บทที่17 ไม่ได้อยากยุ่ง

นลินญาไม่ใช่นกสองหัวแต่ก็เป็นเพื่อนสนิทที่คุยง่ายที่สุดให้ทั้งศารทูลและอริสาได้ เช่นเดียวกับสีหราชที่เข้าได้กับทั้งศารทูลและอริสา ตอนแรกชายหนุ่มคิดว่าตัวเองฉลาดที่ดึงนลินญามาเป็นเพื่อนไว้ล้วงข้อมูลอริสาได้ส่วนอริสาก็ฉลาดที่ดึงสีหราชไปได้ แต่นานเข้าเขาก็ต้องยอมรับว่าทั้งเขาและอริสาคิดผิด เป็นนลินญาและสีหราชต่างหากที่ฉลาด

สีหราชสนิทกับอริสาเพื่อเป็นทางเชื่อมไปหานลินญา ยัยแว่นนั่นก็เข้าทางเขาเพื่อเป็นทางเชื่อมไปหาสีหราช และยัยคนนี้สมัยเรียนคิดการณ์ไกลไม่น้อย หลายครั้งที่เข้าไปตีสนิทครอบครัวเขาใช้ฐานะเพื่อนของเขาเข้าไปทำคะแนนกับพ่อแม่เขา คาดว่าจะเป็นสะใภ้บ้านนี้ให้ได้

ถึงตอนหลังจะถอดใจถอยออกไปก็เถอะ แต่นลินญาก็ได้ปูทางไว้ให้ตัวเองหมดแล้ว เรียกว่ากลับมามุ่งร้ายกับสีหราชเมื่อไหร่ครอบครัวก็พร้อมจะเปิดทางเชียวล่ะ ยัยคนนี้ร้ายนักเชียวล่ะ

นลินญาในวันนี้ต่างจากวันแรกที่ไปทริปพอสมควรแม้ว่าหญิงสาวจะใส่แว่นตาเหมือนเดิมแต่ก็ดูจนสดใสขึ้นมาก ศารทูลเดาได้ว่าคงจะมีสาเหตุมาจากที่ได้รับรู้ว่าสีหราชก็มีใจให้เช่นกัน ชายหนุ่มมองเพื่อนสาวที่มารอในร้านเรียบร้อยแล้วด้วยความหมั่นไส้

ใครนะปันใจให้ชายอื่นไปตั้งหลายเดือน ยัยคนนี้ทำเป็นลืมผู้ชายที่เพิ่งหมั้นไปเร็วเหลือเกิน แต่ก็อย่างว่าละนะ ถ้าต้องเลือกคนที่เพิ่งปันใจให้ครึ่งใจที่เพิ่งหมั้นไปกับคนที่ชอบมาตลอดและเพิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายชอบเช่นกันความเฮิร์ทก็หายไปทันทีเชียวล่ะ ความรักนี่บ้าบอจริง ๆ

“วันนี้นึกใจดีอะไรเนี่ย?”

“ปกติฉันเป็นคนใจร้ายกับเพื่อนกับฝูงเหรอ?” ชายหนุ่มถามกลับคำถามที่นลินญาส่งมาทักทายพร้อมกับนั่งลงตรงข้ามกับหญิงสาว

“ก็ไม่ใช่แบบนั้นหรอก แต่วันนี้ใจดีกว่าปกติก็เลยสงสัย”

“ก็บอกแล้วไงว่ามีเรื่องจะปรึกษา”

“เรื่องอะไร ยังไง ว่ามา” เพราะสาวแว่นสั่งอาหารไว้ก่อนแล้วจึงไม่ต้องกังวลอะไรระหว่างรออาหารที่สั่งไว้ก็คุยธุระปรึกษาหารือได้เลย มักจะเป็นอย่างนี้ทุกครั้ง ศารทูลยอมรับเลยว่านี่คือข้อดีของเธอคนนี้ที่เขาให้ผ่าน จะมาเป็นแม่ของหลานเขาก็มาเป็นเถอะ เขาให้ผ่าน

“ช่วงนี้แกได้เจอยัยเอเลี่ยนมั้ย?”

“อลินเหรอ ตั้งแต่กลับจากภูเก็ตก็ทั้งยุ่งทั้งไม่กล้าสู้หน้าก็เลยเพิ่งได้แวะไปเจอเมื่อวานนี้เอง นี่ศุกร์หน้าก็นัดกันว่าจะไปหาหมอสิงห์นะ” นลินญาตอบก่อนจะถามกลับ “ถามถึงอลินทำไมเหรอ? ไหนว่าช่างสิไงล่ะ”

“ก็...พอดีอาอรรคให้ตามเรื่องยัยนั่นนิดหน่อย ไม่ได้อยากยุ่งเลย” ศารทูลบอกไม่เต็มเสียงเท่าไหร่นักแต่ก็ตอบไปตามประสาคนฟอร์มจัดที่นลินญาชินเสียแล้ว

“จ้ะ จะพยายามเชื่อนะ” นลินญาตอบกลับ ความจริงแล้วเธอคิดและเชื่อมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วล่ะว่าศารทูลชอบอริสาแต่ทำฟอร์ม เธอจึงมักจะแซวอีกฝ่ายแบบนี้บ่อย ๆ ถึงแม้ว่าศารทูลจะทั้งปฏิเสธและรำคาญเธอมาก ๆ ก็เถอะ

“อย่าเพ้อเจ้อยัยแว่น เดี๋ยวก็หารสองเสียหรอก”

“ได้ยังไง บอกว่าจะเลี้ยงก็ต้องเลี้ยงสิ กลับคำพูดอะไม่แมนนะ” สาวแว่นรีบว่าให้ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่ออาหารจานเด็กถูกนำมาเสิร์ฟเสียที

“ศุกร์หน้าที่ว่าจะไปหาหมอสิงห์ ใครจะหาหมอ?”

“ฉันสิ อลินน่ะแค่ไปเป็นเพื่อน” สาวแว่นตอบก่อนจะลงมือจัดการกับอาหารจานโปรดอย่างเมามัน ไม่ได้มีท่าทีเกรงใจคนตรงข้ามหรือแม้แต่จะกลัวเสียภาพลักษณ์เลยสักนิด

“จะไปเต๊าะไอ้สิงห์สินะ”

“แค่ก ๆ” เจอคำพูดของศารทูลเข้าไปหญิงสาวถึงกับสำลักแต่ก็ไม่คิดจะปฏิเสธแถมยังยอมรับอย่างตรงไปตรงมาอีกด้วย “อย่าเรียกว่าเต๊าะเลยเรียกรุกขั้นสุดดีกว่า”

“นับเป็นโชคดีของฉันที่แกชอบไอ้สิงห์ ไม่อย่างนั้นฉันคงรู้สึกว่าตัวเองโชคร้ายโคตร ๆ ที่มีผู้หญิงซ่อนเขี้ยวเล็บแบบแกมาชอบเนี่ย”

“แหม่ พูดแบบนี้ก็สวยสิ” สาวผู้ถูกกล่าวหาว่าซ่อนเขี้ยวเล็บว่าอย่างเอาเรื่องก่อนจะหัวเราะออกมา ถ้าชอบที่รูปโฉม เธอก็คงเลือกไม่ถูกว่าชอบใครดีเพราะศารทูลและสีหราชมีใบหน้าที่เหมือนกันอย่างกับแกะ แต่เผอิญเธอชื่นชอบและตกหลุมรักสีหราชที่นิสัยของเขา ใบหน้าหล่อ ๆ นั้นไม่ได้ทำให้เธอรักได้เท่านิสัยของเขาเลย ภายนอกสีหราชจะอ่อนโยนขี้เล่นแต่เขาก็ไม่ได้อ่อนแอ เก็บซ้อนเขี้ยวเล็บไว้ไม่น้อยเลย นิสัยของเขามันคล้ายกับเธอที่ภายนอกดูอ่อนแอแต่จิตใจข้างไหนรับไหวในทุกปัญหา

นิสัยอ่อนนอกแข็งในของสีหราชนี่ล่ะที่ทำให้เธอรักหมดใจ ไม่หวั่นไหวหักเหไปหาผู้ชายแข็งทั้งนอกทั้งในที่หน้าตาเหมือนกันเลยแม้แต่นิด