ตอนที่ 3 ตำแหน่งใหม่

ตอนที่ 3

ตำแหน่งใหม่

“ผมขอดูเอกสารทางบัญชีของบริษัทหน่อย”

ขุนพลเริ่มงานแรกที่เขาเข้ามารับตำแหน่งท่านรองประธาน

บริษัทจากการที่พริมายกหุ้นให้จำนวนหนึ่งตามที่ตกลงกันไว้หลังแต่งงาน

“เรามีการตรวจสอบบัญชีกันอยู่ตลอดไม่จำเป็นต้องตรวจย้อนหลังหรอกค่ะ”

หัวหน้าแผนกบัญชีแสดงอาการไม่พอใจเมื่อ ท่านรองประธานคนใหม่ต้องการตรวจสอบทุกอย่างย้อนหลังเหมือนกำลังไม่ไว้ใจเธอซึ่งมันก็ยิ่งทำให้ขุนพลคิดว่าเขากำลังมาถูกทาง

“ผมตรวจสอบในฐานะที่ผมเป็นรองประธานหวังว่าคุณคงเข้าใจ”

ประตูห้องทำงานปิดลงชายหนุ่มสองมือกอดอกหลังแนบชิด

กับเก้าอี้ถอนหายใจให้กับความวุ่นวายของบริษัทพริมาที่เขากำลังจะต้องเข้ามาช่วย

ขุนพลไม่ใช่แค่เพียงขอดูเอกสารของฝ่ายบัญชีแต่เขาขอตรวจสอบเอกสารของทุกฝ่ายงานย้อนหลังนับตั้งแต่พ่อของพริมาจากไป

“ฉันเอาขนมมาให้เห็นตั้งแต่เช้าคุณยังไม่ออกจากห้องทำงานเลย”

พริมาเดินเข้ามาพร้อมกับจานขนมและแก้วกาแฟ ห้องทำงานของหญิงสาวอยู่ติดกับห้องทำงานของขุนพลจึงรู้ว่าเขายังไม่ได้ออกจากห้องเลย

“เย็นนี้คุณกลับบ้านไปกินข้าวพร้อมคุณแม่ก่อนนะ ผมว่าจะกลับดึกๆกำลังสนุกเลยทำงานที่ใหม่”

ชายหนุ่มแสร้งยิ้มเหมือนมีความสุขและตื่นเต้นกับตำแหน่งในบริษัทแห่งนี้แต่ความจริงเขากำลังปวดหัวกับข้อมูลต่างๆที่ได้มา

“มีอะไรให้ฉันช่วยไหมคะ”

พริมารู้สึกเกรงใจพี่ผู้ชายตรงหน้าต้องทำงานหนักเพื่อช่วยจัดการธุรกิจของเธอที่กำลังแยกทั้งที่ความจริงมันไม่ใช่ธุระของเขาเลย

“ถ้าคุณช่วยได้ผมคงไม่ต้องมานั่งอยู่ตรงนี้กลับไปกินข้าวเป็นเพื่อนแม่มันก็ถือว่าช่วยผมแล้ว”

คำตอบของท่านรองประธานคนใหม่ตอกย้ำให้พริมาได้รู้ว่าตัวเองไม่ได้เก่งและมีความสามารถพอที่จะดูแลบริษัทและธุรกิจของพ่อให้เจริญรุ่งเรืองเหมือนตอนท่านยังอยู่

“ก็จริงค่ะที่ผ่านมาตอนที่คุณพ่อยังอยู่ฉันไม่เคยศึกษาเรื่องของการบริหารธุรกิจของตัวเองเลยเพราะไม่คิดว่าพ่อจะจากไปแบบนี้ถ้าไม่ได้คุณฉันก็คงแย่ขอบคุณนะคะ”

หญิงสาวเดินหยิบถาดไม้ที่เธอใช้ใส่ขนมยกมาให้ชายหนุ่มเดินออกไปนอกห้องด้วยความรู้สึกที่โกรธตัวเองยิ่งคิดย้อนกลับไป พริมายิ่งรู้สึกได้ว่าพ่อต้องเหนื่อยและลำบากมากกว่าที่จะหาเงินส่งเธอไปเรียนต่างประเทศซึ่งตัวเธอเองก็ไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้จนวันสุดท้ายที่พ่อต้องจากไปทำให้เธอรู้ว่าบางทีคำว่าสายไปมันก็มีอยู่จริง

“สินค้าของบริษัทก็มียอดส่งออกตลอดทั้งปีแต่สุดท้ายกลับขาดทุน พนักงานเก่งๆหลายคนก็พากันลาออกนี่แค่ปีเดียวเองนะที่เธอขึ้นมาบริหาร”

ขุนพลนั่งจดรายละเอียดความเปลี่ยนแปลงของบริษัทตั้งแต่วันที่พ่อของพริมาจากไป เขาจึงเห็นภาพทุกอย่างชัดเจนแม้มันจะเป็นเพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆแต่มันก็ทำให้ยอดกำไรของบริษัทหายไปจนกลายเป็นขาดทุน

“งานยุ่งเหรอลูก ขุนพลถึงได้ยังไม่กลับ”

วัลภาเสร็จจากดูแลสามีก็ออกมารอลูกสะใภ้กินข้าวที่โต๊ะอาหาร วันนี้กับข้าวเป็นฝีมือของแม่บ้านไม่ใช่ฝีมือของพริมาเหมือนอย่างหลายวันที่ผ่านมาเพราะหญิงสาวเริ่มเข้าไปทำงานที่บริษัทแล้วหลังจากที่เสร็จจากงานแต่งงาน

“น่าจะแบบนั้นค่ะคุณป้า”

พริมาไม่รู้จะตอบว่าอย่างไรงเพราะเธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าสาเหตุที่ทำให้ขุนพลกลับดึกเกิดจากงานที่มีเยอะหรือเขากำลังเครียดกับอะไรแต่จากสีหน้าและท่าทางก็พอเดาได้ว่าเขาคงไม่รู้สึกสนุกจริงอย่างที่บอก

“พรุ่งนี้เดี๋ยวหนูพาคุณลุงไปกายภาพเองนะคะเพราะ คุณขุนพลไม่ได้ให้ไปทำงานด้วย”

หญิงสาวเคยรับงานพิเศษดูแลผู้ป่วยติดเตียงตอนที่อยู่ต่างประเทศเพราะอยากทำงานตามเพื่อนจึงพอมีความรู้อยู่บ้างจึงขอรับหน้าที่พาทรงยศทำกายภาพเพื่อสลับกับช่วงที่นางพยาบาลมาดูแล

“ขอบคุณมากนะลูกที่ช่วยป้าดูแลคุณลุง”

วัลภาไม่คิดว่าสาวน้อยนักเรียนนอกจะสนใจและห่วงใยคนป่วยอย่างทรงยศด้วยเพราะผู้หญิงหลายคนที่ผ่านมาในชีวิตของขุนพลไม่เคยมีใครสนใจพ่อของชายหนุ่มส่วนมากก็จะหันมาทำคะแนนที่เธอเพียงคนเดียว

“ครอบครัวหนูเป็นหนี้บุญคุณครอบครัวคุณป้าค่ะ ไม่รู้ว่าจะหาสิ่งไหนมาตอบแทน บริษัทเรากำลังจะแย่การที่คุณขุนพลเข้าไปดูแลแบบนี้หนูเชื่อว่าไม่นานทุกอย่างจะดีขึ้น”

พริมาถึงเธอจะรู้ว่าต้องมีบางอย่างผิดพลาดในบริษัทถึงทำให้ธุรกิจที่เคยมีฐานลูกค้ามากและมีกำไรในแต่ละปีไม่ใช่น้อยกลายเป็นขาดทุนแต่ด้วยความรู้และความสามารถที่มีน้อยของเธอคงไม่สามารถที่จะหาข้อผิดพลาดได้ หญิงสาวเชื่อมั่นในตัวขุนพลเพราะเขาคือนักธุรกิจหนุ่มที่ใครๆต่างก็ยอมรับในความเก่ง

ทุกคนในบ้านหลับแล้วแต่พริมาายังคงนั่งรอการกลับของขุนพลอยู่ที่ห้องรับแขก เธอเตรียมอาหารมื้อดึกไว้ให้เขาด้วย ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเขากินข้างนอกมาหรือยังเพราะไม่กล้าแม้แต่จะโทรไปหาแต่ก็อยากทำให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอรอและขอบคุณที่เขาทำเพื่อเธอกับครอบครัว

“ดึกแล้วมานั่งอะไรอยู่ตรงนี้”

ขุนพลไม่คิดว่าเขาจะเจอพริมานั่งรออยู่ที่ห้องรับแขกเพราะ

มันก็เป็นเวลาใกล้จะเที่ยงคืนซึ่งปกติแล้วบ้านนี้ก็จะเข้านอนกันหมด

“กินข้าวต้มร้อนๆก่อนไหมคะจะได้นอนหลับสบาย”

“ดึกป่านนี้ใครเขากินกัน”

คำตอบของขุนพลทำใบหน้าที่ร่าเริงยิ้มแย้มด้วยความดีใจของพริมาเปลี่ยนเป็นแววตาเศร้าแทนเมื่อรู้สึกว่าความหวังดีของเธอน่าจะสร้างความรำคาญให้กับผู้ชายที่เธอรอ

“เอามากินสักถ้วยก็ดี กินอะไรร้อนๆบางทีอาจจะนอนหลับง่าย”

ขุนพลแอบยิ้มเมื่อรู้ว่าคำพูดของเขาทำให้อีกฝ่ายใจชื้นขึ้นชายหนุ่มไม่ได้ต้องการทำร้ายจิตใจแต่เขากินข้าวมาจากข้างนอกแล้วแต่เมื่อเห็นว่าหญิงสาวตั้งใจรอเขาก็เลยคิดว่ากินเสียหน่อยก็ได้ถ้ามันจะทำให้พริมาไม่ต้องน้อยใจ