บทที่.3 ผัวสายเปย์ [สงสัย]

"แล้วถ้าฉันไม่ใช่ภรรยาของคุณฉันจะเป็นใคร"

"ไม่รู้สิ หลังจากประสบอุบัติเหตุเธอก็ดูเปลี่ยนไป"

"ที่บอกว่าไม่ใช่ภรรยา..คุณอาจจะสับสนกับผู้หญิงคนอื่นๆ ด้วยหรือเปล่าคะ"

แอ่ก แค่กๆ

ทันทีหมอลีโอก็สำลัก ถ้วยชาในมือของเขาวางกลับลงที่เดิม สายตาดุแข็งกร้าวส่งให้ราวกับไม่พอใจในคำพูดเชิงต่อว่า

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวก่อนนะคะ วันนี้อาหารไม่ค่อยถูกปาก"

พริ้มยืนขึ้นแต่ก็ไม่ลืมส่งยิ้มหวาน ลีโอถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะไม่ชอบกิริยาแบบนี้

เขาเกลียดผู้หญิงดื้อรั้นเป็นที่สุด

บนห้องพริ้ม

'ต้องมีอะไรบ้างสิ'

โน้ตบุ๊กที่เก็บเอาไว้ถูกหยิบออกมาวางบนโต๊ะ.เธอกดปุ่มเปิดทันทีแต่ทว่าหน้าจอกลับบอกให้ใส่รหัส password ก่อนที่จะค้นหาข้อมูล

"รหัส?" ยุ่งกว่าเดิมเมื่อพริ้มพยายามกดใส่เลขต่างๆ ที่พอจะนึกขึ้นได้ "ไม่ใช่เหรอ"

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง โน้ตบุ๊กยังคงค้างอยู่ที่หน้าจอให้ใส่รหัสผ่าน แต่ครั้งนี้เธอคิดถึงบางอย่าง 'วันแต่งงาน'

หน้าจอแสดงแสงวูบวาบ แท้จริงรหัสก็คือวันแต่งงานระหว่างเธอกับคุณหมอลีโอ

ไฟล์ทุกอย่างว่างเปล่าเหมือนไม่ได้ถูกใช้งานมาเป็นเวลานาน ทั้งที่เป็นเลขานุการควรจะจัดแจงแฟ้มงานเอาไว้สำรอง

แท็บเล็ตสีขาวที่หลังจากเกิดอุบัติเหตุส่งซ่อมข้อมูลตอนนี้ยังคงไม่สามารถใช้งานได้

มีเพียงโทรศัพท์มือถือเครื่องเดียวแม้หน้าจอจะแตกแต่ดีที่เป็นรุ่นใหม่กันน้ำทำให้ยังคงใช้งานปกติ

หลายวันผ่านไป

พริ้มยังคงไม่ได้เริ่มงานเป็นเลขาให้สามี เธอใช้เวลาว่างอยู่ที่บ้าน และ อยู่เพียงในห้องไม่ออกไปไหนนอกจากเวลากินข้าว

วันนี้ก็นั่งอยู่ห้องโถงเปิดจอโทรทัศน์ใหญ่

ทันทีที่เห็นสามีกลับมาจึงรีบทำหน้าที่

หมับ

"มาค่ะ เดี๋ยวฉันช่วย"

"นึกว่าตอนรถประสบอุบัติเหตุหัวศีรษะกระแทกพวงมาลัยทำให้ความจำเสื่อมไม่รู้จักหน้าที่"

"เจอกันโดยที่ไม่พูดประชดประชันสักวันจะได้ไหม"

มือเรียวถอดเสื้อสูทสีดำออกเพื่อพับวางพาดที่ข้อแขนเล็ก คิ้วบางย่นทำจมูกฟุดฟิด "กลิ่นน้ำหอมผู้หญิง"

ลีโอสะดุ้งเฮือกหันกลับมาหาพริ้ม เขาเอียงใบหน้าเล็กน้อยทำท่าทางตกใจนิดหน่อย

"พูดอะไรของเธอ" หมอลีโอสาดน้ำเสียงหงุดหงิด "ก็น้ำหอมนี้ฉันซื้อจากปารีสเมื่อปีก่อน"

"หรือคะ...แต่มันผสมกับกลิ่นอื่น ซึ่งเป็นกลิ่นเอียนๆ ที่ผู้ชายมักจะไม่นิยมใช้กัน"

"เธอแพ้น้ำหอมทำไมถึงรู้ล่ะ?"

"ก็คือว่า.."

"ดูเหมือนอุบัติเหตุครั้งนี้จะทำให้หลายอย่างเปลี่ยนไป รู้ตัวบ้างไหมว่าเธอไม่เหมือนเดิมเลยสักนิด"

บทสนทนาสิ้นสุดลงเมื่อเขาเผลอสบตาเธอเกินสิบวิ

สติของลีโอกลับมารีบเดินนำเพื่อขึ้นห้องทันที

เขาเกลียดผู้หญิงที่สู่รู้ และ แน่นอนว่าเพราะเขาเพิ่งไปนอนกับเดซี่ก่อนจะกลับบ้าน

ห้องสีเทาตกแต่งหรูหรา อ่างจากุชชี่สีขาวมีร่างกายเปลือยเปล่าบึกบึนนอนราบ มือข้างหนึ่งถือแก้วไวน์แกว่งไปมาพร้อมหลับตาผ่อนคลาย

'เธอช่างน่า..'

คำพูดที่มาพร้อมลมหายใจถี่รวน อาการที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับภรรยามาก่อนทำไขว้เขว

คำพูดจาส่อเสียดแววตามุ่งมั่นแถมยังทะเล้น

กำลังทำให้หัวใจเย็นชาเต้นสั่น

เช้าวันต่อมา

"เธอจะเริ่มงานพรุ่งนี้" เมื่อภรรยาบอกข่าวดีว่าตอนนี้ร่างกายสามารถทำทุกอย่างได้ปกติ "แล้วเธอจะไปช้อปปิ้ง ทำไม"

"ก็ชุดเก่าๆ มันเชยแถมล้าสมัย หรือคุณหมออยากมีเลขา และ ภรรยาที่ไม่สดใส"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับบัตรเครดิตของฉัน"

"ฉันเป็นภรรยาส่วนคุณเป็นสามี อะไรที่เป็นของสามีก็เท่ากับเป็นของภรรยา"

มือน้อยแบออกแสดงเจตจำนงในทุกคำพูด "ขอบคุณนะคะสำหรับบัตรรูดไร้วงเงินจำกัด จะซื้อเสื้อผ้าให้หนำใจไปเลยล่ะค่ะ!"

รถเก๋งสีแดงที่ซื้อใหม่ขับแล่นออกไปท่ามกลางความสงสัยของลีโอ

ภรรยาที่เรียบร้อยใช้ของประหยัดอีกทั้งหม่นหมอง

เมื่อฟื้นตื่นจากอุบัติเหตุกลับกลายเป็นนิยมชมชอบความสดใสและของใช้สีสันจัดจ้าน

โรงพยาบาลตำรวจ

หมอลีโอประจำการที่นี่ เขาเข้าเวรตามปกติ และมีเพื่อนสนิทเป็นผู้กองสายข่าวกรอง

"ก็ปกติ"

"อะไรที่เรียกว่าปกติ"

"ผัวกับเมียอยู่ด้วยกันก็ต้องรู้อะไรต่อมิอะไรต่างๆ เธอได้กลิ่นน้ำหอมมันก็ปกติ การใช้บัตรเครดิตของสามีรูดซื้อของก็ปกติ"

รัน หนุ่มวัยรุ่นราวคราวเดียวกับหมอลีโอ เขาเป็นทั้งเพื่อนสนิท และ เพื่อนร่วมงาน เมื่อมาปรึกษาถึงเรื่องผิดแปลกของภรรยา คำตอบก็ยังไม่น่าเป็นที่พึงพอใจ

หมอลีโอสวมเสื้อกาวน์เตรียมตัวผ่าพิสูจน์หลักฐานคดีต่อไป เขายังคงคิดถึงใบหน้าจิ้มลิ้มทั้งคำพูดจาไม่เกรงกลัวใคร

"เฮ้ยยย เหม่ออะไร" รันสะกิด "อย่าบอกนะว่าคิดถึงเมียปกติแทบจะไม่พูดชื่อให้ได้ยินด้วยซ้ำ ฮ่าๆ"

"เปล่า แค่สงสัย"

"มึงเป็นหมอก็เคยได้ยินไม่ใช่หรือไง..อาการที่แบบคนเราหมดสติไปแล้วกลับมาจะจำอะไรไม่ค่อยได้ หรือมีนิสัยที่เปลี่ยนไป เดี๋ยวก็คงกลับมาเป็นเหมือนเดิม"

"ก็ภาวนาให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม เพราะทุกอย่างที่วางแผนเอาไว้มันผิดคาดไปหมด!!"

_____________________________