้สึกกลัวจับใจกับความผิดที่ตัวเองได้กระทำไว้ "พี่นนท์ปล่อยข้าวนะคะ ข้าวจะกลับไปทำงาน"

"เลิกดิ้นรนสักทีข้าวหอม ยอมรับความจริงได้แล้ว" นนทพัทธ์กัดฟันพูดอย่างนึกรำคาญจ้องมองคนที่เอาแต่ส่งเสียงร้องท้วง และพยายามบิดข้อมือออกจากการจับกุมของเขาเขม็งรู้ทั้งรู้ว่าดิ้นรนไปก็เปล่าประโยชน์

"กะ.."

"นี่มันอะไรกัน..พี่สินมาที่นี่ได้ยังไงครับ" ไม่ทันที่ข้าวหอมจะได้เอ่ยอะไรต่อเธอก็ต้องหยุดชะงักเพราะเสียงของใครบางคนดังขึ้นเสียก่อน เมื่อตวัดสายตามองก็พบว่าเป็นอลันคนรักของพระพายนั่นเอง

"เรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นมาจากผู้หญิงคนนี้ทั้งหมด" สินพี่ชายของแพรเอ่ยพร้อมกับชี้ไปที่ข้าวหอมทำเอาเธอถึงกับหน้าถอดสีความกลัวถาโถมเข้ามาอย่างหนัก ตอนนี้รอบตัวของเธอมีแต่คนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องในวันนั้น

"หมายความว่าไงครับ" อลันตวัดสายตามองหน้าสินอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะเลื่อนสายตามองหน้าข้าวหอมต่อด้วยแววตาสับสนงุนงง

"ผู้หญิงคนนี้สวมรอยเป็นฉันยังไงละคะ คนที่ไปหาแฟนคุณในวันนั้นไม่ใช่ฉันแต่เป็นเธอ" พระพายเป็นคนหันกลับไปตอบคำถาม ก่อนจะเดินเข้าไปยืนประจันหน้ากับข้าวหอมจับจ้องเธอด้วยแววตาผิดหวังและเสียใจ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "ข้าวบอกพี่มาหน่อยสิว่าพี่ทำอะไรให้ข้าวไม่พอใจเหรอ ทำไมข้าวหอมถึงได้ทำกับพี่แบบนี้ สวมรอยเป็นพี่แล้วไปทำร้ายคนอื่นทำไม"

"..." ข้าวหอมได้แต่เม้มปากแน่นจ้องมองหน้ารุ่นพี่สาวด้วยแววตาไหวระริก เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะพูดอะไรออกไปดี ใช่รุ่นพี่สาวดีกับเธอมากมีอะไรก็คอยช่วยเหลือตลอดเป็นเธอเองที่ไม่ดีปล่อยให้ความอิจฉาริษยา และความเกลียดชังครอบงำจิตใจจนเผลอทำร้ายคนที่ดีกับเธอ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ทำเรื่องไม่ดีลงไปแล้ว

"ทำทำไมข้าวทำทำไม รู้ไหมว่าการกระทำของข้าวมันทำร้ายพี่มากแค่ไหน" เธอสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อจู่ ๆ รุ่นพี่สาวก็ตะเบ็งเสียงใส่เธอดังลั่นพร้อมกับจับไหล่ทั้งสองข้างแล้วเขย่าจนศีรษะเธอสั่นคลอน "บอกมาสิว่าทำทำไมข้าวหอม"

"เพราะข้าวเกลียดพี่ไง ข้าวเกลียดที่พี่นนท์รักพี่ทั้งที่ข้าวพยายามทำทุกอย่างให้ แต่พี่นนท์ก็ไม่เคยเห็นข้าวอยู่ในสายตาเลยเอาแต่ปฏิเสธ และพร่ำบอกว่ารักพี่คนเดียว" ในที่สุดเธอก็ทนต่อแรงรบเร้าไม่ไหวอีกต่อไปตะเบ็งเสียงตอบพร้อมกับน้ำตาแห่งความเจ็บปวดที่ค่อย ๆ รินไหลออกมา "พี่พายรู้ไหมข้าวยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองให้เหมือนพี่ ยอมเป็นเงาของพี่ยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อให้ได้ใจพี่นนท์ แต่มันก็เปล่าประโยชน์พี่นนท์ไม่เคยเห็นข้าวอยู่ในสายตา ไม่เคยเลยสักครั้ง"

เธอพรั่งพรูความรู้สึกที่สะสมอยู่ในใจมาเนินนานออกไปจนหมด เธอแอบรักรุ่นพี่หนุ่มเงียบ ๆ มาตลอดพยายามเข้าไปอยู่ในสายตาของเขาทำตัวเป็นรุ่นน้องที่แสนดีเพื่อหวังว่าจะมีสักครั้งที่เขาสนใจเธอขึ้นมาบ้าง จนกระทั่งเขาอยู่ปีสี่เธอจึงตัดสินใจสารภาพรักกับเขาไปตรง ๆ ก่อนเขาจะเรียนจบ และไม่ได้เจอกันอีก

แต่หัวใจของเธอก็ต้องแตกสลายเพราะรุ่นพี่หนุ่มปฏิเสธความรักจากเธออย่างไม่มีเยื้อใย และยังบอกอีกว่าคนที่เขารักคือพระพาย

ความรักที่เธอมีให้รุ่นพี่หนุ่มมันมากมายจนเกินจะยอมรับได้จึงพยายามทำตัวให้เหมือนพระพายเพื่อหวังว่าเขาจะเปลี่ยนใจมาชอบเธอสักนิด แต่ก็เปล่าเลยเขายังคงปักใจแน่วแน่แค่พระพาย

ตอนแรกเธอแค่อิจฉา และริษยาพระพายเท่านั้นที่ได้ครองหัวใจรุ่นพี่หนุ่ม แต่จุดเปลี่ยนที่ทำให้เธอเกลียดชังพระพายคือวันที่รุ่นพี่หนุ่มผลักไสไล่ส่ง และหลบหน้าเธอหลังจากคืนนั้นที่เขาเมาแล้วเผลอมีอะไรกับเธอโดยที่เธอนั้นมีสติดีทุกอย่าง

เธอยอมมอบกายมอบความบริสุทธิ์ที่รักษามาถึงสิบแปดปีให้เขาโดยง่าย คิดแบบโง่ ๆ ว่ามันจะซื้อใจเขาได้ แต่เปล่าเลยพอรุ่นพี่หนุ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเขากลับปัดความรับผิดชอบบอกว่ามันเป็นความผิดพลาดให้เธอลืมมันไปเสีย และอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกพระพาย แค่นั้นยังไม่พอเขายังสั่งห้ามไม่ให้เธอไปวุ่นวายกับเขาอีก เขาผลักไสเธอได้อย่างเลือดเย็น

"..."

คำพูดที่พรั่งพรูออกจากปากรุ่นน้องสาวทำเอานนทพัทธ์ถึงกับอึ้งเพราะเขาอย่างนั้นเหรอข้าวหอมถึงได้ทำร้ายพระพาย แต่นั้นมันไม่สำคัญเท่ากับว่าตอนนี้พระพายจะมองเขาเป็นคนยังไงเมื่อรู้ว่าเขาแอบรักเธอ หนำซ้ำยังเป็นผู้ชายเห็นแก่ตัวปัดความรับผิดชอบ

สายตาของพระพายที่มองเขามันเต็มไปด้วยความผิดหวังและเสียใจ ก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายบีบรัดอย่างหนักตอนนี้เขาคงกลายเป็นผู้ชายไม่ดีสำหรับเธอไปแล้ว

เขาอยากจะเอ่ยอะไรออกไปสักคำแต่มันเหมือนมีอะไรจุกอยู่ในลำคอทำได้แค่มองสบตาสื่อให้เธอรู้ว่าเขาก็เจ็บปวดและเสียใจไม่แพ้กัน

พระพายมองสบตารุ่นพี่หนุ่มนิ่ง ๆ นานนับนาทีก่อนเลื่อนสายตาถามไถ่ข้าวหอมต่อ "ข้าวเกลียดพี่แล้วเรื่องคุณอลันมาเกี่ยวอะไรด้วย พี่ไม่เคยบอกข้าวหรือบอกใครเลยเรื่องการแต่งงานกับคุณอลันแล้วข้าวรู้ได้ยังไง"

"ก็พี่พายรักคุณอลันไม่ใช่เหรอ ข้าวก็ต้องการทำให้คุณอลันเกลียดพี่พายไงเพื่อที่เขาจะได้ปฏิเสธการแต่งงานกับพี่ แล้วพี่พายก็จะได้เจ็บปวดเหมือนที่ข้าวเจ็บ ส่วนข้าวรู้ได้ยังไงพี่พายไม่ต้องรู้หรอก"

"ใครเป็นคนบอกว่าพี่รักคุณอลันมันไม่ใช่ความจริงเลย พี่ไม่เคยรักคุณอลันไม่เคยรักเลยสักนิด พี่กับเขาเกลียดกันยังกับอะไรดี"

"ไม่จริงมีคนบอกข้าวมา พี่อย่ามาโกหกข้าวไม่เชื่อ" ข้าวหอมส่ายหน้าระรัวราวกับกำลังสับสนในสิ่งที่ได้รับรู้ทำให้ทุกคนต่างพากันงุนงงเข้าไปอีก ยังมีคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อีกเหรอโดยเฉพาะพระพาย

"ใครบอกข้าวบอกพี่มาสิยังมีคนที่รู้เรื่องนี้ด้วยใช่ไหม"

"ไม่มี ไม่มีใครทั้งนั้น"

"ไม่มีใครบอกแล้วข้าวรู้จักแพรแฟนคุณอลันได้ยังไง แล้วรู้ได้ยังไงว่าแฟนคุณอลันพักอยู่ที่ไหน รู้ความเคลื่อนไหวของเธอได้ยังไงกัน งั้นที่ข้าวสวมรอยเป็นพี่แล้วไปหาแพรไปพูดจาใส่ร้ายคุณอลัน และทำแพรแท้งลูกเป็นฝีมือตัวเองทั้งหมดไม่เกี่ยวกับใคร"

"ไม่จริงข้าวไม่ได้ทำให้แพรแท้ง พี่พายอย่ามาโกหก"

"พี่ไม่ได้โกหกรู้ไหมการกระทำของข้าวมันทำร้ายคนไปกี่คน ข้าวหอมทำให้เด็กบริสุทธิ์ที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยต้องจบชีวิตลงทั้งที่ยังไม่มีโอกาสลืมตามาดูโลก ข้าวทำให้แพรเขาเจ็บปวดเสียใจจนฆ่าตัวตาย ข้าวทำให้ครอบครัวของแพรต้องสูญเสียคนที่รักไป แล้วข้าวรู้ไหมว่าพี่ต้องมารับกรรมในสิ่งที่พี่ไม่ได้ก่อและไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยต้องถูกตราหน้าว่าเป็นคนเลวทั้ง ๆ ที่พี่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักนิด"

"..."

"พี่ต้องถูกคุณอลันทำร้ายซ้ำ ๆ เพราะการกระทำของข้าว รู้ไหมว่าพี่เจ็บปวดแค่ไหน"

"ไม่จริงจะเป็นไปได้ยังไงกัน ไม่จริ๊ง ๆ ข้าวไม่ได้ทำใครตาย คนคนนั้นต่างหากที่ผิดข้าวไม่ผิด กรี๊ด!"

สิ่งที่ได้รับรู้ทำให้ข้าวหอมสติแตกกรีดร้องออกมาอย่างรับไม่ได้พยายามดีดดิ้นออกจากการจับกุมสุดแรง

เธอไม่รู้เลยว่าการที่เธอไปทำตามคำว่าจ้างของนิกกี้ในวันนั้นมันจะทำให้แพรกับลูกในท้องตาย "มะ..ไม่จริงข้าวไม่ได้ทำ ข้าวไม่ได้ทำ ฮึก!"

"มันคือความจริงข้าวหอม แล้วใครกันคือคนอยู่เบื้องหลังบอกความจริงพี่มาข้าวหอม" พระพายจับไหล่ข้าวหอมไว้มั่น จ้องหน้าถามอย่างคาดคั้น "ตั้งสติข้าวหอมแล้วเล่าความจริงให้พี่ฟังทั้งหมดว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้น และมีใครเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้บ้าง"

"ฮึก! มะ..มีคนคนหนึ่งมาว่าจ้างให้ข้าวสวมรอยเป็นพี่พาย แล้วบอกว่าไปพูดกับแฟนคุณอลันยังไงก็ได้ให้เธอยอมเลิกกับคุณอลัน และทำยังไงก็ได้ให้แพรเกลียดคุณอลัน เขายังให้ยาบางอย่างมากับข้าวบอกว่ามันเป็นแค่ยากล่อมประสาทหากแพรยังดื้อดึงก็ให้ข้าวจับยาที่ให้มากรอกปากบอกว่าแค่จะทำให้เธอกลัวเท่านั้น"

"แล้วข้าวหอมก็รับงานนี้อย่างง่ายดาย"

"ข้าวเกลียดพี่ไงพอมีคนมาบอกว่ามีวิธีทำให้พี่พายเจ็บปวดเสียใจข้าวก็ตกลงรับปากทันที ข้าวอยากให้พี่เจ็บเหมือนที่ข้าวเจ็บ และตอนนั้นข้าวก็มีปัญหาเรื่องเงินด้วยจึงรับงาน ข้าวไม่รู้จริง ๆ ว่ามันจะร้ายแรงขนาดนี้"

ข้าวหอมเล่าพลางสะอึกสะอื้นไห้ไปด้วย ตอนนั้นเธอรู้สึกเกลียดชังพระพายมาก ๆ จึงคิดอะไรง่าย ๆ คิดเพียงว่าต้องการทำให้พระพายเจ็บปวดประจวบเหมาะกับต้องใช้เงินรักษาแม่ที่เป็นโรคไตด้วย เมื่อมีคนมาว่าจ้างด้วยจำนวนเงินถึง 200,000 เธอจึงตอบตกลงในทันที

คิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องทุกอย่างจะเลวร้ายถึงเพียงนี้เพราะความโง่เขลาและเห็นแก่เงินทำให้ผู้หญิงคนนั้นหลอกใช้เธอได้

"ยังมีคนอยู่เบื้องหลังเรื่องชั่ว ๆ นี้อีกเหรอ" สินเอ่ย ก่อนพระพายจะถามไถ่ต่อ "แล้วคนว่าจ้างข้าวหอมเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายรู้ไหมว่าชื่ออะไร หน้าตาเป็นยังไง"