07 | ช่วยพี่หน่อยNc25

เช้าวันต่อมา

ราฟนั่งดูทีวีในห้องรับแขกยกกาแฟดำอุ่นๆ ขึ้นดื่มอย่างสุขใจ ลิ้นสากปาดป่ายไล้เลียริมฝีปากตัวเองอย่างพยายามกักเก็บความหวานจากกายสาวที่เขาเชยชิมมาตลอดค่ำคืนที่ยังติดปลายลิ้นไม่จางหายไปไหน

ปลายนิ้วชี้ด้านขวาไล้ไปตามขอบแก้วเบาๆ นึกถึงสัมผัสอันวาบหวามเมื่อคืนที่เขาแตะต้องเธอ ราฟกระตุกยิ้มที่มุมปากแม้จะทำอะไรก็มีแต่ภาพและอากัปกิริยาที่เจ้าหล่อนทำในขณะร่วมรักกันตลอดยากจะลืมเลือน

“อะแฮม! ยิ้มอะไรอยู่คนเดียวคะพี่ราฟ”เสียงกระแฮมดังจากทางด้านหลังดึงราฟออกจากภวังค์ความคิด วางแก้วกาแฟลงและเอี้ยวตัวมองผู้มาเยือนใหม่

“ออกจากโรงพยาบาลตอนไหนเบลล่า”ชายหนุ่มเอ่ยถามทั้งที่รู้อยู่แก่ใจเพราะได้ยินที่พยาบาลบอกเมื่อวานว่าน้องสาวและหลานสาวสุดที่รักของตนจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้

“ค่ะ! ว่าแต่ทำไมวันนี้ตื่นแต่เช้าจังคะ”เบลล่ามองพี่ชายของตนอย่างจับสังเกตพลันสายตาก็ไปสะดุดกับไข่ลวกสี่ฟองที่วางข้างแก้วกาแฟดำ ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างรู้ทัน

“พี่ราฟชอบกินไข่ลวกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

“ก็ไม่ได้ชอบหรอกวันนี้มันเกิดอยากกินขึ้นมา”เขาตอบอย่างไม่สะทกสะท้านใดๆ อันที่จริงวันนี้ที่กินไข่ลวกกับกาแฟเพราะเมื่อคืนใช้แรงดันไปเยอะก็เท่านั้น ถ้าจะให้กินขนมปังไส้ทูน่าอย่างทุกวันคงไม่มีเรี่ยวแรงทำอะไรกันพอดีวันนี้

“อ๋อค่ะ! คงจะใช้แรงไปเยอะสิท่า”เธอพูดทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะจากไป ราฟเข้าใจคำที่เบลล่าพูดดี ทิ้งกวางไว้กับเสือคงมิวายที่เสือจะขย้ำฉีกเนื้อกวางน้อยเนื้อหอมหวานชะลิ้นไปได้หรอก

หลังจากดื่มกาแฟและไข่ลวกเสร็จราฟก็เดินกลับมายังห้องนอนของตน สายตาคมจ้องมองไปยังเตียงนอนกว้างที่มีลีน่านอนหลับอุตุด้วยความเหนื่อยล้าจากศึกรักอันหนักหน่วงกับค่ำคืนที่ผ่านมา ขาแข็งแรงก้าวเดินไปใกล้เธอก่อนจะนั่งลงบนเตียงจนฟูกยวบลงตามน้ำหนักตัว

“อืม....”เสียงครางเล็ดลอดออกจากลำคอคนตัวเล็กหลังจากถูกรบกวนเวลานอนที่สุดแสนจะสั้นนัก ก่อนจะปัดมือไปในอากาศขับไล่สิ่งก่อกวนอันแสนน่ารำคาญให้พ้นแก้มนวลเนียน

“หึ!”ราฟหัวเราะในลำคอมองลีน่าที่กำลังหลับสบายแต่ต้องขมวดคิ้วดกเป็นปมเมื่อถูกเขาใช้ปลายจมูกโด่งราวเสาไฟและปลายคางที่เริ่มขรึมด้วยหนวดเคราไปตามผิวเนียนจนเธอหงุดหงิด

“ฮื้อ....อือ”ร่างเล็กพลิกหนีแมลงตัวใหญ่ที่พยายามปัดป้องก็ไม่สามารถหนีมันไปไหนได้จึงหันหลังให้อย่างตัดปัญหา แต่เธอไม่รู้หรอกว่าปัญหาโลกแตกกำลังจะตามมาเมื่อเจ้าหล่อนหันหลังให้เขาและแผ่นหลังขาวเนียนเปล่าเปลือยที่มีรอยสีกุหลาบประทับไปทั่วโผล่พ้นจากผ้าห่มออกมาล่อหน้าล่อตาราชสีห์อย่างเขา

“ซี๊ด...ยั่วกันแต่เช้าเลยเหรอวะ!”ราฟสูดปากปากเข้าอย่างระงับอารมณ์ของตนพยายามจะหักห้ามใจเอาไว้ไม่ให้มองความสวยงามตรงหน้า เพราะเจ้าหล่อนรับแรงอารมณ์ร้อนของเขามามากแล้วควรให้เธอพักก่อน

สมองคิดแต่สมองกับสั่งการให้เขายื่นฝ่ามือหนาไปสัมผัสแผ่นบางอย่างแผ่วเบา โน้มใบหน้าคลอเคลียอย่างอดใจไม่ไหวต่อความต้องการ มือร้อนลากต่ำลงไปยังสะโพกงามงอนบีบฟ้อนเฟ้นด้วยความหมั่นเขี้ยว

“อื้อ...อย่านะ”ลีน่าที่รู้สติเมื่อความชื้นจากอุ้งปากหนาที่ไล้เลียบ่าบางลาดไหล่ไปยังแผ่นหลังของเธอ สัมผัสแบบนี้หญิงสาวจำได้ดีว่าเป็นของราฟที่เขากระทำเธอมาทั้งคืน

“อย่าดื้อกับพี่!”ชายหนุ่มทำเสียงดุใส่จับร่างบางให้หันกลับมาเผชิญหน้าล็อคแขนเล็กกดลงกับที่นอน ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความหงุดหงิดเมื่อถูกขัดใจจ้องมองเธออย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“ทำไมดื้อจัง ห๊ะลีน่า!”

“ลีน่าเกลียดคนมักมาก”เสียงแหลมเล็กแหวใส่เขาที่จริงแล้วเธอไมได้เกลียดเขาไม่ได้เกลียดสัมผัสของเขา แต่เธอเกลียดเมื่อนึกถึงข่าวที่ชายหนุ่มควงดารานางแบบคนดังหลายคนและยังสับเปลี่ยนไม่ซ้ำหน้า มิหนำซ้ำยังขึ้นคอนโดกับเจ้าหล่อนอีกมันน่าน้อยใจไหมล่ะ!

“งั้นก็ไม่ใช่พี่สิคะ”ราฟยิ้มกริ่มยียวนเข้าใจความหมายที่เจ้าหล่อนพูดแต่กลบเกลื่อนความผิดของตนโดยการยิ้มรับไว้อย่างเจ้าเล่ห์

“คนผีทะเล มักมาก เปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำคน!”เจ้าแง่เจ้างอนบึ้งตึงหน้างามใส่ด้วยความโกรธแต่คนมองถึงกับระเบิดหัวเราะรวนให้กับความน่ารักของเธอ

“ก็พี่เหงานิค่ะ ใครบอกให้ลีน่าทิ้งพี่ไปล่ะคะ....หืม”ไม่ว่าเปล่ายังหอมแก้มคนตัวเล็กด้วยความหมั่นไส้ จากที่คิดว่าจะเฉยชาไม่สนใจแต่พอเมื่อได้ใกล้ชิดเขาก็อดใจที่จะดึงเธอลงในห้วงราคะได้

“เหงาแล้วจำเป็นต้องเอากับคนอื่นไหมคะ ทีลี่น่าคิดถึงพี่ราฟยังทำแต่งานเลย”มันน่าตบปากให้เลือดกบปากนักพูดออกมาได้ว่าเหงา ขนาดห่างกันเพียงครึ่งปียังข้องแวะเทียวหาคนอื่นแล้วกว่าเธอจะเรียนจบล่ะเขาจะไม่เผลอใจรักใครใหม่เลยเหรอ

“ชู่ว...ไม่งอแงสิค่ะ”เขาปล่อยแขนเรียวให้เป็นอิสระเพื่อใช้ฝ่ามือเคล้นคลึงอกอบใหญ่ที่ไหวกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงหายใจ พอจะรู้วิธีปราบม้าสาวจอมพยศให้นิ่งสงบหมดแรงไปซะ

“อ่า...ไม่ต้องมาจับ!”ลีน่าดันแผงอกกว้างให้ผละห่างพยายามบิดกายหนีคนเกเรที่กำลังนวดคลึงทรวงอกของเธออย่างหนักมือ ปลายนิ้วเรียวสากยังสะกิดยอดถันให้ชูชันขึ้นเป็นไตสู้มือเขาเสียจนซ่านกระสันไปทั่วสับพรางร่าง

“อู้ว!...สู้นิ้วดีเหลือเกิน....”

จ๊วบๆ แพร่บๆ

ไม่ว่าเปล่าก้มลงงับครอบครองอกอวบเข้าอุ้งปากดูดดึงอย่างเมามันส์ มือก็ทำหน้าที่บีบเฟ้นสร้างความเสียวซ่านคนหัวดื้อเสียงครางกระเส่าของคนใต้ร่างปลุกกำหนัดในตัวเขาขึ้น

“อืม...”ลีน่าบิดเร้าไปมาเมื่อนิ้วร้ายไล่ต่ำสัมผัสกลางกายสาวก่อนที่สอดแทรกเข้าไปภายในขยับอย่างช้า น้ำหวานใสที่อาบชโลมปลายนิ้วเรียวทำให้การขยับง่ายขึ้นแต่ช่องรักที่คับแน่นเสียจนเขาอยากจะดึงนิ้วออกและฝั่งแก่นกายอันปวดหนึบแทนที่

“อ่า...เร็วอีก ซี๊ด...ทรมานเหลือเกิน”เด็กสาวยัดสะโพกเข้าหาอย่างเป็นจังหวะร่างกายเบาโหวงในอากาศยิ่งเข้าระรัวนิ้วเข้าใส่ยิ่งทำให้เธอสุขสม ร่างเล็กกระตุกเกร็งสั่นสะท้านไปทั่วร่างเมื่อเขาส่งเจ้าหล่อนถึงฝั่งฝัน

ราฟดูดกลืนน้ำหวานที่ติดนิ้วของตนก่อนจะส่งเข้าปากของลีน่าให้เธอชิมรสชาติหอมหวานของตัวเอง และขยับนิ้วในปากเธอเลียนแบบท่าร่วมรักที่หลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียว มือหนาลูบไล้ลำกายแกร่งที่ผงาดงันผ่านกางเกงผ้าซาตินที่ตนใส่นอนให้พองโตมากยิ่งขึ้นก่อนจะดึงความใหญ่โตออกมาสูดอากาศภายนอก

“ลีน่าจ๋า...ช่วยพี่หน่อย”เขาบอกเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่าด้วยความปรารถนาที่เกิดขึ้น

“ชะ...ช่วยอะไรคะ”หญิงถามด้วยน้ำเสียงกระตุกกระตักก่อนที่ชายหนุ่มจะจับมือน้อยของเธอให้จับเข้าหมับที่กายแข็งขึงจนน่าหวาดกลัว ศีรษะเล็กถูกประครองให้ลุกขึ้นนั่งส่วนราฟเยียดตัวขึ้นเต็มความสูง

“ลูบมันทำเหมือนตอนที่เราอยู่ด้วยกัน...อ่า”ราฟชักนำฝ่ามือนุ่มสาวลำรักของตน ลีน่าทำตามอย่างไม่เกี่ยงงอนรูดขึ้นรูดลงตามจังหวะดวงตาหวานจ้องมองความใหญ่คัดตึงเต็มอุ้งมือ ใช้ปลายนิ้วสัมผัสส่วนหัวที่ปริ่มน้ำขาวขุ่นใสออกมา

“ซี๊ด...เสียว...อ่า อมมันเข้าไป”