พลีรักบำบัดชู้

ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก....

“คุณดาว...คุณดาวครับ”

เสียงเคาะเสียงดังอยู่นาน กว่าคนที่หลับอยู่บนเตียงจะตื่น เธอลุกขึ้นมาอย่างงัวเงีย และเดินอย่างสลึมสลือออกไปเปิดประตูอย่างเกียจคร้าน

“มีอะไรเหรอ? ทำไมมาปลุกแต่เช้าเชียว”

“คุณจาง ให้คุณรีบแต่งตัว วันนี้จะไปงานแต่งของลูกค้ารายหนึ่งครับ”

“แล้วทำไมฉันต้องไป..”

เธอถามด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ กรอกตาด้วยความเบื่อหน่าย

“เพระคุณจางสั่ง”

อาเหลียง บอดี้การ์ดของจางเล่ย บอกสั้นๆ แล้วเดินจากไปโดยไม่รอคำตอบจากดาริกา หรือดาว ผู้หญิงของจางเล่ย หญิงสาวมองตามอาเหลียงไปด้วยความรู้สึกคับแค้นใจ หันไปมองอีกทีเห็นแม่บ้านยืนรีๆ รอๆ อยู่ และเห็นว่าในมือของเธอถือชุดกี่เผ้าพาดอยู่ที่แขน

“เข้ามาซิ ยืนรออะไรอยู่”

ดาริกาหันไปตวาดให้คนรับใช้ที่ยืนอยู่ แล้วรีบกลับเข้าห้องด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว สาวใช้มองหน้าผู้หญิงของนายนิ่งๆ เธอส่ายหน้าด้วยความระอา แล้วรีบเดินตามเข้าไป เพราะหน้าที่ก็คือหน้าที่ แม้ว่าเธอจะเบื่อผู้หญิงคนนี้ของนายมากแค่ไหนก็ตาม

******

ดาริกาวาดลิปสติกสีสดลงที่ริมฝีปากยั่วยวนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะลุกขึ้นยืนอวดรูปร่างสมส่วนในชุดกี่เผ้าสีแดงเพลิงอย่างมั่นใจ เธอปล่อยผมยาวสยาย ไม่ได้เกล้ามวย ทำให้เธอดูเซ็กซี่ขึ้นไปอีก ด้วยทรวงทรงองค์เอวของเธอที่มีทรวงอกอวบใหญ่ และสะโพกผายโค้งมน ทำให้เรือนร่างของเธอถูกจับจ้องอยู่เสมอ และจางเล่ยก็มักจะชอบอวดเธอกับเพื่อนๆ เสมอว่าเธอคือ...ผู้หญิงของเขา

จางเล่ยซื้อเธอมาจากพ่อเลี้ยงของเธอเมื่อหลายเดือนก่อน เธอถูกนำตัวข้ามชายแดนเชียงราย เข้ามาที่ห้วยทราย สปป.ลาว ด้วยรถตู้ แล้วถูกผลักเข้าไปที่บ่อนแห่งหนึ่งริมชายแดน สปป.ลาว และจีน ซึ่งบริเวณนั้น มีชุมชนจีนเข้ามาอยู่เป็นจำนวนมาก เพราะได้สัมปทานในการทำบ่อน

เมื่อแรกที่จางเล่ยเห็นเธอ เขามองเธอด้วยรอยยิ้มถูกใจ พร้อมวางเงินจำนวนมากให้กับพ่อเลี้ยงของเธอ ดาริกาช็อกที่ถูกพ่อเลี้ยงหักหลัง เขาหอบเงินกลับประเทศไทย และเธอถูกยึดพาสปอร์ตไว้ จางเล่ยบอกเธอว่า...เธอจะอยู่สุขสบายกับเขา...ซึ่งเธอรู้ว่ามันไม่ต่างอะไรกับนกในกรงทอง

“เสร็จหรือยัง?”

อาเหลียงโผล่หน้าเข้ามาถาม สายตากวาดมองเธอด้วยความรวดเร็วแล้วยิ้มอย่างพอใจ

“คุณจางให้รีบด้วย เดี๋ยวจะไม่ทันเวลา”

“ก็เห็นว่าฉันเสร็จแล้ว...จะถามทำไมนักหนา”

ดาริกาสะบัดหน้าแล้วเดินผ่านอาเหลียงไปอย่างรวดเร็ว แต่อาเหลียงคว้าข้อมือเธอไว้ก่อน

“เดี๋ยวซิ...ทำไมไม่ฉีดน้ำหอม”

อาเหลียงเอียงหน้าเข้ามาที่ซอกคอของเธอ ดาริกาผงะหนี ทำท่ารังเกียจ อาเหลียงชะงัก ถอนใจยาว

“ขอโทษ ผมแค่เตือน คุณจางชอบให้คุณใส่น้ำหอมของเขา”

ดาริกาถอนใจยาว ก้าวไปที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง หยิบน้ำหอมขวดใหม่ล่าสุดขึ้นมาแล้วฉีดๆ ประโคมเข้าไปที่ตัวอย่างไม่สนใจ อาเหลียงมองๆ แล้วส่ายหน้า เขารู้ว่าหญิงสาวฝืนใจ แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อเธอเป็นผู้หญิงของนายเขา

“อาเหลียง...”

“ครับ”

“เสร็จจากงานแต่ง...ฉันพอจะมีเวลาว่างไหม?”

“ทำไมเหรอครับ”

“ฉันอยากไปน้ำตก...ร้อน”

“คงไม่ได้ครับ...ไว้วันอื่น ผมจะพาไป”

“ให้มันแน่เถอะ ฉันเห็นเธอพูดอย่างนี้มาหลายครั้งแล้ว”

ดาริกาสะบัดหน้าพรืด..เดินผ่านอาเหลียงออกไปอย่างไม่พอใจ ไม่ว่าเธออยากจะไปไหนตามลำพัง เธอไม่เคยได้ไปอย่างที่ใจปรารถนา รอแต่ว่าเมื่อไหร่จางเล่ยจะว่างแล้วพาเธอไป น้ำตกแห่งนั้น เธออยากไปเที่ยวคนเดียว ขอแล้วขออีกก็ไม่เคยได้ไป

ทันทีที่เธอเดินลงจากบันไดเวียนลงมา จางเล่ยที่ยืนคุยกับคนของเขาก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เธอด้วยความสุภาพ ดาริกาฝืนยิ้มให้เขาเหมือนทุกครั้ง

“ผมขอโทษที่ต้องเร่ง...เราต้องไปให้ทันตามฤกษ์ของเขา”

“แต่เราไม่ได้แต่งนี่คะ เป็นแขกในงานไม่ใช่หรือ?”

ดาริกาสวนทันที จางเล่ยหน้าตึง เขาเป็นแขกผู้ใหญ่ เขาต้องไปก่อนงานจะเริ่มพิธี ซึ่งเธอเองก็น่าจะรู้ แต่จางเล่ยไม่เคยดุดาริกา หากว่าเขาไม่พอใจ เขาเพียงแต่ไม่พูด แล้วแสดงท่าทีเมินเฉย ครั้งนี้ก็เช่นกัน

จางเล่ยเดินนำหญิงสาวไปขึ้นรถคาดิแล็คคันหรู อาเหลียงเปิดประตูให้กับเขา ดาริกาเบ้ปากก่อนจะเดินตามเขาไปอย่างรวดเร็วแล้วก้าวเข้าไปในรถนั่งคู่กับเขาเงียบๆ อาเหลียงขึ้นไปนั่งข้างคนขับเหมือนเคย และคอยฟังว่า จางเล่ยจะสั่งงานอะไรต่อ แต่บางทีจางเล่ยไม่ต้องสั่ง...เพราะเขาแค่มองหน้า หรือพยักหน้า อาเหลียงก็เข้าใจแล้ว

******