บทที่ 5

ศิญากรณ์อดที่จะแปลกใจไม่ได้ผู้ชายคนนี้เป็นใคร และมีเหตุผลอะไรที่จะต้องมาลักพาตัวเธอ เพราะเธอมั่นใจว่าเธอไม่ได้มีศัตรูที่ไหนและไม่ได้ผิดใจกับใคร จะผิดใจกับใครได้ละก็ในเมื่อเธอเพิ่งจะเดินทางมาถึงอาซาฮัสในบ่ายวันนี้เอง ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจว่าเป็นเพราะเหตุใดกันแน่ ที่ทำให้เธอต้องมาประสบเคราะห์กรรมเช่นนี้ และที่ไม่เข้าใจมากที่สุดก็คือ ทำไมบุรุษผู้นี้จึงเข้ามาในเรือนรับรองของชีคเบซาลได้อย่างง่ายดาย ทั้งที่มีการจัดวางเวรยามเพื่ออารักขาเธอและบิดาไว้อย่างแน่นหนา

เมื่อเขาเดินออกมาพ้นตัวบ้าน เธอก็ได้ยินเขาพูดภาษาพื้นเมืองเบาและรัวเร็ว ซึ่งเธอเองก็ฟังไม่เข้าใจ มีเสียงผู้ชายอีกสองคน ที่พูดโต้ตอบกับเขาด้วยภาษาเดียวกัน ทำให้ศิญากรณ์รู้ว่างานนี้เขาไม่ได้ทำการอุกอาจเพียงลำพัง แต่ยังมีผู้สมรู้ร่วมคิดกับเขาอย่างน้อยก็อีกสองคน หรืออาจจะมีมากกว่านั้นเพียงแต่เธอไม่รู้ หลังจากที่การพูดคุยจบลงชายแปลกหน้าที่เป็นคนจับตัวเธอมา ก็อุ้มเธอขึ้นนั่งบนหลังม้าก่อนจะกระโจนตัวขึ้นนั่งซ้อนหลังเธออย่างรวดเร็ว ศิญากรณ์พยายามดิ้นรนที่จะลงจากหลังม้า แต่เขากลับโอบกระชับเอวบางของเธอไว้ แล้วกระซิบที่ข้างหูอย่างแผ่วเบา

“อย่าดิ้น...เดี๋ยวตกลงไปจะหาว่าไม่เตือน” หญิงสาวได้แต่นั่งนิ่งตัวแข็งอยู่เช่นนั้น จากนั้นเขาก็ควบม้านำออกไปโดยมีผู้ติดตามของเขาควบตามมาติดๆ หญิงสาวนั่งอยู่บนหลังม้านานหลายชั่วโมงในความรู้สึก ได้แต่คิดสับสนในใจ

‘เขาจะพาเราไปไหนกันนะ ลักพาตัวเพื่อเรียกค่าไถ่จากลุงเบซาลอย่างนั้นหรือ’

หญิงสาวมั่นใจว่าถ้าเป็นเช่นนั้น ลุงเบซาลของเธอคงเต็มใจที่จะจ่ายเงิน ตามคำเรียกร้องของคนกลุ่มนี้เพื่อแลกกับความปลอดภัยของเธอ แต่ถ้ามันไม่ใช่การลักพาตัวเพื่อนำมาเรียกค่าไถ่ล่ะ หรือว่าคนพวกนี้จะนำเธอไปข่มขืนและฆ่าปิดปาก

‘ไม่นะฉันยังไม่อยากตาย’

ศิญากรณ์ใจเต้นแรงด้วยความกลัว เพราะไม่ทราบว่าคนพวกนี้จะพาเธอไปไหน แต่สักครู่เธอก็พอจะเดาได้ว่าเขากำลังพาเธอมุ่งหน้าออกสู่ดินแดนทะเลทราย ถ้าเขาจะลงมือข่มขืนเธอที่นั่นก็คงจะสะดวก เพราะว่าต่อให้เธอร้องขอความช่วยเหลือดังแค่ไหน ก็คงจะไม่มีใครได้ยินเสียงของเธอ ได้แต่หวังว่าลุงเบซาลคงจะตามมาช่วยเธอไว้ได้ทัน ก่อนที่เธอจะถูกเรียงคิวข่มขืนและถูกฆ่าปิดปาก

‘โธ่เอ๋ย! นี่เราทำเวรกรรมมาแต่ชาติปางไหน ถึงได้มาประสบเคราะห์กรรมเช่นนี้’

ศิญากรณ์ได้แต่คิดวนไปเวียนมาอยู่เช่นนี้ ในขณะที่ชายแปลกหน้าควบม้าด้วยความเร็วมุ่งหน้าออกสู่ทะเลทรายดังที่เธอคิดเอาไว้ ด้วยการเดินทางบนหลังม้าอันยาวนานประกอบกับความตกใจกลัว ทำให้ศิญากรณ์เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจที่หญิงสาวตรงหน้านั่งพิงอกเขา แทนที่จะนั่งตัวตรงเหมือนเคยเขาจึงก้มลงมอง แต่ทว่าภาพที่เห็นคือใบหน้าอ่อนหวานที่ตราตรึงอยู่ในหัวใจของเขา และดวงตาคู่สวยที่หลับสนิท ริมฝีปากบางเผยอขึ้นเล็กน้อยดูเชิญชวน ชายหนุ่มรีบละสายตาจากภาพตรงหน้าทันที ก่อนที่เขาจะอดใจไม่อยู่ก้มลงจูบที่ริมฝีปากบางนั้นอีกครั้ง ขณะที่ใจของเขานั้นเต้นรัวเร็วผิดปกติ

หลังจากที่พศินได้รับรู้เรื่องราวจากชีคเฒ่าว่า ศิญากรณ์ได้หายตัวไปนั้นเขาแทบล้มทั้งยืน มีคำถามมากมายผุดขึ้นมาในใจ

‘เกิดอะไรขึ้นกับซีญ่า ใครกันที่กล้ามาลักพาตัวซีญ่าไป และเขามีจุดประสงค์อะไรที่ทำเช่นนั้น ป่านนี้ซีญ่าจะยังปลอดภัยอยู่หรือไม่ คนที่มาลักพาตัวซีญ่าไปจะทำอันตรายซีญ่าหรือเปล่า’

อีกทั้งยังโทษตัวเองที่เป็นต้นเหตุให้บุตรสาวถูกจับตัวไป ถ้าเขาไม่ขอร้องให้เธอเดินทางมาที่นี่เป็นเพื่อนเขา เรื่องแบบนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น ยิ่งคิดยิ่งเสียใจกับการกระทำของตนเอง ถ้าศิญากรณ์เป็นอะไรไปเขาคงจะไม่สามารถมีชีวิตมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ เพราะลูกเป็นเหมือนแก้วตาดวงใจของเขา ที่สำคัญเธอยังเป็นสมบัติล้ำค่าที่ภรรยาสุดที่รักของเขาทิ้งไว้ให้

ตอนนี้ภายในเรือนรับรองทุกคนต่างก็วิ่งวุ่น เพื่อช่วยกันตามหาศิญากรณ์ “อาคันตุกะ” คนสำคัญที่หายตัวไปอย่างลึกลับ พยายามค้นหากันทุกซอกทุกมุมอย่างละเอียด แต่ก็ไม่มีใครพบเจอเธอไม่รู้ว่าเธอหายตัวไปไหนและหายไปได้อย่างไร บรรยากาศตึงเครียดขึ้นมาทันที ชีคเฒ่าเบซาลมีคำสั่งให้ระดมกำลังทั้งหมดเพื่อออกไปตามหาหญิงสาว ที่เขารักเหมือนลูกสาวของตนเอง และเดือดร้อนใจไม่ต่างไปจากพศินบิดาบังเกิดเกล้าของเธอ เขารู้ดีว่าตอนนี้พศินมีความรู้สึกเช่นไร และห่วงใยศิญากรณ์มากแค่ไหน

เบซาลได้แต่ปลอบใจอีกฝ่ายให้คลายความวิตกกังวล และยังได้แจ้งให้พศินรู้ว่าเขาได้สั่งให้ระดมคนออกตามหาหญิงสาวแล้ว คาดว่าอีกไม่นานก็จะได้รับข่าวคราวความคืบหน้าเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ก็รู้ดีว่าคำพูดเพียงไม่กี่ประโยคของเขาคงจะทำให้อีกฝ่ายสบายใจหรือคลายความกังวลใจไปมิได้

ชีคเฒ่าสั่งให้ซาลีย์ไปสืบมาให้ได้ว่าเป็นฝีมือของใคร ใครกันที่กล้ามาลูบคมเสือเฒ่าเช่นเขา ได้เรื่องอย่างไรให้รีบมารายงานเขาโดยตรง