Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
บทที่ 5
Young เยาว์วัย
“พี่ประเทศนี้มันอยู่ตรงไหนของโลกครับ”
ชญานีหยิบไม้ขึ้นมา แล้ววาดลงไปที่พื้นดิน
“มันอยู่ตรงนี้ นี่ประเทศไทยใช่ไหม ขึ้นเครื่องบินไปทางนี้ ผ่านลาว ผ่านเวียดนาม แล้วก็ข้ามทะเลจีนใต้ ฉิว... ตุบ... ตรงนี้เป็นเกาะไต้หวัน”
“โอ้... ไกลไหมพี่”
“นั่งเครื่องบินสี่ถึงห้าชั่วโมง”
สองหนุ่มน้อยทำท่าคิด
“แล้วถ้าเราสองคนคิดถึงพี่ จะไปหาได้ไหม”
“แกสองคนก็เก็บตังค์สิ เหมือนพี่ไง”
“ค่าตั๋วมันแพงไหมอะ”
“ราว ๆ หมื่นหนึ่ง”
“โห! ใครจะมีปัญญาวะ” ซานโต้ที่อายุน้อยกว่าพูดขึ้น
“ฮ่า...” ชญานีถึงกับหัวเราะลั่น
“เอาเถอะ ๆ ถ้าพี่ได้ไปอยู่ที่นั้นจริง ๆ นะ พี่จะส่งขนมอร่อย ๆ มาให้กินแล้วกันนะ เป็นการปลอบใจ”
“จริง ๆ นะพี่”
“พี่สัญญาจริง ๆ นะ”
“เอ้อ... ว่าแต่ตอนนี้ ปลาตัวนั้น พี่ขอนะ พี่อายุมากกว่า กินเยอะกว่า มันต้องเป็นของพี่ และอีกอย่างพี่เป็นคนตกได้”
“เฮ้อ...” สองหนุ่มทำหน้าเซ็ง แต่ก็ยอม
เธอทำตัวเป็นเด็กทุกครั้งที่อยู่กับฟานและซานโต้ มันทำให้ลืมความทุกข์ไปได้ขณะหนึ่ง ชญานีพาเด็กชายสองคนร้องรำทำเพลงอย่างสนุกสนาน
จากนั้นในอีกสองสัปดาห์
“แม่จ๋า แม่” ฉัตรธิดาวิ่งเข้ามาหาคุณแม่ด้วยความดีใจ รอยยิ้มฉาบอยู่บนใบหน้า
“มีอะไรหึ วิ่งหน้าตั้งมาเชียว”
คุณนาถ คุณชวกร และชญานีนั่งกินอาหารกลางวันกันอยู่ที่บนโต๊ะ
“นีน่าจะได้ไปทำงานที่ร้านของคุณองศาในวันจันทร์นี่แล้วค่ะ”
ชญานีหูผึ่ง ตั้งใจฟัง
“ดีแล้วนี่ลูก”
“ดีใจด้วยนะนีน่า” คุณชวกรส่งเสียงขึ้นมาอีกคน
“หนูจะได้ทำงานแล้วค่ะ” จับมือแม่ของตัวเองเขย่า
“ที่จริงก็ต้องหางานทำตั้งนานแล้วนี่ ไม่ใช่มางอมืองอตีนขอคนอื่นเขากินอยู่”
เคล้ง... ช้อนกระทบลงไปบนจานข้าว คุณชวกรหันไปมองหน้าลูกสาวแบบดุ ๆ
“ยายยี่หวา” คุณพ่อทำเสียงเข้ม
“ขอโทษค่ะ” ชญานีเอ่ยขึ้นมาทันที เพราะเธอไม่อยากจะถูกพ่อลงโทษ
สองแม่ลูกที่ยิ้มเมื่อกี้ ใบหน้าหุบลงไปในทันที
“อิ่มก็ได้ ไม่อย่างนั้นบรรยากาศบนโต๊ะอาหารนี่จะเสียไปอีก พอมีหนู มันก็คงจะมีคนกินข้าวไม่ลง”
“เอ๊ะ! ยายเด็กคนนี้”
เคล้ง... รวบช้อนกับส้อมแล้วกระแทกลงไปในจาน ก่อนจะลุกขึ้น แล้วเดินเร็วออกไปจากตรงนั้น
“ดู๊ ดูมันทำ” คุณชวกรอารมณ์เสีย ก่อนจะหันไปมองหน้าสองแม่ลูกอย่างขอโทษ
“นีน่าไม่ถือสาหรอกค่ะ” พูดออกมาจากใจจริง
ทำให้คุณชวกรถอนหายใจเสียงดัง
“พ่อก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว”
“แกยังเด็กนะคะ” มือของภรรยาวางลงไปที่หัวเข่า
“สิบแปดปีแล้ว”
“อย่าอารมณ์เสียเลยค่ะคุณพ่อ นีน่ากำลังมีข่าวดี” เธอทำหน้ายิ้มแย้มสุขใจ
“นั่นนะสิ ต้องฉลองกันแล้วมั้ง”
“แหม... คุณล่ะก็”
“อยากได้อะไรเป็นรางวัลดีนะ มอเตอร์ไซค์สักคันดีไหม”
“คุณพ่อขา หนูไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะคะ จะได้เอาของมาล่อ”
“พ่อไม่ได้คิดแบบนั้น เห็นว่ารถคันนั้นที่นีน่าใช้มันเก่า ถ้ามีมอเตอร์ไซค์ใหม่ ๆ สักคัน มันก็น่าจะดีกว่า”
“ไม่เอาหรอกค่ะ ไม่ใช่นีน่าเกรงใจนะคะ แต่คันเดิมมันก็ยังใช้ได้อยู่”
“นาถเห็นด้วยกับลูกนะคะ คุณอย่าสิ้นเปลืองเลยค่ะ ว่าแต่ นีน่าต้องทำอะไรบ้างล่ะ ที่ร้านของคุณองศานะ”
“หลายอย่างเลยค่ะแม่ คุณองศาบอกว่า แรก ๆ ก็ให้ช่วย ๆ กันไปก่อน รอดูลูกค้าก่อนนะคะ มีแนวโน้มจะเป็นยังไง แล้วค่อยขยับขยาย”
“เขาให้เงินเดือนเยอะไหม”
“แม่ขา... บ้านนอกแถวนี้ เจ็ด แปดพัน ก็หรูแล้วค่ะ”
“หื้อ... เขาให้ลูกแค่นั้นเองหรือ” คุณชวกรคิ้วขมวดเข้าหากัน
“เขาให้นีน่าเก้าพันค่ะ”
“ดีแล้วละลูก แม่ดีใจด้วย” คุณนาถสนับสนุน เพราะว่าฉัตรธิดาจะได้พ้นคำครหาของชญานีเสียที
“หนูไม่หมิ่นเงินน้อยหรอกค่ะ”
“เอาเถอะ ดีกว่าอยู่เฉย ๆ แหละ” ผู้เป็นแม่ยังสนับสนุน
“แต่พ่อว่า ที่หนูทำขนมขายในเน็ตมันก็ได้ดีอยู่นี่นา”
“ดีค่ะคุณพ่อ แต่ก็ต้องรบกวนคนขับรถให้เอาขนมไปส่งอีก นีน่าเกรงใจ”
“อื้อ... ทำเป็นงานอดิเรก เสริมไปอีกแรงแล้วกันนะคะ มีงานประจำดีกว่า” คุณนาถรีบตัดบท
ชญานีที่ยืนแอบฟังอยู่
“ชิ... ดี ดี ดี อะไรก็ดี เอามอเตอร์ไซค์ไหมลูก เชอะ... คุณพ่อน่ะคุณพ่อ รักยายสองแม่ลูกนั้นมากกว่าลูก ทีกับลูกทำอะไรก็ขวางหูขวางตาไปหมด ยี่หวาไม่รักพ่อแล้ว หึ...”
มองด้วยความเคียดแค้นและเจ็บใจ ก่อนจะเดินหันหลังออกจากบ้านไป ด้วยหัวใจที่เจ็บร้าว และน้ำตาคลอหน่วย
ชญานีก็ทำนิสัยไม่น่ารักกับพ่อเอาเสียเลย รู้ทั้งรู้ว่า เธอจะต้องทำตัวอย่างไร พ่อถึงจะรัก แต่ชญานีก็ทำในสิ่งที่ขัดใจ และทำทุกอย่างที่พ่อไม่ชอบ
ชญานีเดินไปอย่างเซ็ง ๆ จุดมุ่งหมายก็คือที่เดิม ริมลำห้วย แต่เมื่อไปถึงที่ที่เธอนั่งประจำ เธอก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ แค่เห็นแผ่นหลังของเขา เธอก็จำได้แล้ว ยังเจ็บใจที่ถูกเขาสั่งสอนในวันก่อนไม่หาย
เด็กสาวหยิบเศษดินที่อยู่ใกล้เท้าขึ้นมาหนึ่งกำมือ พร้อมกับสาดไปที่ยังเขานั่งอยู่
สวบ... แกล้งให้เฉียด แต่ก็มีเศษส่วนหนึ่งกระเด็นไปโดนตัวของเขาอยู่ดี เขารีบหันมา
“นี่... เธอจะทำอะไรยายเด็กคนนี้ เธอกล้าดียังไงมาทำแบบนี้หึ” เห็นหลักฐานคาตา ชญานีกำลังก้มลงไปหยิบเศษดินอีกที สายตาของเขาเอาเรื่อง รีบลุกขึ้นปัดกางเกงของตัวเอง และปัดแขนขาที่โดนเศษดิน
“อ้าว... นั่นคนหรือ นึกว่าไม่ใช่คน” ตอบแบบไม่มีกลัวเกรงสักนิด พร้อมกับปัดมือเอาเศษดินที่ติดอยู่ออก ยกมือขึ้นมากอดอก
องศาก้าวขายาว ๆ เข้ามาหาเธอ ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้า
“พ่อแม่ไม่สั่งสอนหรือไง” ก้มลงมาใบหน้าแทบจะชิดกับใบหน้าของสาวน้อยอยู่แล้ว
“สั่งสอนสิ” หน้าตาแดงที่ถูกเขาต่อว่าอีกครั้ง
“แต่เธอไม่จำ”
“เอ๊ะ!” จากกอดอก ลดมือลงมาเท้าสะเอว มองหน้าเขาแบบไม่พอใจ
“ทำไมหึ เธอจะมีปัญญาทำอะไรฉัน ยายเด็กดื้อ” ไม่พูดเปล่า องศาที่ตัวใหญ่กว่าเยอะ ใช้มือหนาของตัวเองวางไปที่หัวของชญานี แล้วแกล้งออกแรงบีบ
“ไอ้บ้า” ยกสองมือขึ้นจับมือของเขาที่จับหัวของเธอเขย่าอยู่
“ปล่อยนะ” จับมือของเขา พยายามเอาออก
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
