Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
5.บทสนทนาของความร้าวฉาน ep1
สายตาคมหวานมองไปยังร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งหน้าตาหล่อเหลาคมคาย แม้ผิวจะออกเป็นสีแทนเพราะกรำแดดไม่ขาวผ่องเหมือนเมื่อตอนเป็นทนายความฝีปากเอก แต่เขาก็ยังดูดีไม่เปลี่ยนแปลง
“พี่ดนัยคะ..”
เธอร้องเรียกพี่ชายพร้อมกับก้าวเข้าไปหา
“ลินมาทำไมจ๊ะ แดดร้อนมากนะจ๊ะกลับบ้านไปเถอะ..”
“แต่ลินทนเห็นพี่ดนัยต้องทำงานหนักแบบนี้ไม่ได้..”
เธอรีบช่วยนำปุ๋ยที่อยู่บนบ่าของพี่ชายลงทันที
“พี่ดนัยก็จบกฎหมายมา ทำไมไม่หางานทำล่ะคะ ประสบการที่เคยว่าความชนะมาทุกคดี น่าจะมีสำนักงานทนายความสักแห่งรับ อดทนทำไปก่อนก็ยังดีกว่าทำงานกรรมกรแบบนี้ ไว้รอให้ลินได้งานทำ เราจะมีรายได้เพิ่ม เมื่อถึงเวลานั้น เราจะช่วยกันก่อตั้งสำนักงานทนายความขึ้นมาอีกครั้ง..”
ดนัยนิ่งไปชั่วครู่
“พี่ไม่สามารถทำได้อีกแล้ว..”
“ทำไมคะ..”
“เพราะพี่เคยติดคุก แล้วถูกถอดถอนใบอนุญาตทุกอย่าง ในข้อหาค้ายาเสพติดและฆ่าคนตาย พี่เป็นฆาตกร เป็นบุคคลที่ศาลสั่งให้เพิกถอนสิทธิ์ทุกอย่าง..”
“อะไรนะ!!!”
เธอแทบไม่อยากเชื่อหูของตัวเอง
“ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ เพราะใครกัน เพราะคนที่ชื่อคณิน กิติอุณกาญจน์นั่นใช่ไหม..”
“พี่ไม่รู้เหมือนกันว่าใช่เขาหรือไม่..”
“แต่นามสกุลนี้เป็นนามสกุลเดียวกับนายโภคาธร ที่เข้ามากุมอำนาจในที่ดินของเรา..”
ดนัยมองหน้าเธอทันที
“ไม่ใช่หรอกลิน คนที่เข้ามาดูแลที่นี่คือคนของคุณอาบรรดิษฐ์ต่างหาก เขาเป็นผู้จัดการในโรงงานผลิตผลไม้ของคุณอาธนายุต คุณพ่อเคยเล่าว่า มีเพื่อนรักกันมากอยู่สี่คน คนแรกก็คือนายคณิน คุณอาบรรดิษฐ์และคุณอาธนายุต คนสุดท้ายก็คุณพ่อ..”
“แต่ลินฟังมาไม่ผิด ผู้ชายคนนั้นเหยียบย่ำดูแคลนลิน ลินจะไม่มีวันให้อภัยเขาอย่างเด็ดขาด เขานามสกุลเดียวกับนายคณินค่ะ..”
ดนัยฟังแล้วก็ยิ่งงง
“ลินจะหางานทำ พี่ดนัยไม่ต้องทำงานที่นี่แล้วนะคะ กลับบ้านเถอะค่ะ..”
เธอพูดพร้อมกับฉุดรั้งมือของพี่ให้ก้าวตาม
“จะไปไหน..”
น้ำเสียงทุ้มดังกังวานขึ้น ทำให้เธอหยุดแล้วเงยหน้ามอง แต่ก็เหมือนเลือดสูบฉีดอย่างแรงเมื่อมองเห็นเขา
“ฉันไม่ให้พี่ชายของฉันทำงานที่นี่ เขาเป็นทนายความที่เก่งที่สุด จะให้มาทำงานเป็นกรรมกรที่นี่ได้อย่างไร..”
“นั่นมันเป็นอดีต จะเอามาใส่ใจทำไมอีก ในเมื่อปัจจุบันถ้าไม่มีงานก็ไม่มีเงิน แล้วก็จะไม่มีกิน หรืออยากจะเปลี่ยนอาชีพ พี่ชายของคุณเท่าที่ผมทราบถูกเพิกถอนสิทธิ์ทุกอย่าง ไม่สามารถใช้ใบปริญญาประกอบอาชีพทนายความได้..ถูกไหม..”
เขาชำเลืองสายตาไปมองหน้าดนัยชายหนุ่มวันเดียวกับเขา
“หากวันนี้นายไม่ทำงาน พรุ่งนี้ มะรืน มะเรื่องก็ไม่ต้องมาอีก เพราะฉันจะเลิกจ้างนาย..”
โภคาธรพูดจบก็หันหลังเตรียมจะเดินจากมา
“ลินกลับบ้านเถอะนะ แล้วอย่ามาที่นี่อีก มันเป็นงานของพี่..”
ดนัยพูดจบก็หันกลับไปหางานของเขา
“พี่ดนัย พี่ดนัยคะ..”
เธอพยายามร้องเรียกแต่พี่ชายก็ไม่ยอมหยุด จึงทำให้เธอวิ่งตามโภคาธรแล้วเดินมาหยุดตรงหน้า
“แก..”
เธอกำมือแน่น
“บอกฉันมาว่าพ่อของแกเป็นใคร..”
เขามองหน้าเธอนิ่ง มองด้วยสายตาที่หมิ่นแคลนอย่างเห็นได้ชัด เมื่อได้มองเห็นสายตาของเขามันยิ่งทำให้เธอรู้สึกแค้นเคืองใจอย่างมาก เขามองเธอเหมือนเธอเป็นเศษอาจมที่น่ารังเกียจ
“พูดให้สวยสมกับรูปร่างหน้าตาหน่อยสิคุณ โบราณว่า สำเนียงส่อภาษา กิริยาส่อสกุล อย่าให้ผมต้องสงสัยว่า เป็นเพราะการบ่มเพาะของสันดานหรือเป็นเพราะกำพืดที่ทำให้คุณเป็นแบบนี้..”
เธอเม้มปากแน่นฝ่ามือบางกำไว้แน่นในขณะที่เขาสยายยิ้มเมื่อกวาดสายตามองดูเธอตลอดร่างตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
“เลว สำเนียงของคุณมันก็เลวชาติ สายตา กิริยาของคุณก็ชั่วช้าดูถูกคน คุณเกิดมากองเงินกองทอง จนหลงคิดว่าตัวเองเป็นเทวดาหรือไง..”
“ผมเป็นเจ้านายของพี่ชายคุณ อย่าลืม แล้วผมก็กำลังจะเป็นเจ้านายของคุณด้วย หากยังใช้กิริยาและวาจาแบบนี้ ผมจะเพิกถอนสิทธิ์..”
“ฝันไปเถอะคนอย่างฉันจะไม่มีวันยอมลดตัวมาทำงานกับคนอย่างคุณ..”
“ผมจะรอดู..”
เขาพูดจบก็เตรียมจะเดินจากไป
“เดี๋ยว..”
เธอก้าวมาหยุดตรงหน้าของเขา
“นายคณิน เป็นอะไรกับคุณ..”
“คุณพ่อของผมเอง ทำไมหรือ..หรือพ่อของคุณยอมเปิดปากแล้วว่าเขาเลวทรามอย่างไร เขาชั่วอย่างไร เขาทำอะไรไว้กับพ่อของผม เขาสารภาพบาปแล้วใช่ไหม..”
“ไอ้ ไอ้..”
เธออยากจะด่าเขาเหลือเกิน หากแต่ปลายนิ้วเรียวสวยที่แข็งแรงของเขายกขึ้นชี้มาที่หน้าของเธอ
“หากคุณด่าผมหรือพูดไม่ดีกับผม ผมจะอุ้มคุณขึ้นห้องพักแล้วปล้ำคุณซะ..”
คำพูดของเขาทำให้เธอยอมหยุด แต่ก็ยังแค้นเคืองอยู่ในใจไม่ส่างซา
“ฝากไว้ก่อนเถอะ ฉันจะหาทางเอาคืนให้ได้ นายโภคาธร..”
เธอคิดในใจก่อนจะรีบกลับบ้านเพื่อจะบอกพ่อว่า เขาเป็นลูกชายของนายคณิน ไม่ใช่คนของนายบรรดิษฐ์อย่างที่พ่อของเธอเข้าใจ
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
