พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี

"ฉู่เนี่ยนซี ไอ้หญิงขี้เหร่ เจ้ากล้าวางยาใส่ข้าอย่างงั้นหรือ?"

ดวงตาของเย่เฟยหลีแดงก่ำ ใช้สายตาที่โหดร้ายจ้องไปที่ฉู่เนี่ยนซีที่ใส่ชุดสีแดงบางๆอยู่บนเตียง

"เราแต่งงานมาสามเดือนแล้ว เจ้าไม่เคยแตะต้องข้าเลย ก็แค่อยากรอให้ซ่างกวนเย็นแต่งเข้าจวนพรุ่งนี้ไม่ใช่หรือ?ก่อนที่จะแตะต้องข้า เจ้าฝันไปเถอะว่าจะได้แตะต้องนางก่อน!"

ฉู่เนี่ยนซีเชิดหน้าชูตา ดวงตาคู่หนึ่งเต็มไปด้วยความอิจฉา

บนใบหน้าที่ไม่ใหญ่ของผู้หญิง มีตุ่มหนองสีดำออกม่วงที่ยาวหนึ่งเมตร มองขึ้นไปแล้วน่ากลัวมาก

"เจ้านี่ทำให้คนน่าขยะแขยงจริงๆเลย!"

ไม่ทราบว่าเป็นเพราะการกระตุ้นของฉู่เนี่ยนซี หรือเป็นผลของยา เย่เฟยหลีรู้สึกแต่ว่าเลือดในร่างกายล้วนเร่าร้อนมาก

"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นข้าก็ตามใจเจ้า แต่ชีวิตนี้เจ้าอย่าคิดว่าข้าจะแตะต้องเจ้าครั้งที่สอง!"

สายตาของเย่เฟยหลีเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ฉีกเสื้อบางๆบนร่างกายของผู้หญิงลง

หลังจากผ่านคืนแห่งการร่วมประเวณี เย่เฟยหลีใส่เสื้อแล้วลุกขึ้น

เมื่อเห็นสายตาที่เย็นชาและเกลียดชังของผู้ชาย ฉู่เนี่ยนซีหายใจไม่ออกเลย

"มาสิ ขังไอ้หญิงคนนี้เข้าไปในคอกม้า!ข้าไม่อยากเห็นนางในงานแต่งพรุ่งนี้!"

พูดเสร็จ เย่เฟยหลีปิดผ้าม่านอย่างแรง

ทันใดนั้นผ้าม่านก็ตกกระจายลง ร่างกายและหัวของฉู่เนี่ยนซีล้วนถูกปกคลุม

ใจที่เดิมตกลงไปถึงจุดต่ำสุดนั้น ตอนที่รับรู้ถึงความอบอุ่นที่อยู่บนร่างกาย ทันใดนั้นก็รู้สึกปลื้มใจ

ถึงแม้เขาพูดในปากแบบนี้ แต่จริงๆแล้วก็ยังใส่ใจนางอยู่ใช่ไหม ไม่งั้นคงไม่ปกปิดให้ตัวเองหรอก

นางอาจจะยังมีความหวังอยู่ ใช่ไหม......

แต่เสียงที่ใจร้ายของผู้ชายที่อยู่นอกผ้าม่านนั้นทำลายความงดงามทั้งหมดของฉู่เนี่ยนซี และทำให้นางหยุดท่าทางที่จะเอาผ้าม่านที่อยู่บนหัวลง

"ข้าเห็นใบหน้าที่ขี้เหร่นี้ของเจ้าก็รู้สึกเกลียดชัง!"

ทันใดนั้นโลกของฉู่เนี่ยนซีก็ราวกับว่าหยุดลง จนกว่าองครักษ์เข้ามาในประตู เย่เฟยหลีถึงจากไป

"พระชายา เชิญพ่ะย่ะค่ะ"เสียงขององครักษ์ส่งมา ถึงแม้ใช้คำที่เคารพ แต่น้ำเสียงและสีหน้ากลับเต็มไปด้วยความดูถูกและเหยียดหยาม

"ข้าจะเปลี่ยนเสื้อ!"น้ำเสียงที่เย็นชาของฉู่เนี่ยนซีดังขึ้นมาจากผ้าม่านรอบเตียง

องครักษ์สองคนนั้นล้วนอึ้งไปเลย มองหน้าเข้าหากัน และอ้าปากพูดว่า"งั้นพระชายาต้องเร็วหน่อยนะ อย่ารอให้ท่านอ๋องกล่าวโทษ"

พูดเสร็จ สองคนก็ถอยลงไป เดินไปด้วยยั่วเย้าไปด้วย

"หน้าตาอย่างนาง ขอแต่เป็นผู้ชายล้วนไม่มองนางสักตาหนึ่งหรอก ยังกลัวคนเห็นอีกหรือ"

"เจ้าพูดน้อยหน่อยสิ ยังไงนางก็เป็นพระชายา ถึงแม้ท่านอ๋องจะเกลียดนางขนาดไหน ก็จะไม่ปล่อยให้นางเสียหน้าของตัวเองหรอก"

"ท่านอ๋องไม่มีเวลาสนใจนางหรอก พรุ่งนี้คุณหนูซ่างกวนก็จะแต่งเข้าบ้านแล้ว นางเป็นตั้งสาวสวยอันดับหนึ่งในเมืองเลยนะ!"

เสียงของทั้งสองคนห่างไกลเรื่อยๆ จนกว่าได้ยินไม่ชัดเจน มือที่กำอย่างแน่นของฉู่เนี่ยนซีถึงค่อยๆปล่อยออก และค่อยๆดึงผ้าม่านที่คลุมอยู่บนหัวลงมา

หลังจากแต่งกายเรียบร้อยแล้ว นางนั่งอยู่หน้ากระจกอย่างเงียบๆ มองตัวเองที่อยู่ในกระจก สายตาใจเย็นราวกับน้ำตายแหล่งหนึ่ง

"ท่านพ่อ ลูกสาวผิดเอง!"

ฉู่เนี่ยนซีหยิบขวดๆหนึ่งออกมาจากลิ้นชัก สายตาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก"นี่อาจจะเป็นความศักดิ์ศรีสุดท้ายที่ลูกสาวสามารถรักษาไว้ได้แล้ว"

พูดจบ ฉู่เนี่ยนซีก็เงยหน้ากินของในขวดลงไป

......

ภายในตำหนัก

"พระชายา ฮือๆ......ท่านรีบตื่นมาเถอะ......"

"ทำไมท่านถึงคิดสั้นขนาดนั้น ท่านอย่าทำให้เสี่ยวเถากลัวเลยนะ!"

"นายท่านให้เสี่ยวเถาดูแลท่าน แต่ตอนนี้ท่านไปแล้ว เสี่ยวเถาจะตามท่านไปเพคะ!"

"หนวกหูจริงๆ......"เสียงที่แหบแห้งและรู้สึกรำคาญดังขึ้น ทำให้ห้องนอนไม่มีเสียงในทันทีทันใด

ฉู่เนี่ยนซีนวดตาที่แห้งกร้านของตัวเอง ค่อยๆนั่งขึ้นมา ริมเตียงมีสาวใช้ที่ร้องไห้จนตาบวมกำลังฟุบอยู่

"นี่เป็นที่ไหน!"ฉู่เนี่ยนซีสังเกตห้องนอนที่เป็นแบบโบราณ รวมถึงชายหญิงทั้งหลายที่แต่งกายเป็นแบบโบราณ อดไม่ได้ที่จะอึ้งไปเลย

นางกำลังทำการทดลองทางการแพทย์ในแล็บ เพื่อทำให้ซากศพเกิดใหม่ไม่ใช่หรือ ในที่สุดการทดลองล้มเหลว นางโดนระเบิดตายไม่ใช่หรือ?เหตุใดถึงอยู่ที่นี่?

"พระชายา......พระชายาเพคะ กว่าท่านจะตื่นมา เสี่ยวเถาก็ว่าท่านจะไม่ทิ้งบ่าวไปแบบนี้หรอกเพคะ!"

"พระชายา?ใครคือพระชายา คุณเป็นไรหรือเปล่าเนี่ย?"

ฉู่เนี่ยนซีได้ยินคำเรียกของนาง อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว อยากจะลุกขึ้นจากไปจากที่นี่โดยตรง

ใครจะไปรู้ล่ะว่าแต่เพิ่งขยับเอง ก็มีความเจ็บปวดที่รุนแรงส่งมาจากบริเวณศีรษะ

มีความทรงจำที่ไม่คุ้นเคยบางอย่างเกิดขึ้นในสมอง

หลังจากผ่านไปสักครู่หนึ่ง ฉู่เนี่ยนซีถึงเรียบเรียงสถานการณ์ของตัวเองได้

ดูเหมือนว่านางทะลุมิติ มาถึงราชวงศ์ที่ไม่มีอยู่ในประวัติศาสตร์ ชื่อว่าแคว้นปู้เย่

สิ่งที่บังเอิญคือชื่อของเจ้าของร่างเดิมเหมือนกันกับนาง ชื่อว่าฉู่เนี่ยนซีเช่นกัน

หลังจากเรียบเรียงความคิดแล้ว ฉู่เนี่ยนซีก็กวาดมองไปที่คนในห้องอีกครั้งหนึ่ง

นอกจากเสี่ยวเถา คนอื่นล้วนเปลี่ยนจากสีหน้าที่ตกใจเป็นเกลียดชัง

ใช่แล้ว คนที่แม้กระทั่งหมอยังไม่สามารถรักษาได้เลย ตอนนี้อยู่ๆกลับมีชีวิตคืนมา ก็ต้องตกใจอยู่แล้ว

นึกถึงว่าอนาคตตัวเองยังต้องรับใช้พระชายาที่หน้าตาขี้เหร่และไม่เป็นที่โปรดปรานอีกต่อไป ก็ต้องเกลียดชังอยู่แล้ว

"พระชายาไม่ได้ตายหรือ งั้นเชิญเถอะพ่ะย่ะค่ะ"องครักษ์ข้างๆคนหนึ่งเห็นว่าฉู่เนี่ยนซีลุกขึ้นมา ในน้ำเสียงก็มีความดูถูกอยู่ในนั้น

พูดจบ ก็เดินขึ้นหน้าไปพร้อมกับองครักษ์อีกคนหนึ่ง

"พวกเจ้าจะทำอะไร!"เสี่ยวเถารีบปกป้องอยู่ข้างหน้าของฉู่เนี่ยนซี มองพวกเขาอย่างระมัดระวัง"พระชายาเพิ่งตื่นเอง พวกเจ้าจะพานางไปที่ไหน?"

"ทำตามคำสั่งของท่านอ๋อง พาพระชายาไปคอกม้า ไอ้สาวใช้น้อยอย่ามาทำให้เรื่องสำคัญของท่านอ๋องล่าช้า หลบสิ!"

ระหว่างที่พูด องครักษ์ก็ผลักเสี่ยวเถาไปข้างๆ

เสี่ยวเถาสูญเสียความสมดุล หน้าผากไปชนกับขาเตียงตรงๆ ทันใดนั้นก็บวมแดงขึ้นมา

ฉู่เนี่ยนซีกวาดมองไปที่บาดแผลของเสี่ยวเถา เห็นว่าไม่ค่อยอันตรายมากนัก ถึงมองไปที่สองคนนี้อย่างเย็นชา ในความทรงจำเจ้าของร่างเดิมถูกองครักษ์สองคนนี้ดูถูกเหยียดหยามเป็นประจำ

"พวกเจ้าชื่ออะไร?"

"อะไรนะ?"

"ข้าถามว่าพวกเจ้าชื่ออะไร!"ความเย็นชาในสายตาของฉู่เนี่ยนซีมากขึ้นเรื่อยๆ แม้กระทั่งน้ำเสียงยังมีความเย็นชาอยู่ด้วย

ชาติก่อนนอกจากที่ทำการทดลองในแล็บแล้ว เวลาส่วนใหญ่จะอยู่สนามรบและพื้นที่โหดร้ายต่างๆที่เต็มไปด้วยศพ

คนที่มาจากสนามรบและได้ผ่านความตายมามากมาย ถ้าจริงจังขึ้นมา จะเกิดบุคลิกที่ทำให้คนอื่นต่างหวาดกลัวมาก

องครักษ์สองคนนี้เคยเห็นฉู่เนี่ยนซีแบบนี้ที่ไหนได้?อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัวขึ้นมา

"ข้า......"

ตามด้วยเสียง"ปัง!" ฉู่เนี่ยนซีตบหน้าขององครักษ์โดยตรง ต่อมาก็ตวาดว่า"ช่างกล้านัก ท่านอ๋องของเจ้าสั่งสอนพวกเจ้าแบบนี้หรือ?กล้าแทนตัวเองว่า'ข้า'ต่อหน้าข้าอย่างนี้หรือ?"

องครักษ์ที่โดนตบอึ้งไปเลย จากนั้นก็โมโหจนตาแดงขึ้นมา

"เจ้านี่ก็......"

เขาชี้ไปที่ฉู่เนี่ยนซี กำลังจะพูด เสียง"ปัง"ดังขึ้นมาอีกรอบหนึ่ง

ฉู่เนี่ยนซีตบหน้าอีกข้างหนึ่งของเขาอย่างแรงอีกรอบหนึ่ง

"ท่านอ๋องของเจ้าไม่ได้บอกพวกเจ้าหรือว่า การพูดคุยกับเจ้านายต้องใช้ถ้อยคำสุภาพหรือ?"

องครักษ์ที่โดนตบปิดหน้าเอาไว้ ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ รู้สึกอึ้งไปกับการเปลี่ยนแปลงของฉู่เนี่ยนซี

ถึงแม้เมื่อก่อนฉู่เนี่ยนซีเป็นลูกสาวที่ออกโดยเมียหลวงของจวนเฉิงเซี่ยง เป็นที่โปรดปรานของทุกคนในจวนเฉิงเซี่ยง แต่ตั้งแต่ที่นางแต่งเข้าจวนอ๋องหลี ก็ไม่เป็นที่โปรดปรานของอ๋องหลี ใครๆล้วนสามารถเยาะเย้ยนางได้ พอเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ อย่าว่าแต่ตบหน้าคนเลย แถมยังไม่กล้ากล่าวว่าตำหนิคนใช้ด้วยซ้ำๆ กลายเป็นคนที่ไม่กล้ามีนิสัยใดๆแล้ว ซึ่งนิสัยที่ขี้ขลาดกับตอนนี้เหมือนเป็นสองคนเลย

ถ้าหากไม่ใช่ว่าพวกเขาสองคนเฝ้าอยู่หน้าประตูตลอด ยังจะนึกว่าพระชายาเปลี่ยนเป็นอีกคนแล้ว

"ท่านอ๋องไม่ได้ตั้งชื่อให้พวกเจ้าหรือ?"ฉู่เนี่ยนซีหมุนข้อมือ

องครักษ์ที่โดนตบนั้นถอยหลังลงก้าวหนึ่งด้วยสัญชาตญาณ

"ฮ่าๆ......"

ฉู่เนี่ยนซีเห็นพฤติกรรมของคนนี้ อดไม่ได้ที่จะขำออกมา"ดูเหมือนว่าร่างกายของเจ้ารู้จักพิจารณาสถานการณ์มากกว่าปากของเจ้าเลยนะ"

นางเพิ่งพูดจบ ตามด้วยเสียง"ปัง" ประตูห้องนอนก็ถูกเตะออกจากข้างนอก

ผู้ชายที่ใส่ชุดสีดำเดินเข้ามา ถึงแม้ยืนย้อนแสง แต่กฌทำให้คนไม่สามารถละเลยกับบุคลิกที่ราวกับราชารอบตัวของเขา รวมไปถึงใบหน้าที่สมบูรณ์แบบมากๆใบนั้นด้วย

ถึงแม้เป็นฉู่เนี่ยนซี ในฐานะที่ชินกับการเห็นหนุ่มหล่อสาวสวยในสมัยปัจจุบัน และรู้สุภาษิตคำพังเพยมากมายนั้น ตอนนี้ก็ไม่สามารถหาคำมาบรรยายหน้าตาที่ดีเลิศของเขาได้

ไม่น่าทำไมเจ้าของร่างเดิมถึงคลั่งรักผู้ชายคนนี้มากขนาดนี้ เพียงเจอกันในตอนเด็ก ก็หลงรักเข้าไป ไม่สนว่าคนอื่นจะคัดค้านยังไง ให้ท่านพ่อกับท่านป้าฉู่กุ้ยเฟยขอร้องให้ฮ่องเต้ประกาศพระราชโองการแต่งงานให้พวกเขา

คนอื่นล้วนเจอกันเพียงตาเดียวก็หลงรักตลอดชีวิต แต่นางนี่ เจอเพียงตาเดียวก็เสียชีวิตของตัวเองเข้าไปด้วย

"เจ้าสั่งสอนลูกน้องของข้าได้ตั้งแต่เมื่อไหร่?"น้ำเสียงที่เย็นชาของเย่เฟยหลีตัดขัดความคิดของฉู่เนี่ยนซี