บทที่ 1 ชิงชัง (2)

“มีอะไรคะ คุณอา?” เจ้าของเสียงหวานลอยหน้าลอยตาถาม

“มากับอา”

“ขอขัดคำสั่งนะคะ ผิงยังอยากสนุกกับเพื่อน ๆ”

ธันวาไม่ตอบแต่เขาแย่งมวนบุหรี่จากมือหญิงสาว ขยี้มันกับกำแพงผนังปูนแล้วปล่อยทิ้งลงพื้นพร้อมเหยียบมวนบุหรี่จนบี้แบน

“เราจะอยู่ต่อได้ แต่อาอยู่ด้วย”

“ไม่! ผิงไม่ชอบให้คนแก่อยู่ด้วย”

สีหน้าของธันวาเปลี่ยนไปที่ได้ยินผิงจันทร์พูดจาก้าวร้าว เขาไม่พูดไม่จา แต่ใช้วิธีดึงตัวหญิงสาวมาตรึงไว้กับผนังปูน ซึ่งการกระทำนี้ได้สร้างความตกใจให้กับผู้ที่บอบบางกว่าไม่น้อย

“อาธันจะทำอะไรผิง?!”

“อาอนุญาตให้เราตอบอาใหม่อีกครั้ง จะกลับไปพร้อมอาหรือจะอยู่ที่นี่”

ผิงจันทร์หัวใจเต้นแรง เธอจ้องหน้าคนตัวโตตาเขม็ง กระนั้นใบหน้าของเธอกลับร้อนผ่าว เพราะธันวาจ้องเธออยู่ ซ้ำเขาก็อยู่ใกล้เธอมาก มากจนที่เรียกว่าสัมผัสได้ถึงกระไอตัวอุ่นจากร่างแข็งแกร่งของเขาเลยทีเดียว

“อาจะมายุ่งอะไรด้วย นี่มันเรื่องส่วนตัวของผิง อาเป็นคนนอกก็อยู่ส่วนของอาไปสิ”

“ก็ไม่อยากจะยุ่งกับเด็กมีปัญหานักหรอก แต่เพราะคุณแม่ท่านขอร้องให้ช่วยมาดู ก็เลยต้องยุ่ง”

“ข้ออ้างสิไม่ว่า” ผิงจันทร์กลอกลูกตามองบน พลางพ่นลมหายใจออกมาทางปาก จึงกลายเป็นว่าเธอพ่นลมหายใจใส่หน้าเขา นั่นยิ่งทำให้ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มบึ้งตึงกว่าเก่า

“ดื่มไปเยอะนี่ กลับบ้านพร้อมอาซะ” เขาสั่ง

แต่เด็กดื้อก็ไม่ยอมง่าย ๆ เธอมาเที่ยวกับเพื่อนในกลุ่มเพราะนี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เธอกับเพื่อน ๆ จะได้เที่ยวด้วยกัน อีกอย่างเธอไม่ได้ทำตัวเหลวไหล ก็แค่สนุกตามประสา ทำไมเขาต้องมายุ่งเรื่องส่วนตัวของเธอด้วย

“ผิงไม่กลับ”

ธันวาหรี่ตา มองหญิงสาวด้วยดวงตาเป็นประกายระยับ “แน่ใจนะที่ตอบแบบนี้”

ไม่ย้อนถามเพียงอย่างเดียว ธันวายังเลื่อนมือมาสัมผัสเอวคอดของหญิงสาว แล้วเลื่อนต่ำลงมาที่สะโพกผายที่สวมกางเกงยีนส์รัดรูป

เขาจงใจเน้นน้ำหนักที่สะโพกและมองหญิงสาวราวกับเธอคือของหวานอันโอชะที่เขาสามารถกลืนกินได้

ผิงจันทร์ถึงกับกลั้นหายใจ แก้มนวลร้อนผ่าว ไม่ใช่แค่มือที่ลูบไล้สะโพก แต่เขายังยื่นหน้ามาใกล้เธอมาก ใกล้เสียจนเธอคิดว่าเขาอาจจะจูบเธอ!

หญิงสาวหลับตาปี๋ พอได้ยินเสียงลูกกระพรวนที่ห้อยกุญแจรถยนต์ ผิงจันทร์ก็ลืมตาขึ้นทันที แล้วเธอก็เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขา

“อาขอเจ้านี่ก็แล้วกัน”

สิ้นคำธันวาก็เป่าลมใส่หน้าหญิงสาวจนผมหน้าม้ากระจาย แล้วเขาก็ผละไป

“เฮ้ย! ได้ไง” เจ้าของร่างบางทำหน้ายุ่ง ไม่พอใจ ตั้งหลักได้เธอก็รีบวิ่งตามหลังเขาไปเพื่อทวงกุญแจรถคืน

“เอากุญแจรถของผิงคืนมานะ”

“ไม่ให้” ธันวาบอกด้วยน้ำเสียงสบาย นอกจากไม่หยุด เขายังเดินต่อไม่หันมาสนใจหญิงสาวสักนิด

“อาธัน!!” ผิงจันทร์กระทืบเท้าด้วยความขัดใจ แต่เธอก็ไม่ได้ตามเขาไป

ในเมื่อเขาอยากได้รถ ก็เอาไปเถอะ เธอยังมีเงินติดตัว กลับแท็กซี่ก็ได้ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

ผิงจันทร์ไหวไหล่อย่างไม่แคร์ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวที่เพื่อนชายในกลุ่มเดินออกมาจากห้องน้ำ

“บุหรี่เราล่ะ?”

“ไหม้หมดมวนไปแล้ว”

ตอบแบบไม่จริงจัง ผิงจันทร์ก็กลับไปที่โต๊ะ ทว่าความสนุกก็อันตรธานหายไป มันหายไปพร้อมกับการปรากฏตัวของธันวานั่นแหละ!!!

“สั่งเครื่องดื่มเพิ่มอีกไหมยัยผิง เจ้าซันมันเลี้ยง” ขวัญตาซึ่งเป็นเพื่อนสนิทถามขึ้น

“ไม่ล่ะ กลับกันเถอะพรุ่งนี้มีเรียน เดี๋ยวตื่นไม่ไหว”

“เรียนบ่ายไม่ใช่เหรอ อาจารย์ไม่เช็คชื่อแล้ว ไม่มีปัญหาหรอก” เพื่อนสาวอีกคนเอ่ยขึ้น

“ถึงไม่เช็คชื่อ ฉันก็ไม่อยากโดดเรียนคาบสุดท้าย กลับกันเถอะ”

ชวนเพื่อนสนิทในกลุ่มแล้วผิงจันทร์ก็ลุกออกจากโต๊ะชนิดไม่สนใจว่าใครอยากกลับหรืออยากอยู่ต่อ และนั่นก็เป็นเหตุให้เพื่อน ๆ ในกลุ่มตามผิงจันทร์มาหมด

พอเรียกรถแท็กซี่ผิงจันทร์และเพื่อน ๆ ก็พากันกลับหอพักทันที

พอมาถึงหอพักนักศึกษาหญิง ผิงจันทร์ก็กลอกตามองบนด้วยความเซ็งสุดชีวิต เพราะรถคู่ใจของเธอที่ถูกธันวาเอาไปนั้น ตอนนี้ได้ถูกนำมาจอดอยู่ที่หน้าหอพัก แน่นอนว่านี่คือฝีมือของธันวา คุณอาขาที่เธอไม่ชอบขี้หน้า เข้าขั้นเกลียดเข้ากระดูกดำ!

ตอนที่เขาตามไปที่ผับแล้วปล้นเอากุญแจรถของเธอมาดื้อๆ ก็ว่าน่าโมโหแล้ว