บทที่5.จบตอน

“ปากดีไปเถอะพวกมึง คอยดูพอถึงทีของกูบ้างพวกมึงเตรียมตัวกระเด็นออกไปจากที่นี่ได้เลย”

“นี่แกยังไม่สำนึกอีกเหรอวะนังกุ๊บกิ๊บ ทำไมแกไม่ไปอยู่บ้านนั้นเลยวะ มาอยู่เห่าๆ หอนๆ ทำไมที่นี่” คราวนี้เสียงของเดชาดังขึ้น พร้อมกับประคองแม่จิตมานั่งที่โต๊ะด้วยท่าทางอ่อนโยนผิดกับรูปลักษณ์ซึ่งดูแข็งกระด้าง

“กูก็ไม่อยากอยู่ให้พวกมึงรังแกหรอกโว้ย แต่กูอยู่ก็เพราะกูรักคุณน้องญา

“อ้วกกกก” ทั้งเดชา ติ๋มและต้อยต่างก็ทำท่าอาเจียนใส่หน้ากุ๊บกิ๊บที่ยืนหน้าดำหน้าแดงอยู่

“เออ จำไว้เลยพวกมึง แกด้วยนังคุณหนูตกยาก” กุ๊บกิ๊บชี้หน้าทีละคนอย่างเคืองแค้น แล้วสะบัดหน้าเดินตึงๆ จากไปอย่างฉุนเฉียวเมื่อดูเหมือนใครๆ ต่างก็พากันรุมว่าเธอ

“เป็นไงบ้างคะแม่จิตหมอว่าไงบ้าง” เมื่อกุ๊บกิ๊บเดินจากไปรติมาก็รีบถามอาการของแม่จิตทันที

“ไม่เป็นไรมากหรอกค่ะคุณหนู เจ้าพวกนี้ก็กังวลกันเกินไป” แม่จิตลูบเรือนผมสลวยอย่างรักใคร่ ยิ้มละไมอย่างสดชื่นเหมือนว่าก่อนหน้านี้นางไม่ได้เป็นลมจนต้องหามกันไปหาหมอ

“แล้วนี่หน้าตาไปโดนอะไรมาคะ” นางถามทันทีเมื่อเจอสิ่งผิดปรกติบนใบหน้าสวย

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่อุบัติเหตุนิดหน่อย น้องมดซุ่มซ่ามเองค่ะ”

“คุณคริสเรียกเธอน่ะ” ไม่ทันที่แม่จิตจะได้ถามอะไรต่อ กุ๊บกิ๊บก็เดินกลับมาพร้อมกับบอกรติมาเสียงห้วนๆ

“น้องมดต้องไปดูแลคุณคริสแล้ว แม่จิตดูแลตัวเองนะคะ ฝากแม่จิตด้วยนะคะ ป้าเพียง พี่ๆ”

“ไม่ต้องห่วงหรอกน้องมด เราจะดูแลให้อย่างดีเลยจ๊ะ” เดชารับคำอย่างเต็มใจยิ่ง

แต่ในขณะเดียวกันนั้น ไอรดาสาวน้อยซึ่งใครๆ ในบ้านต่างก็รู้ว่าเธอเป็นเพื่อนรักของชาครียา และเป็นน้องสาวของอดีตคู่หมั้นของชาคริตนั้นหยุดอยู่มุมทางเดินซึ่งอยู่ระหว่างบันได สาวน้อยมองประตูที่ปิดสนิทด้วยประกายตาบางอย่าง ก่อนจะปรับเปลี่ยนมาเป็นโศกซึ้งอ่อนโยน เมื่อเห็นว่ามีคนกำลังเดินมา รติมานั่นเอง...

รติมายิ้มอย่างเป็นมิตรให้ไอรดาและไอรดาเองก็ยิ้มให้อย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินลงบันไดไปเงียบๆ รติมามองตามแผ่นหลังบางซึ่งดูงองุ้มเล็กน้อยด้วยความรู้สึกแปลกๆ ไอรดายิ้มให้เธอก็จริง แต่ทำไมนะเธอจึงได้รู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ กับรอยยิ้มนั้น มันดูมีลับลมคมในอย่างไรชอบกล

“คิดมากไปเองน่าน้องมด ไม่มีอะไรหรอก..”

หญิงสาวปลอบใจตัวเองเบาๆ ก่อนจะเคาะประตูห้องของชายหนุ่มแล้วเปิดเข้าไปเมื่อได้รับเสียงอนุญาต