บทที่ 2 คนคุ้นหน้า

“โทษ...ทีค่ะ” มือเรียวยกขึ้นมาปิดใบหน้า ราวกับคนมีพิรุธ เพราะคนที่ชนฉันซุ่มซ่ามเดินชนนั้นคือ พี่มาคัส พระเจ้านี้คือพี่มาคัสตัวเป็นๆ ไม่อยากจะเชื่อ เขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไม...ฉันไม่ทราบ ไม่มีใครบอกฉัน ดวงตาเรียวสวย สบตากับนัยน์ตาคมคู่ดุตรงหน้า เรนิสหายใจติดๆ ขัดๆ

!! อึก !! เรนิสยืนห่างหน้าหล่อๆของมาคัสไม่กี่คืบ ขณะที่ใบหน้าหล่อเหลาอันคุ้นตาโน้มเข้าใกล้ฉัน แต่กับเป็นฉันเองที่ก้าวขาออกมา ฉันเบนสายตาออกจากหน้าหล่อๆ ของเขา รู้สึกประหม่าทุกครั้งที่ใกล้คนหล่ออันตรายอย่างเขา หัวใจดวงเล็กเต้นสั่นแรงอยางไม่เป็นจังหวะในรอบ 3 ปี

!! แป๊ก !!

“ฉัน...ขอโทษค่ะ” ที่สำคัญอย่าบอกนะว่าเขาจำฉันไม่ได้

ด้านมาคัส ทำไมผมรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาผู้หญิงคนนี้นัก เหมือนเราเคยเจอรู้จักกันมาก่อน มาคัสขมวดคิ้วด้วยสีหน้าสงสัย ทว่ากับนึกไม่ออก เพราะผมพึ่งกลับไทยมาได้ไม่นาน หลังจากที่ไปใช้ชีวิตเป็นหนุ่มนักเรียนนอก รู้สึกเบื่อที่โน้นเลยย้ายกลับมาเรียนที่ไทย

ทว่าขณะที่ร่างบางจะเดินผ่านหน้าเขาไปหันหลังให้ตนนั้น

!! เดี๋ยว...!! เสียงเข้มมาคัสที่ดังมาเช่นนั้น เรนิสถึงกับสะดุ้งเฮือก มือเรียวกำเข้าที่ชายกระโปรงของตนแน่น หรือเขาจำฉันได้

“คะ...ค่ะ”

“ยาดม เธอหล่นน่ะ” มาคัสไม่พูดเปล่า แต่ร่างสูงกับยื่นมือหยิบหลอดยาดมที่พื้น และยื่นมันให้กับเธอ เขารู้สึกคุ้นและถูกชะตากับสาวน้อยตาใสคนนี้มาก เหมือนว่าเราเคยเจอกัน รู้จักกันมาก่อน แต่กับนึกไม่ออก ดวงตาคมคู่ดุจับจ้องร่างบางเดินออกไปจนกระทั่งลับตา

“ที่สนใจ เพราะเด็กนี้น่ารัก งั้นเหรอ” ให้ตายสิ ปกติ เขาเคยสนใจสาวๆแบบนี้ที่ไหนกัน เธอคือผู้หญิงคนแรกที่ให้เขาจ้องหน้าของเธอเกิน 10 วิ มาคัสเดาะลิ้นเข้ากระพุ้งแก้มจากนั้นก็เดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ

ด้านมาคัส หลังจากที่ผมมาร่วมตัวกับกลุ่มเพื่อนๆ ก่อนที่จะกลับกรุงเทพนั้น

“กูบอกมึงแล้ว กากอย่างไอ้ออฟโรเด็ก SN มันจะเอาอะไรมาสู้กูได้” มาคัสเอ่ยกับไทม์

!! เหอะ...!! ไทม์ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาด้วยท่าทีพอใจสุดๆ เดิมพันครั้งนี้ รับทรัพย์รัวๆ มันถึงกับยิ้มหน้าบานเลย

“สุดยอดมาก มันต้องแบบนี้สิวะ สมแล้วที่เป็นเพื่อนกู” ก็แหงละ งานนี้ ไอ้ไทม์มันรับเต็มๆ

“ไม ไม่อยู่กับกูต่อละวะ” ไทม์หันมาถามมาคัส

“คืนนี้กูมีงานวะ อดไปสนุกต่อกับพวกมึง” ผมบอกกับไอ้ไทม์ ไอ้นานิ เพื่อนสนิทอีกคนไอ้ไทม์มัน

สองหนุ่มเดินไปยังรถ เพื่อจะแยกย้ายกันกลับ ทว่าในจังหวะนั้นมาคัส สายตากับสะดุดเข้ากับร่างบางที่เดินมาทางพวกผมและพอจะผ่านเธอกับเดินก้มหน้า ใช่ครับ เธอคือคนเดียวกับคนที่เดินชนผมก่อนหน้านี้

ทว่าขณะที่สายตาสะดุดเข้ากับร่างบางอันคุ้นตาที่ดูเหมือนจะหลบหน้าผมนั้น

“เรย์...เรนิส” เสียงไทม์ดังขึ้น ทำเอาเรนิส ที่ถูกไทม์เรียกชื่อ ร่างบางสะดุ้งเฮือก ให้ตายสิจะหลบยังไง ในเมื่อพี่ไทม์เห็นฉันแล้ว ไม่อยากเจอพี่มาคัสตอนนี้ ไม่พร้อมมากๆ ฮือ แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว และที่หนักไปกว่านั้น พี่ไทม์เขามากับพี่มาคัส

“เร นิส...” มาคัสหลุดเสียงครางในลำคอ นี้อย่าบอกนะ ว่าคนที่เดินชนผมเมื่อครู่...คือยัยเด็กตัวอ้วนแก้มย้วยเมื่อหลายปีก่อน มาคัสสบตากับคนตรงหน้า ที่เธอหลบตาเขา

‘เชี่ย...’ มาคัส เจอเรนิสในรอบ 3 ปี ก่อนหน้านี้เจอแล้วครับ แต่จำไมได้ มาคัสแทบจะสบถคำว่าเชี่ยออกมา สายตาคมสำรวจร่างบางที่ก้มหน้าให้ไทม์กับผม

‘ไม่คิดว่าจะเป็นเธอ ผมไม่กลับไทย 3 ปี ยัยเด็กนี้โตเป็นสาวสวย เต็มตัว สวยสะพรั่งมาแต่ไกล ไปทำอะไรมา สวยสะดุดตาผม...ชิบหาย...เรนิส ดูสวยเป็นสาวแก่แดดเกินวัย’ สวยขึ้นผิดหูผิดตา สายตาคมเข้มจับจ้องมายังร่างบางที่ยืนก้มหน้าให้ผม

“เรนิส นี้อย่าบอกนะ ว่ามาดูเขาแข่งรถ น้านิว น้าริก รู้เปล่า” เสียงนิ่งปนดุของไทม์ถามน้อง ทำเอามาคัส ถึงกับเหลือบมองหน้าไทม์ สลับกับยัยเด็กแก้มแดง ให้ตายสิวินาทีที่เธอหันมา สบตากับเขา ร่างบางหุ่นพริ้วเอวคอด เสื้อเกาะอกกระโปรงยีนส์สั้นโชว์ขาเรียวสวยนี้ มันน่าจับถอดเปลี่ยนเสียใหม่ เขามองยังไงชุดเกาะอกที่เธอใส่ นี้ก็ไม่เหมาะกับเด็ก 18 อย่างเธอแน่นอน

ร่างบางผิวขาวใสเนียนละเอียดตัดกับสีชุดของเธอ มันทั้งรัดทั้งสั้นมาก ไอ้สวยมันก็สวยอยู่หรอก แต่จะสวยเซ็กซี่แค่ไหน พอยัยเด็กแก้มแดงใส่ ดูแก่แดดซะงั้น

‘หึ...ไม่ว่าจะกี่ปี เรนิสก็ยังเป็นเด็กแก่แดด ในสายตาเขาเหมือนเดิม ผมคงเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไม่ได้’

“เรย์ บอกแด๊ดดี้แล้วค่ะ แต่แด๊ดดี้ยังไม่อ่านไลน์ค่ะ” เรนิสเอ่ยเสียงหวาน ด้วยสีหน้าสำนึกผิด ทำไมฉันต้องมาเจอพี่ไทม์ที่นี่ด้วยซวยซะมัด แต่นั้นก็ทั้งตื่นเต้นดีใจ กลัว ไม่กล้าสู้หน้าที่เจอพี่มาคัส

“มายังไง” ไทม์ถาม

“เรย์ มากับเพื่อนค่ะ”

“มากับเพื่อน”

ด้านไทม์ผมพอจะเดาออก เรนิสคงยังไม่บอกน้าริกน้านินิวอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด

“อ่า...หนีเที่ยว” มาคัสหลุดเสียงออกมาแค่นั้น

“ไม่ใช่นะคะ เรย์ไม่ได้หนีเที่ยว” เรนิสเอ่ยแก้ตัว ร้อนๆหนาวๆ ยังไงไม่รู้

ด้านไทม์ ผมเห็นเรนิส เดินตามหลังเพื่อนเธอ นี้อย่าบอกนะ ว่ามากับกลุ่มพวกไอ้นักรบ ไอ้จิม ปล่อยเรนิสไปกับพวกนั้นมันดูอันตรายเกินไป ในเมื่อเจอแล้วผมไม่ยอมให้น้องกับคนพวกนั้นหรอก เรนิสเธอเป็นลูกเพื่อนสนิทคุณพ่อคุณแม่ผมครอบครัวเราสนิทกันมาก เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องไอ้ฟรอสต์ เรนิสเสมือนน้องสาวอีกคนของผม

“ไอ้ฟรอสต์ รู้ยัง” ไทม์ถาม

“พี่ฟรอสต์ เรย์ไม่ได้บอกค่ะ พี่ไทม์อย่าบอกพี่ฟรอสต์เลยนะคะ เรย์จะกลับแล้ว” เรนิสไม่พูดเปล่า แต่กับทำเสียงอ้อนใส่พี่ไทม์ ฉันเหลือบมองคนหน้านิ่งขรึมที่ยืนนิ่งตรงหน้าฉัน

“ก็ได้ พี่จะไม่บอกไอ้ฟรอสต์ และน้าริก แต่เรย์ต้องกลับกรุงเทพกับพี่” ไทม์บอกกับน้อง

“ห๊ะ...แต่เรย์มากับเพื่อนนะคะ พี่ไทม์” ด้านไทม์ ผมรู้นิสัยเรนิสดี เพราะที่บ้านเราสนิทกันมากเรนิสมักจะไปค้างที่บ้านผมกับยัยไนท์ และน้องสาวไอ้ภีมบ่อยๆ ทว่าขณะที่ไทม์ยกสมาร์ตโฟนขึ้นมาจะโทรหาฟรอสต์นั้น

“ไอ้ฟรอสต์ เรนิส น้องมึง...” ไทม์พูดยังไม่ทันจบ กับถูกเรนิสแย่งมือถือไป

“ก็ได้ค่ะ เรย์กลับกับพี่ไทม์ แต่ขอเรย์บอกเพื่อนก่อนนะ”

“ที่พี่เตือนเรา เพราะพี่เป็นห่วง ไม่ไว้ใจคนพวกนั้นหรอกครับ เราเองก็เป็นน้องสาวพี่” เรนิสเมื่อไทม์ เอ่ยมาเช่นนั้น พี่ไทม์อุตส่าห์มีน้ำใจ ถ้าไม่กลับพร้อมพี่ไทม์เรื่องนี้คงถึงหูพี่ฟรอสต์และแด๊ดดี้แน่ ไม่เอาด้วยหรอก พี่ไทม์คนจริง พูดจริงทำจริง ชอบเข้มงวดกับน้องๆ

“ก็ได้ค่ะ” เรนิสเอ่ยไม่เต็มเสียง แต่ยอมกลับกับไทม์