บทที่ 4 เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม

‘เวรเอ๊ย! วีล่าหรอ! แล้วเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง!’

‘วีล่าไม่รู้ว่าเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไงคะ...ฮึกก’

กันตภณแทบอยากจะชกหน้าตัวเองให้สลบไป เขาเดินไปเดินมาเอามือเสยผมแล้วเสยผมอีก และยิ่งได้ยินเสียงสะอื้นของหญิงสาวเขาก็ยิ่งอยากจะบ้าตาย!

“เธอจะไม่รู้ได้ยังไง! แล้วนี่มีใครรู้ไหมว่าเธออยู่นี่!” พิมพ์ธิราแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอได้ยิน...เขาไม่คิดจะถามเธอสักคำว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง แต่เขากลับกลัวว่าจะมีใครเห็นเธอเข้า

ดวงตากระปุกทอดมองชายหนุ่มออกไปด้วยความตัดพ้อ เธอยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนใบหน้า และพยายามกลั้นสะอื้นเพราะรู้ว่าการที่เธอร้องไห้มันจะทำให้เราคุยกันไม่รู้เรื่อง

“กว่าจะเดินเข้ามาบนเตียงฉัน...มันไม่ได้ง่ายเลย” กันตภณยกมือขึ้นเท้าเอวและตวัดสายตาเย็นเยือกมามองหญิงสาวที่กำลังเช็ดน้ำตาตัวเองปรอย ๆ

“วีล่าไม่รู้…” เธอจำอะไรไม่ได้จริง ๆ

เมื่อคืนเพื่อนเก่านัดเจอกันเนื่องจากเธอเรียนจบปริญญาใบที่สองและกลับมาที่ไทย เธอดื่มไปเยอะทั้ง ๆ ที่ดื่มไม่เก่ง พอเมาก็เลยขึ้นมาจะมานอนห้องพี่วิล แต่อยู่ ๆ ก็มาโพล่ที่นี่แล้ว

“แม่งเอ้ย!!” กันตภณหัวเสียขั้นสุด หน้าเพื่อนรักลอยมาจนเขารู้สึกกระบอกตาร้อนผ่าว

ดวงตาคมกวาดตามองไปยังกลางเตียงนอนที่มีร่องรอยของความจริงสีแดงชาดเปรอะเปื้อนอยู่ เป็นความจริงที่ชายหนุ่มไม่อาจจะหนีได้พ้น

กันตภณหงุดหงิดและเกลียดตัวเอง...เวลาเมาทีไร เขามักจะเป็นแบบนี้ทุกที เมาจนสิ่งที่เขากลัวมันได้เกิดขึ้นแล้ว ชายหนุ่มทำได้เพียงดึงทึ้งศีรษะและชกลมชกอากาศเพื่อระบายอารมณ์ที่ฟุ้งซ่านของตัวเองตอนนี้...

“ลืมมันไปนะ...” เสียงเข้มเอ่ยออกไป และเดินมานั่งยอง ๆ ลงข้าง ๆ เธอ

“..........” พิมพ์ธิราหัวใจขาดผึ่ง หยดน้ำตาเธอรินไหลออกมาไม่ขาดสาย

“ขอโทษจริง ๆ วีล่า แต่ฉันเมามาก...และใครก็ไม่ควรรู้เรื่องนี้” นิ้วโป้งอุ่น ๆ ถูไถลงมาที่ริมฝีปากบางอย่างแรง พิมพ์ธิราหลับตาลงและสะบัดหน้าหนี

“...พี่จะไม่รับผิดชอบวีล่า...อย่างนั้นใช่ไหม?” มือหนาเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้หญิงสาว และตบแก้มที่เปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาเบา ๆ

“ฉันรับผิดชอบไม่ไหว เข้าใจที่ฉันพูดไหม...”