2

นัยน์ตาสีนิล ใต้แนวคิ้วดำยาวน่ามอง ส่งประกายวิบวับเมื่อร่างอวบลงจากร่าง เธอดูอ่อนล้าแต่อย่าหวังจะได้ไปเรียนวันนี้เพราะเขายังไม่อิ่ม แค่พักเติมน้ำ ภาสกรดื่มน้ำ มองร่างที่นอนบนเตียง

“เรียนกี่วิชาวันนี้”

“สามค่ะ”

“ขอดูตารางเรียน”

“คุณบีติยาไม่ใช่เด็กนะคะ”

เขาไม่เคยทำแบบนี้ หญิงสาวรู้สึกแปลกๆ

ก็อยากรู้ว่าจะไปไหนหรือเปล่า โกหกหรือเปล่า เขามีสิทธิ์จะรู้ เพราะถ้ารู้ว่านอกใจนายภาสกรละก็ เจอดีแน่

ความห่วง หวงในใจ ไม่จำเป็นต้องบอก ภาสกรเดินไปเข้าห้องน้ำ ไม่ได้เห็นสายตาแห่งความรักที่มองตามหลัง

และเมื่อกลับมา เขารวบร่างอวบขับขี่อีกครั้ง ด้วยความรุนแรง แต่ให้เธอชอบ พอใจไม่ฝืนบังคับ เขารู้เธอชอบ เพราะเสียงครวญครางบอกว่าถึงสวรรค์ดังจนห้องแทบสะเทือน

“คุณบี ติยาเหนื่อยจัง ”

“พักได้”

“ดูใจดีจัง”

คนที่โดนชมไล้ป้านหัวนมชื้นเหงื่อแม้ให้เธอพัก ตติยากรห่อปากแดงก่ำ กลั้นเสียงคราง

“คุณยังแกล้งติยา อย่าสิคะ”

“ฉันซื้อเธอมาตั้งเท่าไหร่ ฉันจะจับกดเมื่อไหร่ก็ได้ไม่ใช่หรือ”

เป็นคำพูดที่ทำร้ายหัวใจแต่ตติยากรก็พยายามไม่คิดมาก เพราะเธอเลือกจะอยู่แบบนี้เอง หญิงสาวกอดเอวสอบแน่น ทว่ามือถือชายหนุ่มดังขึ้น เขารีบหยิบมาดู เดินออกไปที่ระเบียงทั้งที่ไม่มีเสื้อผ้า ตติยากรมองตาปรอย

หล่อ ดูดี เพียบพร้อมแบบนี้ไงล่ะ เธอจึงตกเป็นทาสรักเขาไปโดยไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ความเมตตาของเขา ความผูกพันทางร่างกาย เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มารู้อีกที ใจเห็นแก่ตัว ไม่อยากเสียไปให้ใคร เธอมองบั้นท้ายสอบ เรือนร่างสูง190 เซนติเมตรด้วยความรัก

บางครั้งเธออยากโชคดี ได้ไปที่คฤหาสน์เขาบ้าง เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่แม่เขาพอใจให้เข้าไป ห้องนอนกว้างก็อยากไป เคยเห็นผ่านหนังสือเมื่อครั้งที่ตระกูลดังให้หนังสือเล่มหนึ่งเยี่ยมชมบ้าน แต่คงเป็นเพียงฝัน คอนโดแห่งนี้ก็หรูเพียงพอสำหรับคู่นอนอย่างเธอ

ภาสกร เครือนิวัตรวงษา ไฮโซหนุ่ม มีเชื้อสายผู้ดีเก่าทางแม่ แค่ได้พบเจอ ได้ดูแลก็คงเพียงพอ

“ติยาเตรียมเสื้อผ้าให้หน่อยมีงานด่วน”

เลิกนอนจ้องชายหนุ่ม ลงจากเตียงไปที่ตู้เสื้อผ้า

“รีบหน่อย อย่าทำให้ฉันต้องพลาดนัดดูตัวนะ”

มือเล็กชะงัก บังคับเรื่องที่อยากรู้ซึ่งเล็ดลอดจากปากไม่ให้สั่น

“ดูตัวคราวนี้เป็นใครคะ จะสวยแค่ไหนกันนะ”

“คนนี้ฉันนัดเอง เป็นลูกสาวเพื่อนคุณแม่ มาเมืองไทยปีละไม่กี่ครั้งเท่านั้น ฉันหวังว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย ไม่นานคุณแม่คงจะสมใจเรื่องหลาน”

“ออ เรียบร้อยแน่ค่ะ คุณบีหล่อขนาดนี้ ใครบ้างจะไม่สน”

“ที่ผ่านมาสนใจเงินฉันทั้งนั้น ถ้าฉันไม่มีเงินผู้หญิงที่ไหนจะมอง ผู้หญิงก็แค่นี้ ขอแค่มีเงินให้ถลุงเล่น แต่สำหรับคนนี้คงแตกต่างหน่อย เธอมีทุกอย่างพร้อม คุณแม่ฉันก็ดูจะพอใจมาก ฉันคิดว่าคงได้เวลาทายาทของตระกูลมาเกิดซะที”

ตติยากรก้มหน้า หยิบเสื้อสูทออกมา พูดอะไรไม่ออก ร่างสูงเข้าไปห้องน้ำ เธอวางเสื้อผ้าบนเตียง หาเสื้อคลุมมาสวมใส่ ก้าวเท้าเดินไปยังห้องครัว หาน้ำเย็นมาดื่ม

น้ำเย็นทำให้ร่างกายเธอเย็นหรือเพราะคำพูดจริงจังเขากันแน่ ตติยากรรู้สึกแน่นหน้าอก เมื่อคิดว่าถึงเวลาที่ตนเองต้องไปจากผู้ชายที่เลี้ยงดูเธอมาปีกว่า เรื่องบนเตียงเขาคงเคยเจอมาที่ดีกว่าเธอ รู้สึกอับอายเมื่อคิดว่าจะฉุดรั้งเขาไว้ได้ อยากให้เขายกย่องเธออยู่ในที่สว่างบ้าง

สำหรับเธอ ปีกว่ามันยาวนานเหมือนสิบปี ตอนแรกไม่คิดว่าเป็นเรื่องโชคดี แต่เมื่อการขายตัวครั้งแรกทำให้พบคนดีๆ เธอก็ต้องขอบคุณโชคชะตา

อยู่นานเท่าไหร่ก็คงต้องเตรียมใจยอมรับ เขาเองไม่เคยปิดบังเธอเรื่องนี้มันแฟร์ๆ ทั้งสองฝ่าย แต่น้ำตาบ้าๆ พาลแต่จะไหลริน เธอมันเพ้อคลั่งเหมือนเด็กสาวอีกแล้ว ช่วงเวลานั้นควรผ่านไปได้แล้ว ต้องผ่านไปให้ได้

“ติยามาผูกเนคไทให้หน่อย”

หญิงสาวรีบเดินไปในห้องนอน มองใบหน้าหล่อเหลาซึ่งจมูกโด่งไม่ต่างลูกผสมทางตะวันตก และสบตาคู่คมที่ดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ ถ้าเป็นเรื่องอื่นเธอคงยินดีกับเขา แต่เรื่องนี้เธอคิดคำพูดยาวๆ ไม่ออก

“หลายคืนนับจากนี้เธอจะได้นอนเต็มอิ่มนะ ไม่มีฉันมากวนใจ”

“จะไปไหนกันหรือคะ” ถามเร็วเพราะความลืมตัว ก่อนจะรีบยิ้มกลบเกลื่อน “ขอโทษค่ะลืมตัว ”

“ฉันจะพาแม่และผู้หญิงที่ดูตัวไปเที่ยวที่บ้านพักชายทะเล ยังไงเธอก็อ่านหนังสือเยอะๆ นะจะสอบแล้ว”

“ค่ะ ขอบคุณมาก ขอให้เที่ยวให้สนุกนะคะ”

เขากำลังจะไปมีความสุข ก็บอกให้เธออ่านหนังสือ แต่สิทธิ์ของเขาไง…ยายนางบำเรออย่างเธอจะคิดอะไร

ร่างใหญ่ กลิ่นตัวหอมเดินออกจากห้อง ตติยากรเดินไปนั่งบนเตียงซึ่งผ้าปูยับย่น น้ำตาที่กักเก็บความเสียใจไหลซึมหางตาแต่เพียงไม่นานเธอป้ายออก เธอจะไม่ร้องไห้ เธอและเขาไม่ใช่คู่รักกัน

แม้ห้ามน้ำตาได้แต่เธอรู้สึกเวียนหัวจนต้องหลับตา หญิงสาวล้มตัวลงนอนอีกครั้ง แต่มือไปป่ายปัดหนังสือเล่มหนึ่ง ตติยากรหยิบหนังสือที่วางบนเตียงมาเปิดดู เจอรูปภาพผู้หญิงสาวสวยหยาดเยิ้มที่หน้าปก เธอรู้ทันที คนนี้คือผู้หญิงที่แย่งเวลาแห่งความสุขเธอไปและอาจจะเป็นตัวจริงของภาสกรตลอดไป

ช่างเหมาะสม เธอมองดู มือกุมที่หัวใจ “เจ็บจัง”

ฟ้ากับดิน ยิ่งมองภาพ และอ่านประวัติจิตใจตติยากรยิ่งห่อเหี่ยว

ศรีสะใภ้ไม่นานแม่เขาและภาสกรคงสมใจ ส่วนลูกจากเธอน่ะหรือ อย่าคิดจะไม่กินยาคุม เธอคงได้ออกจากรงทองและกลับไปลำบากเหมือนเดิม หนังสือก็จะพาลเรียนไม่จบ

ไม่มีวิชาความรู้จะหาเงินที่ไหนมาใช้จ่าย ตติยากรเลิกฟุ้งซ่านหาหนังสือเรียนมาอ่าน แต่ทำได้แค่มองตัวหนังสืออย่างเลื่อนลอย เพราะในหนังสือมีแค่ภาพคุณบีกับผู้หญิงซึ่งเป็นตัวจริงของเขา

“คุณบี ทำไมเป็นติยาไม่ได้ ทำไมคะ”

ห้ามตัวเองเท่าไหร่เธอก็ยังเพ้อเจ้ออยู่อย่างนั้น

ความรักหนอช่างน่าสมเพชเวทนา