5. บ้านไม้กลางป่า

บ้านไม้กลางป่าภาคเหนือ

เวลา 02.30 น. รถหยุดนิ่งที่ลานกว้างของบ้านพักตากอากาศหลังหนึ่ง ล้อมรอบด้วยความมืดสนิท มีเพียงเสียงจิ้งหรีดและลมพัดใบไม้ที่ให้บรรยากาศชวนสะพรึง

หัสนัยน์เปิดประตูรถก่อนจะเดินอ้อมมาด้านข้างเพื่อเปิดประตูรถและปลุกณัฐชาให้ตื่นทันที เสียงของเขาทำให้เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที

"ลงมา" เขาสั่งเสียงเรียบ แต่หนักแน่น

เธอลังเล...แต่สุดท้ายก็ไม่มีทางเลือก ขณะก้าวลงจากรถ ความหนาวเย็นของลมกลางคืนทำให้เธอตัวสั่น มือของเขาจับต้นแขนเธอไว้แน่นเหมือนจะย้ำว่าเธอหนีไม่พ้นเนื้อมือเขาแน่นอน

เขาลากเธอไปยังประตูบ้านพัก แสงไฟสลัวจากดวงไฟเก่าๆ ที่ติดอยู่หน้าบ้านเผยให้เห็นบ้านหลังใหญ่ที่เหมือนถูกทอดทิ้งมานาน แต่บ้านเหมือนพึ่งผ่านการทำความสะอาด พื้นไม้ส่งเสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าด เมื่อพวกเขาเดินเข้าไปข้างใน พาเธอเข้าไปในห้องนอน

ในห้องที่เงียบสงัด มีเพียงเสียงหอบหายใจของณัฐชาที่สั่นไหว ร่างกายของเธอแทบไร้เรี่ยวแรงหลังจากที่เขาผลักเธออย่างแรง เธอเซถลาไปข้างหน้า

ร่างบอบบางแทบจะปลิวตามแรงเหวี่ยง หากไม่ใช่เพราะเตียงนุ่ม ๆ คอยรับไว้ เธอคงลงไปกองกับพื้นอย่างน่าสังเวช

ดวงตาคู่สวยของเธอเบิกกว้าง สั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว สายตาของเขาที่จ้องมานั้นเหมือนเปลวไฟที่เผาผลาญ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองถูกขังอยู่ในกรงขังของความแค้นที่ไม่มีทางหนีรอดได้ ร่างสูงใหญ่ของเขายืนอยู่เบื้องหน้า ความอึดอัดในอากาศทำให้เธอแทบจะหายใจไม่ออก

ก่อนที่เธอจะทันได้ตั้งตัว เขากระชากต้นแขนของเธอจนร่างบางถลามาแนบชิดกับอกของเขา เธอรู้สึกถึงแรงบีบที่ต้นแขนจนเหมือนกระดูกจะหัก น้ำตาคลอเบ้า แต่เธอไม่กล้าร้องออกมา

“โอ๊ย!...เจ็บ...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”

เธอออกคำสั่งด้วยความโกรธ เผื่อเขายังไยดีความรู้สึกเธอบ้าง

“ถ้า...ถ้า...คุณขืนใจฉัน รับรองว่าชาตินี้ ฉันไม่มีทางให้อภัยคุณแน่”

จำคำฉันไว้เลย ณัฐชากลัวมากแต่จำใจที่ต้องพูดขู่เขา

“หึ...ก็บอกแล้วมันเรื่องของเธอ จะให้อภัยหรือไม่ยังไงวันนี้เธอต้องเป็นเมียผม”

"การแก้แค้น...เริ่มขึ้นแล้ว"

เสียงกระซิบเยียบเย็นของเขาแผ่วข้างหู น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความสะใจปนแค้น ยิ้มบางที่ปรากฏบนริฝีปากของเขายิ่งทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกแทงลึกเข้าไปในหัวใจ

"ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าความเจ็บปวดคืออะไร"

คำพูดของเขาแฝงไปด้วยความเย็นชาที่เยือกเย็นยิ่งกว่าสายลมในค่ำคืนฤดูหนาว ร่างของณัฐชาเริ่มสั่นไหว น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไหลอาบแก้ม เธอไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ หัวใจเหมือนถูกบีบรัดจนแทบหยุดเต้น

เธอพยายามมองหาเศษเสี้ยวของความอ่อนโยนในดวงตาของเขา แต่สิ่งที่พบกลับเป็นเพียงความโกรธเกลียดที่แทบจะกลืนกินเธอทั้งเป็น

"พี่นัยน์..." เธอเอ่ยชื่อเขาด้วยเสียงแผ่วเบา สั่นเครือเหมือนจะขาดใจ "

พี่เคยเป็นคนที่ฉันไว้ใจที่สุด แต่ตอนนี้... พี่กลายเป็นคนที่ฉันกลัวที่สุด"

น้ำตาของเธอหยดลงบนพื้น แต่เขากลับไม่แม้แต่จะหันมามอง ความเย็นชาของเขาทำให้เธอรู้ว่า... สำหรับเขาแล้ว เธอเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งในเกมแห่งความแค้นที่เขาเริ่มต้นขึ้น

น้ำตาของเธออาจไม่มีความหมายสำหรับเขาอีกต่อไปแล้ว เขาคว้าเอวเธอเข้ามาแนบชิดติดกาย เอื้อมมือจับต้นคอเธอเงยหน้าขึ้นอย่างขัดขืนไม่ได้ ปากของเขาประกบปากลงบนปากของเธอ บดขยี้ที่ริมฝีปากของเธออย่างบ้าคลั่ง

ณัฐชารู้ดีว่าเธอสามารถปกป้องตัวเองได้เลย เธอได้แต่เบิกตากว้างน้ำตาไหลริน สองมือทุบตีหัสนัยน์ แต่ไม่มีผลต่อเขา

เขาจูบเนิดนานก่อนปล่อยเธอเป็นอิสระ เธอแทบหายใจไม่ออก ด้วยความโกรธเธอตบหน้าเขาฉาดใหญ่ เขายิ้มเย้ยหยัน

“ถ้าคุณจะขืนใจฉัน ...ฆ่าฉันเลยดีกว่า”

“ฆ่าแน่...แต่ไม่ใช่ตอนนี้” ยิ่งเธอเจ็บปวดมากเท่าไหร่ พ่อเธอยิ่งเจ็บมากเท่านั้น หึหึ

“มานี่”

เขาเหวี่ยงเธอลงบนที่นอนอย่างแรง เธอร้องเพราะหลังกระแทกกับที่นอนแทบหัก เขาชะงักนึกห่วงใยเธอแต่ แต่ด้วยความแค้นที่รอมานาน เขาจึงต้องปิดบังความรู้สึกนั้นไว้

เขาจู่โจมลงจูบที่ริมฝีปากเธออย่ารุนแรงป่าเถื่อนอีกครั้ง เธอไม่อยากเชื่อว่าตนเองต้องเจอกับสิ่งที่ข่มขืนหดหู่ใจเช่นนี้ จากผู้ชายที่เธอเคยแอบชอบเป็นคนหยิบยื่นให้

ปากอ่อนนุ่มสั่นระริก ถูกบดขยี้อย่างไม่ถนุถนอม เขาดุนลิ้นเข้าไปในปากหญิงสาว...ลิ้นของเธอถูกเขาเกี่ยวกระหวัด ดูดดื่มจาบจ้วง มือของเขาคลำคลึงไปที่ทรวงอกที่อวบอิ่มของเธอ อย่างไม่เกรงใจ

“อย่า..ได้โปรดอย่าทำแบบนี้”

เสียงค้านในลำคอ เขาไม่สนใจในคำพูดของเธอ เขาสอดมือเข้าไปในเสื้อ ปลดตะขอชั้นในเธอ ทันใดนั้นเสื้อผ้าของหญิงสาวถูกกระชากออกจนหมดสิ้น

บัดนี้เหลือเรือนร่างที่เปลือยเปล่า แม้ในห้องจะสลัวๆ แต่ก็ยังคงเผยให้เห็นถึง หน้าอกโค้งมนอวบอิ่ม เอวบาง โค้งเว้ากำลังดี เนินเนื้อได้รูป ทุกส่วนของเธอที่อยู่ตรงหน้าเขา ช่างปลุกอารมณ์ให้เขายิ่งนัก

เขาไม่รอช้ากดทับร่างเธอทันที แขนทั้งสองข้างตรึงมือเธอไว้แน่นณัฐชาดิ้นสุดตัวแต่ก็ไม่เป็นผล

“เอาะ!”

หญิงสาวหายใจถี่ ร้องครวญครางออกมาแผ่วเบา เพียงเพราะเขาจูบไปที่ยอดปทุมมาของเธออย่างดูดดื่ม คราวนี้เธอรู้สึกถึงการควบคุมตัวเองไม่ได้

“เป็นอะไร…ชอบไหม?”

เขากระซิบเสียงแหบพร่า

หญิงสาวตัวสั่นเทาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ มือของเขาเริ่มลูบไล้สำรวจไปทั่วเรือนร่างของเธอ ไม่นานเธอรู้สึกมีแท่งอุ่นๆ บางอย่างสอดแทรกเข้าไปในร่างกายของเธออย่างไม่ได้ตั้งตัว

เธอสะดุ้งเฮือก...ร่างเล็กสั่นสะเทือน เขาครอบครองร่างกายของเธออย่างฮึกเหิม ...บ้าคลั่ง... เสียงเนื้อกระทบเนื้อถ่ายเทความแค้นผ่านทางอารมณ์

เขาเรียกร้องเอาฝ่ายเดียว ... ไม่สนใจความรู้สึกของเธอ แม้จะเป็นประสบการณ์ครั้งแรกของหญิงสาว... เขาก็ยังไม่มีความเมตตาใด ๆ ความบริสุทธิ์ของเธอถูกทำลายเสียหมดสิ้นแล้วทุกการกระทำของเขา

มีแค่ช่วงเวลาสุดท้ายที่เขาถึงฝั่งปรารถนา เขาพอจะอ่อนโยนกับเธอ เขาจูบกอดปลอบเธออยู่ในอ้อมแขนที่ดูอบอุ่น เพียงเพราะเขาลืมตัวไปชั่วขณะ

ภายใต้แสงจันทร์ที่ลอดผ่านหน้าต่าง ห้องเงียบสงบและเต็มไปด้วยความอบอุ่นจากอ้อมแขนของเขา ปล่อยให้ความเงียบของค่ำคืนคลุมร่างพวกเขาอย่างอ่อนโยน หัวใจทั้งสองเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน ท่ามกลางความมืดมิดที่ถูกเติมเต็มด้วยการหายใจที่เป็นจังหวะสม่ำเสมอ

เช้า...วันใหม่

“ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้”

น้ำเสียงห้วนๆ ตวาดใส่เธอ ไม่มีความปรานีในน้ำเสียงนั้น มีเพียงความเย็นชาและความโกรธเกรี้ยวที่ไม่อาจปิดบังได้

เธอเงยหน้ามองเขาอย่างหวาดหวั่น ก่อนจะรู้สึกถึงแรงกระชากที่ฉุดให้ร่างกายลุกขึ้นจากเตียง

“โอ๊ย…ฉันเจ็บนะ”

เธอพึมพำ น้ำเสียงแผ่วเบาที่ไม่อาจหยุดยั้งความรุนแรงนั้นได้

ทันทีที่ผ้าห่มหลุดออกจากร่าง ความเงียบงันก็เข้าปกคลุม เสียงลมหายใจของเขาหนักแน่นขึ้นเมื่อแสงไฟเผยให้เห็นผิวกายของเธอ ร่างกายที่เปลือยเปล่า ราวกับภาพวาดที่งดงามจนยากจะบรรยาย หัวใจของเขาเต้นรัว ร่างกายสั่นสะท้านในชั่วขณะ

แต่เพียงไม่นาน ความงามนั้นถูกกลบด้วยความเกลียดชัง และเจ็บแค้นที่ฝังลึกในจิตใจ เขาสูดลมหายใจลึก ข่มความอ่อนไหวไว้ภายใต้หน้ากากแห่งความเย็นชา และแรงแค้นที่ยังคงเดือดพล่านอยู่ในอก

เธอมองเขาอย่างไม่เข้าใจ เธอคิดว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน จะเปลี่ยนแปลงความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอได้บ้าง แต่กลับเปล่าเลย เขากดร่างเธอลงกับที่นอน บรรเลงจูบอย่างดูดดื่ม ร่างกายเธออ่อนระทวยไปกับลิ้นสากๆ ที่ลากไปทั่วร่างกายทุกส่วน แบบไม่มีทีท่าจะหยุด มีแต่จะหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ

ณัฐชาเกร็งไปทั้งตัว แม้ว่าเธอจะผ่านครั้งแรกมาแล้ว แต่ไม่ใช่ว่าความกลัวในใจของเธอจะหายไป เขาทำเหมือนเขาหิวโหยไม่เคยพบเจอมาก่อน เธอครางประท้วง แต่ไม่ช่วยอะไร ไฟสวาทที่ระอุในใจเขาเผาผลาญจนไม่สามารถทานทนได้อีกต่อไป

เขากำแน่นที่สะโพกของเธอ ดึงเธอเข้ามาใกล้ในขณะที่อารมณ์ที่ไม่สามารถควบคุมได้ลุกโชน เขาพลันรับรู้ถึงความร้อนแรงที่แผ่กระจายจากทั้งสองร่างความใส่ร่างกายเธออย่างไม่ปรานี นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขาย่ำยีเธอ เธอรู้สึกถึงความอับอาย เกลียดชังตัวเองที่ ไม่อาจปกป้องตัวเองได้ ปล่อยให้เขาทำตามอารมณ์เช่นนี้

น้ำตาของเธอไหลลงไปตามแก้มราวกับฝนที่ไม่หยุดตก ความเจ็บปวดในหัวใจของเธอทวีคูณขึ้นจนไม่อาจควบคุมได้ เสียงสะอื้นที่ถูกเก็บซ่อนไว้หลุดออกมาในที่สุด มันเหมือนกับการระเบิดของไฟที่เก็บไว้จนไม่อาจทนได้อีกต่อไป

“สิ่งที่คุณทำกับฉันในวันนี้...ถือว่าฉันจะชดใช้หนี้ความแค้นทั้งหมดแทนพ่อของฉัน”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ปาดน้ำตาที่ไหลพรากจากใบหน้า เธอรู้สึกเหมือนหัวใจของเธอถูกฟ้าฟาดอย่างแรงจนแทบจะหยุดเต้น ไม่สามารถหายใจได้เต็มที่เพราะความอัดอั้นที่มันท่วมท้นในตัวเธอ

“ต่อจากนี้ไป...ฉันกับคุณถือว่าเราไม่รู้จักกัน”

คำพูดนั้นแหลมคมเหมือนมีดที่กรีดผ่านความเงียบ เธอตะโกนออกมาอย่างหมดแรง

“ฉันเกลียดคุณ...ได้ยินไหม...ฉันเกลียดคุณ!”

เสียงของเธอดังขึ้นท่ามกลางความมืด ความเกลียดชังที่ฝังลึกในใจกลายเป็นแผลที่ไม่อาจรักษาได้

เขามองเธอด้วยความเจ็บปวดในสายตา ลึกๆ แล้วเขาไม่เคยต้องการทำร้ายเธอ แต่ความเกลียดชังที่มีต่อพ่อของเธอมันข่มขืนใจเขา จนเขาต้องกระทำการที่เกินความปรารถนาในใจตัวเอง

“ขอโทษนะที่ทำแบบนี้...เธอไม่น่าเกิดเป็นลูกนายอาคมเลย”

เขาพึมพำในใจ เขารู้สึกเจ็บปวดไม่ต่างจากเธอ ท่ามกลางความเกลียดชังและความผิดหวังที่ฝังแน่นในจิตใจ