ตอนที่ 1

ตอนที่ 1

เวลาเกือบห้าโมงเย็น ที่บ้านสิระสกุลไพศาล

“แม่!” ชนัดดา สิระสกุลไพศาล หรือ มีน ในวัย 24 ปีลูกสาวคนเล็กของแม่เลี้ยงจันทภาที่เข้ามาสานต่องานของผู้เป็นแม่แทนพี่สาวที่แต่งงานและย้ายไปอยู่กรุงเทพฯร่วมปีเรียกหามารดา หลังจากเธอไปฟังเรื่องที่ทางตำรวจตามจับคนร้ายลอบยิงพี่สาวในป่าได้แล้ว แต่มือปืนถูกถล่มยิงกลางทางทำให้เสียชีวิตไปพร้อมตำรวจสองนาย และเรื่องนี้กำลังที่กล่าวขานทั้งอำเภอ

“แม่!!”

“เสียงดังอะไรน่ะเรา สอนไม่เคยจำเลย” แม่เลี้ยงจันทภาที่กำลังนั่งถักโครเชต์ส่งเสียงเอ็ดลูกสาวคนเล็ก ก่อนจะวางมือจากงานถักเมื่อเห็นสีหน้าของลูกสาว

“มีนขอโทษจ้ะ แต่มีนมีเรื่องจะบอกแม่”

“มีเรื่องอะไรบ้างล่ะ แล้วเรื่องคนร้ายที่ลอบยิงพี่สาวของเรามีความคืบหน้าอะไรบ้างไหม” คนเป็นแม่คาดเดา แต่ใจก็หวังให้เรื่องคนร้ายมากกว่าสิ่งอื่นใด เพราะทุกวันนี้ครอบครัวและคนในไร่ยังต้องอยู่กันอย่างระมัดระวัง กลัวคนร้ายจะย้อนกลับมาทำร้าย

ชนัดดานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะบอกว่าตำรวจตามจับคนร้ายได้แล้ว แต่ถูกคนถล่มยิงตายไปแล้วพร้อมตำรวจ

“ตายจริง!” แม่เลี้ยงจันทภาลมแทบจับ ทั้งที่ท่านก็เฝ้ารอเรื่องนี้มาร่วมปี เพราะอยากรู้ว่าใครกันที่ทำแบบนี้ แต่สุดท้ายก็ยังไม่รู้ความจริงว่าคนเหล่านั้นเป็นใคร แล้วต้องการอะไร ถึงได้ทำแบบนี้ หรืออาจจะยิงผิดตัว เพราะตั้งแต่เกิดเรื่อง ที่ไร่และบ้านก็ไม่มีเรื่องร้ายเกิดขึ้นอีกเลย หรือบ้างทีก็อาจเป็นเพราะคอยเฝ้าระวังทั้งที่ไร่และที่บ้านจึงไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่อนาคตข้างหน้า ใครจะไปรู้ บ้างทีคนร้ายอาจกำลังรอเวลา

“แม่ไม่เป็นไรใช่ไหม” ชนัดดาเอ่ยถาม เมื่อหน้ามารดาซีดๆ

“แม่ไม่เป็นไร”

“เอายาดมซะหน่อยไหมแม่ เดี๋ยวมีนไปหยิบมาให้”

“ก็ดีจ้ะ”

ชนัดดารีบเดินไปหยิบยาดมในตู้ยาแล้วรีบเอามาให้มารดา จากนั้นก็นั่งมองมารดานั่งดมยาอยู่ครู่หนึ่ง ก็ถามมารดาว่าสงสัยใครหรือไม่

คนเป็นแม่นิ่งไปกับคำถามของลูกสาว ก่อนจะตอบเสียงแผ่วๆ “แม่ไม่มีศัตรู”

“แล้วแบบนี้เราไม่ต้องอยู่แบบระแวงไปตลอดเลยเหรอ”

“คนร้ายอาจจะยิงผิดตัวก็ได้”

“แล้วถ้ายิงผิดตัวจริง คนพวกนั้นจะฆ่าปิดปากคนร้ายทำไมล่ะ แล้วพวกนั้นก็อุกอาจมากเลยนะแม่ ฆ่าทั้งคนร้ายฆ่าทั้งตำรวจ” ยิ่งพูดถึงเรื่องนี้ชนัดดาก็ยิ่งห่วงความปลอดภัยของคนในบ้านและคนในไร่

‘หรือจะเป็นเจ้าของเงินกู้ที่เธอแอบไปกู้มา และตอนนี้ก็ติดหนี้อยู่สามล้านกว่าบาท เพราะขอผ่อนผันมาร่วมเดือน ดอกเลยยิ่งขึ้น’

“มีน มีน!”

“มีอะไรจ๊ะแม่”

“คิดอะไรอยู่ แม่เรียกก็ไม่ได้ยิน”

ชนัดดาอึกอักไม่อยากบอกมารดา เพราะรู้ดีว่าท่านก็ไม่สบายใจมากอยู่แล้ว แต่เมื่อเห็นสายตาคาดคั้นของมารดาจึงยอมบอก “มีน…มีนกำลังคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้น อาจจะเกี่ยวกับเจ้าของเงินกู้ที่มีนไปกู้มาหรือเปล่า”