ตอนที่ 2

ณวัตแนะนำชวนฝันให้ต้องตา เพื่อนสาวร่วมรุ่นเอกเดียวกันได้รู้จัก ชวนฝันรีบยกมือไหว้ต้องตา สาวสวยรุ่นพี่ซึ่งหล่อนจำได้ว่าอยู่เอกเดียวกับพี่รหัส ต้องตาเป็นสาวสวยแต่ท่าทีเอาจริงเอาจังและค่อนข้างดุซึ่งก็เป็นเช่นนั้น หล่อนเหลือบมองรุ่นน้องเหมือนไม่ค่อยใส่และรับไหว้อย่างเสียมิได้

“ต้องจำไม่ค่อยได้หรอกวัต รุ่นน้องปีหนึ่งออกเยอะแยะ ใครจะไปจำยังไงไหว และที่สำคัญก็ไม่ใช่น้องที่ต้องมานั่งเทคแคร์ด้วย”

“น้องจูนเป็นน้องรหัส ฉันก็ต้องมาคอยดูแลสักหน่อย ว่าแต่หาฉันมีอะไรก็ว่ามา”

“ต้องแค่จะมาเตือนวัตเรื่องจัดโครงการพาเที่ยวเชิงอนุรักษ์สัปดาห์หน้า คิดว่าคงจะไม่ยุ่ง มัวทำอย่างอื่นจนลืมซะล่ะ”

“ไม่ลืมหรอก นี่ไงฉันก็เพิ่งคุยกับน้องจูนเรื่องนี้เมื่อกี๊นี้เอง น้องจูนเขาอยากไปด้วย”

“ใช่ค่ะพี่ต้องตา จูนอยากไปร่วมโครงการด้วยค่ะ”

ชวนฝันรีบเสริมขึ้นโดยไม่ทันสังเกตสายตาของต้องตา นักศึกษาสาวรุ่นพี่ที่มองหล่อนโดยแอบซ่อนอะไรบางอย่างไว้ข้างใน ต้องตาพยักหน้า

“ก็ดีนี่นะ ไปกันหลาย ๆ คนจะได้สนุก ว่าแต่เที่ยวป่าน่ะมันลำบากหน่อยนะน้องจูน สวย ๆ อย่างน้องจูน ท่าทางสำอาง ๆ แบบนี้จะไปไหวไหม”

“น้องจูนเขาก็ชอบลุย ๆ นะต้อง”

“รู้ดีจริงนะณวัต”

“อ้าว...ฉันเป็นพี่รหัสฉันก็ต้องรู้ดีอยู่แล้วว่าน้องเป็นไง ไม่อย่างนั้นจะเป็นคนคอยเทคแคร์น้องเขาได้เหรอ?”

“อืม...ก็ดีแล้วนี่ ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อน”

ต้องตาเดินจากไป ส่วนณวัตก็หันมายิ้มกับชวนฝันและพูดว่า

“ต้องเขาก็เป็นอย่างนี้ล่ะจูน ออกจะจริงจังแล้วก็จู้จี้บ้าง ไม่บ้างล่ะ...บ่อยเลยล่ะ”

“พี่ต้องตาก็สวยดีนะคะ ตอนแรกจูนนึกว่าเป็นแฟนพี่ณวัตซะอีก”

“ไม่ๆ”

ณวัตรีบปฏิเสธ เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องรีบพูดแต่ก็พยายามอธิบายให้น้องรหัสคนสวยฟังว่า

“พี่กับต้องสนิทกัน เขาช่วยทำรายงานพี่บ่อย แต่เราไม่ใช่แฟนกันหรอกนะ อืม...มันก็ใช่ที่ต้องเขาน่ารัก”

“พี่ต้องน่ารักจริง ๆ นะคะ สวยและเก่งมาก ทำไมพี่ณวัตไม่ลองจีบดูล่ะคะเผื่อว่าจะเป็นแฟนกันจริงๆ”

“น้องจูนคิดอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ?”