บทนำ

บทนำ

จุดเริ่มของความเจ็บปวด

เสียงดับเครื่องยนตร์เรือที่ดังขึ้นอยู่ที่ท่าหน้าบ้านไม้หลังโตที่ตั้งอยู่ใจกลางเกาะ‘แสงจันทร์’ เกาะฟาร์มมุกขนาดใหญ่นั้นเรียกเอาความสนใจจากเด็กหนุ่มในวัยสิบสองปี ให้หันไปจับจ้องเอาผู้เป็นพ่อแท้ๆ ของตัวเองที่กำลังโอบอุ้มเอาเด็กผู้หญิงอีกคนลงมาจากเรือด้วยท่าทีรักใคร้ ภาพที่ได้เห็นอยู่ตรงหน้านั้นทำเอา ชลพี ไตรรักษ์สกุล ขบกรามแน่นด้วยความเกลียดชังจับหัวใจกับสิ่งที่เห็นตรงเบื้องหน้า และเขายิ่งจะเกลียดมากกว่าเดิมอีกเมื่อนึกไปถึงเหตุผลที่ว่าทำไมพ่อของเขาถึงต้องพายัยเด็กบ้านั่นมาเหยียบที่นี่ พร้อมๆ กับสถานะใหม่ ‘ลูกสาวคนเล็ก’

น้องสาวที่เขาไม่เคยต้องการจะมี และจะไม่มีวันยอมรับยัยเด็กบ้านั่นเข้ามาเป็นน้องสาวอย่างเด็ดขาด!

“นั่นไงพี่เขาอยู่นั่นไงลูก ไหว้พี่เขาสิลูกไอรดา นี่คือพี่ชลพีที่พ่อเคยเล่าให้หนูฟังไงจำได้ไหม ต่อไปนี้เขาจะเป็นพี่ชายของหนู” เจ้าสัวบิณณ์เอ่ยบอก ‘ไอรดา’ ลูกสาวของพิมพ์พาภรรยาลับของเขาอีกคนหนึ่งที่เพิ่งจะเสียไปเมื่อหนึ่งเดือนก่อนด้วยโรคร้าย และถึงแม้ว่าเด็กน้อยดวงตาใสตรงหน้าคนนี้ จะไม่ใช่ลูกที่เกิดจากเขากับพิมพ์พา เขาก็ยังอยากจะเป็นคนดูแลเธอต่ออยู่ดี

ไอรดาไม่เหลือใครอีกแล้วตอนนี้ ตลอดทั้งชีวิตของเด็กน้อยก็มีเพียงแค่แม่คนเดียวเท่านั้น และถ้าหากเขาไม่รับเธอมาอยู่ด้วยชะตากรรมของเด็กน้อยผู้น่าสงสารคนนี้ก็คงหนีไม่พ้นต้องไปอยู่ในบ้านเด็กกำพร้าอย่างไม่ต้องสงสัยเพราะเธอไม่มีญาติที่ไหนที่จะไปอยู่ด้วยในตอนนี้ สุดท้ายก็เหลือแค่เพียงเขาคนเดียว

ซึ่งเขาจะไม่มีวันยอมให้เป็นเช่นนั้นไปตราบเท่าที่ลมหายใจของเขายังคงมีอยู่! ชีวิตของเด็กผู้หญิงคนนี้จะต้องดีขึ้นมากกว่าเดิมที่มันเคยเป็นมายามเมื่อเธออยู่กับผู้เป็นแม่

“สวัสดีค่ะพี่พี” ไอรดา ธรรมธรณ์ เด็กน้อยวัยเจ็บขวบเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มแสนหวานดีใจจนเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่เมื่อรู้ว่าต่อแต่นี้ไปตนเองนั้นจะมีพี่ชายที่ไม่เคยมีมาก่อน

แต่ทว่าพอได้เห็นสีหน้าไม่สบอารมณ์ของอีกฝ่ายเข้ารอยยิ้มไร้เดียงสาก็แทบจะเจือจางหายไปพร้อมๆ กับเสียงเข้มแตกหนุ่มที่เริ่มต้นตวาดขึ้นทันทีที่ทั้งสองคนสบตากัน...

“ผมไม่มีวันยอมรับยัยเด็กบ้านี่เป็นน้องสาว! เธอไม่ใช่น้องสาวของฉัน อย่ามาเรียกฉันว่าพี่ให้ได้ยินอีก! เธอมันก็แค่ลูกเมียน้อยที่แม่ตายจนพ่อของฉันเก็บเอามาเลี้ยงต่อ!อย่ามาสะเออะเรียกฉันว่าพี่ให้ได้ยินนะนังเด็กบ้า!” เสียงของคนใจร้ายที่ดังขึ้นมานั้นทำเอาเด็กน้อยผวาอย่างตกใจอย่างหนักหน่วง ก่อนจะถอยห่างไปยืนหลบหลังของพ่อเลี้ยงคนใหม่ของตัวเอง เพื่อหาคนช่วยตามประสาเด็กที่กำลังตกอยู่ในภวังค์หวาดกลัวเข้าให้

“นี่แกหยุดว่าน้องเดี๋ยวนี้นะตาพี!” เสียงจากผู้เป็นพ่อที่ตวาดขึ้นมานั้น ไม่ได้ทำให้ชลพีรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาแต่อย่างใด ตรงกันข้ามยิ่งพ่อเขาเอาอกเอาใจลูกเมียน้อยมากเท่าไหร่

ในใจของเด็กหนุ่มก็ยิ่งจะเพิ่มพูมความเกลียดชังที่มันฝังรากลึกลงไปในจิตใจแก่เธอมากขึ้นเป็นพันเท่าพันทวี

“ผมไม่หยุด! พ่อไม่มีสิทธิ์มาสั่งผม แม่ของเธอเป็นต้นเหตุทำให้แม่ของฉันต้องตรอมใจตาย จำคำพูดต่อจากนี้ของฉันเอาไว้ให้ดีนะไอรดา! ว่าฉันคนนี้แหละที่จะเป็นคนตอบแทนความเจ็บที่แม่ของเธอเคยทำไว้กับครอบครัวฉันให้เธอ อย่าหวังเลยว่าจะได้อยู่ที่นี่อย่างสงบสุข!” เด็กหนุ่มทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะเดินจากไปพร้อมๆ กับเสียงสะอื้นไห้ของเด็กสาวที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย

แต่กลับต้องกลายมาเป็นคนที่ถูกวางเอาไว้ตรงกลางความแค้นที่ผู้เป็นแม่ของเธอของเธอนั้นเป็นคนก่อมันขึ้นมา

“อย่าไปใส่ใจไอ้บ้านั่นเลยนะลูกไอรดา เข้าบ้านกันเถอะ ไม่ต้องห่วงตราบใดที่พ่อยังอยู่จะไม่มีใครหรืออะไรทำร้ายหนูได้ พ่อให้สัญญา” เด็กสาวพยักหน้ารับคำทั้งน้ำตาแต่ก็ไม่วายหันไปมองคนขี้โมโหที่เจอหน้ากันครั้งแรกก็ตวาดเธอเสียจนเสียขวัญ

ไม่รู้ว่าเขาเกลียดอะไรกันนักหนา

และก็ยังไม่รู้เลยด้วยว่าชีวิตของตัวเองนับจากวินาทีนี้ไปจะต้องพบเจอกับอะไรบ้าง...