ตอนที่ 2

“มาเรียสสบายดีครับ ตอนนี้เขาอยู่ที่บ้านในนอร์เวย์ บนเกาะสกรูวา ในหมู่เกาะโลโฟเตน”

“แล้วเขา...เอ้อ...สบายดีหรือคะ?”

พลอยพิชญาถามด้วยความตื่นเต้นขณะที่เบนยังคงอยู่ในท่าทีเยือกเย็น

“ครับ เขาหายดีแล้ว และที่ผมมาที่นี่ก็มาตามคำร้องขอของเขา”

“คะ?...คำร้องขอ”

ร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้เธออีก ใกล้จนหญิงสาวรู้สึกแปลก ๆ ไม่ใช่รังเกียจ แต่ร้อนวูบวาบไปหมดตามเนื้อตัวโดยเฉพาะใบหน้า

“ตั้งแต่ที่เขาประสบอุบัติเหตุและถูกส่งกลับไปรักษาตัวที่นอร์เวย์ เขามักพูดถึงเพื่อนคนหนึ่งของเขาเสมอ เพื่อนที่เขาพูดถึงเป็นสาวไทยตัวเล็ก เธอชื่อ พลอยพิชญา...มาเรียสบอกผมว่าเขาคิดถึงเพื่อนของเขาและอยากให้ผมพาเธอไปหาเขาที่โน่น”

พลอยพิชญาอึ้งไปนานทีเดียว เธอช้อนดวงตาสีน้ำตาลใสมองเขาอย่างไม่เข้าใจระคนลังเล ทำไมผู้หญิงที่มาเรียสคิดถึงจึงไม่ใช่ ดาริน

“ถ้ามาเรียสหายดีแล้วก็คงไม่จำเป็นกระมังคะที่ฉันต้องเดินทางไปถึงนอร์เวย์”

“จำเป็นสิครับ!”

เสียงนั้นดุดันจนหญิงสาวตกใจ ทว่าเพียงครู่เขากลับทำให้เธอประหลาดใจมากขึ้นอีกด้วยการจับมือบางไปเกาะกุมไว้และมีทีท่าอ่อนโยนลง

“ได้โปรดเถอะนะครับ...คุณพลอยพิชญา น้องชายของผมหายจากอาการบาดเจ็บก็จริง แต่เขามีอาการซึมเศร้าจนต้องพึ่งจิตแพทย์ ตอนนี้เราพยายามทำทุกวิถีทางให้เขามีสภาพจิตใจที่ดีขึ้น และทำทุกอย่างตามที่เขาต้องการ และสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดในตอนนี้คือการได้พบคุณ”

“แต่...”

“ได้โปรดเถอะนะครับ”

เบนโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ ใกล้มากขนาดที่ลมหายใจร้อนเป่าปะทะผิวแก้มของหญิงสาว พลอยพิชญาตัวสั่นเล็กน้อย เธอไม่เคยชิดใกล้กับผู้ชายมากขนาดนี้เลย มันทำให้เธอหวั่นหวามจนบอกไม่ถูก

“ค่ะ...ฉันก็อยากให้มาเรียสหายเร็ว ๆ แต่...เอ...ฉันคงไม่มีเงินพอที่จะเดินทางไปประเทศของคุณหรอกค่ะ”

“นั่นไม่ใช่ปัญหา ผมบอกแล้วยังไงว่าจะทำทุกอย่างตามที่น้องชายของผมต้องการ ผมยินดีจะออกค่าใช้จ่ายในการเดินทางไปประเทศของผมให้คุณทั้งหมด ถ้ามันจะช่วยให้มาเรียสพ้นจากอาการซึมเศร้าได้”

ชายหนุมกล่าวขณะบีบมือบางไว้แน่น ใบหน้าคร้ามเข้มยังคงอยู่ใกล้หญิงสาวเสียจนเขาเองก็เห็นชัดว่าพลอยพิชญาเป็นผู้หญิงที่สวยมากแค่ไหน แต่ผู้หญิงยิ่งสวยก็ยิ่งอันตราย เบนคิดในใจกับความรู้สึกบางอย่างที่แล่นปรี่ขึ้นมา

“ตกลงนะครับ”

เขาเปลี่ยนจากกุมมือหญิงสาวเป็นจับไหล่ของเธอและจ้องลึกลงไปในดวงตาสีน้ำตาลสวยใสคู่นั้น

“พรุ่งนี้ผมจะให้คนมารับคุณไปสนามบิน คุณพักอยู่ที่พี.เค. อพาร์ตเม้นท์ ใกล้กับรีสอร์ตนี่ใช่ไหมครับ?”

เบนทำให้เธอประหลาดใจอีกครั้ง เขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเธอ ไม่ว่าจะเป็นที่ทำงานหรือที่พัก เขาคงตั้งใจมาหาเธอตามความต้องการของมาเรียสจริง ๆ

“ค่ะ...ค่ะ...เอ้อ คุณ...”

“เรียกผมว่าเบนก็ได้ครับ คุณ...”

“พลอยค่ะ”

หญิงสาวหรุบเปลือกตาลงต่ำ เธอรู้สึกเขินอายที่อยู่ใกล้เขาจนรู้สึกถึงลมหายใจร้อน เขาอยู่ใกล้เธอมากเกินไปแล้ว มากจนเธอมีอาการสั่นสะท้านขึ้นมาเล็ก ๆ

“ครับ...คุณพลอย”