บทที่7 กลิ่นคนหวงลอยมาแต่ไกลมาก

ก้าวเข้ามานั่งในรถแท็กซี่มนต์มีนาถึงได้รู้ว่าเนื้อตัวเธอสั่นเทา ก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายเต้นรัวราวกลองรบ มองกระจกรถส่องหลังก็พบว่าสีแดงของลิปสติกแทบไม่หลงเหลืออยู่ มีเพียงรอยบวมเจ่อและสีแดงเรื่อจากการบดจูบของเขา

เธอเพิ่งถูกพิชยะจูบจริง ๆ เหรอ

เธอเพียงแค่ฝันไปหรือยังไงกันแน่ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วไปหมด

แม้การจูบ จะถือเป็นเรื่องธรรมดาของชายหญิงปัจจุบันนี้ แต่การที่เธอถูกพิชยะจูบ ถือเป็นเรื่องใหญ่หลวงในชีวิต

จะทำยังไงดี กระทั่งตอนนี้เธอก็ยังไม่สามารถลืมรสจูบวาบหวามนั้นลงได้

แต่ระหว่างเขากับแฟนสาวที่ชื่อรสสราคนนั้นล่ะ

สาเหตุที่พิชยะกลับมาทำงานที่นี่ก็เพราะทั้งสองคนเลิกรากันแล้ว มันมีมูลความจริงสักแค่ไหน เพราะเท่าที่เธอรู้พิชยะไม่เคยปริปากพูดถึงเรื่องนี้

วันเกิดของพิชชาจัดขึ้นที่บ้านกิจธาดาวงศ์ในคืนวันเสาร์ของสัปดาห์ถัดมา ด้วยเจ้าของงานเน้นเป็นธีมชุดราตรี สุภาพบุรุษมาในชุดทักซิโด้ เพื่อน ๆ จึงแต่งตัวชนิดไม่มีใครยอมใคร

คุณมนูญกับคุณเพ็ญพิชย์มอบหมายให้บุตรสาวคนเล็กอยู่ในความดูแลของลูกชายคนโต ปาร์ตี้วันเกิดค่ำคืนนี้เขาเลยต้องนั่งคุมเป็นผู้ปกครอง

งานสังสรรค์ที่มีสาว ๆ สวย ๆ มากันเพียบ งานนี้หมอธนาจึงขอติดสอยห้อยตามมาด้วย ในตอนแรกพิธาก็ถูกบังคับให้มาสนุกด้วยอีกคน แต่เพราะเขามีผ่าตัดเคสฉุกเฉินเลยต้องขอตัวกลับทั้งที่เพิ่งมาถึงได้ไม่นาน

สองหนุ่มนั่งแยกโต๊ะห่างออกมาจากกลุ่มนักศึกษา พิชยะสังเกตความประพฤติของน้องสาวอยู่ห่าง ๆ เพราะงานนี้มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ด้วย

เนื่องจากพิชยะไม่อยากให้คนรับใช้ในบ้านมีงานเพิ่มขึ้นจากเดิมเขาเลยใช้บริการจากพนักงานโรงแรมแทน

นอกจากใบหน้าหล่อเหลาแถมดีกรีศัลยแพทย์หนุ่มประจำโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง ที่บรรดาเพื่อน ๆ ของพิชชาพากันกรี๊ดกร๊าดเป็นทุนเดิม งานนี้พิชยะเลยได้คะแนนความนิยมเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว

“มีน้องสาวก็ดีแบบนี้เองกูชักอิจฉามึงแล้วว่ะไอ้ฟัน กูอยากมีน้องสาวแบบมึงบ้างว่ะ” สายตาแพรวพราวของคุณหมอหนุ่มมองเด็กนักศึกษาสาวอย่างเสือที่ซ่อนเขี้ยวเล็บไม่มิด

“จัญไรอย่างมึงไม่มีน่ะดีแล้ว” มือเรียวยาวยกแก้ววิสกี้ขึ้นจิบ สายตาเหมือนกำลังมองหาใครสักคน

“เออ ค้าบไอ้คนดี ว่าแต่มึงมองหาใครวะกูเห็นมองอยู่นานแล้ว” ถามอย่างคนรู้ทัน เผื่อว่าพิชยะจะเล็งเหยื่อตัวเดียวกันไว้ จะได้ทำข้อตกลงกันก่อน

“เปล่านี่” ชายหนุ่มเปลี่ยนมาจ้องมองแก้ววิสกี้ในมือแทน

นอกจากน้องสาวตัวแสบของเขาจะชักแม่น้ำทั้งห้ามาเป็นเหตุผลในการขอจัดงานสังสรรค์ขึ้นที่บ้าน พิชยะยังมีเหตุผลอื่นในการสนับสนุน

“มึงอย่ามาปฏิเสธซะให้ยาก อย่างมึงอ้าปากกูก็เห็นลิ้นไก่แล้ว” จะมีใครรู้ไส้รู้พุงพิชยะไปกว่า ธนา อัศวโยธิน ฝาแฝด ‘แจ็คสัน หวัง’ คนนี้

ตั้งแต่กลับมาพิชยะก็ทำตัวเหมือนเป็นหนุ่มโสด ดื่มเที่ยว มีสัมพันธ์กับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าเหมือนอยากประชดใครอย่างนั้นแหละ

หากจะพูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างพิชยะกับรสสรา ตอนนี้เป็นยังไงนั้นไม่มีใครรู้ความจริง เพราะแม้แต่เขากับพิธา พิชยะก็ไม่เคยปริปากเล่า

แต่ที่รู้ ๆ สองคนนี้จะต้องมีปัญหาอะไรกันแน่ ๆ ซึ่งรอยร้าวมันก็น่าจะเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนที่พิชยะล้มเหลวในการขอรสสราแต่งงาน

แม้จะถูกหมอธนาจ้องจับผิดชายหนุ่มก็ไม่ได้ใส่ใจ สายตาคมเข้มจดจ่ออยู่กับแก้วทรงสวยในมือ นั่งดื่มเงียบ ๆ ราวกับคนไม่มีพิษมีภัยเป็นเสือร้ายซ่อนเขี้ยวเล็บ

ทว่าระหว่างที่ทุกคนกำลังสนุกกันอยู่นั้นบรรยากาศครึกครื้นก็ถูกมนต์มีนาดึงความสนใจไป เพียงเพราะเธอปรากฏตัวขึ้นในงาน

หญิงสาวสวมชุดราตรีสั้นสีเงินระยิบระยับเหนือเข่าโชว์ขาเรียวเล็กขาวผ่อง อวดทรวงอกอวบสวยที่พิชชาบรรจงเลือกให้เองกับมือ

มนต์มีนาเป็นผู้หญิงที่มีใบหน้าสะสวยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว พอแต่งตัวแบบนี้ หนุ่ม ๆ ในงานเลยอดเหลียวหลังมองไม่ได้

ไม่เว้นแม้แต่พิชยะ

ทั้งสองคนอาศัยอยู่ชายคาเดียวกันแต่ส่วนใหญ่เขาจะเห็นเธอสวมชุดนักศึกษา วันไหนอยู่บ้านเธอก็จะสวมเสื้อผ้าสบาย ๆ อย่างเสื้อยืดกางเกงขาสั้นเสียมากกว่า

เขาชอบมองผู้หญิงแต่งตัวสวย ๆ โชว์เนื้อหนังเป็นเรื่องธรรมดา ซึ่งเขามองว่าไม่ใช่เรื่องเสียหาย สันดานผู้ชายก็เป็นแบบนี้

กระทั่งได้เห็นสายตาที่หนุ่ม ๆ ในงานจ้องมนต์มีนาตาไม่กะพริบ แถมยังพากันอ่านกินเธอ เขาก็เริ่มจะเปลี่ยนความคิด

สิ่งสวยงามบางอย่างก็สมควรเก็บไว้เชยชมคนเดียว

“เพื่อนน้องมึงคนนี้สวยดีนี่หว่าแถมยังหุ่นดีด้วย ชื่ออะไรนะ” หนึ่งในหนุ่มที่มองหญิงสาวดวงตาเป็นประกายก็คงจะไม่พ้นคุณหมอธนา ชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อเรื่องชอบใช้ความอ่อนโยนและนิสัยเป็นกันเองทำให้เหยื่อตายใจมาหลายรายแล้ว

“มึงจะรู้ไปทำไม” เขาบังคับสายตากลับมามองแก้ววิสกี้ในมือ น้ำเสียงราบเรียบไม่ใกล้เคียงคนไม่พอใจ

“ไม่บอกก็ไม่ต้องบอกกูไปถามเองก็ได้” หมอธนาผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้หมายจะเข้าไปโปรยเสน่ห์และทำความรู้จักมนต์มีนาอย่างเป็นทางการ หลังจากพลาดโอกาสมาหลายครั้ง

ทว่าน้ำเสียงเข้มดังก็ลอดผ่านไรฟันอย่างคนไม่เต็มใจนัก

“มีน” พิชยะไม่คิดว่ามนต์มีนาจะสนใจผู้ชายอย่างเพื่อนของเขาคนนี้ แต่เขาก็ไม่ชอบหากหมอธนาจะเข้าไปยุ่มย่าม

“เออ ใช่ๆ มีน ว่าแต่ทำไมจู่ๆ มึงเปลี่ยนใจขึ้นมา” มองอีกฝ่ายด้วยความเคลือบแคลงสงสัย พิชยะคงไม่ได้จะทำตัวเป็นสมภารกินไก่วัดหรอกนะ หากเขาก็ยังมีรสสราอยู่

ไม่สิ ชัดเลย! แค่อ้าปากเขาก็เห็นลิ้นไก่แล้ว

“ฮั่นแน่…ไอ้ฟันนน อย่าบอกนะว่ามึงหวงก้าง” หนุ่มลูกครึ่งไทยจีนทิ้งตัวลงเก้าอี้ตัวเดิมแล้วยื่นหน้าเข้าไปหาอีกฝ่าย สายตามองหาพิรุธ

ชัวร์!ตอนพิธากับอัจจิมาก็ทีหนึ่งแล้ว คราวนี้เขาก็คงจะมองไม่พลาดอีก

“หวงก้างอะไรของมึง ไร้สาระ”

-----------

ช้า ๆ ได้พร้าเล่มงาม คำนี้จะไม่อยู่ในหัวของคูมหมอแล้วค่ะ