บทที่ 1 หล่อสร้างเรื่อง

@คฤหาสน์ ริว รัฐพล

Rrrrrrrrrrrrr

เสียงสมาร์ทโฟนที่ดังขึ้นมา เจนิส หญิงวัยสี่สิบปลายๆ หยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาแต่แล้ว ใบหน้าสวยกับต้องชะงัก เมื่อสายที่โทรเข้ามา เป็นสายจากทางมหาลัย Bxmax ที่บุตรชาย ฟรอสต์ บุตรชายคนโตกำลังศึกษาอยู่นั้น

“ทางมหาลัย โทรมาแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ” เจนิส ได้แต่คิดในใจ กี่ครั้งแล้ว ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเอาแต่สร้างเรื่องให้บิดา มารดาคอยตามล้างตามเช็ด

[สวัสดีค่ะ ใช่มารดาของ นาย ฟรอสต์ ภัคพงค์ ไหมค่ะ]

[เอ่อ ใช่ค่ะ ดิฉันเจนิตา เป็นมารดาของนายภัคพงค์ เองค่ะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ]

[ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ทางมหาลัยต้องรบกวนเวลาของผู้ปกครอง]

[อีกแล้วเหรอค่ะ...]

[ไม่เป็นไรค่ะ เจจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ] จากนั้นเจนิส ได้แต่กดวางสาย

“เฮ้ย...” ผู้เป็นมารดาได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ มือเรียวยกขึ้นกุมขมับ

“มีเรื่องอะไร หรือป่าวเจ” ริวขมวดคิ้ว ถามภรรยาด้วยสีหน้าสงสัย เจนิสจะออกไปทำงานกับเขา แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ภรรยาจะมีงานเข้าซะงั้น

“ก็ตาฟรอสต์ ลูกชายสุดที่รักของพี่ริวน่ะสิ”

“ไงทีแบบนี้ ยกตาฟรอสต์ลูกพี่คนเดียว ละครับที่รัก ทำก็ทำด้วยกัน ไม่ใช่ลูกเราเหรอ” ริวทักท้วงภรรยา ด้วยสีหน้างงงวย มีเรื่องอะไร ทำภรรยาคนสวยของขึ้นตั้งแต่หัววันเช่นนี้

“ตาฟรอสต์ นี้จริงๆเลย จะเรื่องอะไรซะอีก สร้างเรื่องให้เจ ปวดหัวไม่เว้นวัน เหมือนพี่ริว ไม่มีผิด เจไปแล้วนะคะ” จะไปเด็ดหัวเจ้าลูกชายตัวดี งานนี้สามียกมือขอบาย หน้าที่ผู้ปกครองที่ต้องเอาหน้าสวยๆของฉันไปสู้หน้า กับทางคณบดีกับทางมหาลัยก็ฉันอีกแล้วสินะ กี่ครั้งแล้วที่ลูกชายตัวดี เอาแต่สร้างเรื่องให้บิดา มารดาอับอายขายหน้า

“นิสัยแบบนี้ ถอดแบบมาจากพี่ริว ไม่มีผิด” เอ่ยจบ หญิงวัยสี่สิบปลายๆ ก็ทะยานรถหรูออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ มุ่งหน้าสู่รั้วมหาลัยที่ลูกชายศึกษาอยู่

นี้ไม่นับใช้เส้นสายของพี่เรียวตะ ที่ช่วยตาฟรอสต์ไว้ ถ้าเจ้าของมหาลัยไม่ใช่เพื่อนสนิทพี่ริว ตาฟรอสต์ไม่มีที่จะเรียนแล้ว เจนิสได้แต่ส่ายหัว ให้กับคนหัวร้อน อย่างลูกชาย

“อย่าให้เจอเถอะ จะเด็ดหัวไม่ให้มีหน้าหล่อๆ ตั้งไว้บนบ่าเลย เจ้าลูกคนนี้”

10 นาทีต่อมา

@ห้องคณบดีคณะวิศวะกรรมศาสตร์

“นี้ไม่ใช่ ครั้งแรกนะครับที่ทางผมเรียกนายภัคพงค์ มาตักเตือน” คณบดีเอ่ยมาเช่นนั้น เจนิสถึงกับมือกุมขมับ กี่ครั้งแล้วที่ฉันถูกเชิญมาจิบกาแฟเย็น ที่ห้องคณบดี ฉันอายมากที่ลูกชายตัวดีฉันมีเรื่องชกต่อยกับคู่กรณี ซึ่งนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน พาทิศ เด็กหนุ่มอยู่หมู่บ้านเดียวกัน พาทิศที่ยกมือไหว้ผู้ปกครองของคู่กรณี เจนิสที่เห็นหน้าคู่กรณีของบุตรชาย ถึงกับผงะ หน้าหล่อๆ ยับเยินหนักกว่าลูกชายของตน

สองหนุ่ม ฟรอสต์ และพาทิศมีเรื่องชกต่อยกันเมื่อช่วงเช้า จากนั้นไม่นานอาจารย์ประจำชั้นก็โทรหาผู้ปกครอง ฟรอสต์ที่เห็นหน้ามารดา ร่างสูงได้แต่เอาหน้าหล่อๆ มีรอยฟกช้ำ นั่งก้มหน้าก้มตา คนทำผิดเขาไม่กล้าสู้หน้า เพราะการที่คุณนายเจนิสมาพบคณบดี นี่ไม่ใช่ครั้งแรก

“ภัคพงค์ พาทิศ พวกเธอสองคนรับปากอาจารย์ได้ไหม จะไม่ให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในมหาวิทยาลัยอีก” เสียงเข้มของคณบดีเอ่ยกับนักศึกษาของตน สองหนุ่มได้แต่มองหน้ากัน

“ครับ/ครับ”

“ในเมื่อพวกเธอสองคน รับปากอาจารย์ ครั้งนี้ทางคณบดี จะไม่พักการเรียนพวกเธอ แต่จะทำโทษทางวินัย”

“ครับ/ครับ” สองหนุ่มยอมรับกับเรื่องที่ก่อ ในเมื่อสองหนุ่มไม่เอาเรื่องกัน เรื่องก็ไม่ถึงตำรวจ

ด้านเจนิส มารดาของฟรอสต์พอคอยหลังคณบดีและลูกชายตัวดีแล้วนั่น

“อาจารย์คะ แล้วนี้เด็กๆ ปิดเทอมช่วงไหนเหรอคะ” เจนิสสอบถามอาจารย์ประจำชั้นของฟรอสต์

“เดือนหน้าค่ะ ผู้ปกครอง”

“ขอบคุณค่ะ” เจนิสเมื่อได้คำตอบที่น่าพอใจแล้วนั้น มือเรียวหยิบแว่นกันแดดสีชาขึ้นมาสวมใส่ปิดบังใบหน้า จากนั้นก็เดินไปที่รถ โดยที่มีฟรอสต์และมาคัสเดินมาส่ง

“คุณแม่ครับ ฟังฟรอสต์ก่อนสิครับ”

“ไม่รู้ละ แม่ปรึกษากับอาจารย์ที่ปรึกษาลูกแล้ว ยังไงซัมเมอร์นี้ ฟรอสต์ต้องตามใจแม่ แม่ตามใจฟรอสต์มาหลายครั้งแล้ว” เจนิสเอ่ยเสียงแข็งใส่ลูกชาย ด้วยท่าทีโมโหสุดๆ

“หวังว่าครั้งหน้า ฟรอสต์จะไม่สร้างเรื่องปวดหัวให้แม่อีกนะ ได้ไหมลูก” คนถูกถามนิ่งเงียบ

“ตอบ...แม่มา” มารดาเอ่ยเสียงเข้ม ทำเอาบุตรชายสะดุ้ง

“ครับ คุณนายเจนิส” ฟรอสต์จำใจรับปากมารดา

“ดีมาก ลูกรัก เย็นนี้กลับไปบ้านไปทานข้าวกับคุณพ่อด้วยนะ คุณริวรออยู่” เจนิสหลุดยิ้ม พร้อมกับทำมือเชือดคอลูกชายตัวดี

“...ครับ”

“ตั้งใจเรียนนะสองหนุ่ม แม่ไปละ” เจนิสหันมาฉีกยิ้มให้มาคัสและฟรอสต์ สองหนุ่มเจอรอยยิ้มและสายตาพิฆาต ฟรอสต์มาคัสถึงกับสะดุ้งเฮือก

“น้าเจ ขับรถดีๆ นะครับ สวัสดีครับ”

“จ๊ะลูก น้าฝากน้องด้วยนะ มาคัส” เอ่ยจบเจนิสก็ขับรถออกจากรั้วมหาลัย

ด้านฟรอสต์ นัยน์ตาคมคู่ดุจับจ้องรถมารดาที่วิ่งออกจากรั้วมหาลัย

“เชี่ย...เฮ้ย”

!!ตุบ!! ถังขยะที่ตั้งตรงหน้าถูกเท้าใหญ่ถีบเข้าด้วยความแรง เพราะพิมพ์ฐา น้องสาวไอ้พาทิศคนเดียวที่ไปฟ้องพี่ชายเธอ ว่าท้องกับผม ท้องเชี่ยไร คืนนั้นกูเมาไม่ได้แดกยัยนั้น ไอ้พาทิศเจอหน้าผมไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไร เจอก็ซัดหน้าหล่อๆ ของผมเสียหมด หน้าหล่อๆ ของกู

คิดว่าผมทำน้องสาวมันท้อง แล้วมาต่อยหน้าหล่อๆ ของผมเนี่ย แต่ใช่ว่ามันจะปล่อยให้มันต่อยฝ่ายเดียวหรอกนะ หน้ามันก็แหกเยอะกว่าหน้าผมอีก

ส่วนคุณเจนิสมาถึง ไม่ถามอาการลูกสักคำ เอาแต่เทศนาผมยาว โดนต่อยไม่พอ โดนคุณนายเจนิสหักค่ารายเดือนอีก เจ็บตัวไม่พอยังเสือกจนอีกกู บัตรเครดิตโดนระงับ

“เชี่ย....เอ้ย ชีวิตกู บัดซบชิบหาย”

ไทม์ที่เดินมารวมกับสองหนุ่มเพื่อนสนิทต่างคณะ ได้ข่าวว่า คนหล่ออย่างไอ้ฟรอสต์สร้างเรื่องอีกแล้ว เอาหน้าหล่อของมันโดนตีนไอ้พาทิศมา

“ถังขยะมันก็อยู่ของมันดีๆ ตีนมึงเนี่ยไอ้เชี้ยฟรอสต์ วอนชิบหาย มิน่า หน้ามึงถึงโดนตีน ไอ้พาทิศ” ไทม์ว่าให้ฟรอสต์

“ชอบจังทำลายข้าวของ ของตระกูลกูเนี่ย”

“สัสไทม์ นั้นปากมึงเหรอ ไอ้พาทิศต่างหากที่โดนตีนกู กูแค่โดนหมัดมันโว้ย” ฟรอสต์ต่อปากต่อคำไทม์อย่างไม่ยอม แต่กับลืมไปว่าปากยังแตก

!! ซี๊ด...อะ เจ็บชิบหาย ปะ...ปากกู!!

“สม...”

“หมอ ทำแผลให้เพื่อนมึงด่วน มันไปกัดกับหมามาว่ะ” มาคัสเอ่ยขณะที่ภีมภพเดินมาดูหน้าคนเจ็บ ได้ข่าวจากไทม์ว่าไอ้ฟรอสต์มันซ่า

“เป็นไงมึง เสียหล่อหมด” ภีมภพเอ่ยแซว พร้อมกับยิ้มกริ่มเบาๆ

“เจ็บตัวไม่เท่าไหร่ คณบดีเชิญเจ้เจนิส มาจิบกาแฟเย็น นี้สิกู หนักสุดวะ” ไม่ได้กลัวเจ็บ แต่กลัวมารดามากกว่า ไม่รู้ครั้งนี้จะโดนมารดาจัดการยังไง ใบหน้าอันหล่อเหลาเต็มไปด้วยรอยแผลคิดหนักสุด หวังว่าคุณนายเจ จะไม่ขายไอ้แดงลูกรักของผม ขายลูกรักก็เหมือนตัดขาตัดแขนผม ไม่มีรถขับ ไม่ต่างจากคนพิการแขนขาดละกู

เปิดเรื่องมา ลูกพี่ฟรอสต์ ก็ซ่าเลย

ฝากกดไลท์ และคอมเม้นต์ เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ