2. เมื่อหนึ่งปีก่อน (ภาคแรกพบ) [3/3]

“สาวน้อยแน่นมาก...ซี๊ดดดดด” กรามแกร่งขบกัดแน่นขึ้น ก่อนที่ร่างกายจะปลดปล่อย รวมถึงธมนที่เกร็งกระตุกไปพร้อมๆ กับเขาเช่นกัน กรี๊ดดดดด

วิลถอนร่างออกจากเธอ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเมื่อมองคราบสวาทที่ไหลติดตามมาเปรอะเลอะนั้น มันมีสายธารโลหิตเยอะเกินไป หรือเธอฉีกขาด วิลไม่เสียเวลากับเรื่องที่เขาคิดหาคำตอบได้ เขาผละเดินเข้าไปในห้องน้ำ โดยไม่ทันได้มองเลยว่าหญิงสาวได้หมดสติไปแล้วหลังการปลดปล่อยของเขาและเธอ

ซู่ซู่ซู่ เมื่อเสียงน้ำจบลงร่างสูงที่มีเพียงผ้าพันขนหนูผืนเล็กพันหมิ่นเหม่รอบเอวสอบเดินออกมา ทั้งที่ยังไม่ได้เช็ดผมที่ยังเปียกชื้นอยู่ด้วยซ้ำ ดวงตาไม่ได้มองไปทางอื่นเลยนอกจากร่างเปลือยที่นอนขดตัวอยู่บนเตียงที่เดิม ดูแล้วเหมือนลูกแมวหลงทางนอนตากฝนเพราะเธอตัวสั่นๆ

พึ่บ วิลจึงดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายให้อย่างใจดี เขาไม่ได้กลับไปนอนเคียงข้างเธอ เพราะโดยปกติแล้วเขาก็ไม่ชอบนอนกับใครทั้งนั้น วิลจึงแต่งตัวและเดินออกจากห้องนอนไป เรือที่จอดนิ่งปล่อยให้คลื่นลมซัดเบาๆ โคลงเคลงไปมาตามปกติ ถ้าเป็นคนเมาเรือคงอยู่แบบนี้ไม่ได้แน่ๆ แต่นั่นไม่ใช่เขา การล่องเรือและนอนแบบนี้เป็นสิ่งโปรดปรานของเขามาก วิลเอาห่ออาหารเข้าไมโครเวฟซึ่งเป็นเมนูสปาเก็ตตี้ แม้เขาจะเป็นคนไทยแต่ด้วยที่จากเมืองไทยไปตั้งแต่เล็กๆ ทำให้เขาไม่คุ้นเคยกับอาหารไทยและเขาก็กินเผ็ดไม่ได้เลย เพราะแม่เขาทำอาหารไม่เป็นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วอาหารไทยจึงไม่ใช่รายการอาหารหลักสำหรับเขา

ป็อก! ไวน์แดงถูกเปิดและรินใส่แก้ว เขาค่อยๆ ดื่มจิบเพื่อฆ่าเวลารออาหารในไมโครเวฟ

“เอ่อ...ขอโทษครับนาย” วิลหันไปมองคนเรือที่คงเข้ามาหาอะไรกินเช่นกัน

“ตามสบาย แบ่งไวน์ไปดื่มด้วยสิ” คนเรือก้มหน้าขอบคุณวิล ก่อนที่จะไปหยิบสปาเก็ตตี้ของวิลไปจัดใส่จานและนำมาบริการให้เจ้านายที่โต๊ะ วิลพูดคุยเรื่องทั่วๆ ไปกับคนเรือขณะที่กินไปด้วยอยู่สักพัก คนเรือเองก็กินจนอิ่มจึงเก็บล้างเสร็จสรรพ แต่ก่อนที่เขาจะออกไป

“แล้วคุณผู้หญิงไม่หิวเหรอครับ”

“เดี๋ยวถ้าตื่นแล้วก็คงมาหากินเองแหละ นายไปเถอะ” คนเรือพยักหน้าและเดินจากไปอย่างนอบน้อม

วิลเดินกลับเข้าห้องนอนหลังจากกินและดื่มพอแล้ว ถึงเวลาแล้วที่เขาต้องพักสักหน่อย บนเตียงยังคงมีร่างบอบบางที่ยังไม่รู้สึกตัว เฮ้ยยย! วิลถอนหายใจ ก็อย่างที่บอกเขาไม่ชินกับการมีเพื่อนนอนและเธอก็ดันใช้พื้นที่กลางเตียงเสียด้วย บนเรือยังมีห้องนอนเล็กอีกนี่น่าเมื่อคิดได้วิลจึงเดินจากมา

ผลั๊วะ ห้องนอนนี่เล็กสักหน่อยแต่ก็ไม่ใช่ปัญหา แม้เขาจะมีความคิดที่จะเลี้ยงเธอไว้ดูเล่นสักพัก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะต้องเสียความเป็นตัวเองไปเสียมากมายกับแค่ผู้หญิงอย่างว่า

Zzzzz Zzzzz วิลไม่จำเป็นต้องใช้เวลาข่มตาหลับ แค่หัวถึงหมอนเขาก็เข้าสู่นิทราไปโดยทันที โลกที่ยังคงหมุนรอบตัวเองต่อไป กลางคืนค่อยๆ เปลี่ยนมาเป็นกลางวัน ท้องฟ้าท่ามกลางผืนท้องทะเล

ค่อยๆ เปลี่ยนสีถ้าคนที่อยู่บนเรือเป็นคู่รักก็ควรต้องออกมาชมบรรยากาศพระอาทิตย์ที่ค่อยๆ ขึ้นมาจากขอบผืนน้ำ แต่สำหรับสองชีวิตบนเรือ กลับยังอยู่ในนิทราจนพระอาทิตย์โผล่พ้นขอบน้ำอย่างกับว่าทั้งสองอย่างไม่เคยเกี่ยวข้องกัน

เรือค่อยๆแล่นอย่างช้าๆไม่กระทบกระเทือนต่อสองคนที่ยังคงหลับอยู่ แต่เมื่อถึงเวลาวิลก็ต้องตื่นตามปกตินิสัยที่เป็นคนไม่ชอบตื่นสาย วิลชอบการออกกำลังกายในตอนเช้ามาก เพียงแต่วันนี้เขาอาจจะเริ่มช้าหน่อย กีฬาที่เขาโปรดปรานไม่น้อยนั้นก็คือคิกบ็อคซิ่ง เมื่อตอนนี้ไม่มีคนถือเป้าซ้อมหรือแม้แต่กระสอบทราย แต่เพื่อนก็ยังสั่งให้คนจัดที่ให้กับลูกบอลเร็วสำหรับการชกมวยให้เขาแก้ขัด

เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ เสียงลมหายใจถี่เร็วเมื่อร่างกายขยับอย่างต่อเนื่องติดต่อกันเป็นเวลานาน วิลค่อยๆ ผ่อนแรงลงเมื่อเขาคิดว่าควรพอ สายตามองไปด้านหน้าเหมือนว่าเรือจะล่องมาถึงเกาะสักเกาะ

Grrrr Grrrr เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ที่วางไม่ห่างจากตัวดังขึ้น ช่างไม่เข้ากับบรรยากาศตอนนี้เลย ดวงตาคมเลิกขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของเพื่อนคำทักทายและพูดคุยสอบถามเรื่องทั่วๆ ไปตามประสาเพื่อนอยู่สักพัก เอกรินทร์ก็เริ่มเข้าสู่โหมดการสนทนาที่เป็นประเด็นหลักของการโทร.หาเพื่อน เสียงแตกต่างจากตอนแรกที่สดใสสนุกสนานอย่างสิ้นเชิง

“เทคโนโลยีรีแพร์ทางการแพทย์เจ๋งไปเลยว๊ะ” แต่วิล กลับเอ่ยกับปลายสายไปแบบนี้สร้างความฉงนไม่เข้าใจให้กับคนที่ได้ยินอย่างมาก

“อะไรของแกว๊ะ” เสียงปลายสายตอบกลับมาในทันทีของ เอกรินทร์

“ก็บรรณาการที่แกส่งมาไงว๊ะ”

เฮ้ย!!!! “เรื่องนี้แหละที่ฉันพยายามติดต่อแกว่าเจ้าหล่อนเบี้ยวเชิดเงินหนีไปโว้ย”

ห๊า!!!! “แกหมายความว่า! ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่อย่างงั้นเหรอ...เฮ้ย! เล่นกันแบบนี้ไม่สนุกด้วยนะโว้ย”

“เล่นบ้าเล่นบอสิ ฉันพยายามโทร.หาแก ตอนแรกคิดว่าแกจะโทร.มาโวยวายหาว่าฉันผิดคำพูด หลังจากที่ฉันรู้ว่าเจ้าหล่อนไม่ไปตามสัญญาฉันถึงพยายามโทร.หาแก...แต่เอ๊ะ! เมื่อกี้แกพูดอย่างกับว่าแกมีผู้หญิงอยู่ด้วย”

“เออสิว๊ะ” เสียงของวิลเคร่งเครียดทันที

“หรือว่าเจ้าหล่อนเปลี่ยนใจ แกส่งภาพหล่อนมาให้ฉันดูตอนนี้เลย” เสียงปลายสายร้องบอกร้อนใจไม่แพ้กัน เพราะถ้าเพื่อนรักไปผิดลูกเมียชาวบ้าน คุก ก็คือป้ายหน้า

วิลค่อยๆก้าวเข้าไปในห้องนอน ผลั๊วะ โอ้ย! เมื่อประตูถูกผลักเข้าไป อะไรสักอย่างที่เขาไม่ทันมองก็ลอยมาสัมผัสเฉียดหน้าปะทะเข้าหางตาเขาทันที ทำให้โทรศัพท์ในมือล่วงลงพื้นแตกกระจายไม่อาจกู้กลับมาได้

กรี๊ดดดดดด เสียงกรีดร้องดังก้องคับเรือยอร์ชจนน่ากลัวว่าเรือจะล่มกลางทะเลอันดามันเสียให้ได้ ทำไมก่อนหน้านี้เจ้าหล่อนไม่ร้อง แบบนี้ว๊ะ! ฟังจากเสียงร้องคงไม่ใช่เครื่องบรรณาการที่ถูกส่งมาแน่ๆ

ปัง! วิลดึงประตูปิดลงทันที ปึก ปึก ปึก เสียงสิ่งของแทกประตูตามมาติดๆ ให้ตายเถอะนี่มันนางผีเสื้อสมุทรหรือไง ทำไมถึงไม่ระงับ

อารมณ์ไว้สักหน่อย วิลรำพึงรำพันความคิดของตัวเอง มือที่ว่างลงปาดเช็ดคราบเลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผลที่หางคิ้ว

“เกิดอะไรขึ้นครับนาย” วิลที่ยังยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนกลอกตาอย่างอดทน เขาควรด่าใครดีที่หาบ้านใหม่ให้เขา ‘คุก’