5“อาการหวงผัวมึงนี่สุดยอดเลยวะ ฮ่าๆ

ฉันขับรถไปจนกระทั่งถึงหน้าประตูบ้านของอีน้ำฝนค่ะรอบบริเวณบ้านมันใหญ่มาก แต่ก็ใหญ่รองลงมาจากบ้านของพี่เขยฉัน

ถึงแม้ว่าบ้านพี่เขยของฉันจะไม่ได้ใหญ่โตมโหฬารเท่าบ้านของแม่น้ำชา แต่ก็ใหญ่โตกว่าบ้านของยัยน้ำฝนค่ะ

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหายัยน้ำฝนผ่านไปไม่นานนักก็มีคนมาเปิดประตูรั้วให้ฉันค่ะฉันขับรถเข้าไปข้างในจากนั้นก็จอดรถไว้ที่โรงรถ

“อีน้ำฝน!” ฉันแผดเสียงทันทีที่เปิดประตูเข้าไป

“อีห่านจิกกูตกใจหมด” มันยกมือทาบอกพร้อมกับทำท่าทางตกอกตกใจ

“กูอยากไปสวีเดนกูทำไงบ้างวะ?” ฉันเปิดประเด็นก่อนเลย โดยที่แม่ของมันมองฉันกับน้ำฝนแล้วยิ้มออกมา ฉันกับน้ำฝนจะพูดกันแบบนี้ตลอดเลยค่ะจนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

“มึงจะไปทำไม?”

“กูจะไปหาคุณพายุ”

“โถอีชะนี นี่มึงจะวิ่งโร่เอาหลีไปหาผู้ชายเหรอ? โคตรร่านเลยวะ”

“สัส! กูต้องไปหาเขา เพราะเขาไม่กลับมาหากูอีเพื่อนเวร”

“โถๆ มึงเคยไปสวีเดนสักครั้งยัง มึงถึงจะถ๋อที่นาผืนน้อยมึงไปหาเขา”

“กูรักของกูอะ มึงไม่เคยรักใครมึงไม่รู้หรอกว่ามันทุกข์แค่ไหนเมื่อเขาไม่กลับมา กูตั้งหน้าตั้งตารอเขาทุกวัน แม่งกูโคตรเสียใจเลยวะที่เป็นแบบนี้” ฉันพูดเสียงสั่นเครือรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ ค่ะ ฉันรู้สึกเสียใจฉันอุตส่าห์ตั้งหน้าตั้งตารอให้เขากลับมา แต่ฉันก็ได้รับความผิดหวัง

เมื่อใกล้ถึง 1 ปีงานของเขาเยอะและไม่กลับมาคุณจะให้ฉันนั่งห่อเหี่ยวรอเขาต่อไปเหรอ? ไม่มีทางค่ะฉันจะไปหาเขาเองฉันจะไปดูให้เห็นกับตา ว่างานของเขามันเยอะจริงหรือเปล่า?

“กูจะช่วยมึงเอง”

“จริงเหรอวะ?”

“จริง พี่น้ำเหนือพี่ชายกูอยู่ที่สวีเดน”

“เฮ้ย โคตรดีเลย”

“อีกไม่กี่วันก็ปิดเทอมแล้วไปกัน มึงไปเตรียมหาที่อยู่ลุงพายุไว้เลย”

“อีสัส! คุณพายุยังหล่ออย่ามาเรียกลุงนะ” ฉันท้าวสะเอวใส่มัน แม่น้ำจันทร์หัวเราะเบาๆกับท่าทางของฉัน

“อาการหวงผัวมึงนี่สุดยอดเลยวะ ฮ่าๆ”

ฉันมีเรื่องเม้าท์มอยเรื่องที่จะไปอยู่สวีเดนเตรียมตัวยังไง? ทำอะไรบ้าง? ก่อนที่จะไปก็ถือว่าเยอะ​ กว่าจะคุยเสร็จก็ดึกเลยค่ะ

หลังจากที่ฉันพูดคุยกับยัยน้ำฝนฉันก็กลับค่ะ​ ฉันกลับมาไม่ทันทานข้าวเย็นกับพี่สาวกับพี่เขยหรอก เพราะฉันกลับมาค่อนข้างดึก

พอฉันกลับมาบ้านพี่สาวกับพี่เขยของฉันก็เข้านอนแล้วก็มีแต่น้าคมสันกับพี่นารีที่ทานอาหารกัน​ ฉันก็เลยได้ร่วมวงรับประทานอาหารกับพี่ ๆ เขา

“ไปไหนมาครับคุณ​น้ำค้าง”

“ไปปรึกษาเรื่องคุณพายุกับน้ำฝนค่ะ” ฉันพูดพลางเดินไปหย่อนสะโพกลงนั่งเก้าอี้ โดยที่พี่เอมีพี่นารีไปตักข้าวให้

“นึกว่าเรื่องอะไร? ตกลงรู้หรือยังครับว่าคุณพายุไปอยู่ที่ไหน?” น้าคมสันพูดแล้วตักอาหารเข้าปาก

“พรุ่งนี้น้ำค้างจะลองถามพี่เขยแบบละเอียดดูค่ะ​ แต่ถ้าพี่ปั้นจั่นไม่ยอมบอก​ น้ำค้างก็จะไปหาคุณสายฟ้าให้คุณสายฟ้าเป็นคนบอกน้ำค้างค่ะ”

“จะไปถามคนอื่นทำไม? น้าคมสันรู้นะว่าคุณพายุอยู่ที่ไหนเดี๋ยวน้าจะจดให้”

“ขอบคุณ​ค่ะ​น้า” ฉันพูดออกมาด้วยความดีใจ มันดีใจมากๆเลยค่ะที่จะได้รู้ว่าคุณพายุพักอยู่ที่ไหน

ฉันจะไปหาเขา​ ฉันไม่สนใจหรอกค่ะว่าใครจะมองฉันว่าเป็นผู้หญิงแรดร่าน คนอย่างอีน้ำค้างโนสน No แคร์ค่ะ ถ้าไม่แรดไม่ร่านจะได้ผัวหรอคะฉันคิดแค่นั้นจริง ๆ เรื่องเรียนฉันก็ตั้งใจ แต่เรื่องจะหาผัวเนี่ยเป็นอันดับ 1 เลยค่ะ ได้ผัวแล้วฉันจะตั้งใจเรียน​มากกว่าเดิมฮ่า ๆ ๆ

“ว่าแต่อยากรู้ไปทำไมหรอ?”

“น้ำค้างว่าจะส่งของไปให้คุณพายุค่ะอีกไม่กี่เดือนก็จะถึงวันเกิดของคุณพายุแล้ว น้ำค้างก็เลยอยากจะส่งไปให้ค่ะ”

“อ๋อ! เดี๋ยวน้ากินข้าวเสร็จน้าจะไปจดให้​ ว่าแต่จะส่งอะไรไปเซอร์ไพรส์คุณพายุหรอ?”

“ของขวัญชิ้นใหญ่เลยค่ะ คุณพายุเห็นคุณพายุต้องชอบแน่นอน​ แต่ไม่บอกนะว่าอะไร”

“มีเป็นความลับอีกต่างหากนะ” หน้าคมสันหัวเราะออกมาเบา ๆ ส่วนฉันฉีกยิ้มมองน้าคมสันกับพี่นารีอย่างมีความสุขเลยค่ะ​

มันปลื้มปริ่มหัวใจรู้สึกมีความสุขมากที่จะได้ไปเจอคุณพายุผู้ชายที่ฉันอยากเจอมากที่สุด