ณีเวีย | วันที่ไม่มีเธอ

ฉันตื่นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องสีขาว ที่แขนมีสายน้ำเกลือ!

ฉันเป็นอะไร อยู่ที่ไหน แล้วลูก?

“ลูก! ฮือ ๆ” แม่คุณเซ็นรีบวิ่งมากอดฉันไว้

“แม่คะ ลูกหนู ลูกหนูยังอยู่ใช่มั้ย แม่คะ ฮือ ๆ เขายังอยู่กับหนูใช่ไหม”

ฉันลูบท้องตัวเอง อยากรู้ว่าหัวใจดวงน้อย ๆ ข้างในยังเต้นอยู่... เขายังอยู่ตรงนี้ ยังอยู่กับฉันใช่มั้ย…

“อยู่ลูก ฮือ เขาไม่ได้ไปไหน ฮือ ๆ” แม่คุณเซ็นลูบหัวฉันปลอบ ก่อนจะร้องไห้ออกมา...

“ลูก ดีขึ้นหรือยัง?” พ่อเดินมาหาฉันอีกคน ตอนนี้ทุกคนในนี้คงจะรู้แล้ว... ว่าฉันท้อง

“คะ ค่ะ” อยู่ ๆ ฉันก็หยุดนิ่งเมื่อเห็นหน้าพ่อ นิ่งจนน้ำตาไหลออกมา

อีกครั้ง เรื่องเดิม ๆ มันย้ำคิดย้ำทำอยู่ในหัวอีกรอบ ความรู้สึกนั้น มันตามมาทำร้ายฉันอีกแล้ว

“เวียหลับไปกี่วันคะพ่อ” พ่อเดินมาลูบผมฉัน ทั้งดวงตาที่แดงก่ำ

“หนึ่งวันลูก ลูกมาตั้งแต่เมื่อวาน คนมาเยี่ยมลูกเยอะแยะไปหมด

เดี๋ยวเย็นนี้ก็กลับบ้านได้แล้ว” ฉันกัดปากแน่น กดก้อนสะอื้นก้อนโตไว้ ก่อนที่มันจะหลุดออกมาต่อหน้าผู้เป็นพ่อ

“พ่อ ฮือ ๆ เวียขอโทษ ขอโทษที่ท้อง ขอโทษที่ท้องก่อนแต่ง พ่อยกโทษให้เวียนะพ่อ เวียทำผิด เวียผิดแล้วจริง ๆ”

แม่คุณเซ็นยืนร้องไห้ข้าง ๆ ฉัน พ่อได้แต่เอามือลูบผม ก่อนจะจับมือฉันขึ้นมาแนบอกตัวเอง

“ฟังพ่อ ลูกไม่ผิด พ่อผิดเอง พ่อผิดเองตั้งแต่ต้น แต่ถึงอย่างไรพ่ออยากให้ลูกจำไว้ ว่าลูกไม่ต้องกังวลว่าใครจะเป็นเหมือนพ่อ พ่อกับแม่เลือกไว้ให้ลูกดีที่

สุดแล้ว ดีที่สุดแล้วจริง ๆ เขาไม่ได้เหมือนพ่อเลย พ่อมั่นใจ”

ฉันไม่รู้จะพูดอะไรต่อจากนี้ ฉันทำใจไม่ได้จริง ๆ เหมือนหัวใจฉันมันโลเลล่องลอยในอากาศ ไม่รู้จุดหมายว่ามันจะจบที่ไหน ฉันไม่อยากจับมือเขาอีกแล้ว ฉันรู้สึกว่ามือนั้น มันไม่ปลอดภัยสำหรับฉันแล้ว

“แม่คุยกับเขาแล้วนะลูก ลูกฟังพี่อธิบายนะ คิดถึงลูกในท้องเข้าไว้”

แม่คุณเซ็นจับมือฉันอีกคน ฉันคิดถึงลูกในท้องตลอดเวลา ฉันไม่เคยลืมเขา

ฉันแค่ไม่อยากให้ลูกต้องโตมาในสภาพแบบฉัน มันไม่ได้มีความสุข ไม่เลย...

“เวีย... รับมันไม่ไหวค่ะแม่ เวียไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว เวียขอโทษ...

ฮึก ๆ” แม่คุณเซ็นได้แต่พยักหน้าให้ฉันและปาดน้ำตาตัวเอง... ก่อนจะเดินไปนั่งร้องไห้เงียบ ๆ ที่โซฟาคนเดียว

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

“แกเป็นไงบ้างโอเคยัง” น้ำหวานและแตงโม เดินเข้ามารุมกอดฉัน

“ขอบคุณนะแก... ขอบคุณที่อยู่ข้าง ๆ กัน ฮึก ๆ” แตงโมรีบปาดน้ำตา

ที่แก้มฉัน

“คุณแม่ เขาไม่ร้องกันแล้ว เดี๋ยวลูกร้องตาม ยิ้ม ๆ” ฉันได้แต่ฝืนยิ้มออกไป ทั้งที่น้ำตานองหน้าอยู่อย่างงั้น มันยิ้มไม่ไหวจริง ๆ ลูก แม่ขอโทษนะ อดทนกับแม่หน่อยนะ

เมื่อเพื่อน ๆ มา พ่อฉันและแม่คุณเซ็นจึงขอกลับก่อน อยากให้ฉันและเพื่อน ๆ อยู่ด้วยกัน...

น้ำหวานดูผิดปกติ เอาแต่หันไปมองที่ประตู

“มองอะไรแก” น้ำหวานตกใจหันมายิ้มให้ฉัน

“ไม่ ๆ ไม่มีไร มองเฉย ๆ แกหิวมั้ย” ฉันส่ายหน้า

“ไม่ได้ แกต้องกินนะคุณแม่ นี่ฉันซื้อนี่มา นมถั่วเหลือง กินหน่อยนะ” แตงโมยื่นนมถั่วเหลืองมาป้อนฉัน

“แกกินเถอะ แกก็เป็นแม่คนอยู่นะ” แตงโมหยุดชะงัก ก่อนจะก้มไปมองท้องตัวเอง

“อืม... แต่เขาไม่มีพ่อ...” อยู่ ๆ น้ำตาของฉันและแตงโมก็ไหลออกมาพร้อมกัน เราจ้องหน้ากันนิ่ง ก่อนที่ก้อนสะอื้นก้อนใหญ่จะถาโถมเข้ามาใส่

ทั้งเราทั้งคู่.

“อย่างน้อยแตงโมจูเนียร์ ฮึก ๆ ก็ยังมีณีเวียจูเนียร์นะ ฮือ ๆ”

“น้ำหวาน” ฉันขวานมือไปจับน้ำหวานข้าง ๆ แต่มันไม่ใช่น้ำหวาน

มือใหญ่นั้น เขา...

แตงโมลุกออกจากเตียงเดินไปร้องไห้อีกมุมห้อง น้ำหวานพยักหน้าให้ฉัน

“หวาน... ทำไมมึงทำแบบนี้ มึงพาเขาเข้ามาทำไม ฮือ ๆ” ฉันหันไปตวาดน้ำหวานทั้งน้ำตา ฉันไม่อยากเจอเขา ไม่อยากให้ภาพเหตุการณ์นั้น มันเข้ามาทำร้ายฉันอีก!

“กะ กูขอโทษเวีย แต่มึงต้องฟังเขา กูรักมึงนะเวีย” ฉันหันไปมองดวงตานิ่งนั้นทั้งน้ำตา เขามองฉันอยู่ ดวงตานิ่งคู่นั้นมีน้ำใส ๆ หยดลงมาไม่ขาดสาย

“จะร้องทำไม ฮึก ๆ ตอนทำร้องแบบนี้มั้ย หรือร้องอย่างอื่น” เข้าเม้มปากแน่นก่อนจะส่ายหน้า

“เวีย พี่ยังไม่ทำอะไรเลยเวีย กระดุมผู้หญิงคนนั้นก็ถอดเอง พี่ยอมรับ

เวียพี่แอบเผลอไป เผลอมอง เผลอจับ แต่แค่นิดเดียว แต่พี่หยุดมันได้เวีย

พี่คิดถึงเวีย” ฉันชันเข่าขึ้นมา ก่อนจะก้มหน้ารับความเจ็บปวดอยู่ตรงนั้น

พระเจ้า ฉันไม่ชอบเลย ไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย

“เวีย ฮือ ๆ คุณเซ็นโดนยา เขาโดนมันวางยาเวีย มันจะแย่งผัวมึง

มึงยอมเหรอ!” วางยาฉันดันหน้าที่เปียกออกจากเข่าทั้งน้ำตา หันไปมองหน้าน้ำหวานให้ชัดเจน

“มึงเชื่อกูเถอะ เขาไปจัดการมันแล้วเวีย กูเป็นเพื่อนมึง กูหวังดีกับมึง

อีนั่นกูก็ไปตบให้มึงแล้ว” น้ำหวานยื่นคลิปวีดิโอผู้หญิงคนนั้นให้ฉันดู ฉันได้ยินหมดทุกอย่าง คำสารภาพเหล่านั้น

“แล้วยังไงหวาน ความรู้สึกกูมันไปหมดแล้ว!”

ปากฉันบอกน้ำหวาน แต่หน้าฉันหันไปมองเขาเขม็ง ได้ยินไหม

ว่าความรู้สึกกูมันไปหมดแล้ว มันไปหมดแล้วจริง ๆ

มือใหญ่ ๆ ค่อย ๆ เอื้อมเข้ามาหาฉัน อย่า... อย่าเข้ามาทำให้ฉันอ่อนแอ อย่าเอามือนั้นเข้ามาทำร้ายฉันอีก ฉันขอร้อง

“ฮือ ๆ แล้วความรู้สึกกูล่ะ ใครเอาคืนมาให้กูได้บ้าง กูเจ็บเจียนตาย

กูสงสารลูก สงสารตัวเอง ที่ไปเห็นอะไรแบบนั้น กูรับไม่ได้!”

น้ำหวานกับแตงโม เม้มปากแน่น... ก่อนจะร้องไห้ และหันไปมองทางอื่น

“เวียครับ พี่ขอโทษ ไม่เอานะเวีย เราไม่เป็นแบบนี้นะ พี่ขอร้องนะเวีย ฮึก พี่ไม่มีเวียไม่ได้ เวียพี่รักเวียมาก รักมากนะเวีย”

เขาก้มหน้าสะอื้นให้ข้างเตียงฉัน ฉันกำมือแน่น... ให้ฉันลืมมันได้ยังไง

ฉันทำไม่ได้...

มือหนาเลื่อนมาสัมผัสท้องฉันเบา ๆ ก่อนจะก้มหน้าลงมาใกล้ ๆ

“พ่อขอโทษ... ฮึก ๆ ยกโทษให้พ่อนะลูก”

ฉันเงยหน้าขึ้นเพดานกลั้นก้อนสะอื้นก้อนใหญ่ไว้ในคอ หัวใจที่ยังเต้นอยู่ มันปวดตุบ ๆ เป็นจังหวะ ฉันเจ็บทุกครั้งที่มันเต้น ฉันรู้สึกเจ็บ... เจ็บเหมือนมันจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ

ฉันเหลือบมองไรผมนั้นทั้งน้ำตา ไรผมที่ฉันเคยสัมผัสก่อนนอน มือหนานั้นที่ฉันเคยกุมมันแน่น ทำไมฉันมองมันแล้วรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ ทั้งที่แต่ก่อน

ฉันมีความสุขมากเหลือเกิน เอาความสุขเหล่านั้นของฉันคืนมาได้ไหม ฉันขอร้อง ขอร้องจริง ๆ

“ฉันอยากอยู่คนเดียว” ทุกคนหันมามองฉันทั้งน้ำตา

“ออกไปให้หมดเลย ฉันอยากอยู่คนเดียว!” ฉันก้มหน้ากอดเข่าตัวเองแน่น ก่อนจะปล่อยโฮออกมา ฉันอยากลืม ลืมมันให้หมด อะไรจะเยียวยาฉันได้ อะไรจะทำให้ฉันลืมเรื่องบ้า ๆ นี้

แม่... หนูไม่อยากเป็นแบบนั้นแล้ว แม่ได้ยินหนูมั้ย หนูอยากลืม แม่ทำให้หนูลืมได้มั้ย แม่ทำให้เรื่องแบบนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นเลยได้ไหม นะแม่

ฉันเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง... ไม่เจอน้ำหวานกับแตงโมแล้ว แต่...

“เวีย... เวียไม่ต้องยกโทษให้พี่ก็ได้ แต่พี่ขออยู่กับเวียได้ไหมนะเวีย”

ฉันหันไปมองต้นเสียงทั้งน้ำตา ดวงตาคู่นั้น..มองฉันทั้งน้ำตาเหมือนกัน เราเจ็บกันทั้งคู่ เจ็บกันทั้งคู่จริง ๆ ฉันก้มมองเข่าตัวเอง ฉันอยากใช้เวลาคิดเหมือนกัน อยากใช้เวลาคิดอะไรหลาย ๆ อย่าง ฉันเบื่อที่ตัวเองฟุ้งซ่าน คิดเรื่อง

เดิม ๆ วนเวียนอยู่ในหัวอยู่แบบนั้น และมันก็ทำร้ายฉันซ้ำ ๆ แบบนั้น

“เวียขอเวลา...”

“ครับ” ฉันนอนลงบนเตียง ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเรื่อย ๆ

มือใหญ่หยิบทิชชูมาเช็ดน้ำตาฉัน

“เวียไม่ต้องร้องแล้ว พี่สัญญา ต่อไปนี้พี่จะไม่ทำให้เวียร้องไห้อีกแล้ว”

ฉันหลับตาลง... ให้น้ำตาหยดสุดท้ายไหลออกมาให้หมด ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ เช็ดมัน

ฉันนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น ในหัวสมองตอนนี้มันโล่งไปหมด คนข้าง ๆ

จับมือฉันแน่น ก่อนที่จะเอามันขึ้นมาแนบอก

“หิวมั้ย?” ฉันมองหน้าเขาอยู่อย่างนั้น ไม่ตอบอะไร เขายิ้มให้ฉันเหมือนเดิม รอยยิ้มใจละลายนั้น ถึงแม้สายตาเขาจะเศร้าแค่ไหนก็ตาม เขายังยิ้ม

ร่างสูงเดินไปหยิบแอปเปิ้ลมาปอกให้ฉัน ก่อนจะหันมามองฉัน

เป็นระยะ ๆ

“เซ็นจูเนียร์ พ่อปอกแอปเปิลให้กินนะลูก” เขาถือจานแอปเปิ้ลมายืนข้างเตียงฉัน ก่อนจะเริ่มป้อนฉันทีละคำ

“อร่อยไหมลูก บอกหม่าม้าสิ หม่าม้าจะได้บอกปะป๊านะ”

ฉันมองเขาทั้งน้ำตา ก่อนที่น้ำตาหยดนั้นมันจะหยดเพาะลงหมอน...

“หม่าม้า ลูกว่ายังไง” เขาหันมาถามฉันก่อนจะป้อนมาอีกรอบ

“...”

“ลูกว่าไงครับ หม่าม้า”

“อืม อร่อย...” เขาเผยยิ้มออกมาก่อนจะหยิบน้ำมาให้ฉันกิน หรือจริง ๆ แล้ว... มันควรเป็นแบบนี้ ?

‘ตึ๊ง’

[Namwan: เวลาที่มีเขา และไม่มีเขา เวลาไหนมีความสุขกว่ากัน?]

ฉันมองข้อความน้ำหวาน ก่อนจะข่มใจตัวเองไม่ให้ร้องไห้ออกมาอีกรอบ

เขายังนั่งอยู่ข้าง ๆ ฉัน สายตานิ่งคู่นั้นจ้องทีวี แต่มือหนา ลูบท้อง

ฉันอยู่เบา ๆ

“คุณ... ฉันจะทำยังไงดี” เขาหันขึ้นมามองฉันทันที ดวงตาคู่นั้นเป็นประกายดีใจ

“ครับ... ทำยังไง?”

“ฉันอยากลืม... เรื่องพวกนั้น” เขาหยุดยิ้มชั่วครู่ ก่อนที่จะก้มหน้าลง

มือใหญ่จับมือฉันขึ้นมาหอม ก่อนจะสะอื้นไห้เบา ๆ

“ขอโทษ...”

“คุณช่วยฉันได้ไหม”

“คุณช่วยฉันได้ไหมคะ”

ริมฝีปากสวยคู่นั้นเผยยิ้มออกมา ก่อนจะก้มลงมาประทับจูบฉัน มือหนาของเขาเริ่มโอบแก้มฉันไว้สองข้าง ก่อนที่จะใช้นิ้วเรียว ๆ เช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา

เขาถอนจูบออกมา ก่อนจะจ้องเข้ามานัยต์ตาฉัน...

“รู้อะไรไหม... ไม่มีเวีย... พี่อาจจะตาย” ฉันจ้องนัยต์ตาเขากลับจนอยู่ ๆ น้ำตาไหลออกมา

“เวียคือทุกอย่าง... เวียอยากได้อะไรพี่ให้เวียได้ทุกอย่าง... พี่ยอม พี่จะยกบริษัทให้เวียกับลูก!”

“ไม่...” เขาประกบจูบฉันอีกครั้งก่อนจะถอนออกมาเบา ๆ แล้วจ้อง

หน้าฉัน

“สิ่งที่พี่สร้างมา พี่ยกให้…” มือหนาของเขาเลื่อนมาจับหน้าอกฉัน... หัวใจฉันเต้นโครมครามจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง

‘ตึก ตึก ตึก’

“พี่ต้องการเวียกับลูกเท่านั้น พี่ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ” ฉันมองดวงตาคู่นั้นทั้งน้ำตา…

“ฮือ ๆ” ฉันทนไม่ไหวปล่อยโฮต่อหน้าเขา ดวงตาดวงนั้นยังมองฉันอยู่ หน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบ มือใหญ่เลื่อนมาโอบแก้มฉันอีกครั้ง ก่อนจะก้มลงมาจุมพิตเบา ๆ ที่หน้าผาก

“พี่รักเวียนะ” ฉันเม้มปากแน่น ก้อนสะอื้นก้อนโตกำลังโถมใส่ตัวฉัน

ไม่ อย่าร้องไปมากกว่านี้ อย่าร้อง! อย่าเผลอไปกับเขา อย่า ๆ

“ฮือ ๆ เวียก็รักพี่” ฉันร้องไห้โฮ ก่อนที่จะเอาแขนไปคล้องคอเขาเข้า

มาจูบ ลิ้นอุ่น ๆ ของเราสัมผัสกัน มือใหญ่เลื่อนต่ำลงมา ก่อนจะล้วงเข้าสาปเสื้อโรงบาลของฉัน

เขาแวะสัมผัสท้องของฉันเบา ๆ ก่อนจะเลื่อนมือนั้นมาที่เนินอก

“กรี๊ด! เห้ย! ว้ายตาเถร!” เราสองคนผละออกจากกันทันที ก่อนจะเห็น

ทุกคน ย้ำว่าทุกคนเข้ามายืนในห้อง

น้ำหวาน แตงโม พี่ที พี่เอส พ่อพี่เซ็น แม่พี่เซ็น และพ่อฉัน!

ฉันรีบเอาผ้าห่มปิดหน้า อายจนอยากแทรกแผ่นดินหนี…

“ณีเวีย มึงทำขนาดนั้นไม่ต้องอายแล้วมั้ง” น้ำหวานดึงผ้าห่มออก

จากหน้าฉัน

“แหะ ๆ”

“เมื่อกี้ยังเหมือนคนบ้าอยู่เลย” แตงโมกระซิบฉัน

“สงสัยโดนดูดพิษบ้าออกไปหมดแล้ว” น้ำหวานอีกคน

“ฮอโมนคนท้องกูบ้างป้ะ ลูกกูโวยวายไม่ใช่กู” ฉันหันไปเอ็ดแตงโมกับน้ำหวาน อารมณ์ตอนนั้นมันสุด ๆ จริง ๆ

แต่ตอนนี้ก็สุด ๆ เหมือนกัน... จนลืมไปเลยว่าเป็นโรงพยาบาล

“ให้พ่อกับแม่ออกไปก่อนไหมลูก ลูกปรับความเข้าใจกันเสร็จยัง”

“ครับ” ฉันหันไปยิ้มเหย ๆ ให้ผู้ใหญ่ทุกคน... เมื่อกี้ยังขอโทษพ่อเรื่องท้องก่อนแต่งอยู่เลย ฮือ ๆ ชีวิต ผีเข้าผีออก อายพ่อจัง

“เป็นอะไรลูกพ่อ” พ่อเดินมาลูบหัวฉันตามเคย

“หงุดหงิดค่ะ บางทีก็อยากจะร้อง เวียเครียด” ฉันเอามือขยี้หัวตัวเองเหมือนคนบ้า หงุดหงิดไปหมด

“อารมณ์คนท้องลูก อดทนหน่อยนะ ไปลงที่เซ็นก่อนได้ เต็มที่” แม่คุณเซ็นเดินมากอดฉันแน่น ๆ

“ได้เหรอคะ” ฉันหันไปถามเขาที่กำลังหน้าแดง ไม่ค่อยสู้หน้าใคร

“เต็มที่” เราหัวเราะกันลั่น

เมื่อฉันออกจากโรงพยาบาล ฉันก็เข้าไปกอดแม่คุณเซ็น กอดพ่อฉัน

กอดแตงโม กอดน้ำหวาน กว่าจะล่ำลากันเสร็จก็ค่ำ...

ฉันกลับมาที่เดิม... ที่ ที่ฉันมีความสุข ที่ ที่ฉันวิ่งออกมาทั้งน้ำตา ฉันมองตึกนี้อีกครั้งจนอยู่ ๆ น้ำตามันไหลออกมา... คุณเซ็นจับมือฉันแน่น ก่อนที่เราจะก้าวมันเข้าไปด้วยกัน...

“ไปกันเถอะ ขึ้นบ้านเรา” ฉันเดินเข้ามาในตึก ใจนึงก็อายในเรื่องวันนั้น

ที่ตัวเองร้องไห้โฮวิ่งออกมา พนักงานที่นี่จะมองฉันยังไง เขาคงขำกันใหญ่...

‘ปั่ง’ อยู่พลุดึงมือก็ถูกพนักงานทุกคนดึงขึ้นฟ้า ริบบิ้นหลากสีลอยฟุ้งไปทั่วอาคาร ป้ายใหญ่ชูหลาขึ้น

Welcome Nivea

And Zen’ Junior

พนักงานหลายคนช่วยกันถือป้ายนี้โชว์ คนข้าง ๆ บีบไหล่ฉันแน่น

น้ำตามากมายไหลออกมา ปลื้มปริ่มจริง ๆ ไม่คิดว่าจะมีคนทำให้มากขนาดนี้

คนเดินห้างก็งง ว่าเกิดอะไรขึ้น อะไรมันจะยิ่งใหญ่ขนาดนี้

“ผู้บริหารคนต่อไปมาแล้ว” คุณเซ็นชี้มาที่ท้องฉัน ฉันตีแขนเขาเบา ๆ เพราะเขินมาก ทุกคนทยอยมายินดีกับเราสองคน ก่อนจะถามว่าเซ็นน้อยในท้อง ผู้หญิง หรือผู้ชาย อันนี้ก็ต้องลุ้นกันหน่อย อยากรู้แล้วเหมือนกัน

“ขอบคุณทุกคนนะคะ ขอบคุณมากค่ะ” ฉันยกมือไหว้พนักงานทุกคน เพราะแต่ละคนอายุมากกว่าฉัน

พอขอบคุณเสร็จ คุณเซ็นก็ให้เงินผู้จัดการ ให้ไปกินเลี้ยงฉลองเล็ก ๆ

กันตามประสาหลังเลิกงาน ทุกคนดีใจกันใหญ่ ก่อนจะเฮฮาวิ่งกลับไปทำงานอย่างมีความสุข

ฉันเหนื่อย เริ่มเวียนหัวเลยขึ้นมาพักบนห้อง พอถึงก็ถามคนข้าง ๆ ทันที

“คุณบังคับพนักงาน ทำแบบนี้เหรอคะ”

“ใช่ ใครไม่ทำไล่ออก” ฉันขมวดคิ้วและจ้องหน้าเขา

“ล้อเล่น… เขาเห็นเครียด เลยทำให้” พนักงานรักจริง ๆ เลย บอสคนนี้

“ล้อเล่นกับคนท้องบ่อย ๆ ไม่ดีนะ เห็นตัวอย่างมาแล้วนิ”

“ครับ” ก่อนที่จะส่งยิ้มใจละลายมาให้ฉัน

“คุณ ต่อไปอย่าแทนตัวเองว่าพี่ได้ไหม...” เขาวางของลงก่อนจะเดิน

มากอดฉัน

“ทำไม ไม่ชอบเหรอ?” ฉันจับแขนที่เขาโอบกอด ก่อนจะเอียงแก้มไปชนแก้มเขา

“ฮอร์โมนคนท้อง จะทำให้คิดถึงตอนนั้น ตอนที่คุณแทนตัวเองว่าพี่

เราเรียกกันเหมือนเดิมนะ เหมือนตอนที่เรามีความสุข ไม่เอาคำว่าพี่ ฉันไม่อยากคิดถึงตอนนั้นอีก” เขาพยักหน้ารับ และก้มหอมแก้มฉันฟอดใหญ่

“เรามาต่อกันไหม จากโรงบาล”

“ลูกเบื่อจะเห็นของคุณแล้วล่ะ” ฉันตีแขนเขาเบา ๆ รองเท้าก็ยังไม่ได้ถอด เอะอะก็ชวนเข้าห้อง

“แล้วแม่ล่ะ เบื่อยัง” ฉันเหรอจะเบื่อ ของชอบฉันเลยล่ะ

“ยังค่ะ ฉันชอบ ทั้งชอบกิน ทั้งชอบถูกกิน” เขายิ้มดีใจ เอื้อมมือใหญ่มาจับมือฉันเข้าไปในห้องนอน

“แต่ฉันมีเรื่องคาใจจะถามคุณค่ะ ลูกฝากถามนะ ไม่ใช่ฉัน”

ฉันกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่

“ว่า?”

“วันนั้น... คุณทำอะไรกับมันบ้าง ฉันอยากรู้” เขานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนที่จะกอดฉันแน่น

“วันนั้นเลขาบอกว่าเขามา ห้ามยังไงก็ไม่ฟัง ฉันเลยรีบลงไปเคลียร์

ไม่อยากมีปัญหากับเธอ แต่ไม่รู้วันนั้นเป็นอะไร มึนหัว ร้อน คิดถึงเธอ อยากกลับห้อง จู่ ๆ เขาก็ปลดกระดุมตัวเอง บอกให้ดูหน้าอกที่ทำมา ตอนนั้นมึนมาก

คิดว่าเป็นเธอ เลยเอามือไปจับ พอมือไปโดน รู้สึกเหมือนประสาทหลอน เห็นเธอยืนร้องไห้อยู่ พอรู้สึกตัวเลยรีบเอามือออก และก็ไล่ออกไป ฉันไล่ไปตั้งหลายรอบ

พอเขากำลังจะออก เธอเข้ามาพอดี ซวยฉิบ”

ฉันกำหมัดแน่น ทำไมตอนนั้นไม่ฟังเขาเลย

“หวานน่าจะตบให้มันตายไปเลย” คุณเซ็นกุมมือฉันแน่น

“เพื่อนเธอ... รักเธอมาก ทำเพื่อเธอทุกอย่าง” เอื้อมมือมาจับแก้มฉัน

ก่อนจะจ้องมานัยต์ตา

“ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น ห้ามทิ้งเพื่อนนะ” สายตานิ่งมองฉันจริงจัง มันเป็นแบบนั้นจริง ๆ น้ำหวาน แตงโม ช่วยฉันมาตลอด

ฉันพยักหน้ารับ ฉันเข้าใจที่เขาพูด เขาใจทุกอย่าง ฉันจะไม่มีวันทิ้งเพื่อน

‘ตึง~’

[Namwan: กินกันเสร็จยัง อิอิ]

[ฉัน: ตายยากจัง กำลังนินทา]

[Namwan: นิสัย เอามาเลย ชาเนล สองใบ ไอ้แตงอยากได้ มันบอกว่า

ค่าดูแล]

[TangMo: กู?]

[Namwan: ก็มึงบอกกูตอนนั้น อย่ามา]

[TangMo: กูจริงเหรอ? ตอนไหนอะ?]

[Namwan: วันนั้นมึงนอนละเมอไง กูจำได้]

[TangMo: หวานกูไม่ใช่คนนอนละเมอ]

[Namwan: มึงจริง ๆ ]

“ฮ่า ๆ จริง ๆ เลย” ฉันอดขำสองคนนี้ไม่ได้เลย

“หัวเราะอะไร” คุณเซ็นเดินมาหาและยื่นหน้ามาใกล้ ๆ

“น้ำหวานกับแตงเถียงกันเรื่องกระเป๋าชาเนลค่ะ” ฉันยื่นมือถือให้คุณเซ็นอ่าน ก่อนที่เขาจะยื่นมาคืน

“อ๋อ ให้หวานกับแตงเลือกสิ ค่อยให้ช้อปส่งตามไปที่บ้าน”

ฉันต้องรีบตอบไลน์สองคนนี้ ก่อนที่พวกมันจะเถียงกันไลน์แตก

[ฉัน: ไม่ต้องเถียงกันแล้ว คุณเซ็นซื้อให้แล้ว]

[Namwan: กรี๊ด กูรักผัวมึงจัง รักมากกว่าผัวตัวเองอีก (ผัวกูขี้งก)]

[ฉัน: ดอก]

[TangMo: สรุปมึงหรือกูอยากได้?]

[Namwan: มึงไง ยังจะถาม อิอิ]

ฉันปล่อยให้สองคนนี้เถียงกัน ก่อนจะหันมาหาคนข้าง ๆ

“ขอฉันสักใบด้วยสิ” ฉันส่งสายตาอ้อนวอน

“มีอะไรมาแลก”

“ตัว...”

“อะไรอีก...”

“เซ็นน้อย...”

“อะไรอีก...”

“น้อง ๆ ของเซ็นน้อย อีกสิบคน”

“งั้นเอาไปทั้งตึกเลยแล้วกัน”

ฉันตัวเบาหวิวถูกอุ้มลงมานอนที่เตียงนุ่ม จมูกโด่งก้มหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ ซ้ายขวาก่อนจะเปลี่ยนมาตรงกลาง เขาประทับจูบฉันอีกครั้ง อีกครั้ง...

และอีกครั้ง

ความสุขที่มีตอนนี้ เพิ่มความเร่าร้อนในตัวอีกไม่รู้กี่พันเท่า ฉันปล่อยให้เขากลืนกินมันทุกส่วน จนความเสียวเริ่มก่อตัวขึ้นมา ทีนิดทีละนิด จากน้อย

ไปหามาก มือใหญ่เริ่มลูบคลำร่องสวาท ก่อนจะเลื่อนตัวเองลงมาส่ง

ลิ้นชิมมันเอง ฉันขยำผ้าปูที่นอนแน่น ก่อนจะแอ่นอกครางเสียงกระเส่า จากชายระหว่างขา ที่ทรมานฉัน ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า~

“อ๊ะ ๆ อ๊ะ ๆ”

“ถ้าทั้งคืน ลูกจะเป็นอะไรไหม” ฉันก้มลงไปมองปลายเสียง ที่ละหน้าออกมาถาม อย่าหยุดสิ

“ไม่ค่ะ แต่ฉันเป็น...”

“เป็นอะไร?”

“ความเสียว จุกอกตาย ต่อสิคะ!”

ช่วยเวียด้วย!