9 ไปกับพี่เดี๋ยวนี้..โรส

ณ โรงเรียนประจำนานาชาติ ( Viriya International School Thailand )

“ประกาศ!” “ขอเชิญนางสาวโรสสิริน วิริยะพงษ์ไพศาลที่ห้องผู้อำนวยการ ด่วน!” เสียงประกาศจากประชาสัมพันธ์ดังขึ้นใน ห้องเรียนของโรสสิรินในชั่วโมงเรียนสร้างความแปลกใจกับผู้ถูก พาดพิงชื่อที่จู่ ๆ ก็ถูกเชิญพบไปที่ห้องทำงานของผู้อำนวยการ

“ต่อไปนี้ทางโรงเรียนอนุญาตให้หนูเรียนตามปกติโดยไม่ต้องพักที่หอนะ” โรสสิรินเบิกตาโตเพราะกำลังงงกับคำพูดของผู้อำนวยการ ตามกฎของโรงเรียนแล้วนักเรียนทุกคนต้องพักที่หอเท่านั้นจะอนุญาตให้กลับบ้านได้เฉพาะวันหยุดสุดสัปดาห์ ช่วงเทศกาล และช่วงปิดภาคเรียนเท่านั้น หรือไม่ก็มีผู้ปกครองมาขออนุญาตเนื่องจากติดธุระสำคัญที่จะต้องพาตัวนักเรียนไปด้วย

ประตูถูกเปิดพร้อมกับร่างสูงของโฬม “นายบอกให้ไปขึ้นรถเดี๋ยวนี้ครับคุณหนู”

“ทำไมต้องไปคุณโฬมเห็นไหมว่าโรสต้องเรียนแล้วนี่พี่ภีมอยู่ที่ไหนคะ” โรสสิรินค้านเพราะใกล้สอบแล้วเธอไม่อยากขาดเรียนเพราะกลัวจะตามเพื่อนไม่ทันพลันกวาดสายตามองหาตัวต้นเรื่องที่ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย

“คนเอาแต่ใจ” หญิงสาวได้แต่บ่นอุบอิบจนผู้อำนวยการต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบก่อนที่ภีมภวัตจะมาตามด้วยตัวเอง

เขาเคยได้ยินกิตติศัพท์ของชายหนุ่มมาบ้างแล้วและไม่ อยากจะพิสูจน์กับตัวเองด้วย เพราะไม่อยากยุ่งกับเจ้าของโรงเรียนที่เดินทางมารับโรสสิรินด้วยตัวเอง และก็สั่งเป็นกรณีพิเศษว่าไม่ให้น้องสาวของเขาต้องอยู่หอพักอีก

“เรื่องเรียนหนูไม่ต้องกังวล ทางโรงเรียนจะให้อาจารย์มาติวให้ ทันทีที่หนูกลับมา” หญิงสาวจำต้องยอมตามนายโฬมออกไปเนื่องจากไม่อยากสร้างความลำบากใจให้กับคนไม่เกี่ยวข้อง

“เชิญครับ นายรออยู่ที่รถแล้ว” โฬมกล่าวพร้อมรับกระเป๋าจากหญิงสาวที่เอาแต่เดินหน้ามุ่ย ด้านภีมภวัตที่นั่งรออยู่ในรถแอบสังเกตุเห็นเธอตั้งแต่ก้าวออกมาจากอาคารเรียนแล้ว วันนี้เธออยู่ในเครื่องแบบนักเรียนเสื้อเชิ้ตสีขาวผูกเนกไทด์สวมทับด้วยเสื้อสูทสีกรมกระโปรงจีบรอบตัวลายสก็อต แม้แต่ในชุดเครื่องแบบเธอก็ดูจะน่ารักไปหมดในสายตาเขา เมื่อขึ้นไปนั่งบนรถเธอก็หันมาสอบถามกับพี่ชายที่นั่งกอดอกไขว่ห้างอยู่ข้างๆ เพื่อเอาเหตุผลที่เรียกตัวเธอออกมาทันที

เธอจึงยอมนิ่งตามคำขอซึ่งเหมือนกับเป็นคำสั่งที่ขัดไม่ได้เสียมากกว่า ชายหนุ่มพยักหน้าให้บอดี้การ์ดเป็นเชิงอนุญาตให้ออกรถได้ ก่อนที่รถยนต์คันหรูจะถูกขับออกไปเพื่อเดินทางสู่บ้านพักตากอากาศทันที

รถลีมูซีนคันหรูแล่นออกมาจากโรงเรียนนานาชาติที่ ภีมภวัตเป็นเจ้าของอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มกอดจูบเธอตลอดทาง เพื่อทำโทษคนดื้อดึงที่ไม่ยอมทำตามคำสั่งของเขา

“พี่ภีมจะใช้อำนาจมากเกินไปหรือเปล่าคะ กฎโรงเรียนคือโรสต้องอยู่หอพักนะคะ แล้วช่วงนี้ก็ใกล้สอบแล้วด้วย”

“กฎมันขึ้นอยู่กับพี่เท่านั้น”

“แล้วจะพาโรสไปไหนคะ”

“เดี๋ยวโรสก็รู้เองแหละ มาให้พี่ชื่นใจหน่อย”

“อื้อ!!..ไม่เอาคะพี่ภีม” ชายหนุ่มแทบอดใจไม่ไหวเสียแล้วกว่าจะไปถึงจุดหมายก็ใช้เวลาอีกนานทีเดียว ม่านกั้นระหว่างคนขับกับผู้โดยสารก็มีจะกลัวอะไร ในเมื่อความต้องการของเขามันพวยพุ่งขึ้นจนถึงจุดสูงสุดอย่างยากที่จะต้านทานแล้ว

“ไม่เอาค่ะพี่ภีม นี่มันไรรถนะคะ”

“จะยอมดี ๆ หรือว่าจะให้พี่ใช้กำลังที่รัก”

“พี่ภีมเอาถึงก่อนได้มั้ยคะ”

“ช่วยพี่ก่อนสิ..ที่รัก อีกตั้งนานกว่าจะถึง” หญิงสาวจำใจช่วยปลอดปล่อยอารมณ์ของพี่ชายตามที่เขาสั่งจนหยดสุดท้าย หญิงสาวจึงลุกขึ้นมานั่งข้าง ๆ ซบอกแกร่งแล้วหลับไป

รถลีมูซีนแล่นมาจอดบริเวณหน้าบ้านพักตากอากาศส่วนตัวของภีมภวัตที่พัทยา

“ตื่นเถอะสาวน้อยของพี่ ถึงแล้ว” ภีมภวัตเอ่ยเสียงทุ้มนุ่มข้างๆ ใบหูเธอพร้อมกับใช้มือดันไหล่ของร่างบางในอ้อมกอดเบาๆ และเมื่อ คนตัวเล็กตื่นขึ้นมาและพบว่าที่แห่งนี้ไม่ใช่บ้านที่เธอคุ้นเคยจึง รีบถามชายหนุ่มออกไปด้วยความอยากรู้ว่าเขาพาเธอมาที่ไหนแล้วพามาทำไม

“ที่นี่ที่ไหนคะ พี่ภีมพาโรสมาที่นี่ทำไม”

“นี่เป็นบ้านพักส่วนตัวของพี่ พรุ่งนี้พี่ต้องลงแข่งรถกับไอ้หมอนั่น” ชายหนุ่มตอบใบหน้าเรียบเฉย

“เขาชื่อปานเทพค่ะ และเรื่องนี้ก็เหมือนกันทำไมต้องไปท้าเขาแบบนั้น เขาเป็นถึงนักแข่งรถนะคะ” หญิงสาวเตือนชายหนุ่มอย่างเป็นห่วง

“ก็โรสเป็นคนบอกเองว่าไม่ชอบไอ้หน้าจืดนั่นพี่ก็กำลังจะช่วยไล่มันไปให้พ้นๆ แล้วไง”

“โรสว่าพี่ภีมอยู่เฉยๆ ก็ดีอยู่แล้ว ถ้าโรสไม่เล่นด้วยอีกหน่อย เขาก็เลิกตื้อไปเองแหละ” หญิงสาวยังพยายามที่จะทำให้เขาเปลี่ยนใจ พลันใบหน้าบูดบึ้งที่เห็นว่าผู้เป็นพี่ชายนั้นไม่ฟังเธอเลย

“ก็พี่ไม่ชอบให้ใครมาตื้อเมียพี่..โรสเข้าใจหรือเปล่า”

“ค่ะ ไม่ว่าโรสจะอยู่ในฐานะไหน โรสก็ไม่มีวันขัดใจพี่ภีมได้หรอก” ชายหนุ่มเมื่อเห็นว่าใบหน้าสวยกลับบูดบึ้งก็เข้าใจว่าเธอกำลังงอนและเป็นและกังวลกับเรื่องที่เขาไปท้าแข่งรถกับปานเทพเช่นนั้น ในใจก็อยากจะแกล้งคนตัวเล็กจึงไม่บอกเธอว่าเขาเองก็ชื่นชอบกีฬาแข่งรถและมั่นใจว่าต้องเอาชนะไอ้หนาจืดนั่นได้อยู่แล้ว

“จะหยุดพูดดีๆ หรือจะให้พี่ช่วยหยุดด้วย..” ชายหนุ่มพูดพลันชี้นิ้วเรียวไปที่ปากอิ่มของหญิงสาวตรงหน้า

“ไปอาบน้ำด้วยกันนะ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับคว้าเอวบางขึ้นมาโอบกอด ก่อนจะพาเข้าไปยังบ้านหรูอย่างอารมณ์ดี

ปกติคำสั่งของเขาก็คือประกาศิต ไม่เคยมีใครกล้าโต้แย้ง หรือขัดใจแต่กับน้องสาวแสนสวยคนนี้เขากลับอยากจะต่อล้อต่อ เถียง และหยอกล้อกับเธออย่างไม่รู้เบื่อ

“โรสยังไม่อยากอาบค่ะ ขอนั่งทำงานส่งอาจารย์ก่อนนะคะ” พอภีมภวัตเดินไปอาบน้ำ หญิงสาวจึงบ่นพึมพำด้วยตัวเองอย่างอดไม่ได้

“บ้า ไอ้พี่ภีมบ้า คิดว่าตัวเองหล่อตายแหละ เชอะ!” โรสสิรินแอบตะโกนตามหลังทำสีหน้าล้อเลียนอย่างหมั่นไส้โดยไม่ให้เจ้าตัวรู้ แต่ใจจริงเธอก็ไม่ปฏิเสธที่ว่าเขานั้นหล่อบาดตาบาดใจจริงๆ หญิงสาวออกมาเดินเล่นเห็นคุณโฬมบอดีการ์ดยืนอยู่จึงเข้าไปถาม

“คุณอรปรียากับคุณวิศรุตไม่มาด้วยหรือคะคุณโฬม” เสียงใสเอ่ยถามบอดี้การ์ดหนุ่มด้วยความสงสัย เมื่อไม่เห็นว่าที่คู่หมั้นและเพื่อนรักของพี่ชาย เพราะปกติพวกเขามักจะติดตามพี่ชายของเธอไปทุกที่

“คุณรุตล่วงหน้ามาตั้งแต่เช้าเพื่อมาเคลียร์สนามครับ ส่วนคุณอรปรียาติดงานเดินแบบเห็นนายบอกว่าพรุ่งนี้เช้าจะเดินทางมาถึง” โฬมตอบคุณหนูอย่างนอบน้อมปนเอ็นดูเธอไม่น้อย

เขาพอจะมองออกว่าเจ้านายทั้งสองมีความรู้สึกต่อกันที่มากเกินกว่าความเป็นพี่น้องธรรมดา แต่ในเมื่อมันเป็นเรื่องของเจ้านายเขาจึงทำได้แค่คอยดูเหตการณ์และเป็นห่วงทั้งสองอย่างเงียบๆ พลันคิดไปว่าทุกอย่างอาจจะสายเกินไปถ้าหากทั้งสองยังใกล้ชิดสนิทสนมกันแบบนี้ที่สำคัญดูเหมือนว่าผู้เป็นนายจะแสดงความสนใจในตัวน้องสาวเป็นพิเศษเพราะ ตั้งแต่เขารู้จักกับภีมภวัตก็ยังไม่เคยเห็นเขาหยากล้อกับใครอย่างอารมณ์ดีเท่าน้องสาวคนนี้มาก่อน ไม่เว้นแม้แต่อรปรียาคนที่เขาพยายามเลื่อนงานหมั้นมาโดยตลอด