ตอนที่ 2 ดินเนอร์​สุดพิเศษ 3

บริณัยส่งยิ้มให้เธอ “ชื่อไวน์น่ะครับ”

“อ้อ...ค่ะ”

“ละมุน นุ่มลิ้น มีความซ่าเล็ก ๆ พอกลืนลงไปแล้วยังคงทิ้งความหวานไว้ในปาก ทำให้อยากจิบอีกครั้ง” ขณะที่เอ่ยเขาก็มองหน้าสวยหวานไปด้วย

อารียาใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาทันที บอกตัวเองว่าเขากำลังพูดถึงไวน์อยู่

อาหารเริ่มถูกลำเลียงนำมาเสิร์ฟ ที่ชายหนุ่มสั่งเป็นคอร์สเมนู อาหารแต่อย่างจึงค่อย ๆ ถูกนำมาทีละอย่างหรือที่เรียกว่าคอร์ส คอร์สแรกเป็นอาหารเรียกน้ำย่อยเบา ๆ อย่างซุปบร็อกโคลี เมื่อตักชิมคำแรกอารียานึกแปลกใจ ขึ้นชื่อว่าซุปน่าจะร้อน แต่กลับเย็นเสียนี่ ทว่ารสชาติไม่แย่เลย ทั้งยังมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของอัลมอนด์ย่าง ชวนเรียกน้ำย่อยได้จริง ๆ

หลังจากจบคอร์สเรียกน้ำย่อย ก็ทยอยต่อด้วยคอร์สหลัก จานแรกเป็นหอยเชลล์รมควัน ถัดมาเป็นปลากระพงนึ่ง และแน่นอนว่าทั้งสองจานผ่านวิธีการปรุงอย่างพิถีพิถันจากเชฟฝีมือเยี่ยม และถูกจัดแต่งลงมาในจานอย่างมีศิลปะ

“ลองจิบไวน์ดูสิอาย” บริณัยแนะนำ

อารียาทำตาม เธอรู้สึกว่าการจิบไวน์ควบคู่ไปด้วยกทำให้อาหารตรงหน้ามีรสมีชาติมากขึ้น “อร่อยขึ้นมากเลยค่ะ”

“ไวน์ขาวต้องดื่มคู่กับอาหารทะเล ส่วนไวน์แดงต้องดื่มควบคู่กับเนื้อ ไวน์และอาหารแต่ละชนิดเมื่อจับคู่อย่างถูกต้องมันจะส่งเสริมกัน” ชายหนุ่มอธิบายด้วยเสียงเรื่อยเรียบแบบการบอกเล่า

“ฉันไม่รู้มาก่อนเลยค่ะ” ปกติเธอเองก็ไม่เคยดื่มไวน์ด้วย เครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์มากสุดก็แค่พันช์

“ไม่เป็นไรครับ”

ท่วงท่าของชายหนุ่มเป็นธรรมชาติมากราวกับว่าการรับประทานอาหารและเครื่องดื่มเหล่านี้เป็นเรื่องปกติในชีวิตประจำวันของเขา ทำให้เธอตระหนักว่าเขากับเธอช่างแตกต่างเหลือเกิน

พอเมนคอร์สจบก็ปิดท้ายด้วยขนมหวานสุดพิเศษ เป็นเค้กชิ้นเล็ก ๆ ที่ถูกทำและตกแต่งออกมาอย่างสวยงามและน่ารักจนคนเห็นแล้วไม่กล้ารับประทาน อารียาเห็นแล้วนึกอยากถ่ายรูปเก็บไว้แต่เกรงใจชายหนุ่ม

“ทำไมไม่กินล่ะอาย” บริณัยเห็นเธอจด ๆ จ้อง ๆ ไม่ลงมือรับประทานสักทีจึงถามขึ้น

“ฉันคิดว่ามันสวยจังค่ะ”

“สวยแล้วยังรสชาติดีด้วยนะ คนที่ไม่ชอบของหวานอย่างผมยังชอบเลย”

“เอ่อ…” เธออึกอักลังเล

“ฉันขอถ่ายรูปเก็บไว้ได้มั้ยคะ”

“โถ…นึกว่าเรื่องอะไร เชิญตามสบายครับ” บริณัยเข้าใจ สมัยนี้หลายคนก็ชอบทำเช่นนี้

“ขอบคุณนะคะ”

บริณัยเพียงยิ้มตอบรับ อารียาจึงหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปขนมหวานตรงหน้าสองสามรูปแล้วเก็บเข้ากระเป๋าตามเดิม พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่าคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามกำลังจ้องมาที่ตนอยู่

“น่าอายจังเลยค่ะ” เธอยิ้มแก้เก้อ

“น่าเสียดายที่เมื่อครู่คุณไม่ได้ถ่ายรูปอาหารไว้”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” ปากบอกไม่แต่ใจเธอก็นึกเสียดายจริง ๆ

“ถ้าคุณชอบไว้คราวหน้าผมจะพาคุณมาอีกก็แล้วกัน”

ยังมีคราวหน้าอีกเหรอ แค่นี่มันก็เกินคาดแล้วสำหรับเธอ