พระรองไม่ต้องกังวล ข้าจะช่วยท่านเอง

Chapter 1

'หนังสือต้องสาป'

“อ่า!”

เสียงครางแผ่วดังออกมาจากร่างเล็กที่กำลังลุกขึ้นนั่ง ดวงตาคู่สวยกะพริบถี่เพื่อพยายามปรับภาพตรงหน้าให้ชัดเจน นัยน์ตาสีสวยกวาดมองไปรอบ ๆ คิ้วเล็กขมวดเข้าหากันมองเพ่งอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจในสิ่งที่ได้เห็น พลันร่างเล็กก็ต้องรีบดีดตัวลุกขึ้นยืนแต่เมื่อเท้าเหยียบลงบนพื้นร่างกายกลับไร้เรี่ยวแรงจะยืนหยัด ทรุดลงกองกับพื้นในทันที

“ทะ... ที่นี่ที่ไหน” นัยน์ตาสวยยังคงกวาดมองไปรอบตัวก็พบว่ามันเป็นห้องนอนที่โบราณคร่ำครึอย่างกับหลุดมาจากซีรีส์หรือนิยายพีเรียดจีน กลิ่นกำยานลอยฟุ้งไปทั่วห้อง เสียงกระดิ่งที่ห้อยตามหน้าต่างสั่นไหวจากลมแรงด้านนอกเหมือนฝนฟ้าจะตก

ภาพความทรงจำก่อนหน้านี้หลุดเข้ามาในหัว เธอจำได้ขึ้นใจว่าตัวเองกำลังนั่งอ่านหนังสือนิยายเล่มหนึ่งอยู่บนรถแท็กซี่ เนื้อหาในนิยายทำให้เจ็บปวดเป็นอย่างมากเพราะพระรองดันไม่สมหวังไหนจะต้องตายตอนจบอีก หลังจากนั้น… เมื่อมาถึงตรงนี้นัยน์ตาคู่สวยก็เบิกกว้างขึ้น ม่านตาขยายใหญ่เมื่อภาพความทรงจำสว่างวาบด้วยแสงไฟสีขาวที่ส่องอัดหน้าตามมาด้วยเสียงกรีดร้องและแรงปะทะอย่างรุนแรงจนร่างกายของเธอกระเด็นกระดอนเพราะไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัย หนังสือนิยายในมือตกลงสู่พื้นพร้อมหยาดเลือดที่อาบบนหน้ากระดาษสีขาวจนแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงชุ่ม

เธอประสบอุบัติเหตุรถชน…

หรือนี่คือโลกหลังความตาย?

“ฟางเซียน จะ… เจ้า เจ้าฟื้นแล้ว”

เสียงหนึ่งดังขึ้นจนหญิงสาวต้องหยุดทุกความคิดไว้แค่นั้น ใบหน้าหวานเอียงคอเล็กน้อยอย่างสงสัย ‘ใครกันคือฟางเซียน’ เธอชื่อฮวาหลินต่างหาก!

“ฟางเซียนเจ้าเป็นอันใดทำไมนิ่งเงียบ?”

“อ๊ะ!”

มือนุ่มนวลสัมผัสลงบนไหล่เล็กจนหญิงสาวสะดุ้งเฮือกรีบดีดตัวลุกขึ้นยืนก้าวถอยหลังไปชิดมุมห้องในทันที นัยน์ตาสีสวยจับจ้องสตรีเบื้องหน้าที่มีใบหน้างดงามราวกับภาพวาดเทพธิดาก็ไม่ปาน อาภรณ์ที่สวมใส่เป็นสีขาวสะอาดดูบริสุทธิ์ผุดผ่องไปเสียทุกอย่างตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ธะ... เธอ เธอเป็นใคร!” นิ้วเรียวยาวยกขึ้นชี้หน้าอีกฝ่ายด้วยท่าทางดุดันตามนิสัยเดิมของตัวเองที่ไม่ใช่คนเรียบร้อยอ่อนหวานอะไร

“เจ้าพูดอันใด ทำไมวาจาแปลกยิ่งนัก” อีกฝ่ายถึงกับขมวดคิ้วเมื่อได้ฟังถ้อยวาจา สรรพนามที่ถูกเอ่ยออกมามันดูแปลกพิลึกไม่เคยพบเคยเห็นใครจะพูดเช่นนี้มาก่อน

“ชื่อ…” ฮวาหลินนิ่งเงียบไปพยายามประมวลผลเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้ถ้าเธอทะลุมิติเข้ามาในนิยายน้ำเน่าจริง ๆ ก็แปลว่าบุคคลตรงหน้าเป็นสตรีในยุคโบราณคร่ำครึที่ยังขี่ม้ามากกว่าขับมอเตอร์ไซค์ คำพูดคำจาก็ต้องแปรผันไปตามยุคสินะ คำว่า ‘เธอ’ คงจะเป็น ‘เจ้า’ มากกว่า

“จะ... เจ้า เจ้าชื่ออะไร?”

หญิงสาวตัดสินใจถามออกไปเพื่อพิสูจน์ว่าเธอทะลุมิติถูกนิยายดูดเข้ามาจริงไหม ถ้าเดาไม่ผิดคนตรงหน้าต้องชื่อ ‘เยี่ยนลี่จู’ เป็นแน่ คนงามประจำนิยายที่ตกผู้ชายเป็นว่าเล่นสุดท้ายก็เลือกพระเอกหักอกคนอื่นจนสะบั้นหั่นแหลก

“เยี่ยนลี่จู นามข้าไง”

ปัดโธ่! ทำไมตอนซื้อหวยไม่เดาถูกแบบนี้บ้าง

“งั้นก็แปลว่าที่นี่คือยอดเขาซูเซียวหรือ?”

“ใช่ นี่เจ้าหลับไปแค่เจ็ดวันถึงกลับจำอันใดไม่ได้เลยหรือ?”

หลับไปเจ็ดวัน แค่เจ็ดวันหรือ? เหอะ พูดมาได้บ้าบอ! เจ็ดวันนี่อาทิตย์หนึ่งเลยนะยัยคนงาม! ทำอะไรได้ตั้งมากมาย

ฮวาหลินปัดความคิดอื่นออกจากหัวก่อนแล้วไล่เรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นใหม่อีกครั้ง คนตรงหน้าคือเยี่ยนลี่จูนางเอกของนิยายเรื่องนี้ ส่วนยอดเขาซูเซียวก็คือสำนักเซียนที่มีเจ้าสำนักชื่อหลันเฉินเซียวพระเอกของเรื่องนั่นเอง ส่วนเธอมาอยู่ในร่างของ ‘เหรินฟางเซียน’

ห๊ะ! เหรินฟางเซียนจริงดิ?

แม่งเอ๊ย! เกิดใหม่ทั้งทีทำไมมาเกิดเป็นนางร้ายล่ะเนี่ย!

“ฟางเซียนเจ้าเป็นอันใดไป!”

เยี่ยนลี่จูรีบพุ่งตรงเข้าไปหาฮวาหลินในร่างของเหรินฟางเซียนที่ตอนนี้ทรุดร่วงลงไปกองกับพื้นเรียบร้อย ภาพตรงหน้าของหญิงสาวเบลอไปหมดคลับคล้ายคลับคลาจะเป็นลม แต่เมื่อเห็นหน้าแม่นางเอกคนงามก็ยิ่งตอกย้ำว่าตัวเองมาจุติใหม่เป็นตัวร้ายที่ต้องตายพร้อมพระรองตอนจบ! งั้นเป็นลมดีกว่า

“เอื้อ! ฝะ... ฝากลูกเมียข้าด้วย”

“จะ... เจ้าว่าอะไรนะฟางเซียน”

เยี่ยนลี่จูที่ได้ยินในสิ่งที่เหรินฟางเซียนเอ่ยก็ตกใจจนอยากจะฟังให้แน่ชัดอีกรอบแต่อีกฝ่ายก็หมดสติไปเสียก่อน หญิงสาวถอนหายใจออกมาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นทำไมศิษย์คนงามของท่านพี่เฉินเซียวถึงได้เหมือนไม่ใช่คนเดิมเช่นนี้ ทำตัวแปลกพิลึกหรือการหลับไปถึงเจ็ดวันเจ็ดคืนจะส่งผลให้สติเลอะเลือน ความจำผิดเพี้ยนกันนะ ไม่ได้ทีแล้วนางจะต้องรีบไปตามท่านพี่มาดู

“เป็นอย่างไรบ้างท่านพี่”

เยี่ยนลี่จูเอ่ยถาม ‘หลันเฉินเซียว’ ผู้ที่ตนนับถือเป็นพี่ชายเพราะเติบโตมาด้วยกันแต่ถึงกระนั้นอีกฝ่ายก็เป็นถึงเซียนจ้าวยอดเขาซูเซียวแห่งนี้เลยค่อนข้างรักษาระยะห่างและแสดงความเคารพนับถือเพื่อให้เกียรติกัน

“ชีพจรและปราณนางปกติไม่มีอะไรผิดเพี้ยน” หลันเฉินเซียวกล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพในแบบของเขาที่ผู้คนมักจะกล่าวขานว่าพูดน้อย ยิ้มน้อย เหมือนไม่ต้อนรับผู้ใดแต่จิตใจดีมีเมตตายิ่ง

“แต่ตอนนางฟื้นขึ้นมาท่าทางนางแปลกไปมาก”

“แปลก?” จ้าวเขาซูเซียวขมวดคิ้ว

“นางพูดจาแปลกประหลาด เหมือนจะจำอะไรไม่ค่อยได้ ถามว่าข้าชื่ออะไร แล้วก่อนนางสลบไปยังพูดถ้อยคำประหลาดด้วย”

“ถ้อยคำอันใด?”

“ฝากลูกเมียข้าด้วย”

“.....”

ไม่มีคำกล่าวอันใดจากริมฝีปากหยักได้รูปของจ้าวเขาทั้งนั้น เซียนหนุ่มได้แต่ขมวดคิ้วเข้าหากันแต่ก็ยังคงวางตนเฉกเช่นผู้ฝึกตนที่เคร่งครัดไม่แสดงอาการวิตกกังวลจนเกินงาม ดวงตาคู่คมนัยน์ตาทอประกายสีดำจับจ้องไปยังดวงหน้าของหนึ่งในศิษย์ที่ถูกกล่าวขานเรื่องความงดงามจนเลื่องชื่อ ไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องกล่าวเช่นนั้น ทำไมจะต้อง ‘ฝากลูกฝากเมียข้าด้วย’ ในเมื่อนางเป็นสตรีที่เพิ่งจะอายุ 15 และยังไม่ได้ออกเรือนแต่อย่างใด

ยามโฉ่ว [1]

ฮวาหลินที่ฟื้นคืนสติแล้วลุกขึ้นนั่งห้อยขาบนเตียงนอนของตนในยามนี้เงียบสงัดเพราะดึกมากแล้ว ผู้คนต่างหลับนอนเข้าสู่ห้วงนิทราลึกกันหมดและมันดียิ่งนักเพราะเธอยังไม่พร้อมจะเจอหน้าใครตอนนี้ ปลายเท้าเหยียบลงบนพื้นเย็นดวงตาจับจ้องไปยังเบื้องหน้าท่ามกลางความมืดสลัวมีเพียงแสงสว่างจากภายนอกทอประกายเข้ามาในห้องเท่านั้น

ร่างเล็กตัดสินใจเดินตรงไปยังคันฉ่องนัยน์ตาสีสวยจับจ้องใบหน้าอันงดงามที่ปรากฏขึ้นในเงาสะท้อนนั้น ‘เหรินฟางเซียน’ ช่างงดงามยิ่งนัก สมแล้วที่เป็นสตรีผู้งดงามอันดับสองของนิยายเพราะอันดับแรกมันก็ต้องเป็นของนางเอกแบบเยี่ยนลี่จูสิ ผู้ใดจะมีรัศมีความงามเท่านางเอกกัน

“มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมฉันถึงมาอยู่ในร่างของฟางเซียนล่ะ?”

ร่างเล็กเดินถอยหลังกลับมานั่งที่เตียงเช่นเดิม มองดูเรือนร่างของตัวเองและไม่วายจะหยิกมันแรง ๆ เผื่อว่าฝันอยู่แต่มันเจ็บจริง ย่อมแปลว่าคือความจริง ตอนนี้เธออยู่ในนิยายที่ตัวเองอ่านก่อนตายมันเป็นนิยายที่เก็บได้จากม้านั่งในสวนสาธารณะ นามปากกาที่เขียนไม่ปรากฏ ตอนแรกคิดว่าคนแต่งอาจจะไม่อยากเปิดเผยนามแต่ตอนนี้ชักเริ่มคิดลึกไปกว่านั้น ทำไมต้องเป็นเธอที่เจอนิยายเล่มนั้น ทำไมไม่มีชื่อของคนแต่งปรากฏเลย หรือมันจะเป็นหนังสือต้องสาป!

ภาพสุดท้ายก่อนที่สติจะเลือนรางจำได้ดีว่าเลือดของเธอหลั่งรินลงบนหนังสือเล่มนั้นจากนั้นก็ฟื้นลืมตาตื่นขึ้นมาที่นี่เข้ามาในนิยายหรือว่ามันจะต้องคำสาปจริง ๆ เป็นหนังสือมารและเลือดของเธอคือการทำพันธสัญญาอะไรหรือเปล่า เมื่อคิดได้แบบนั้นฮวาหลินก็ตกใจจนต้องดีดตัวลุกขึ้นยืน

ดวงหน้างดงามเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อที่ผุดออกมาจากความวิตกกังวล เธอต้องทำอะไรผิดพลาดลงไปแน่ ๆ เช่นการเก็บหนังสือนิยายเล่มนั้นมาอ่าน มันอาจจะเป็นตัวต้นเรื่องทั้งหมด คือความซวย ความหายนะที่ทำให้ตัวเองต้องประสบอุบัติเหตุจนถูกดึงวิญญาณเข้ามาในนี้ก็เป็นได้

“แล้วทำไมฉันจะต้องมาเกิดเป็นนางร้ายด้วย หลอกให้ทำสัญญาเลือดแล้วหนิ ให้ฉันมาเกิดเป็นนางเอกไม่ได้หรือไง หรือถ้านางเอกมันสูงส่งไป ฉันขอเป็นคนดีคนอื่นก็ได้ ไม่ใช่นางร้ายที่สุดท้ายคนทั้งยุทธภพเกลียดชังสาปส่ง ไม่มีแม้แต่คนขุดหลุมฝังศพให้แบบนี้!”

ฮวาหลินร้องตะโกนออกไปจนเสียงดังลั่นไม่รู้จะมีใครได้ยินในสิ่งที่เธอกล่าวไหมแต่ช่างหัวมันเถอะในตอนนี้ก็แค่อยากระบายความอัดอั้นตันใจเท่านั้น มารร้ายตนไหนกันนะที่มันหลอกล่อเธอจนถูกขังในนิยายเล่มนี้ ถ้ารู้จะสาปแช่งไม่ต้องไปผุดไปเกิดกันเลย

ว่าแต่ถ้าตายในนิยายแล้ววิญญาณจะไปไหนหรือ?

ได้เตรียมใจไว้ตายถูก!

---------------------------------------------------------

[1] ยามโฉ่ว (丑：chǒu) คือ 01.00 – 02.59 น.