ตอนที่ 5

"ไงเหงาหรอ.......เหงาเหมือนกันทำไงได้ล่ะ.........555555...........ยังไม่รู้เลย.........อะไรพอเค้าโทรมาก็จะนอนแล้วหรอ........อืมพรุ่งนี้โทรหานะ.....บอกป๊า ม๊าด้วยคิดถึง คิดถึงมากด้วย.....บ้าเค้าโตแล้วนะไม่ร้องไห้หรอกน่า.....จร่า......จร่า......พรุ่งนี้โทรหา บอกแกรนด์ด้วยเจ้คิดถึง...... อืมฝันดีนะน้องชายสุดที่รัก" การคุยโทรศัพท์ของกชกรทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจในตอนแรกแต่พอได้ยินประโยคหลังๆ เขาก็พอจะเข้าใจแล้วว่าเธอคุยกับใครจากไม่พอใจกลายเป็นอารมณ์ดีผิดปกติซะงั้น

"น้องชายหรอ" เขาถามทันทีที่เห็นเธอวางสายแล้ว

"ใช่ค่ะ"

"ดูรักกันดีนะ"

"รักสิคะมีกันแค่สามพี่น้องนี่คะ ถ้าเราไม่รักกันแล้วใครจะรักเราล่ะคะคิดแล้วก็เหงานะคะกลอนไม่เคยห่างบ้านเลยนี่เป็นครั้งแรกเลยนะคะ"

"ไปนอนเถอะพรุ่งนี้พี่พาไปเที่ยวไปมั้ยอีกวันเดียวก็จะเปิดเทอมแล้ว" เขาเสนอหวังจะช่วยให้เธอหายเหงาได้บ้าง เป็นธรรมดาของเด็กที่ไม่เคยห่างครอบครัวแล้วต้องมาอยู่ไกลบ้านคนเดียวยิ่งในเมืองหลวงใจกลางกรุงเทพแบบนี้ด้วย

"ได้ค่ะ แต่จะพาไปไหนคะ" เธอหันไปถามเขา

"แล้วแต่สิอยากไปไหนบอกมาเลย" เขาบอกอย่างตามใจเธอ กชกรทำท่าคิดอย่างน่ารักมากในสายตาเขาแล้วบอกว่า

"กลอนอยากไปห้าง........ไปเดินเฉยๆ นะไปแบบไม่ต้องซื้ออะไรเลยได้มั้ยคะ" ห้างสรรพสินค้าชื่อดังที่เธออยากไปมานานแล้วแต่ไม่มีโอกาสได้ไปเลยสักครั้ง

"จะไปทำไมไปแล้วไม่ซื้อ" เขารู้สึกแปลกใจ จากที่เขาเคยรู้จักผู้หญิงทุกคนจะชอบไปช้อปปิ้งตามห้างสรรพสินค้าชื่อดังมากกว่าจะไปเดินเล่นเฉยๆ นะ

"เดินตากแอร์เล่น เอาบรรยากาศก็พอแล้วค่ะที่นั่นของแพงจะตายถ้าซื้อของมีหวังอดตายกันพอดี เอาเงินไปทำอย่างอื่นดีกว่าเสียดาย" คำตอบของเธอทำเอาเขาอึ้ง เขาไม่เคยเจอใครแบบนี้มาก่อนหรือว่าเธอคนนี้จะเป็นคนที่เขาตามหาแต่ใครจะรู้ต้องดูกันไปก่อน

วันรุ่งขึ้นนภัทรพากชกรไปยังห้างสรรพสินค้าหรูชื่อดังตามที่เธอต้องการ และเธอก็ไม่ซื้ออะไรเลยจริงๆ แม้แต่น้ำสักแก้วเธอก็ไม่ซื้อเธอเดินจนพอใจแล้วจึงชวนเขาไปเดินเล่นที่อนุสาวรีย์ชัย เธอบอกว่าไปซื้อของที่นี่ดีกว่าถูกดี

เขารู้จักเธอได้เพียงแค่ 2 วันเท่านั้น แต่เธอกับเขาสนิทกันเหมือนรู้จักกันมาหลายปี เธอไม่ได้รังเกรียจเขาเลยที่เขาบอกว่าไม่ค่อยมีเงินซื้อของ ตัวเองต้องใช้อย่างประหยัดเธอยังบอกเขาว่า ดีแล้วเพราะตัวเธอเองก็ต้องใช้จ่ายอย่างประหยัดเหมือนกันเหลือเก็บไว้จ่ายพวกค่าหนังสือค่าชีสดีกว่า ไม่เห็นจำเป็นเลยที่ต้องออกไปเที่ยวหรูๆ กินอาหารแพงๆ กินแล้วอิ่มเหมือนกัน เขารู้สึกได้ว่าเธอมีความคิดอะไรๆ ที่ดีหลายอย่างมองโลกในแง่ดีเชื่อว่าทุกอย่างต้องมีเหตุและผลของตัวมันเอง

กชกรลุกขึ้นมาแต่งตัวตั้งแต่เช้า วันนี้เป็นวันรายงานตัวนักศึกษาใหม่และเป็นวันที่เธอมามหาวิทยาลัยในฐานะนักศึกษาคณะบริหาร ปี1 เป็นวันแรกเธอทั้งกลัว ตื่นเต้นและกังวล ความรู้สึกหลากหลายปะปนกันจะแทบจะทนไม่ไหว เธอยืนตรงสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆช้าๆ แล้วเดินเข้าประตูมหาวิทยาลัยไปอย่างมั่นใจ

"น้องอยู่คณะอะไรคะ" รุ่นพี่คนหนึ่งที่มารอต้อนรับรุ่นน้องอยู่หน้าประตูมหาวิทยาลัยถามขึ้นทันทีที่เธอก้าวเข้ามาในมหาวิทยาลัย

"บริหารค่ะ"

"บริหารโต๊ะสามเลยค่ะ" รุ่นพี่บอกแล้วชี้ไปที่โต๊ะที่มีรุ่นพี่อีกสองคนนั่งรออยู่

"ขอบคุณค่ะ" เธอยกมือไหว้ขอบคุณรุ่นพี่ตามความเคยชิน รุ่นพี่ยกมือรับไหว้แทบไม่ทันแล้วยิ้มให้กับเธอ ชอบมารยาทรุ่นน้องคนนี้ยืนหน้าประตูนี้มาตั้งแต่เช้ามืดเพิ่งจะมีรุ่นน้องคนนี้เป็นเพยงคนเดียวที่ไหว้และเป็นการไหว้ที่มาจากใจไม่ได้เสแสร้งรับรู้ได้จากดวงตาที่เปล่งประกายที่ใครได้เห็นก็ต้องเผลอหยุดมองกันทุกคนไม่เว้นแม้แต่ผู้หญิงด้วยกันก็ยังมอง