ตอนที่ 3

“ห้องสวยดีนะเจ้ สีฟ้าเจ้ชอบด้วย” กรดเอ่ยหลังจากช่วยขนกระเป๋าเดินใบใหญ่ทางของพี่สาวขึ้นมาบนห้องแล้ว

“ใช่ที่เจ้เลือกห้องนี้เพราะสีฟ้านี่แหละ” กลอนเป็นคนที่ชอบสีฟ้าอยู่แล้วก็ไม่แปลกที่เธอจะเลือกห้องนี้ถึงจะเป็นห้องเล็กๆ แต่น่าอยู่มาก

“เจ้จะไปซื้อของเลยมั้ยจะได้พาไป” น้องชายถาม

“อืมไปซื้อที่ห้างแถวนี้ก็ได้ จะได้ไปหาอะไรกินกันด้วยป่านนี้พี่ชาติหิวแล้วมั้ง” กชกรเดินนำน้องชายออกจากห้องไปขึ้นรถ แล้วมุ่งหน้าสู่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ มหาวิทยาลัย ทั้งสามคนหาอาหารมื้อเที่ยงทานกันเรียบร้อยแล้วก็เดินเลือกซื้อของ เธอต้องซื้อของใช้ใหม่ทั้งหมด ทั้งหมอน หมอนข้าง ผ้าปูที่นอน เตารีด โต๊ะรีดผ้า หม้อหุงข้าว กระติกน้ำร้อน กระทะไฟฟ้า พัดลม ฯลฯ กว่าจะเลือกซื้อของ ขนขึ้นห้องเสร็จก็เกือบสี่โมงเย็น กชกรจึงให้น้องชายและพี่ชาติคนขับรถกลับกันก่อนเธอจะจัดห้องเอง กว่าจะเดินทางกลับถึงโคราชก็คงจะดึกแล้ว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

กชกรกำลังจัดของอยู่ก็มีเสียงเคาะประตู เธอเดินไปเปิดประตู ใจก็คิดสงสัยเธอเพิ่งเข้ามาอยู่วันแรกยังไม่รู้จักใครในหอพักนี้เลยสักคน (ใครอะหล่อมากเลยเกิดมาไม่เคยพบไม่เคยเห็นใครหล่อเท่านี้มาก่อนเลย) เธอคิดในใจเมื่อเปิดประตูมาเจอผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่หน้าห้อง โรคจิตป่าวเนี่ยกลอนเอ้ย

“จะมองอีกนานมั้ยครับ” เขาถามเพราะตั้งแต่เธอเปิดประตูมาก็เอาแต่ยืนมองเขาไม่พูดอะไรสักคำ

“ออ อ้อ ค่ะ มีอะไรหรอคะ” กชกรได้สติถามออกไป

“ลืมเก็บกุญแจหน้าห้องหรือเปล่าครับ” เขาชูกุญแจที่ดึงมาจากประตูห้องของเธอให้ดู

“อุ้ย! ขอบคุณนะคะกลอนรีบไปหน่อยค่ะขอบคุณค่ะ” เธอยกมือไหว้ขอบคุณเขาด้วยความเคยชิน นภัทรตกใจกับการกระทำของเธอ ดูท่าทางน่าจะเป็นเด็กปี 1 ที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่

“ไม่เป็นไรครับ ปีหนึ่งเพิ่งย้ายมาหรอครับ” นภัทรอยากทำความรู้จักเอาไว้บ้างไหนๆ ก็อยู่ห้องข้างๆ กันแล้ว

“ใช่ค่ะปีหนึ่งคณะบริหารค่ะเพิ่งย้ายเข้ามาเมื่อกี้นี้เองค่ะ” เธอตอบอายๆ เธอไม่ใช่คนขี้เหล่มีคนเข้ามาจีบก็มาก แต่ไม่เคยมีคนหล่อขั้นเทพขนาดนี้มาจ้องแล้วทำให้ใจเต้นแรงเขิน อายได้ขนาดนี้มาก่อนเลย

“เราก็คณะเดียวกันสิ พี่ชื่อพี่นายปี 3 อยู่ห้องข้างๆ นี่แหละ ไม่รู้อะไรถามพี่ได้เลยนะ กำลังจัดของอยู่หรอ ให้พี่ช่วยมั้ยล่ะ” นภัทรชวนคุยอย่างเป็นกันเอง อาสาช่วยรุ่นน้องจัดของ

“เอ่อ...” กชกรอึกอักตัดสินใจไม่ถูกว่าควรไว้ใจเขาดีหรือไม่ แต่ดูท่าทางเขาก็ไม่น่าจะเป็นคนอันตรายอะไร

“น้องไม่ไว้ใจพี่ก็ไม่เป็นไร เอาเป็นว่ามีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกแล้วกันนะ” เขาตัดบทแล้วทำท่าจะเดินกลับห้องไปแต่เธอเรียกเขาไว้เสียก่อน

“เดี๋ยวค่ะ...” เขาหันมามองหน้าเธอแล้วยิ้มให้ ยิ้มแบบนี้ทำให้สาวๆใจละลายมาหลายคนแล้วรวมถึงเธอด้วยขาแทบอ่อนให้กับรอยยิ้มมีเสน่ห์ของเขา

“มีอะไรครับน้องกลอน” เขาเลิกคิ้วถามกวนๆ

“แถวนี้มีตลาดนัดหรือร้านค้าที่ขายของถูกๆ แบบพวกทุกอย่าง 20 บ้างมั้ยคะ” คำถามของเธอทำให้เขางงเพราะปกตินักศึกษามหาวิทยาลัยแห่งนี้จะไม่ค่อยเดินตลาดนัดกันสักเท่าไหร่ แล้วจะใช้แต่ของแพงๆ กันทั้งนั้น

“น้องจะซื้ออะไรครับ”

“กลอนอยากได้พวกไม้แขวนเสื้อ ตะกร้า กะละมังซักผ้าอะไรพวกนี้น่ะค่ะที่ห้างมันแพง” เธอตอบตามความคิดของเธอจริงๆ ในห้างมันแพงมากของตามตลาดนัดก็เหมือนๆ กันถึงคุณภาพจะไม่ดีเท่ากับของในห้างแต่ก็ใช้งานได้เหมือนกัน

“ก็มีนะจะไปมั้ยล่ะเดี๋ยวพี่พาไป” เขาอาสาพาไปเขาชักจะสนใจผู้หญิงคนนี้ขึ้นมาแล้วสิอยู่ดีๆ ก็อยากเดินซื้อของตลาดนัดเขาไม่เคยเจอคนแบบนี้มาก่อนเลย

“ไปค่ะ” เธอตอบตกลงแล้วรีบเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์อย่างรีบร้อน ดูตื่นเต้น นภัทรแอบมองอย่างขำๆ

ตลาดนัดที่นภัทรพาเธอมาเป็นตลาดนัดขนาดใหญ่พอสมควรและไม่ไกลจากหอพักมากนัก นั่งรถเมล์มาแค่ 6 ป้ายก็ถึง กชกรค่อนข้างตื่นเต้นที่ได้ขึ้นระเมล์เป็นครั้งแรกไม่ใช่ว่าเธอเป็นลูกคุณหนูอะไร แต่ที่โคราชบ้านเธอจะไปไหนมาไหนเธอจะใช้รถจักรยานยนต์เสียส่วนใหญ่