บทที่ 3 ช่องว่างปรากฏ

ถ้าของที่นางกลั่นกรองล้วนยังอยู่ก็ดีเลย ถ้าของที่นางกลั่นกรองยังอยู่ พิษของเจ้าของร่างเดิม ก็ถอนไม่ยากเลย

ถอนพิษเสร็จ ใบหน้าก็จะกลับมาเป็นปกติ

ฉู่เนี่ยนซีจับใบหน้าของตัวเอง อยู่ๆก็นึกอะไรขึ้นมาได้

"เสี่ยวเถา ให้คนเอาน้ำร้อนมาให้ข้าสิ ข้าจะอาบน้ำ ตักน้ำเสร็จค่อยเรียกข้า ในช่วงนี้อย่าให้คนมารบกวนข้า และไปหาหมอพันบาดแผลของเจ้าด้วย"

สั่งเสร็จเสี่ยวเถาก็จากไป แล้วฉู่เนี่ยนซีก็รีบปิดประตู

นางกำฝ่ามือ มีความตื่นเต้นเล็กน้อย เมื่อกี้นี้นางนึกถึงเข็มเงิน เข็มเงินก็ปรากฏขึ้นในมือของนาง ช่องว่าง(สิ่งที่ใช้เชื่อมต่อกับนางเอก)ก็มาถึงที่นี่พร้อมกับนางหรือเปล่า?

นางค่อยๆหลับตาลง อย่างที่คิดข้างหน้ามีพื้นที่ใหม่เกิดขึ้น

ฉู่เนี่ยนซีดีใจมาก เป็นเรื่องจริงด้วย ช่องว่างยังอยู่!

แต่ไม่ทราบว่าเป็นเพราะเหตุใด มองขึ้นไปแล้วมืดครึ้มมาก มีเพียงมุมเล็กๆมุมหนึ่งเป็นสีสดใสเท่านั้น และมีแค่ตอนนั้นที่มีของวางอยู่ รวมถึงเข็มเงินพิเศษ แอลกอฮอล์และยาฆ่าเชื้ออื่นๆ และยังมีผ้าพันแผล ยาชา มีดผ่าตัดและอื่นๆที่มักจะใช้ในการรักษาตัวผู้ป่วย แต่เสียดายที่ ยาพิษ ยาถอนพิษและอาวุธที่นางวิจัยเหล่านั้นล้วนไม่อยู่ในนั้น

เดิมทีนางนึกว่าช่องว่างอยู่ ขี้ผึ้งไป๋หลิงที่นางใช้เวลาห้าปีวิจัยนั้นจะอยู่ด้วย ขี้ผึ้งไป๋หลิงจะสามารถถอนพิษทุกอย่างบนโลกนี้ได้

แต่ยังไงก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย ถ้าไม่ได้จริงๆนางก็ค่อยๆรักษาใบหน้า ใช้วิธีอื่นบรรเทาก่อนเถอะ

"พระชายาเพคะ น้ำเตรียมเสร็จแล้วเพคะ"

ฉู่เนี่ยนซีได้ยินเสียงจากนอกประตู รีบเก็บสติลง และไปที่ห้องอาบน้ำ

"ทำไมแผลบนหน้าผากของเจ้าถึงไม่ได้พันล่ะ"นางมองไปที่เสี่ยวเถา แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย

เสี่ยวเถาแตะหน้าผากทีหนึ่งอย่างเร่งรีบ แล้วรีบส่ายหน้า"แผลนิดเดียวเอง อีกสองวันก็จะหายเอง ไม่ต้องหาหมอหรอก พระชายาเพคะ ท่านลองดูก่อนว่าอุณหภูมิน้ำเป็นยังไงบ้าง"

ฉู่เนี่ยนซีเห็นนางเป็นเช่นนี้ ก็ปรากฏความจนปัญญาขึ้นในสายตา

สาวใช้คนนี้ติดตามนางตั้งแต่ในจวนเฉิงเซี่ยง จงรักภักดีต่อนางจริงๆ แต่นิสัยกลับเหมือนกับเจ้าของร่างเดิม เป็นคนที่อ่อนแอและขี้ขลาด

"เจ้านั่งรอข้าที่นี่สักครู่หนึ่ง"

พูดเสร็จ ฉู่เนี่ยนซีก็กลับไปในห้องนอนอีกครั้งหนึ่ง

สักครู่หนึ่งก็หยิบกล่องๆหนึ่งเดินมา"ถึงแม้บาดแผลของเจ้าไม่ใหญ่ แต่ถ้าไม่ระวังมันจะอักเสบและรุนแรงกว่าเดิม อาจจะเป็นแผลเป็นด้วย ถึงเวลานั้นก็จะขี้เหร่เหมือนกับข้า ถูกคนอื่นเยาะเย้ยตลอด"

"พระชายาไม่ขี้เหร่เลยเพคะ"

ฉู่เนี่ยนซีอึ้งสักพักหนึ่ง มองเสี่ยวเถาที่พูดอย่างตั้งใจ อยู่ๆก็ยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

"จะปวดเล็กน้อย ทนหน่อยนะ"

ระหว่างที่พูด นางก็หยิบทิงเจอร์ไอโอดิน ผ้าก๊อซและครีมทาแผลที่ใช้ในการรักษาอาการบาดเจ็บจากการฟกช้ำโดยเฉพาะออกมา

เสี่ยวเถามองขวดที่แปลกประหลาดเหล่านี้ ถึงแม้รู้สึกแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก

หลังจากที่ตื่นมาพระชายาเปลี่ยนแปลงเยอะมากจริงๆ แต่การเปลี่ยนแปลงแบบนี้ทำให้นางดีใจ

ฉู่เนี่ยนซีเห็นลักษณะของนางที่แปลกใจแต่กลับกลั้นไว้ไม่ถาม ก็เกิดความพอใจขึ้นในสายตา

นางเป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่ในจวนอ๋องตลอดไป ดังนั้นเสี่ยวเถาจะสามารถอยู่กับนางได้หรือเปล่านั้น อยู่ที่นิสัยของนาง

ความขี้ขลาดสามารถฝึกฝนเปลี่ยนแปลงได้ แต่ถ้าควบคุมตัวเองไม่ได้ ปากไวเกิน ก็ง่ายที่จะก่อให้เกิดอันตราย

"ท่านแม่ของข้าเหลือพวกนี้เอาไว้ ตอนที่ข้าแต่งออกไปท่านพ่อให้ข้าแอบนำมาด้วย บอกข้าว่านี่เป็นสิ่งที่ท่านแม่เอากลับมาจากการไปเที่ยวต่างแดน"

จริงๆแล้วสิ่งเหล่านี้ล้วนมาจากช่องว่าง แต่ตอนนี้เรื่องของช่องว่างยังไม่สามารถเปิดเผยได้

ส่วนแม่ของฉู่เนี่ยนซี ได้ข่าวว่าลึกลับมาก ไม่มีใครรู้ว่านางมาจากที่ไหน

ปีนั้นตอนที่แม่ของฉู่เนี่ยนซีคลอดฉู่เนี่ยนซี เกิดภาวะคลอดลำบากจนตาย เหลือของที่ประหลาดๆมากมายให้นาง

"ได้แล้ว จำไว้นะว่าสองวันนี้อย่าโดนน้ำ เจ้าไปพักผ่อนเถอะ"

"เสี่ยวเภารับใช้พระชายาอาบน้ำเถอะเพคะ"

"ไม่ต้อง ข้าทำเองพอ เจ้าลงไปเถอะ"ฉู่เนี่ยนซีโบกมือใส่นาง สะกิดให้นางจากไป

เสี่ยวเถาลังเลสักพักหนึ่ง ในที่สุดก็จากไป

หลังจากนางจากไปแล้ว ไม่นานฉู่เนี่ยนซีก็อาบน้ำเสร็จ นอนอยู่บนเตียง

นึกถึงทุกอย่างที่เกิดขึ้น แล้วนางก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว ไม่ได้สังเกตเลยว่ามุมๆหนึ่งที่คลุมเครือในช่องว่าง หมอกได้หายไปเล็กน้อย

เช้าวันรุ่งขึ้น เสียงตีฆ้องทำลายฝันดีของคน

ฉู่เนี่ยนซีขมวดคิ้วอย่างแน่น และนั่งขึ้นมาอย่างรำคาญ

เวลานี้เสี่ยวเถายกกะละมังเดินเข้ามา

"พระชายา คุณหนูซ่างกวนเข้าจวนแล้วเพคะ ท่านอ๋อง......ให้ท่านไปด้วยเพคะ......"เสี่ยวเถามองนางทีหนึ่งด้วยความเป็นห่วง และพูดอย่างระมัดระวัง

"ให้ข้าไปด้วย?สมองของเขามีปัญหาหรือเปล่า!"ฉู่เนี่ยนซีถูกทำลายฝันที่ดีงาม อารมณ์ไม่ดีอยู่เลย พอได้ยินเย่เฟยหลีให้นางไป ก็ยิ่งรู้สึกโมโหเข้าไปใหญ่

เขารับเมียน้อยเข้าจวนยังให้นางไปดูอีก ไม่กลัวว่านางจะก่อความวุ่นวายขึ้นมาหรือ?

ในเมื่อสมองของเจ้ามีปัญหา งั้นก็อย่าโทษข้าแล้วนะ!

"แต่งตัวเสร็จเราไปดูกัน!"