บทที่ 4 ชะตากำหนด (4/4)

ชีวิตการแต่งงานเป็นไปอย่างราบรื่นเหมือนที่เคยเป็นมาจนล่วงเข้าปีที่สาม ในวันที่บัวชมพูกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอเหมือนอย่างเมื่อห้าปีก่อนหรือไม่

ภควัฒน์ที่ปฏิเสธและตัดการติดต่อจากทาริกา วันนี้เข้าต้องแปลกใจเมื่อเห็นเธอมายืนอยู่ต่อหน้าเขาในวันครบรอบวันแต่งงานอย่างที่บัวชมพูเคยบอกเอาไว้

“ฉันขอเข้าไปในบ้านหน่อยนะคะ”

“คุณมาที่นี่ได้ยังไง” เขาไม่ฟังสิ่งที่เธอบอก และถามเธอด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล

“ฉันถามจากเพื่อนคุณ ขอร้องอยู่นานกว่าเขาจะยอมบอกที่อยู่คุณให้กับฉัน” เธอบอกเขาเสียงอ่อน แล้วยิ้มให้บางๆ

“ฉันพยายามติดต่อคุณมาเกือบปี คุณโกรธอะไรฉันนักหนา ทำไมถึงต้องหลบหน้ากันอย่างนี้ ตอนเลิกกันคุณเองก็ยังบอกว่าจะรอฉัน และเรายังเป็นเพื่อนกันได้” เธอถามเขาเสียงเครือ

ภควัฒน์ใจแข็งไม่ยอมเปิดประตูให้เธอเข้ามาในบ้าน บัวชมพูเองที่เป็นกังวลตอนนี้เธออยู่ในบ้านไม่ได้ออกมาที่หน้าบ้าน เพราะเขาขอเอาไว้ กลัวเธอจะเป็นอะไรไปอย่างที่เธอเคยบอก

“ให้ฉันเข้าไปคุยด้วยได้ไหมคะ”

“ไม่ได้หรอก ภรรยาผมคงไม่อยากให้ผมข้องเกี่ยวกับแฟนเก่า ผมไม่อยากให้เธอคิดมาก” เขาบอกเธอตามตรง

“แม้กระทั่งในฐานะเพื่อนเหรอคะ”

“ใช่ แม้กระทั่งในฐานะเพื่อน ผมไม่สามารถเป็นเพื่อนกับแฟนเก่าได้จริงๆ ขอโทษด้วยนะ แต่คุณกลับไปเถอะ”

“ถ้าอย่างนั้นกอดลากันเป็นครั้งสุดท้ายได้หรือเปล่าคะ” เธอถามเขาเสียงอ่อน ตั้งใจจะทำมากกว่ากอดเพื่อให้เขาใจเต้นกับเธอ แล้วจะหาแผนมาป่วนเขากับภรรยาเรื่อยๆ

“อย่างนี้เองสินะคะ ขอกอดครั้งสุดท้าย ขอจูบครั้งสุดท้าย เพื่อให้คุณวัฒน์หวั่นไหวกับคุณ เสียใจด้วยนะคะ ฉันคงยอมให้สามีจูบกับผู้หญิงคนอื่นไม่ได้” บัวชมพูเดินออกมาจากบ้านแล้วขยับไปกอดแขนสามีเอาไว้

ทาริกามองอย่างเจ็บใจ ไม่รู้ว่าทำไมภควัฒน์ถึงระวังตัวแจขนาดนี้

“ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้นนะคะ คุณคงเข้าใจผิด” ทาริกาบอกแล้วยิ้มให้ แต่บัวชมพูรู้ว่าเธอเสแสร้ง

“กลับไปเถอะค่ะ” บัวชมพูไล่เธอทางอ้อม

“ฉันขอคุยกับวัฒน์ตามลำพังได้หรือเปล่าคะ” ทาริกาขอร้อง

“ไม่ได้ค่ะ คุณไม่มีสิทธิ์ในฐานะอะไรทั้งนั้น” บัวชมพูใจแข็งไม่ยอมให้ทาริกาเข้ามาสร้างความวุ่นวายกับเธอและสามี

ทาริกามองอย่างเจ็บใจ แววตาที่ดูน่าสงสารเปลี่ยนไปเป็นแข็งกร้าวแล้วกรีดร้องออกมาสุดเสียงก่อนที่จะเดินกลับไป ท่ามกลางความตกใจของภควัฒน์ที่เห็นธาตุแท้ของอดีตคนรักที่บอกว่าอยากกลับมาเป็นเพื่อนกับเขา

บัวชมพูควงสามีกลับเข้าไปในบ้าน เธอรู้สึกสบายใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ แล้วยิ้มกว้างให้กับเขา

“แบบนี้ต้องฉลอง” เธอบอกสามีแล้วขึ้นไปหยิบขวดไวน์ที่เธอซื้อเตรียมมาไว้หลายวัยลงมาดื่มฉลองกับเขา

แต่เหมือนว่าทุกอย่างได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว ตอนที่เธอเดินลงมาจากบันไดชั้นสอง บัวชมพูลื่นและตกบันไดลงมาต่อหน้าของภควัฒน์

เธอมองใบหน้าที่ดูร้อนใจของสามี ไม่คิดเลยว่าทุกอย่างสุดท้ายมันก็ต้องจบลงแบบนี้

“แต่ครั้งนี้โชคดีที่คุณไม่ได้นอกใจฉันเหมือนครั้งที่แล้ว” เธอพูดกับเขาเสียงเบาแล้วสติก็ดับลงไป

**********************

บัวชมพูรู้สึกตัวขึ้นมาในโรงพยาบาล เธอลืมตามองดูเพดาน รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ร้าวไปทั่วร่าง ขยับส่วนไหนก็เจ็บปวดไปหมดจึงทำได้แค่กลอกตาและกระดิกนิ้ว

ภควัฒน์ที่นั่งข้างภรรยาและกุมมือเอาไว้ตลอด พอรู้สึกได้ถึงนิ้วที่เธอขยับก็ลุกขึ้นมาแล้วยิ้มให้กับเธอด้วยความดีใจ

“บัวสลบไปตั้งสามวันแน่ะ ฟื้นเสียทีนะ” เขาพูดด้วยความดีใจแล้วกดกริ่งเรียกพยาบาล ก่อนจะเทน้ำใส่แก้วแล้วเอาหลอดมาให้เธอดูด

“ฉันเจ็บ” เธอบอกเขาเสียงแหบ

ในตอนนั้นพยาบาลเดินเข้ามา เธอฉีดยาแก้ปวดตามคำสั่งของหมอที่บอกว่าถ้าคนไข้ฟื้นให้ฉีดยาระงับปวดให้แก่เธอ

“บัวแขนหักหนึ่งข้าง ขาไม่หักแต่กระดูกร้าว และคอเคล็ด หัวแตกและมีแผลตามตัวนิดหน่อย อดทนหน่อยนะบัว ผมสัญญาว่าจะดูแลคุณจนหายดี” ภควัฒน์บอกภรรยาเสียงนุ่ม แล้วยกมือมาจุมพิตเบาๆด้วยความรักและรู้สึกผิดที่ตัวเองมีส่วนให้เธอเป็นอย่างนี้

“แค่ตกบันได เป็นหนักขนาดนี้เลยเหรอคะ” เธอถามสามีเสียงเบา หลังจากพยาบาลออกไปแล้ว

“คุณโดนรถชนนะบัว ผมผิดเองที่เป็นสาเหตุให้คุณเป็นอย่างนี้

บัวชมพูนิ่งไป ทั้งหมดที่ผ่านมาเธอแค่ฝันไป หรือว่าเธอกลับมาเข้าร่างของตัวเองหลังจากที่ตายเป็นหนที่สองกันแน่

“ผมไล่ทาริกากลับไปแล้ว เธอขอกอดผมเป็นครั้งสุดท้าย ผมเลยกอดเธอให้จบๆไปไม่คิดว่าเธอจะจูบผมอย่างนั้น ตอนนี้เธอจะไม่มายุ่งกับเราอีกแล้วนะ ขนาดเธอขอมาเยี่ยมคุณผมยังไม่ให้มา วางใจได้นะบัว ผมไม่ได้นอกใจคุณแน่นอน” เขารีบอธิบายกับภรรยาด้วยน้ำเสียงที่ร้อนใจ

บัวชมพูเงียบไป เธอเชื่อเขาและนึกโทษตัวเองมากกว่า ไม่ว่าจะเป็นความฝันหรือความจริง ทุกอย่างก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าเธอไม่สามารถฝืนชะตาได้ และคนที่ทำให้เธอเจ็บก็คือตัวเธอเอง ถ้าเธอมีสติสักนิด ฟังคำอธิบายกับเขา ก็ไม่ต้องเจ็บตัวหรือมานั่งโทษใครอย่างนี้

“ฉันเชื่อใจคุณค่ะ ขอโทษที่วิ่งออกไปอย่างนั้น” เธอบอกเขาเสียงเบา

“บัวไม่ผิด ผมผิดเองที่จัดการทุกอย่างไม่ได้จนมันเกิดเรื่องขึ้น ผมควรเข้าใจผู้หญิงให้มากกว่านี้ ว่าผมไม่ควรเป็นเพื่อนกับแฟนเก่า ผมผิดเองที่ไว้ใจให้เธอเข้ามาในชีวิตเรา แต่ต่อจากนี้ผมรับรองว่าจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้ว” เขาบอกเธอเสียงนุ่ม จุมพิตหน้าผากเธออย่างรักใคร่

บัวชมพูยิ้มออกมา ฤทธิ์ของยาและความอ่อนเพลียทำให้เธอง่วงและอยากพักผ่อนเต็มทีแล้ว

“ฉันรักคุณนะคะ”

“ผมก็รักคุณ พักผ่อนนะคนดี ผมจะอยู่ข้างๆคุณแบบนี้ไม่ห่างไปไหน ทุกครั้งที่คุณลืมตาขึ้นมา คุณจะเจอผมอยู่ที่นี่เสมอ” เขาบอกเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน รู้ดีว่าเธอไม่ชอบโรงพยาบาลและไม่ชอบนอนแปลกที่ การมีเขาอยู่ด้วยตลอดเวลามันย่อมเป็นสิ่งที่จะทำให้เธออุ่นใจ

บัวชมพูอมยิ้มบางๆแล้วหลับตาลง หลังจากหายดีเธอสัญญากับตัวเองว่าจะมีสติให้มากกว่านี้ ไม่วู่วามทำอะไรให้ต้องเกิดเรื่องอะไรแบบนี้อีก

---จบ---