11 หนูเขินนะคะ

“นั่งก่อนสิ...หนู” ธันวาชี้ไปที่เก้าอี้คนไข้ แล้วเดินไปที่ตู้เก็บอุปกรณ์ทางการแพทย์ เขาหยิบยาปรับฮอร์โมนออกมาพร้อมกับถ้วยอนามัยแบบซิลิโคนสีชมพูอ่อนที่บรรจุอยู่ในซองพลาสติกใส

“นี่คือยาปรับฮอร์โมน หนูทานตามที่เขียนเอาไว้ให้ตามนี้เลยนะ” ธันวาอธิบายถึงวิธีทานยาอย่างละเอียด พลางยื่นถ้วยอนามัยให้เธอ

“ส่วนนี่คือผ้าอนามัยแบบถ้วย หรือที่เราเรียกว่า menstrual cup”

ขวัญรวินทร์มองด้วยความสงสัย ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“หนูไม่กล้าใช้หรอกค่ะ...อาหมอ ใหญ่ขนาดนี้” ธันวายิ้มเล็กน้อยก่อนจะอธิบายให้เด็กสาวฟัง

“แต่มันเป็นทางเลือกที่ดีสำหรับคนที่มีประจำเดือนครั้งละมาก ๆ อย่างหนูนะ ช่วงนี้หนูมีกิจกรรมรับน้องที่มหาลัยด้วยไม่ใช่เหรอ อาหมอเห็นว่ามันใส่แล้วคล่องตัวดี แล้วก็สามารถใช้ซ้ำได้อีก ทำความสะอาดก็ง่าย” นายแพทย์หนุ่มพยายามอธิบายอย่างใจเย็น พลางแกะซองพลาสติกแล้วโชว์ให้เธอดู

ขวัญรวินทร์มองถ้วยซิลิโคนที่อยู่ในมือของธันวาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

“ใส่เข้าไปมันไม่อึดอัดแย่เหรอคะ”

“ไม่หรอก...ก่อนที่หนูจะใส่เข้าไป...ก็ต้องพับให้มันเป็นรูปตัวซีแบบนี้เสียก่อน แล้วก็ค่อยๆ สอดเข้าไป” เขาอธิบายอย่างเป็นขั้นเป็นตอน ขวัญรวินทร์พยักหน้าหงึกๆ แต่แววตายังคงฉายแววความกังวล

“หนู!!!… หนู เอ่อ หนูไม่กล้าใส่จริง ๆ อะค่ะ” เด็กสาวเอ่ยขึ้นด้วยความไม่มั่นใจ

ธันวาชะงักไปชั่วครู่ ดวงตาคมกริบสบเข้ากับดวงตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยความไร้เดียงสา ความปรารถนาที่จะช่วยเหลือผสมผสานกับแรงดึงดูดบางอย่างที่เขาไม่อาจปฏิเสธได้...เริ่มก่อตัวขึ้นในอก

“มันไม่ได้อันตราย แล้วก็ไม่เจ็บปวดอะไรอย่างที่หนูกังวลหรอก…” ธันวาเอ่ยปลอบโยนอีกครั้ง น้ำเสียงทุ้มนุ่ม

ขวัญรวินทร์เงียบไปครู่หนึ่ง ใบหน้าหวานแดงระเรื่อด้วยความอายและความประหม่า แต่แววตากลับสั่นไหวด้วยความไม่แน่ใจและความต้องการที่จะเชื่อในคำพูดของเขา

“จริงเหรอคะ” เสียงของเธอแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน ราวกับกระซิบถามกับตัวเอง

“จริงสิครับ...ถ้าหนูตรวจเสร็จแล้ว เดี๋ยวอาหมอลองใส่ให้เลย...เอามั้ย!!!” ธันวาเสนอ แววตาของเขายังคงเปี่ยมด้วยความอ่อนโยนและห่วงใย แต่ลึกๆ ลงไปในดวงตาคมกริบนั้น กลับมีประกายบางอย่างที่ยากจะอ่านออก มันคือความปรารถนาที่เขากำลังเก็บงำไว้ภายใต้ท่าทีที่สุขุม

ขวัญรวินทร์ลังเล เธออายที่จะต้องเผยเรือนกายให้ชายตรงหน้าได้เห็นอีกครั้ง แต่เมื่อสบเข้ากับดวงตาที่อ่อนโยนและเปี่ยมด้วยความเอาอกเอาใจของธันวา หัวใจของเธอก็สั่นไหวอย่างรุนแรง เธอหลงรักความอ่อนโยนและความเอาอกเอาใจของเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้นเสียแล้ว

ธันวาคือผู้ชายที่เข้ามาในชีวิตเธอในยามที่เธออ่อนแอที่สุด และมอบความอบอุ่นที่เธอโหยหามาตลอดตั้งแต่ผู้เป็นบิดาจากไป ในวินาทีนั้น ความอายทั้งหมดดูเหมือนจะเลือนหายไปในอากาศ ความต้องการที่จะพึ่งพิงและมีเขาอยู่ใกล้ๆ มันครอบงำจิตใจของเธอไปอย่างสิ้นเชิง

“จะดีเหรอคะ..อาหมอ หนูเขินอะ” เธอถามกลับไปอย่างเขินอายใบหน้าแดงระเรื่อ แต่ในน้ำเสียงนั้นกลับเจือไปด้วยความยินยอม ธันวายิ้มเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ขวัญรวินทร์รู้สึกอบอุ่น

“หนูจะเขินทำไม ไม่ต้องเขินนะครับ เดี๋ยวตอนตรวจอาหมอก็ปิดม่านกั้นให้อยู่แล้ว” เขาใช้คำพูดที่ฟังดูมีเหตุผล แต่ในความเป็นจริงแล้ว มันคือวิธีหว่านล้อมให้เธอเปิดใจและเปิดกายให้เขาได้เข้าใกล้มากกว่าเดิม ขวัญรวินทร์สูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ

“งั้นก็ได้ค่ะ” คำตอบนั้นเบาเสียจนแทบไม่ได้ยิน แต่สำหรับธันวาแล้ว มันคือคำอนุญาตที่เขาเฝ้ารอ...คำอนุญาตที่จะได้สัมผัสเรือนร่างที่น่าทะนุถนอมนั้นอีกครั้ง.

แสงไฟสลัวในห้องตรวจสาดส่องลงบนเตียงขาหยั่งสีขาวสะอาดตา ขวัญรวินทร์ ค่อยๆ ขยับตัวขึ้นนอนบนนั้นอย่างเงอะงะ หัวใจเต้นรัวระส่ำด้วยความประหม่า ดวงตากลมโตคู่สวยจับจ้องไปยังใบหน้าของ นายแพทย์ธันวา ที่ยืนอยู่ตรงหน้า ก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนผ้าม่านมากั้นเอาไว้ เพื่อกั้นความรู้สึกหลากหลายปะปนกันอยู่ในแววตาของทั้งสอง

นายแพทย์หนุ่มพยายามรวบรวมสติและจรรยาบรรณแพทย์ไว้ให้มั่นคงที่สุด แต่ภาพของเรือนกายขาวอวบที่นอนอยู่เบื้องหน้าในชุดนักศึกษาที่เผยให้เห็นเรียวขาขาวเนียนและส่วนโค้งเว้าของร่างกายก็ปลุกเร้าความปรารถนาที่ซ่อนลึกอยู่ในใจให้ปั่นป่วน

“อาหมอขออนุญาตนะครับ” ธันวาเอ่ยเสียงทุ้มนุ่ม พลางสวมถุงมือยางอย่างคล่องแคล่ว ทุกการเคลื่อนไหวของเขานุ่มนวลและช้าลงอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาคมกริบของเขาแอบลุกขึ้นมองใบหน้าสวยหวานของขวัญรวินทร์ที่กำลังหลับตาพริ้มด้วยความเคลิบเคลิ้ม เธอกัดริมฝีปากแน่นด้วยความประหม่า

ธันวาเอื้อมมือไปสัมผัสขอบกางเกงชั้นในลายการ์ตูนสีหวานน่ารักของเธออย่างแผ่วเบา ปลายนิ้วเกี่ยวรั้งลงไปเล็กน้อย ทันใดนั้นเสียงของเด็กสาวก็รีบร้องห้ามขึ้นเสียก่อน!

“อาหมอคะ!!!...หนูลืมไปเลยว่ามันเลอะมาก!!! หนู!!!...หนูขอไปทำความสะอาดก่อนได้ไหมคะ” เสียงของขวัญรวินทร์สั่นระริกด้วยความอับอาย ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ..เมื่อตระหนักว่าตัวเองลืมแม้แต่การเปลี่ยนกระโปรงเพื่อขึ้นขาหยั่ง

“ไม่ต้องหรอกขวัญรวินทร์!!!” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นพร้อมเรียกชื่อจริงของเธอ ราวกับพยายามดึงตัวเองกลับสู่บทบาทของอาจารย์หมอ เขาพยายามสร้างระยะห่างระหว่างตัวเองกับเด็กสาวตรงหน้าที่เป็นทั้งลูกศิษย์และคนคุ้นเคย เพราะรู้ดีว่าหากปล่อยให้ความรู้สึกเลยเถิดไปมากกว่านี้ มันคงไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ และการเรียกชื่อเธออย่างเป็นทางการ เหมือนตอนที่ขวัญรวินทร์อยู่ในชั้นเรียน อาจช่วยย้ำเตือนขอบเขตที่เขากำลังจะก้าวล่วงไปก็เป็นได้

ขวัญรวินทร์ขยับตัวลุกขึ้นมองธันวา ใบหน้าของเธอยังคงแดงซ่านด้วยความเขินอาย แต่ในใจกลับสั่นไหว ทุกสัมผัสของเขาทำให้หัวใจเธอเต้นรัว เขาเป็นอาจารย์หมอ ผู้ที่สาว ๆ ค่อนคณะหมายปอง และขวัญรวินทร์ก็เป็นหนึ่งในนั้น ถึงแม้ว่าเธอจะคบหาอยู่กับภูริช แต่ความรู้สึกก็ยังคงเป็นเพื่อนกันอยู่ ไม่ได้มีอะไรเกินเลย เพราะเธอเองแอบหลงรักธันวามาตั้งแต่เด็กๆ ตั้งแต่ที่เธอยังเป็นเพียงเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่วิ่งเล่นในคลินิกของพ่อ และมักจะเห็นธันวา หนุ่มรุ่นน้องของผู้เป็นบิดา ที่รูปหล่อและใจดีมาให้คุณพ่อของเธอช่วยติววิชายาก ๆ ให้หลายครั้งหลายคราก่อนที่เขาจะสอบติดแพทย์

สำหรับขวัญรวินทร์ ธันวาไม่ใช่แค่ 'อาจารย์' แต่เป็นดั่ง 'ป๊อปปี้เลิฟ' ในวัยเยาว์ที่ฝังลึกอยู่ในความทรงจำเสมอมา ไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่ง เธอจะได้อยู่ใกล้ชิดเขามากขนาดนี้ ในสถานการณ์ที่เปราะบางและอ่อนไหวที่สุดในชีวิต ความรู้สึกเขินอายปะปนกับความอบอุ่นและความปรารถนาบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ

“เดี๋ยวอาหมอจะทำความสะอาดให้เธอเองนะ...ขวัญรวินทร์” เขาพูดกับเธออย่างใจเย็น ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบผ้าก๊อซและน้ำยาฆ่าเชื้อ

“อาหมอขา เราอยู่กันแค่สองคนเองนะคะ เรียกหนูซะห่างเหินเชียว” เสียงเล็กๆ ออดอ้อนปนน้อยใจ ดวงตากลมโตช้อนมองเขาอย่างตัดพ้อ ทำให้ธันวาใจอ่อนยวบ ความพยายามที่เขาจะคงบทบาทความเป็นอาจารย์เอาไว้พังทลายลงในพริบตา

ขวัญรวินทร์รู้ดีว่าก่อนหน้านี้ไม่มีใครล่วงรู้เลยว่าทั้งสองคนรู้จักกันมาก่อนหน้า เธอเป็นเพียงนักศึกษาแพทย์คนหนึ่งในสายตาของคนภายนอก และเขาคืออาจารย์หมอผู้ทรงเกียรติ แต่หลังจากคืนนั้น...คืนที่หัวใจของเธอถูกปลอบโยนในอ้อมกอดของเขา คืนที่ความอับอายและหวาดกลัวจางหายไปภายใต้สัมผัสที่อ่อนโยน เธอก็ไม่อยากเรียกเขาว่า 'อาจารย์' อีกต่อไปแล้ว คำว่า 'อาหมอ' ที่เธอใช้เรียกตั้งแต่เด็กๆ ดูจะอบอุ่นและใกล้ชิดกว่ามากนัก

หรือถ้าให้ดีกว่านี้...คงต้องเรียก 'ที่รัก' แล้วล่ะ! ความคิดนั้นผุดขึ้นมาในใจของขวัญรวินทร์ ทำให้ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง เธอหลุบตาลงเล็กน้อย พยายามซ่อนความรู้สึกที่เอ่อล้น แต่รอยยิ้มบางๆ ก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเธอ

ความไร้เดียงสาปนความกล้าหาญของเด็กสาวตรงหน้า ทำให้ธันวาถึงกับพูดไม่ออก หัวใจของนายแพทย์หนุ่มเต้นระรัวอย่างควบคุมไม่ได้ ความรู้สึกที่พยายามเก็บกดมาตลอดเวลากำลังปะทุขึ้นอย่างรุนแรง เขารู้สึกได้ถึงแรงดึงดูดที่ยากจะต้านทาน และตระหนักว่า กำแพงที่เขาสร้างขึ้นเพื่อกันตัวเองจากเธอได้พังทลายลงไปเสียแล้ว