2ไม่ทำแล้ว

บทที่2

เขาอาบน้ำเสร็จก็ใส่เสื้อผ้าแล้วเดินไปเปิดทีวี ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หึ!

"เลว ชั่ว ทำไมฉันถึงได้เอาคนเฮงซวยนายมาเป็นสามีด้วยนะ ฉันอยากจะย้อนเวลากลับไปจริงๆ"

"ฝน

"รักษ์ขอโทษ รักษ์ผิดเองรักษ์ชั่วเอง รักษ์แค่อยากไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาบ้าง แต่เด็กมันยั่วรักษ์ก็เลยเผลอไผลไป รักษ์ขอโทษฝนด้วยจริงๆ"

"คำขอโทษที่พูดออกมาง่ายๆ ถ้าไม่ได้สำนึกกับคำพูดนั้น มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร"

"รักษ์ขอโทษและสำนึกผิดจริงๆ" เขาลุกขึ้นแล้วมาสวมกอดฉัน

"ขอให้ครั้งนี้มันเป็นครั้งสุดท้าย"

"ครับ" รักษ์แล้วฝังจมูกที่ซอกคอขาวของฉัน

"อย่ามากอด!"

"รักษ์อยากกอดเมีย" เขาอ้อน ฉันพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แล้วมองรักษ์อย่างเหนื่อยใจ

"เฮ้อ! เลิกกอด ฉันขยะแขยงตัวนาย" ฉันสะบัดตัว

"รักษ์จะไม่ทำอีกแล้วนะฝน"

"ฉันก็เห็นพูดว่าจะไม่ทำอีกแล้วหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยทำได้สักที หัวของฉันตอนนี้ไม่รู้ว่ามีเขางอกออกมากี่ครั้งแล้ว มันแทบจะไม่เหลือที่ว่างให้เขามันงอกออกมาแล้ว"

"จะไม่ทำอีกแล้วครับ" เขาออดอ้อน

"ปล่อย! อย่ามากอดฉัน"

"ก็อยากกอดเมียนิ่"

"ฉันขยะแขยง"

"รักษ์ไม่ทำอีกแล้ว สิ้นปีรักษ์จะพาไปเที่ยวต่างประเทศ ไปเที่ยวที่ที่เราเจอกันครั้งแรก รักษ์ยังจำการเจอกันครั้งแรกของเราได้ ตอนที่พ่อแม่เราไปหากันทำให้เราได้เจอกัน เราจะไปรำลึกความหลังกันที่นั่น"

"ไม่ไป ถ้าจะไปเที่ยวฉันไปเอง"

"แต่เราจะไปด้วยกัน" เขากอดกระชับร่างฉัน " รักษ์ขอโทษนะ"

เกลียดตัวเองเหมือนกันที่ใจมันไม่แข็งพอกับหลายๆเรื่อง เฮ้อ!

เช้าของอีกวัน

ฉันตื่นขึ้นมาทำโน้นทำนี่ช่วยพวกแม่บ้านตั้งแต่เช้ามืด ส่วนรักษ์นอนอยู่บนเตียงตัวรุมๆ เขาคงปวดแผลที่ถูกฉันตีล่ะมั้ง ที่จริงฉันไม่อยากจะทำร้ายเขาเลยนะ แต่เขาไม่หยุดกระทำเรื่องระยำสักที

ฉันรักเขามาก พยายามทำทุกอย่างเพื่อรักษาครอบครัวของเราเอาไว้ คำว่ารักที่เขาพร่ำบอก ไม่รู้ว่าเขาจะมีความรู้สึกนั้นอยู่กับฉันเหมือนที่ปากเขาพูดอยู่อีกไหม

ฉันมองตัวเองในกระจกที่สะท้อนตัวตนด้วยใบหน้าราบเรียบ ฉันเพิ่งจะยี่สิบห้าแต่ถูกเรียกว่าเป็นมนุษย์ป้าแล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น

"คุณหนูจะให้เราสองคนทำอาหารเพิ่มอีกไหมคะ?" พี่มะปรางเอ่ย ฉันล่ะสายตาจากกระจกแล้วเดินเข้าไปหา

"มีข้าวต้มเพิ่มก็ดีนะคะ เผื่อรักษ์เขาไม่อยากทานอาหารอย่างอื่น วันนี้ดูท่าแล้วเขาคงจะไม่สบายค่ะ"

"เดี๋ยวพวกเราสองคนจะรีบทำให้เลยนะคะ"

"จ้ะ เดี๋ยวฉันช่วย"

"ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวพี่มะขิ่นกับพี่มะปรางเราทำเอง"

"ค่ะ ทำเสร็จเอาไปให้ฉันข้างบนด้วย"

"ได้ค่ะคุณหนู"

ฉันทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างผ่านกระจกใส ในมือถือแก้วกาแฟหอมกรุ่นของตัวเองยกขึ้นดื่ม

"อื้อ!" รักษ์ขยับตัวไปมาบนเตียง ฉันวางแก้วลงบนโต๊ะ เดินออกไปหยิบกระปุกลดไข้ เป็นจังหวะเดียวกันที่พี่มะขิ่นกับพี่มะปรางถือถาดอาหารเดินเข้ามา

"มาแล้วค่ะคุณหนู"

"วางไว้บนโต๊ะเดี๋ยวพวกฉันกินเอง"

"ค่ะ" สาวใช้ทั้งสองเดินออกไป "ลุกขึ้นมากินข้าวแล้วกินยา วันนี้ฉันมีประชุมกับคุณพ่อที่บริษัท"

"ครับ" เขาพยายามลุกขึ้น ฉันปลายตามองมองร่างที่กระปลกกระเปลี้ยมานั่งที่โต๊ะอาหาร

"ไม่สบายกินข้าวกินยาแล้วก็นอน อย่าออกไปร่านที่ไหนให้ต้องเจ็บตัวอีกล่ะ"

"ครับ" เขาพยักหน้าแล้วตักข้าวต้มเข้าปาก

ติ้ดๆ

โทรศัพท์ของรักษ์ดังขึ้น ฉันลุกขึ้นเเล้วหยิบมันขึ้นมาดู

"คุณสมชาย" ฉันยื่นให้รักษ์แล้วเดินเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายของตัวเอง พออาบน้ำทุกอย่างเสร็จรีบร้อยฉันก็แต่งตัว รักษ์มองโทรศัพท์ยิ้ม ๆ แล้วมายิ้มให้ฉันต่อ

"อย่าไปเลวร่านที่ไหน!" ฉันชี้หน้า คว้ากระเป๋าราคาแพงของตัวเองขึ้นมาสะพาย

"เดี๋ยวถ้าสายๆรักษ์ดีขึ้น รักษ์จะเข้าไปนะ" เขายิ้ม ฉันยกยิ้มแล้วเดินออกไป

บริษัทพีเอ็นกรุ๊ป

ร่างบางเล็กเดินกรีดกรายพลางกวาดสายตามองพนักงานบริษัทที่กำลังทำงานกันอย่างขะมักขะเม้น

"คุณน้ำฝนมาแล้วครับคุณพายุ" เสียงลูกน้องคนสนิทของคุณพ่อเอ่ย

"มาแล้วก็นั่งเลย เราจะได้เริ่มประชุมกันสักที" พ่อว่าแล้วยกกาแฟขึ้นดื่ม

"ค่ะ วันนี้รักษ์ไม่ได้มานะคะ หนูมาประชุมแทน"

"แล้วรักษ์เป็นอะไรล่ะลูก" พ่อของฉันก็ยังอ่อนโยนและแสนดีอยู่เสมอ

"ไข้นิดหน่อยค่ะ"

"ไข้แบบไหนอ่ะ ไข้เพราะถูกตีหัวหรือเปล่า?" น้ำหวานหัวเราะเบาๆ ฉันส่งสายตากดดันให้น้องสาวให้หยุดพูด ฉันไม่อยากให้พ่อกับแม่และคนในครอบครัวไม่สบายใจ "หวานแค่หยอกเล่นค่ะ"

"ดูผัวให้ดีๆล่ะ" แม่น้ำค้างพูดพลางก้มหน้าดูเอกสาร

"ฝนว่าเราเริ่มประชุมกันดีกว่า"

"อื้ม เริ่มประชุมกันเลย" เรานั่งประชุมกัน พ่อฉันท่านมีบริษัทผลิตของเล่น ฉันกับน้องช่วยสานต่อช่วยดูแลทุกอย่าง รวมทั้งออกแบบเองด้วย

"สินค้าตัวใหม่ที่เราจะผลิตต้องมีความปลอดภัย สินค้าต้องมีมาตรฐานและราคาจับต้องได้"

"ครับ"

"ส่วนนี่เป็นของเล่นชิ้นใหม่ที่หวานตั้งใจออกแบบมาเพื่อสอดคล้องกับของเล่นของพี่ฝนค่ะ" น้ำหวานพูดแล้วยิ้มให้ฉัน

"ดีเลยครับ"

หลังจากประชุมเสร็จฉันกับน้องสาวก็เดินออกมา

"พี่ฝนตอนเที่ยงไปทานอาหารที่ร้านอาหารเปิดใหม่กัน"

"ได้สิ"

"ว่าแต่พี่กับพี่รักษ์ยังรักกันดีอยู่ไหม?"

"รักกันดี"

"แน่นะ!" ทำเสียงเหมือนไม่เชื่อ

"แน่ที่สุด"

"ได้ยินแบบนี้ก็เบาใจหน่อยค่ะ หวานอยากเห็นพี่ฝนมีความสุขทุกๆวัน" น้องสาวฉันพูดด้วยนัยน์ตาเปล่งประกาย

"อืม"

"พี่รักษ์เดินมาแล้วนู้น ใส่หมวกเดินหล่อมาเชียว" ฉันมองผู้ชายร่างสูงส่งยิ้มให้พนักงาน เห็นแล้วหมั่นไส้ เป็นผัวที่หน้าตบกระโหลกที่สุดเลย ชอบโปรยชอบหว่านเสน่ห์ไปทั่ว

"อื้ม แยกย้ายกันได้แล้ว" ฉันว่าแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน หวานยิ้มให้ฉันแล้วเดินไปที่ห้องทำงานของตัวเอง รักษ์เดินยิ้มเข้ามาหาฉันในมือถือแก้วบางอย่างมาด้วย

"ฝนจ๋า" เขาวางแก้วลงบนโต๊ะ ฉันจดจ้องดูแฟ้มทำงานของตัวเองไป

"อะไร?"

"รักษ์เอาคาปูชิโน่ร้านที่ฝนชอบมาให้ด้วย"

"ขอบใจ"

"วันนี้มีประชุมอะไรบ้างล่ะ สรุปให้รักษ์ฟังหน่อย" เขานั่งลงเก้าอี้ตรงข้าม "วันนี้มีประชุมอะไรบ้างครับ"

"รักษ์" ฉันละสายตาจากงานที่ทำแล้วหันมาจ้องมองเขา

"ครับ"

"เลิกเจ้าชู้ได้ไหม?" เขาเงียบไปนานก่อนจะยิ้มออกมา

"อื้ม" เขาพยักหน้าแล้วยื่นมือมากุมมือฉัน

"หวังว่าจะทำจริง! แล้วหัวยังเจ็บอยู่ไหม?"

"ดีขึ้นแล้ว แต่ก็ต้องใส่หมวกปิดไว้"

"ถ้าไม่หยุดคราวหลังเจอหนักกว่านี้"

"ไม่ทำแล้วครับ"

_________________________