พิศวาสซ้อนซ่อนมนต์รัก

วันนี้ พิมพ์นรี ต้องสัมภาษณ์หาคนขับรถคนใหม่ของตนเอง เพราะคนขับรถคนเก่า ลาไปดูแม่ที่ป่วยต่างจังหวัดแบบไม่มีกำหนดกลับ สามีของเธอซึ่งก็คือ ท่านอเนก ภัทรเสนานนต์ ก็ไม่อยู่ ท่านไปดูแลบริษัทลูกที่เวียดนาม ซึ่งไม่มีกำหนดกลับเช่นกัน แต่ที่แน่ๆ ไม่ต่ำกว่าสองอาทิตย์ ท่านถึงจะกลับบ้าน ท่านบอกเธอไว้แบบนั้น

พิมพ์นรีโทรถามสามีของเธอแล้วเรื่องคนขับรถที่ลาไปดูแลมารดาที่ต่างจังหวัด ท่านอเนกก็บอกกับเธอว่า ให้เธอสัมภาษณ์หาคนขับรถด้วยตนเองได้ เธอก็เลยให้ลุงคนสวนที่เธอไว้ใจ จัดการเรื่องนี้ให้กับเธอ ด้วยการให้คุณลุงมนัสไปหาคนที่เขาไว้ใจได้มาสัมภาษณ์กับเธอโดยตรงเลย โดยให้เธอเลือกสักสามสี่คนก็ยังดี

ก๊อกๆ!

“คุณเอิร์นครับ คนที่มาสมัครเป็นคนขับรถ มากันครบทั้งสี่คนพร้อมที่จะให้คุณเอิร์นสัมภาษณ์แล้วครับ” ลุงมนัสเคาะเรียกนายสาวรุ่นลูกของเขา ก่อนจะรายงานคร่าวๆอยู่นอกห้อง

“อีกห้านาทีเอิร์นจะออกไปจ้ะ”

“ครับคุณเอิร์น”

ประมาณห้านาทีต่อมา เจ้าของร่างเพรียวระหงในชุดที่เหมือนจะเตรียมตัวออกไปช้อปปิ้ง ในชุดเดรสสีม่วงกำมะหยี่รัดรูป โชว์เรียวขาสวยขาวเนียน ด้วยชายกระโปรงที่สั้นเหนือเข่าขึ้นไปจนเกือบถึงแก้มก้นที่กลมกลึงได้รูป

ชุดสวยสีแดงเลือดหมูแขนยาวเปิดไหล่ ที่ช่วยขับผิวผ่องของเธอที่ขาวอยู่แล้วให้เปล่งออร่าขาวนวลเนียนน่ามองมากขึ้นไปอีก และนี่ไม่ใช่ชุดออกไปข้างนอก แต่เป็นชุดอยู่บ้าน

วันนี้เธอปล่อยผมยาวเป็นลอนสีน้ำตาลทอง ยาวเต็มแผ่นหลัง ช่วยทำให้เธอดูเซ็กซี่เย้ายวนมากยิ่งขึ้น

ดูสวยหวานอมเปรี้ยวในคราวเดียวกัน

ทำให้หนุ่มๆในห้องรอสัมภาษณ์ มองเธอตาค้างไปตามๆกัน ก่อนที่หญิงสาวจะเดินเข้ามาในห้องกว้างเสียอีก

ทุกคนยกมือไหว้สวัสดีเธอ ยกเว้น ‘เขา’ ที่แค่ยิ้มให้เธอด้วยแววตาพราวระยับ และรอยยิ้มแสนเสน่ห์นั้นก็ทำให้พิมพ์นรีถึงกับสะดุดเท้าตนเองจนเกือบล้ม แล้ว ‘เขาคนนั้นที่เอาแต่ยิ้มให้เธอ’ ก็เข้ามารับร่างของเธอเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่เธอจะหัวคะมำลงไป

พอทรงตัวได้ หญิงสาวก็รีบดันตัวเองออก ถอยห่างออกมา แล้วจ้องหน้าชายหนุ่มด้วยแววตาของกวางน้อยระแวงภัย ความไม่ไว้ใจเกิดขึ้นในหัวใจของหญิงสาวในทัน

‘คนนี้เธอไม่ให้ผ่านแน่นอน’

หญิงสาวนั่งลงแล้วเริ่มต้นสัมภาษณ์ผู้ที่มายื่นใบสมัครก่อน

คนที่หนึ่งผ่านไป คนที่สองผ่านไป คนที่สามผ่านไป แล้วก็มาถึงคิวของ ‘เขาคนนั้น’

“คุณเป็นคนเหนือจริงหรือ ทำไมหน้าตาถึงเหมือนคนใต้”

“ใครก็พูดแบบนั้น ผมเป็นคนเชียงราย บ้านอยู่ติดชายแดนพม่า ผมพูดได้สี่ภาษา ทั้งภาษาไทย ภาษาพื้นเมือง และภาษามูเซอร์”

“คนถือสัณชาติไทยร้อยเปอร์เซ็นต์หรือเปล่า”

“ไม่ แม่ของผมเป็นมูเซอร์ ส่วนพ่อของผมเป็นคนเชียงรายโดยกำเนิด แต่ผมมาทำงานอยุธยาเกือบสามปีแล้ว”

“คุณโสดจริงเหรอ”

“จริงสิ แต่ผมไม่สดนะ ผม..ผ่านมาเยอะ” เขาตอบแบบยั่วๆ ทำให้พิมพ์นรีหน้าร้อนวูบ แล้วสัมภาษณ์เขาเสียงเข้ม และดูเป็นการเป็นงานมากขึ้น ก่อนจะให้เขาไปนั่งรอผลสัมภาษณ์

แล้วคนที่ได้เป็นคนขับรถคนใหม่ของเธอก็คือชายคนแรกที่เข้ามาสัมภาษณ์ เธอเลือกคนนี้เพราะเขาแต่งงานมีลูกแล้ว และเขายังเป็นคนอยุธยามาแต่กำเนิดด้วย เขารู้เส้นทางดี และเขาดูบ้านๆดี

ทว่าพอทุกคนกลับบ้านกันไปแล้ว และพอถึงเช้าวันต่อมา คนที่ผ่านสัมภาษณ์กลับโทรมายกเลิกงานกะทันหัน เพราะภรรยาไม่อนุญาตให้เขามาทำงานไกลๆ ทำให้พิมพ์นรีโทรตามหาคนที่มาสัมภาษณ์อีกสองคนที่ไม่ใช่ ‘เขา’ ก็ปรากฏว่าพวกเขาสองคนได้งานทำกันหมดแล้ว

ดังนั้นจึงเหลือแต่ ‘เขาเท่านั้น’ ที่พิมพ์นรีไม่อยากจะโทรหาเลย แต่เช้านี้เธอต้องเข้าบริษัท เพราะมีประชุมแต่เช้า

ลองโทรเรียกก็ได้ ถ้าเขามารับเธอทันเวลา เธอจะยอมรับเขามาเป็นคนขับรถให้กับเธอ ‘แค่ชั่วคราวสักเดือน’ ก็ได้ พอจ่ายเงินเดือนเขาแล้ว เธอค่อยรับคนใหม่เข้ามา

“เต็มยศ” เธอเรียกชื่อเขาเสียงเรียบ

“สวัสดีครับคุณเอิร์น มีอะไรให้ผมรับใช้หรือครับ”

“พอดีคนที่ผ่านสัมภาษณ์เขามีธุระกะทันหัน แล้วนายพอจะว่างไหม ยังอยากทำงานเป็นคนขับรถอยู่หรือเปล่า”