6 เบา ๆ ค่ะ พี่ NC

“โอ๊ย!..พี่ภีมขาโรสเจ็บ เอามันออกไปก่อนได้ไหมคะ” น้ำตาใสไหลรินออกจากดวงตาคู่สวยเนื่องจากความเจ็บปวด คล้ายกับร่างทั้งร่างถูกฉีกออกจากกัน

ด้านภีมภวัตตกใจพร้อม ๆ กับภาคภูมิใจ ที่เขาเป็นคนแรกของเธอ

อีกใจก็สงสารที่เห็นน้ำตาของคนใต้ร่าง แต่จะให้เขาหยุดการกระทำตอนนี้คงทำไม่ได้แล้ว เขาห้ามอารมณ์อันสุดโต่งของตนเองไม่ได้แล้ว นอกจากจะนำพาเธอไปในทางแสนหวานที่เขาต้องการ

“อย่าเกร็งนะคนดี มันเจ็บแค่ครั้งแรกเท่านั้น ไว้ใจพี่นะครับ”

“พี่ภีม โรสรู้ว่าพี่ทรมาน โรสใช้ปากให้พี่ก่อนดีไหม”

“ไม่ได้หรอก..ที่รัก เธอโตแล้ว”

“อื้อ!..พี่ภีมขา เบา ๆ ก่อนนะคะ..โรสกลัวเจ็บ”

ริมฝีปากได้รูปจูบซับน้ำตาทั่วใบหน้าหวานเพื่อปลอบประโลมและคลายความเจ็บปวดกับประสบการณ์ครั้งแรก ที่เขาเริ่มต้นรุนแรงไปหน่อย

ก่อนจะประกบริมฝีปากบดเคล้าปากอิ่มพร้อมสอดแทรกลิ้นสากร้อนเข้าไปความหวานอีกครั้งอย่างไม่รู้เบื่อ พร้อมกับค่อยๆ ขยับตัวตนอย่างเนิบช้า เพื่อให้เธอได้ปรับตัว ใบหน้าเหยเกกับแรงตอดรัดที่ถี่รัวบ่งบอกว่าเธอใกล้แล้วที่จะไปเยือนแดนสุขาวดี

เขาไม่ลืมที่จะป้องกันตนเองโดยเดินไปหยิบถุงยางอนามัยมาสวม และตอนนี้เขาเห็นแล้วว่ากลีบกุหลาบของหญิงสาวตรงหน้ามันฉ่ำเยิ้ม และเรียกร้องเขามากแค่ไหน เขายิ้มออกมาอย่างย่ามใจ

“ไม่ต้องกลัวที่รัก..พี่ป้องกันแล้ว”

“ไม่เอาแล้วค่ะ ..โรสเจ็บ”

“พี่ยังไม่เสร็จนะโรส”

“โรสใช้ปากให้พี่เหมือนเดิมได้มั้ยคะ”

“ไม่เอาสิ..เด็กน้อย เธอโตแล้วนะ” สิ้นเสียงสนทนาเขาใช้ฝ่ามือใหญ่อันแข็งแรงที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามจับแยกเรียวขาสองข้างกางออกด้วยความชำนาญพร้อมขยับสะโพกสอบประสานเป็นร่างเดียวกับเธอทันที

หญิงสาวสะดุ้งเฮือกด้วยความเสียวซ่าน ห้องทั้งห้องกระหึ่มไป ด้วยเสียงร้องครวญครางออกมาไม่ขาดสาย

ภีมภวัตเห็นทีท่าการให้ความร่วมมือและเรียกร้องของหญิงสาว จนอดทนต่อไปไม่ไหว พลางขยับแก่นกายเข้าออกเป็นจังหวะอย่าง หนักหน่วงและถี่ยิบ

อ๊ะ..อร๊ะ...อร๊ายย!!..พี่ภีมขา!!!! เสียงเนื้อกระทบกระทั่งกันดังออกมาไม่ขาดสาย เขาและเธอได้พากันขึ้นสวรรค์หลายต่อหลายครั้งจนรุ่งสาง

ตอนนี้หญิงสาวยังอยู่บนตัวของภีมภวัตโดยฝังตัวตนในอยู่ในกายสาว เสียงครางและแรงตอดรัดถี่ยิบของเธอทำให้เขารู้ว่าเธอใกล้จะถึงฝั่งฝันแล้ว พลางใช้มือประคองจับสะโพกหญิงสาวให้รับการกระแทก ชายหนุ่มเพิ่มจังหวะที่เร็วขึ้นอย่างหนักหน่วงเกิดเสียงกายกระทบกายดังขึ้นอีกครั้ง

“อ๊ะ!! อร๊ะ!! โอ๊ะ! โอ้ยย!! ภีมขา!!!” โรสสิรินครางออกมาแทบไม่เป็นภาษา เมื่อเดินทางมาจนสุดทางโดยสายธารสวาทไหลเอ่อล้นออกมาอย่างท่วมท้น เธอปล่อยกายซบลงกลางอกแกร่งกำยำไร้ไขมันอย่างหมดเรี่ยวแรง บ่งบอกว่าผู้ที่เป็นเจ้าของนั้นแข็งแรงและออกกำลังกายเป็นประจำ

ราตรีนี้ยังอีกยาวนานร่างทั้งสองผล็อยหลับไปด้วยความอบอุ่นที่มอบให้แก่กัน พร้อมๆ กับความวาบหวามที่เกิดขึ้นในหัวใจโดยที่ต่างฝ่ายต่างพยายามหักห้ามและปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคต

แสงอาทิตย์สาดส่องกระทบใบหน้างามบ่งบอกเวลาอรุณยามเช้า โรสสิรินค่อยๆ ลืมตาคู่งามอย่างช้าๆ พร้อมกะพริบตาสองสามครั้งเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงแดดอ่อนๆ ที่ทอผ่านกระจกใสบานสไลด์ที่สามารถเลื่อนเปิดออกไปไปยังระเบียงที่ถูกประดับด้วยดอกไม้เมืองหนาวนานาพันธุ์พัดเอากลิ่นหอมหวลโชยเข้ามาภายในบริเวณห้องนอนกว้างที่ตกแต่งอย่างเรียบหรู วันนี้ช่างเป็นวันที่อากาศและท้องฟ้าแจ่มใสยิ่งกว่าวันไหน ๆ ร่างบางระหงหยัดกายเพื่อจะลุกขึ้นจากเตียงหากแต่มีแขนแข็งแรงอุ่นๆ กอดเอวเธอไว้แนน เสียงหายใจที่สม่ำเสมอทำให้อีกฝ่ายคิดว่าเขาคงยังหลับลึกก่อนที่เธอจะค่อยๆ แกะมือหนานั้นออกอย่างยากเย็นอีกใจหนึ่งก็กลัวจะรบกวนการนอนของชายหนุ่ม อีกอย่างเธอไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไงถ้าเขาตื่นขึ้นมา

“มือเหนียวยิ่งกว่าตุ๊กแกอีกนะเนี่ย” หญิงสาวบ่นเสียงแผ่วเบาเพราะใช้เวลาอยู่นานกว่าจะแกะมือหนาที่ให้ความอบอุ่นเธอตลอดทั้งคืนออกไปได้

ใบหน้าเรียวสวยเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อขึ้นมาทันทีเมื่อนึกไปถึงเรื่องวาบหวามที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ถ้าเช้านี้เธอไม่ได้ตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดเขาและห้องนอนของชายหนุ่มสองต่อสอง เธอคงคิดว่าตัวเองฝันไปแน่ ๆ

ความจริงแล้วเธอตั้งใจจะออกจากห้องชายหนุ่มทันทีหากแต่เปลี่ยนใจเมื่อเหลือบไปเห็นชายหนุ่มที่กำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียงกว้าง คนตัวเล็กจ้องใบหน้าคมของคนตัวโตพลางคิดไปว่าแม้แต่ยามนอนเขาก็ยังดูดี ไม่มีพิษสงค์เหมือนตอนตื่นแม้แต่น้อย

“พี่ภีมคิดถึงโรสบ้างมั้ยคะ พี่ภีมใจร้ายรู้ไหมว่าโรสเหงาและโดดเดี่ยวแค่ไหน ทำไมถึงไม่ยอมมาเยี่ยมโรสบ้างเลยคะ” คนตัวเล็กระบายความในที่เก็บไว้มานานอย่างเบาเสียงที่สุดแต่ก็พอที่จะทำให้ชายหนุ่มได้ยิน

ความจริงเขาไม่ได้หลับอย่างที่เธอคิด เขาตื่นตั้งแต่ที่เห็นเธอพยายามแกะมือหนาของเขาออกจากเอวเธอแล้วเพียงแต่เขาอยากรู้ว่าหญิงสาวตื่นขึ้นมาแล้วจะทำยังไง

“โรสคิดถึงพี่ภีมนะคะ เช้าวันนี้โรสจะทำของอร่อยให้พี่ภีมทานนะ” คนตัวเล็กยังคงพูดความในใจในขณะที่อีกฝ่ายได้ยินสิ่งที่เธอพูดทั้งหมด

โรสสิรินเรียนโรงเรียนหญิงล้วนและพักที่หอของโรงเรียนด้วย ทางโรงเรียนจะอนุญาตให้กลับทุกวันเสาร์-อาทิตย์เท่านั้น แต่เธอไม่เคยกลับคฤหาสน์เลย จะกลับเฉพาะช่วงเทศกาลและวันหยุดสำคัญเท่านั้นเพราะไม่อยากรบกวนให้ใครต้องไปรับส่งเธอทุกวัน แค่ทุกวันนี้เธอได้เรียนโรงเรียนดีๆ มีชีวิตอยู่อย่างสะดวกสบาย มีพร้อมทุกอย่างเพราะความเมตตาของยุทธนาและตระกูลวิริยะพงษ์ไพศาลหยิบยื่นให้

ร่างบางโน้มใบหน้าลงไปหอมแก้มสากที่ถูกโกนหนวดออกอย่างเกลี้ยงเกลาเบาๆ ก่อนที่จะก้าวลงจากเตียงเพื่อเดินออกจากห้องของชายหนุ่มอย่างมีความสุขเพราะโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดเขาอีกนั้นน้อยเต็มที