บทที่6 ทำโทษแหละ

“มีนไม่ได้มองนะคะมีนไม่เห็นอะไรทั้งนั้น” น้ำเสียงหนักแน่น หากแต่มนต์มีนากลับหลบสายตาจับผิดของอีกฝ่าย

เลิ่กลั่กน่าดู

“ก็ดี เพราะฉันไม่อยากให้ใครเห็นรอยสักที่หน้าท้อง”

“หน้าท้องเฮียไม่มีรอยสักนี่คะ”

บิงโก...

เขามองเธอพร้อมกับพูดประโยคนี้อยู่ในใจแน่ ๆ

ให้ตายสิมีน เอ้ย! มีน แกจะปากไวเอาโล่เหรอ

“ไหนว่าเมื่อกี้ไม่ได้มองไง” แม้ว่ามนต์มีนาจะอาศัยอยู่บ้านเขาหลายปีแล้ว แต่เขาก็มั่นใจว่าไม่เคยเดินถอดเสื้อเพ่นพ่านในบ้าน

“มีนยอมรับก็ได้ค่ะว่ามีนเห็นตอนที่เฮียถอดเสื้อ แต่เฮียเล่นยืนถอดเสื้ออยู่กลางห้องแบบนั้นเป็นใครก็ต้องเห็นไหมคะ” สองแก้มยังคงผ่าวร้อนหัวใจเต้นผิดจังหวะไปหลายระดับ

เขาคือผู้ชายที่เธอแอบชอบ ต่อให้ไม่มีเรื่องนี้ หัวใจเธอก็เต้นรัวเร็วทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ ๆ

“กำลังจะบอกว่าเป็นความผิดของฉัน?” เขาดูไม่พอใจคำตอบของเธอสักเท่าไหร่ หนำซ้ำยังขยับเข้าไปใกล้เธอจนเนื้อตัวแทบจะชิดกัน

“เปล่าค่ะ มีนไม่ได้หมายความแบบนั้น” หญิงสาวอ้อมแอ้มตอบ หลุบสายตามองพื้นยอมรับผิดกลาย ๆ จังหวะนั้นเธอถึงมองเห็นว่าพิชยะไม่ได้ติดกระดุมเสื้อเม็ดล่าง หน้าท้องเต็มไปด้วยมัดกล้ามจึงปรากฏแก่สายตาเธอในระยะเผาขน

“มองอะไร” น้ำเสียงเข้มเอ่ยออกมาไม่เหมือนคนที่กำลังต่อว่าแต่เหมือนคนกำลังจับผิดมากกว่า

“เปล่าค่ะ มีนไปมหา’ ลัยก่อนนะคะ” คนตัวเล็กหันหลังให้ชายหนุ่มทันทีแต่ก็ถูกีกฝ่ายคว้าแขนเอาไว้ได้ทัน

“แอบเข้ามาในห้องคนอื่นแล้วจะออกไปง่าย ๆ ได้ไง” ไอร้อนผ่าวจากร่างสูงตามมาแนบชิดแผ่นหลังบอบบาง ดันให้มนต์มีนาจนมุมที่บานประตู มือแข็งแรงบีบข้อมือข้างที่กำลังคว้าจับ อีกข้างกดแขนเธอไว้แนบเอวบาง เหมือนกำลังกอดเธอกลาย ๆ

“ฉันควรจะบอกกฎระเบียบในการอยู่บ้านหลังนี้ให้เธอรู้ตั้งแต่แรกสินะ” ชายหนุ่มกระซิบชิดกับซอกคอขาวเนียน กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากกายหญิงสาวยั่วยวน ยังไม่ทันจรดจมูกสูดดมกลิ่นจนพอใจ มนต์มีนาก็เบี่ยงคอหนี เอี้ยวตัวมาถามเสียงสั่น

“กฎอะไรเหรอคะ” ใช่ว่าเธอจะไม่เคยสอบถามเรื่องนี้จากพิชชาหรือไม่รู้กาลเทศะว่าอะไรควรไม่ควรเมื่อมาอาศัยอยู่บ้านคนอื่น พิชยะถึงต้องพูดประโยคเช่นนี้ออกมาราวกับว่าที่ผ่านมาเธอปฏิบัติตัวไม่เหมาะสม

“ก็กฎการอยู่ร่วมกันกับฉันไง” หูเธอไม่ฝาดแน่นะ เขาควรใช้คำว่า กฎในการอยู่บ้านหลังนี้ ถึงจะถูกสิ นัยน์ตาของชายหนุ่มเข้มขึ้นจนมนต์มีนาเริ่มรู้สึกผิดแปลก

พิชชะทำตัวแปลกไปจากทุกวัน หรือเป็นเพราะเธอถือวิสาสะเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเขา

ยัยเพื่อนตัวดี หาเรื่องให้เธอแล้วไง

“กฎอะไรคะ ต่อไปมีนจะได้ปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด” มนต์มีนาสำนึกในควาผิดของตนเอง ทว่าคำพูดจากใจของเธอยิ่งกระตุ้นให้พิชยะอยากดอมดมดอกไม้ช่อนี้

“กฎของฉันก็คือ ต่อไปนี้ห้ามเธอหลบสายตาของฉัน”

“คะ?” เธอมองชายหนุ่มด้วยความงุนงง การสบสายตาของเขามันกลายเป็นกฎระเบียบในการอาศัยอยู่ที่นี่ไปได้ยังไง

“มีใครเคยบอกไหมว่าเวลาเธอทำหน้าตกใจแล้ว…น่ารักดี” มนต์มีนาเหมือนถูกมนต์ตราสะกดด้วยประโยคคำถามเมื่อครู่ เขาพูดไปอย่างนั้นเองหรือว่าเธอจะน่ารักในสายตาของเขาจริง ๆ

ดีที่เธอแต่งหน้าไปเรียนจัดกว่าทุกวัน มองจากผิวแก้มเขาคงไม่มีทางรู้เลยว่าเธอกำลังรู้สึกเขินกับคำพูดที่อาจจะไม่ได้มีความหมายซ่อนอยู่ ทว่าใบหูบอบบางของเธอก็ช่างซื่อตรง ไม่อาจซ่อนสีแดงแจ๋จากความอายเอาไว้ได้

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะทำความเข้าใจกับการกระทำของอีกฝ่ายในเช้านี้ พิชยะก็สอดแขนช้อนแผ่นหลังรั้งร่างหอมกรุ่นเข้าใกล้จนอกอวบแนบชิดสนิทกับแผงอกกว้าง ริมฝีปากร้อนผ่าวเข้าครอบครองริมฝีปากบางสีแดงสด

ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างด้วยความตกใจก่อนจะผละออกจากชายหนุ่ม แต่พิชยะก็ใช้ฝ่ามืออีกข้างรั้งท้ายทอยบังคับให้เธอรับจูบที่แสนเอาแต่ใจ

ริมฝีปากของหญิงสาวราวกับมีมนต์สะกด พิชยะเลาะชิมดูดดึงริมฝีปากคนตัวเล็กเบา ๆ เพื่อเป็นกลยุทธ์ในการให้เธอเผยอปากออก แล้วค่อยส่งลิ้นเร่าร้อนของตนเองไปกวาดไล้ หยอกเย้ากับปลายลิ้นที่เต็มไปด้วยรสชาติหวานหอม

หลายอึดใจกว่าที่จุมพิตของศัลยแพทย์หนุ่มจะหยุดลง

“จูบนี้เป็นการทำโทษที่เมื่อกี้เธอหลบสายตาของฉัน” ยังคลอเคลียอยู่ไม่ห่างจากริมฝีปากวาว ลูบไล้เบา ๆ ที่สะโพกหนั่นแน่นผ่านเนื้อผ้าของกระโปรงนักศึกษา อารมณ์อยากรู้อยากลองก่อนหน้านี้หายไปหมด เหลือเพียงความกระหายใคร่ อยากครอบครอง

มนต์มีนายืนอยู่ได้เพราะพิชยะช่วยพยุงรั้งเธอไว้ ในสมองของเธอประมวลผลช้าลงไปหลายระดับเพราะการกระทำของชายหนุ่มตรงหน้า

พอเขาจะก้มลงมาหาอีกรอบเธอก็เม้มเก็บริมฝีปาก หดคอให้หน้าผากยันกับอกกว้าง ในขณะที่สมองยังคงงุนงง

พิชยะเข้าใจการตอบสนองของมนต์มีนาในตอนนี้ดี ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยแสดงท่าทีอะไรกับเธอมา

เรียกว่าเป็นเสือที่เก็บเขี้ยวซ่อนเล็บไว้ ดูไม่มีพิษมีภัย

แต่เหตุผลที่ทำให้เขาเผยเขี้ยวเล็บให้เธอเห็น เป็นเพราะหลายวันก่อน เขาบังเอิญไปได้ยินอะไรเข้า

ชายหนุ่มเชยคางของหญิงสาวขึ้นให้สบตา ลิปสติกสีแดงของเธอเปรอะเลอะขอบปาก ดวงตาคู่สวยอ่อนไหวสั่นระริกอย่างเห็นได้ชัด

เธอคงกำลังตั้งคำถามกับเขามากมาย

ยังหรอก นี่มันแค่เริ่มต้น

เป็นว่าเขาได้ถูกใจใครแล้ว ไม่มีทางจะปล่อยให้หลุดมือ จะช้าหรือเร็วเท่านั้น

----------

ร้ายนะคูมหมอ