EP01 สะกดรอยตาม

EP01

.

.

.

ย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อนในตอนที่ฉันกำลังเรียนอยู่ปีสี่ วันนั้นเป็นวันที่ฉันพึ่งถ่ายงานของทางมหาลัยเสร็จเวลาเลยล่วงไปตอนดึกในตอนที่ฉันกำลังจะกลับบ้านจึงเดินไปเปลี่ยนชุดที่ตู้ล็อกเกอร์ตามเคยซึ่งบรรยากาศตอนนี้ก็มีเพียงแสงไฟจากโรงยิมสาดส่องเข้ามาตู้ล็อกเกอร์หลากหลายเรียงรายกันไว้พอรู้ตัวอีกทีว่าตัวเองอยู่คนเดียวจึงรีบไขกุญแจแล้วเปิดตู้ แต่สายตามันกลับไปสะดุดกับอะไรบางอย่่าง

มันเป็นกล่องขนาดกลางสี่เหลี่ยมดูไม่มีอะไรฉันจึงเอื้อมมือหยิบขึ้นมาแล้วเปิดดูพอเห็นสัญลักษณ์ตัวดีก็ต้องยัดมันกลับที่เดิมพร้อมกับยกมือขึ้นเสยผมลวกๆ เขาอีกแล้วหรอ?

"เหอะ น่ารำคาญชะมัด" ฉันได้แต่สบถออกมาพร้อมกับจะหมุนตัวเดินกลับ พลันมือก็ไวกว่าความคิดคว้ากล่องนั้นออกมาแล้วปิดล็อกเกอร์เสียง ในตอนที่กำลังเดินผ่านถังขยะก็ไม่ลืมโยนทิ้งโดยที่ไม่เปิดดู เหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นกับฉันในช่วงปีสามจนมาถึงปีสี่มักมีเจ้าของตัวดีส่งของมาให้ที่ล็อกเกอร์ทุกวันพร้อมกับติดโพสต์อิสฉันอ่านพอผ่านๆไม่ได้ใส่ใจแล้วให้คนอื่นบ้าง ทิ้งบ้าง มันน่าเบื่อนะที่มีคนคอยตามแบบนี้ทุกวันฉันแทบจะอดระแวงไม่ได้มักได้ยินเสียงฝีเท้าของคนตอนเดินออกจากมหาลัยแต่ก็พยายามจะไม่คิดอะไรทั้งสิ้นบางทีอาจแค่คิดไปเอง

พอกลับมาถึงคอนโดก็มักจะมีคนทักข้อความมาหาและแน่นอนผู้ชายคนนั้นคือดี เขามักจะส่งรูปที่ฉันทิ้งมาให้แล้วถามตอนแรกมันก็เหมือนคนที่พยายามจะเข้าหาปกตินั่นแหละ พอโดนเมินเข้าบ่อยๆดีก็เริ่มคุกคามมากขึ้นเรื่อยๆพอกดบล็อกเขาก็ยังมีแอคใหม่ทักมาตลอดจนโดนด่าเสียๆหายๆไปหลายรอบ ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ไม่รู้หน้าตา ไม่รู้อะไรสักอย่าง นั้นคือที่มาของดี…

เช้าของอีกวันฉันก็มาเรียนตามปกติ ชีวิตช่วงนี้มันก็ดีนะมีงานเข้ามา มีผู้ชายเข้ามาจะไม่ดีก็แต่…

"อาย นี้กูไม่ได้ตาฝาดใช่ไหมมึงมาเรียนเช้า" แล้วจู่ๆเสียงของต้นนํ้าเพื่อนสนิทก็สอดแทรกเข้ามาในโซนประสาทในตอนที่ฉันกำลังนั่งอยู่ม้าหินอ่อนหน้าคณะ

"นอนไม่หลับว่ะ"

"ทำไม ไหนเล่า" มันถามแล้วหย่อนสะโพกนั่งลงตรงข้าง ต้นน้ำนางเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉันเลยก็ว่าได้คงเพราะนิสัยแรงแหละมั้งและเป็นที่น่าหมั่นไส้ของทุกคนเลยไม่มีใครคบ ไหนจะแฟนชาวบ้านที่ชอบมาวอแวอีกทำให้ฉันดูกลายเป็นคนชอบผัวชาวบ้านซะงั้น

"ไอ้บ้านั้นมันส่งของให้ฉันอีกแล้ว"

"อีกแล้วหรอ?"

"อืม กูไม่รู้จะทำยังไงแล้วว่ะ"

"มันต้องเลิกตามแล้วไหม โดนซะขนาดนั้น" ฉันก็คิดเหมือนกันวันใส แจ้งตำรวจก็แล้วแต่ก็ไม่รู้ตัวตนของเขาเหมือนเดิม บล็อกก็แล้ว ด่าก็แล้ว ก็ยังอยู่สร้างความหวาดกลัวให้ฉัน ไม่เพียงเท่านั้นดียังสร้างเพจในทวิตขึ้นเพื่อโพสต์เกี่ยวกับฉันและดูเหมือนว่าทุกคนก็สนใจเป็นอย่างดี อารมณ์เหมือนดีนางสร้างขึ้นเพื่อชิบฉันกับตัวเองเหมือนพวกไอดอลเกาหลีที่มีคู่ชิบนั้นแหละ บ้าชะมัด คิดได้ยังไง คนที่เสียหายคือฉันคนเข้าใจว่าฉันมีผัวแล้วแต่ยังไม่เปิดตัวถามว่าโอเคไหมก็ไม่

"ไม่รู้อ่ะ รู้แต่ว่านับวันตาบ้านั้นยิ่งคุกคามฉันมากกว่าเดิม แล้วดูเหมือนว่าเมื่อคืนมีคนเดินตามฉันด้วย"

"เอางี้ไหม คืนนี้มึงไปนอนค้างกับกูคิดก่อนว่าจะเอายังไง เผลอๆมึงอาจจะโดนฆ่าข่มขืนก็ได้นะอาย"

"มันเรื่องบ้าอะไร…"

"มึงต้องทำใจแล้วแหละโดนมาตั้งแต่ปีสาม แล้วกูก็มั่นใจด้วยว่าดีต้องคือคนในมหาลัยเราแน่นอน"

"…" ฉันได้แต่เก็บความหวาดกลัวเอาไว้แล้วหยิบกระเป๋าขึ้นมาคล้องบ่าเตรียมไปเรียนโดยมีต้นน้ำเดินตามติดๆจนถึงเวลาเลิกคลาสตอนบ่ายฉันก็เลือกจะกลับมาที่ห้องเพราะไม่อยากออกไปไหน

Lien!

แต่เสียงไลน์ก็ทำให้ฉันต้องหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดูในตอนที่กำลังรอลิฟต์เปิด

14 : 30 | ส่งรูปภาพ

แล้วรูปที่ปรากฏคือรูปฉันตอนเดินในคอนโดกำลังจะมาห้องแล้วมันก็อยู่แถวๆนี้ด้วย พอเห็นข้อความที่ส่งมาสายตาก็ไม่อยู่นิ่งกวาดมองไปทั่วบริเวณด้วยอาการหวาดระแวง มือกดลิฟต์ยํ้าๆเพื่อรอลิฟต์เปิด

ติ้ง~

เหมือนโชคเข้าข้างตัวลิฟต์เลื่อนมาถึงชั้นหนึ่งพอดีฉันจึงพาตัวเองเข้าไปข้างในแล้วกดปิด ประตูลิฟต์จึงเคลื่อนปิดลงพลันมือของใครบางคนก็มาดันไว้ก่อนด้วยอาการตกใจฉันเลยกดเปิดลิฟต์ให้เข้า

ผู้ชายตรงหน้าสูงราวร้อยเก้าสิบเขาอยู่ในชุดนักศึกษาที่สวมฮูดสีดำทับผมยาวปกเปลือกตาพร้อมกับเสียบหูฟังบลูทูธ ทำให้ฉันไม่สามารถมองใบหน้าที่ชัดเจนของใครได้แต่ก็พอสัมผัสได้ถึงออร่าความหล่อและรังสีอะไรบางอย่างที่ทำเอาขนลุกซู่

"ไปชั้นไหนคะ" ฉันถามเขาเมื่อคนตัวโตเดินเข้ามาข้างใน

"…" มีเพียงความเงียบตอบกลับมาหรือว่าเขาจะไม่ได้ยิน

"ขอโทษนะ นายได้ยินรึเปล่า?" ฉันพยายามก้มหน้ามองเขาและถามต่อ แต่ตอนที่คอเริ่มเอียงหันมามองทำให้ฉันต้องรีบขยับตัวมาชิดกับอีกฝั่งแล้วปิดปากเงียบ บางทีเขาอาจจะไปชั้นเดียวกันก็ได้

หลังจากนั้นลิฟต์ก็เคลื่อนตัวมาหยุดชั้นเดียวกันฉันจึงเดินออกมาก่อนด้วยท่ามีเร่งรีบและแล้วร่างของผู้ชายคนนั้นก็เดินตามมา

ครืด~ ฉันพยายามไม่สนใจแล้วสอดคีย์การ์ดเข้าไปในห้องแล้วเดินเข้ามาแต่แล้วกลับมีมือของใครบางคนมาจับขอบประตูเอาไว้…

หมับ!

"กรี๊ดดดดดดดดด!?"

.

.

.

มาแบบธรรมดาก็ไม่ใช่พระเอกของไรท์สิ5555555555555555555555

ตัดจบแบบน่ารักแล้วเจอกันพรุ่งนี้คับ~