ใจดี

“ไหนๆ เธอก็มาแล้ว...ไปทำให้หน่อย...ฉันจะทำการบ้านเนี่ย ไม่เห็นเหรอว่างานฉันเยอะขนาดไหน” พร้อมรักหยิบเอกสารประกอบการเรียนขึ้นให้ซิมปอร์ดู

“หึ่ย เวรกรรมอะไรของฉันวะเนี่ย นี่ถ้าฉันไม่รู้สึกขัดหูขัดตาฉันไม่ทำหรอกนะยะ ไม่รู้ว่าอยู่เข้าไปได้ยังไง นี่ห้องหรือถังขยะวะ”

“น้อยๆ หน่อยซิม...อย่าคิดว่าสวยแล้วบ่นฉันแบบนี้ฉันจะให้อภัยเธอนะ”

“ขอบใจย่ะที่ยังมองว่าฉันสวย”

“รู้ไหมว่าเวลาเธอบ่นความสวยของเธอมันหายไปในพริบตาเดียวเลยนะ”

“ไอ้บ้านี่ ปากหมาแบบนี้ไงถึงได้...” ร่างเล็กชะงัก พร้อมกับรีบกลืนคำพูดที่จะเปล่งออกมาลงคอทันทีที่ถูกสายตาของพร้อมรักจ้องมาราวกับจะฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆ หากเธอพูดต่อมีหวังไม่รอดแน่

“...พูดต่อสิ...” น้ำเสียงเย็นๆ กล่าวขึ้น ทำเอาร่างเล็กเสียวสันหลังวาบกันเลยทีเดียว

“แล้วนี่กินก็ไม่รู้จักทิ้ง สกปรก!!” เธอรีบก้มลงเก็บกระป๋องเบียร์ใส่ถุงขยะ ทำทีเฉไฉไปเรื่องอื่น แอบรู้สึกผิดที่เกือบพลั้งปากพูดไป แต่ไอ้ท่าทีของพร้อมรักเมื่อกี้ สายตาของเขาน่ากลัวมาก ดีที่ไม่หลุดออกไป หากเมื่อกี้พูดออกไปไม่รู้เลยว่าจะชะตาขาดหรือเปล่า

แม้ว่าจะมีบ่นๆ ไปบ้างก็เถอะ ทว่าเธอก็รับรู้ถึงความอึมครึมอยู่หน่อยๆ ผ่านไปพักใหญ่เธอก็จัดการทำความสะอาดห้องโกโรโกโสจนสะอาดเอี่ยมอ่อง พร้อมกับสภาพที่ล้าไปทั้งตัว สุดท้ายจึงไปล้างหน้าล้างตา แล้วมาล้มตัวลงนอนที่โซฟาตัวยาวกลางห้องของเขา โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาของพร้อมรักแอบลอบมองอยู่บ่อยๆ

ใบหน้าสวยเฉี่ยว ที่ไม่ว่าจะมองกี่ทีก็สวยหมดจด ปากกระจับได้รูปสีแดงระเรื่อ จมูกโด่งรั้นบ่งบอกว่าเจ้าของเป็นคนหัวดื้ออยู่ไม่น้อย ใบหน้าสะอาดหมดจดดูเกลี้ยงเกลาไร้สิวหรือฝ้านั้น ดึงความสนใจแก่เขาอยู่หน่อยๆ รู้ตัวอีกทีเธอก็ตื่นแล้ว จึงแสร้งทีทีรีบเบนสายตากลับมามองที่ใบงานของตัวเอง

“เสร็จยัง...ฉันจะกลับแล้วนะ...ต้องไปทำงานต่อ” คนตื่นใหม่จำเป็นต้องสวยขนาดนี้ไหมเนี่ย พร้อมรักคิดในใจ ก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาทำต่อ

“อะไรเนี่ย...ตั้งนานยังไม่เสร็จอีกเหรอ...ฉันหลับไปเป็นชั่วโมง ทำไมยังอยู่เท่าเดิม” ร่างเล็กวีนขึ้นมาเสียงดังเมื่อเดินมาดูงานในมือเขาที่มันไม่ได้กระเตื้องไปไหน แทบจะเท่าเดิมเลยด้วยซ้ำ ทั้งที่มันก็ไม่ได้อยากอะไร ก็แค่เขียนบรรยายหลังการเรียนการสอนที่ไปเรียนมาวันนี้

“โอ๊ย จะบ่นทำไม...กำลังจะเสร็จแล้วเนี่ย...จะไปทำงานไม่ใช่หรือไง...รีบไปสิ” ได้ทีก็รีบเอ่ยปากไล่ พร้อมกับทำเสียงฮึดฮัดส่อแววว่ารำคาญเธอเต็มทน

“ฉันก็ไม่ได้อยากจะอยู่นักหรอก แต่แม่แกบอกให้ฉันเคี่ยวเข็ญแกเนี่ย งานง่ายๆ แค่นี้ยังลีลา”

“ดึกๆ เอาข้าวมาส่งด้วย...”

“นี่...น้อยๆ หน่อย ฉันไม่ใช่ขี้ข้าแกนะ...อย่าทำเหมือนฉันเป็นแบบวิวาห์เมื่อก่อน” พูดจบเธอก็เดินตึงตังออกจากห้องพักของเขาไป

ตกดึก...

“หมวยเล็ก นั่นเพื่อนของหมวยเล็กหรือเปล่า...” ซายน์พี่สาวของซิมปอร์กล่าวขึ้น ขณะที่ซิมปอร์กำลังรวมยอดอยู่ที่เคาน์เตอร์ วันนี้ลูกค้าไม่ได้เยอะ บวกกับพี่ๆ ของเธอมาช่วยด้วย เธอก็เลยไม่ได้ไปเสิร์ฟอาหารเอง ส่วนใหญ่หน้าที่ของเธอคือทำเกี่ยวกับบัญชี และคอยต้อนรับลูกค้าวีไอพีเท่านั้น

“ค่ะเจ้...เพื่อนซิมเอง”

“ไม่ไปหาเพื่อนหน่อยเหรอ...ว่าแต่เพื่อนหมวยเล็กนี่ก็หล่ออยู่นะ...”

“มีแค่อย่างเดียวนั่นแหละที่ดี ที่เหลือรับไม่ได้อย่างแรง...”

“ไปหาเพื่อนไป...เดี๋ยวตรงนี้เจ้จัดการเอง...หรือถ้าจะกลับก็กลับได้เลยนะ...วันนี้คนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่”

สิ้นคำของซายน์ ซิมปอร์ก็ลุกออกจากห้องกระจกแล้วเดินไปหาพร้อมรักที่นั่งดื่มอยู่คนเดียวเงียบๆ

“นี่...มานี่ทำไม”

“ก็เธอไม่เอาข้าวไปส่งฉันสักทีอะ...ฉันหิวก็เลยมาที่ร้าน...แล้วนี่ทำงานเสร็จแล้วเหรอ”

“แล้วสั่งไปเนี่ย มีตังค์จ่ายหรือไง” ซิมปอร์มองไปยังโต๊ะอาหาร ที่มีหลากหลายเมนูอยู่บนนั้น แต่ก็ไม่มีเมนูไหนเลยที่จะยุบ จะมีก็แต่เบียร์กระป๋องนี่แหละที่น่าจะหมดไปหลายกระป๋องเลย

“ก็เธอจ่ายไง” ตอบออกไปหน้าตาย แล้วไหวไหล่ หวังปัดภาระมาให้เธอรับผิดชอบ ก็เพราะว่าไม่มีเงินจ่ายไง ถึงได้มากินที่ร้านเธอ เพราะรู้ว่ายังไงซิมปอร์ก็ต้องตามล้างตามเช็ดให้อยู่แล้ว

“ว่าไงนะ?”

“รู้นะว่าได้ยิน” ดูมันทำเข้า เมื่อไหร่จะสลดสักที ทำไมถึงชอบสร้างปัญหาให้คนอื่นอยู่เรื่อยเลย ซิมปอร์กล่าวในใจด้วยความหัวเสีย

“ได้...ฉันจ่ายก็ได้...แต่ต่อไปนี้ถ้าแกผลักภาระมาให้ฉันอีก...ฉันจะไปเก็บรวบยอดกับแก”

“พูดงี้หมายความว่าไง”

“ต่อไปนี้ฉันจะควบคุมการใช้จ่ายของแกทั้งหมด ถ้าใช้เกินตัวก็ต้องรับผิดชอบเอง ฉันให้แกใช้วันละ5ร้อย ถ้าใช้เกินก็ต้องรับผิดชอบเองฉันจะไม่ตามเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้อีกแล้ว”

“5ร้อยมันจะไปพออะไรวะ”

“ไม่พอก็ต้องใช้ให้พอ ฉันใช้น้อยกว่าแกอีก ยังผ่านมาได้ไม่ตาย...แกเองก็ต้องทำให้ได้”

“อืมๆ ...โอเคๆ ...แล้วนี่เลิกงานยัง ให้ไปส่งที่คอนโดไหม” พร้อมรักพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่ซิมปอร์พูด ก่อนที่จะเสนอตัวไปส่งเธอที่คอนโดอีก แบบนี้มัน...แอบแปลกอยู่นะ มันจะไม่หลอกเธอไปข่มขืนใช่ไหมเนี่ย “ไม่ต้องมองหน้าฉันแบบนั้น แม้ว่าเธอจะตรงสเปคฉัน หน้าตาจะยั่วเยแค่ไหน ฉันก็ไม่คิดจะทำอะไรเธอหรอก รอให้เธออยากมาทำฉันดีกว่า” แล้วเหมือนว่าไอ้บ้านี่มันจะรู้ความคิดของเธอ ประหนึ่งว่าไปนั่งอยู่ในหัวของเธอ เลยพูดดักออกมา แต่เดี๋ยวนะ ไอ้ประโยคหลังนี่มันหลงตัวเองสุดๆ ไปเลย

“ฉันเนี่ยนะจะเอาแกทำพันธุ์...”

“ใครอยู่ใกล้ฉันก็หลงฉันกันทั้งนั้นแหละ เธอก็ระวังตัวเอาไว้ดีๆ ล่ะ ระวังจะหลงรักฉันหัวปรักหัวปรำ”

“โอ๊ย!! มั่นหน้าเนอะ คนแบบแกเอาอะไรมาหลงไม่ทราบ...เรียนก็ไม่จบ ทำตัวเละเทะไปวันๆ ใช้เงินก็เปลือง ขืนเอาแกมาเป็นคู่ชีวิต ฉันคงเป็นประสาทตายก่อน”

“นี่ๆ ...น้อยๆ หน่อย...อย่าเว่อร์ ไม่ขนาดนั้น”

“ไปรอที่รถ เดี๋ยวไปบอกป๊าก่อน” ว่าแล้วก็ลุกพรวดแล้วเดินไปบอกพ่อและพี่ๆ ของเธอ จากนั้นก็เดินสะพายกระเป๋าออกไปขึ้นรถของพร้อมรักที่จอดรออยู่หน้าร้าน

“เอ้า...นั่น...ใช่ไอ้หมอเกย์แฟนเก่าของเธอปะ” ขณะที่พร้อมรักกำลังจะขับเคลื่อนรถคันหรูออกไป สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นหมอเวย์แฟนเก่าของซิมปอร์ที่กำลังควงคู่แฟนหนุ่มของเขาเข้าร้านเธอไป

“อืม...”

“เข้าไปทักทายไหมเดี๋ยวจอดรอ”

“นี่กวนตีนใช่ปะ...” เธอตอบด้วยท่าทีที่ใส่อารมณ์ เอาจริงๆ เธอกับพี่หมอเวย์อะไรนั่นก็ไม่ได้รู้สึกลึกซึ้งหรือรักอะไรแบบนั้นหรอก แต่มันเสียเชิงที่เธอดันไปคบกับเกย์เนี่ยแหละ แถมยังโดนหลอกใช้ให้คบบังหน้าพ่อแม่เขาอีก

“หึๆ ...แซวเล่นน่า...ทำไมต้องทำหน้ายักษ์ใส่ด้วยเนี่ย” เขากลั้วขำออกมาด้วยท่าทีกวนประสาทเล็กน้อยก่อนที่จะขับรถออกไป

“พี่95เต็มถังครับ...” เสียงทุ้มเอ่ยสั่งพนักงานในปั๊ม เพียงไม่นานพนักงานก็เดินกลับมาพร้อมกับบอกยอดที่ต้องจ่าย

“2500ครับ”

จึ่กๆ

“ที่รักครับ...จ่ายค่าน้ำมันให้หน่อย” มือหนาสะกิดไปที่แขนร่างเล็กด้านข้างที่หลับไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีเสียงทุ้มพร้อมกับคำสรรพนามสุดแสลงหูก็ทำให้เธอตื่นจากห้วงแห่งความฝันทันที

“มะ...เมื่อกี้ว่าไงนะ?” เธอถามย้ำอีกครั้งเมื่อคิดว่าต้องฟังผิดไปแน่ๆ

“จ่ายค่าน้ำมันให้หน่อยครับที่รัก”

“วะ...ว่าไงนะ!!” จากที่ง่วงๆ ก็สว่างคาตาเลยนาทีนี้ ไอ้บ้าเอ๊ยหลับอยู่ดีๆ ก็โดนปลุกให้มาจ่ายตัง จะบ้าตาย แต่สุดท้ายก็ต้องควักจ่ายไป เพราะเกรงใจรถคันข้างหลัง พร้อมกับพ้นลมหายใจออกมายาวๆ หวังให้ไฟโทสะที่มันปะทุอยู่ด้านในมันมอดลง

“เอ่อ...นี่จ้ะ...” ซิมปอร์ยื่นแบงค์เทา3แบงค์ให้เด็กปั๊มแล้วรอรับตังทอน

“ไม่ต้องทอนครับน้อง ทิป” พูดจบก็ปิดกระจกแล้วขับรถออกจากปั๊มทันที

“นี่ไอ้พร้อม...นั่นเงินฉันนะ...ตั้ง500ให้ทิปไปแบบนั้นปรึกษาฉันบ้างไหม ไอ้ทุเรศ เงินตัวเองก็ไม่ใช่ แล้วมาทำหน้าใหญ่ใจโต”

“แล้วจะบ่นทำไมเนี่ย ถือซะว่าค่าไปส่งเธอที่คอนโดไง” พูดแบบหน้าตายไม่สะทกสะท้านต่อคำด่าทอที่ซิมปอร์พูดเสียงดังอยู่ในรถ ไม่พอยังกวนประสาทด้วยการเปิดเพลง แล้วเร่งเสียงดังๆ พร้อมกับโยกหัวเบาๆ ร้องเพลงคลอตามไปด้วย ปล่อยให้เธอบ่นอยู่คนเดียวเป็นอีผีบ้า

“คนแบบแกมันชักจะหนักข้อเข้าขั้นแล้วนะ ดี...งั้นต่อไปนี้เราจะได้เห็นดีกันแน่ไอ้บ้าเอ๊ย!!” พูดจบก็รีบเปิดประตูลงจากรถไปในทันที แต่หลังจากที่เธอลงจากรถไปประตูรถของเขาก็ล็อคอัตโนมัติ

“เงินนี่ขอนะ” พร้อมรักลดกระจกลงแล้วกล่าวขึ้น ตามด้วยชูแบงค์พันเกือบ10ใบที่แอบล้วงออกมาจากกระเป๋าของเธอตอนหลับ ส่วนซิมปอร์ก็เตรียมจะเปิดประตูแล้วเอาเงินนั่นคืน ทว่ากลับช้าไปเสียแล้ว เพราะไอ้เด็กเลวตัวแสบมันยักคิ้วกวนๆ ใส่เธอ ก่อนที่จะรีบขับรถออกจาหน้าคอนโดของเธอไปด้วยความรวดเร็ว

“หึ่ย ไอ้บ้าเอ๊ย...ทำไมฉันต้องมาเจอคนทุเรศแบบมันด้วยวะเนี่ย โอ๊ย!!!” ร่างเล็กบ่นกับตัวเองด้วยความหัวเสีย จากนั้นก็เดินตึงตังขึ้นคอนโดไป พร้อมกับไฟโทสะที่มันรุกโชติช่วงอยู่ในอก ว่าแล้วเชียวว่าทำไมมันถึงใจดีนัก ต่อไปนี้จะจดจำไว้เลยว่าคนแบบไอ้บ้าพร้อมรักนี่มันไว้ใจไม่ได้!!