บทที่ 5

“อะไรยัยลูกแพร ดึงแขนฉันมาทำไมยะ”

“ฉันต้องรีบกลับบ้านด่วนตอนนี้ ตีตี้”

“เกิดอะไรขึ้น สีหน้าแกไม่ค่อยดีเลยลูกแพร”

“แด๊ดบอกว่าบริษัทกำลังจะล้มละลาย แม่ช็อกกับเรื่องนี้จนล้มป่วย ฉันเป็นห่วงแม่”

“แกรีบจองตั๋วเครื่องบินด่วนเลยลูกแพร”

“แต่ฉันเพิ่งได้อยู่กับฟ้าพราวแค่ไม่กี่วันเอง แล้วฉันก็สัญญากับลูกไว้แล้วว่าจะพาลูกเที่ยว”

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกนะลูกแพร ฉันจะบอกลูกเองว่าแม่ไม่ได้ผิดสัญญา”

“ตีตี้”

“แล้วฉันจะพาลูกแอบไปหาแกที่อเมริกาเอง”

“ขอบใจนะตีตี้”

แพรวาโถมตัวเข้ากอดเพื่อนรักของตัวเองไว้แน่นก่อนจะรีบไปหาฟ้าพราวเพื่อบอกลา หลังจากร่ำลากันเสร็จเรียบร้อยแล้วแพรวาจึงรีบกลับห้องพักเพื่อเก็บของใช้และเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กลับมาเป็นสาวเปรี้ยวตามแบบฉบับที่ทุกคนรู้จัก ‘แพรวา โฮเมอร์’ หนึ่งในผู้บริหารสายการบินโฮเมอร์แอร์ไลน์ที่เป็นสายการบินระดับโลก

หลังจากเครื่องบินที่เธอโดยสารมาลงจอดที่สนามบินนานาชาตินาริตะ ประเทศญี่ปุ่น แพรวาจึงสั่งให้กัปตันรีบติดต่อนำเครื่องบินส่วนตัวของตัวเองที่จอดรออยู่ในช่องจอดขึ้นบินโดยด่วนที่สุด

เมื่อล้อเครื่องบินส่วนตัวของแพรวาแตะพื้นสนามบินแคลิฟอร์เนีย รถลีมูซีนสีดำคันหรูก็รีบเข้ามารับผู้โดยสารเพียงหนึ่งเดียวในเครื่องบินลำนี้ตามคำสั่งของประธานบริษัท ร่างระหงเดินเฉิดฉายลงมาจากรถคันหรูด้วยเครื่องแต่งกายสุดแสบสันด้วยเดรสสั้นสีดำคล้องคอปิดบังด้านหน้าแต่คว้านลึกด้านหลังโชว์แผ่นหลังนวลเนียนขาวผ่อง ตรงเข้าไปยังบ้านหลังใหญ่ของตระกูลโฮเมอร์ ใจกลางนครลอสแอนเจลิส อันที่จริงต้องเรียกว่าคฤหาสน์โฮเมอร์ถึงจะใกล้เคียงกับความจริงมากกว่า

“แด๊ดคะ”

แพรวารีบวิ่งเข้าไปกอดบิดาที่นั่งอยู่โซฟากลางบ้านพร้อมกับพี่ชายทั้งสองคน

“ลูกแพร” ลูคัส โฮเมอร์อดีตซีอีโอสายการบินโฮเมอร์แอร์ไลน์ที่ลงจากตำแหน่งเพื่อให้ลูกๆ ทั้งสามขึ้นบริหารงานแทน โอบกอดลูกสาวสุดที่รักด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

“มันเกิดอะไรขึ้นค่ะ แด๊ด พี่ลูฟ พี่โลฟ แล้วคุณแม่เป็นยังไงบ้าง”

“มันเป็นความผิดของพี่เอง พี่บริหารงานผิดพลาด” ชายหนุ่มในวัยสามสิบสองปีกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ ลูฟ พี่ชายคนโตที่เป็นซีอีโอใหญ่ของสายการบินยอมรับในความผิดพลาดการบริหารงานของตนเอง

“ไม่ใช่พี่คนเดียวหรอกครับ ผมก็ด้วย” โลฟ พี่ชายคนรองที่อ่อนกว่าพี่ชายคนโตเพียงสองปีก็มีสีหน้าสำนึกผิดจนทุกคนในห้องต่างพากันเครียดในสิ่งที่เกิดขึ้นตามไปด้วย

“ลูกแพรเองก็ผิด ลูกแพรไม่ได้ช่วยพี่ชายทั้งสองบริหารงานเลยแม้แต่น้อย ถ้าลูกแพรสามารถช่วยอะไรพี่ชายกับแด๊ดได้ลูกแพรก็จะทำ เพื่อให้ได้บริษัทของเราคืนมา”

“ลูกแพรช่วยบริษัทของเราได้นะลูก”

“ยังไงคะแด๊ด ลูกแพรสัญญาว่าจะทำให้ได้บริษัทของเราคืนมาค่ะ”

“แต่งงาน”

“แต่งงาน!” แพรวาแทบจะกัดลิ้นตัวเองกับสิ่งที่ได้ยินและสิ่งที่ได้เอ่ยปากสัญญาออกไปโดยไม่ทันคิด

“เขาเป็นเพื่อนรักของแด๊ดที่คบกันมานาน...”

“หนูไม่แต่งกับตาแก่คราวพ่อแบบนั้นนะคะแด๊ด” แพรวารีบลุกขึ้นโวยวายเมื่อพ่อของเธอเอ่ยถึงเพื่อนรักที่คบกันมานานนมตั้งแต่เธอยังเป็นวุ้นอยู่ที่ไหนสักแห่งในท้องแม่ จะให้เธอแต่งงานกับคนรุ่นพ่อเธอไม่เอาด้วยเด็ดขาดถึงแม้จะต้องผิดคำพูดก็เถอะ

“ลูกแพรฟังแด๊ดให้จบก่อน”

“พี่ลูฟ...” แพรวาที่เห็นสีหน้าเคร่งเครียดของแต่ละคนที่มองมาเหมือนฝากความหวังครั้งสุดท้ายไว้ที่เธอแล้วก็ต้องใจอ่อนยอมนั่งลงข้างบิดาอีกครั้ง

“เขาเป็นเพื่อนรักของแด๊ดที่คบกันมานาน แด๊ดจึงขอความช่วยเหลือจากเขาและเขาก็เต็มใจช่วยครอบครัวและบริษัทเรา แต่มีข้อแม้ว่าลูกจะต้องแต่งงานกับลูกชายของเขา”