บทที่ 17

อดิสรเบ้ปากเล็กน้อยแต่ดูดี  มองดีไซเนอร์สาว ที่ออกมาจากห้องน้ำตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

           “อืม ค่อยดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย” อดิสรพูดจับก็หันหลังกลับไปนั่งที่โซฟา ท่าทางที่เอลี่มองแล้วว่าดูดีมากก กระเทยสาวมองตาม กลืนน้ำลายช้าๆ ก่อนจะรวบรวมกำลังใจพูดเบาๆว่า

           “ขอบคุณค่ะ ที่กรุณาให้ใช้ห้องน้ำ และขอโทษที่ทำให้คุณคอย พรุ่งนี้ดิฉันจะมาให้ตรงเวลา”

           “ ผมไม่ชอบฟังคำขอโทษ มันหมายถึง ความไม่เป็นมืออาชีพ  “

           เอลี่กัดริมฝีปาก หลับตา สะกดอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน “ งั้นดิฉันขอถอนคำขอโทษคืนแล้วกันนะคะ วันนี้มันคงเป็นวันซวยของดิฉันจริงๆ  เอาเป็นว่า  ดิฉันจะไม่ให้เกิดขึ้นอีก

ก็แล้วกันนะคะ  คุณอดิสร “

           อดิสรหรี่ตามอง “ ก็ดี ผมจะคอยดู  เชิญคุณกลับได้ อย่าหาว่าผมไล่เลยนะผมต้องเตรียมประชุมต่อ ต้องการสมาธิ “

           “ค่ะ”

หกโมงเย็นที่ร้านกาแฟที่เพื่อนรักสามคนใช้เป็นที่พบปะสังสรรค์ ตั้งแต่มหาลัยปีหนึ่ง จนกระทั่งเดี๋ยวนี้ก็ยังใช้บริการที่นี่อยู่

           พัชรา นักการบัญชีสาว จ้องมองดีไซเนอร์สาวที่ตั้งแต่เข้ามาเอาแต่ร้องไห้ ไม่พูดไม่จา  โดยมีกอหญ้า ลูบหลังและส่งทิชชูเป็นระยะๆ

           “หยุดร้องไห้แล้วเล่าสักที  นี่พวกฉันมานั่งดูแก ร้องไห้เป็นสิบนาทีแล้วนะนังเอลี่”

พัชราเรียกเพื่อนสาวอย่างสนิทสนม

           “เดี๋ยวสิ  ก็มันเจ็บใจให้ร้องให้เสร็จแล้วจะเล่าให้ฟัง  ฮือ ฮือ “

           พัชรายิ้มแววตาเอ็นโยน  ก่อนจะหยิบไอแพค ขึ้นมา “ เอา แกร้องเสร็จก็เรียกแล้วกัน

ฉันรับงานพิเศษมา   กำลังปั่นงานส่งบริษัท “

           เอกรินทร์หรือเอลี่ หยุดร้องไห้ แล้วค้อนเพื่อนสาว “ นี่แก นังพัช เพื่อนร้องไห้แกยังมีหน้าเอางานมาทำอีก แทนที่จะปลอบใจฉัน “

           “  เอ้า ก็รอแกมาตั้งนาน ขับรถมาจากสาธร มาจนถึงดอนเมืองนี้เชียวนะ เพื่อมาฟังเรื่องแกเล่าเนี้ย   สรุปเล่าได้รึยัง  อยากรู้เต็มที่แล้ว”

           เอลี่ ร้องไห้โฮอีกครั้ง  กอหญ้าเห็นแล้วรู้สึกขำ  เสียงโทรศัพทืมือถือ ดัง กอหญ้าหยิบมือถือรุ่นใหม่ขึ้นมาดู ท่ามกลางความสนใจของพัชรา

           “ว้าว  ญ่า เปลี่ยนมือถือใหม่เหรอ “

           “ อืม “

           “รุ่นนี้แพงซะด้วย  ทำงานเหมือนคอมพิวเตอร์เคลื่อนที่เลย  เสียอย่างเดียว ใหญ่ไปหน่อยสำหรับจะเป็นมือถือ”

           “อ้าว  ทำไมไม่รับล่ะญ่า “

           กอหญ้า กดปิดโทรศัพท์ แล้วส่ายหน้าไปมา “  พวกโรคจิตโทรมา อย่าไปสนใจเลย “

กอหญ้าพยายามรวบรวมสติให้อยู่กับเรื่องตรงหน้า แต่ในใจอดหวั่นไหวไม่ได้ ว่าชายหนุ่มคงจะโมโหมิใช่น้อยที่เธอไม่รับสายแถมยังปิดสัญญาณโทรศัพท์  กอหญ้ายิ้มที่มุมปาก

           “ป่านนี้ คงอาละวาด ตามเคย”

           พัชราหันไปมองสาวประเภทสองเพื่อนรัก อีกคน  “ เอ้า  เล่ามาไม่เล่า  จะทำงานแล้วล่ะนะ  ฉันเริ่มก่อนก็ได้  วันนี้แกไปเจอชายในฝันมา แล้วไง แฮปปี้จนต้องมาร้องไห้เลยเหรอ”

           “ แฮปปี้บ้านแกสิ “ เอลี่ตวาด

           “เอ้า  แล้วยังไง  “

           เมื่อเอลี่เล่าจบ   เสียงหัวเราะของพัชราและกอหญ้า ทำให้เอลี่ยิ่งช้ำหนัก

           “เห็นไหมแก ว่าโชคชะตามันกลั่นแกล้งฉัน ฉันรอมาแปดปี ภาวนาว่าสักวันอยากเจอตัวเป็นๆเขาสักครั้ง  ผู้ชายที่อยู่ในหัวใจอีเอลี่มาแปดปี แล้วไง พอไปถึง  เขาไม่ถามสักคำ

ว่าทำไมฉันถึงมาสาย ไปถึงก็  ด่า  ด่า ด่าไม่หยุดให้ฉันพูดเลย น้อยใจเป็นบ้า” เอกรินทรหรือเอลี่เล่าพลางเช็ดน้ำตาไปด้วย

           “ สรุป เขาไม่ทำให้แกประทับใจ  งั้นแกก็เลิกรักเขาแล้วสิ”

           “ ไม่หรอก”

           “อ้าว  ทำไมล่ะ  “กอหญ้าเสริมขึ้นบ้าง

           “ฉันยิ่งรักเขามากขึ้นไปอีก  คนอะไรก็ไม่รู้เท่ห์ เท่ห์แก” นัยน์ตาของเอกรินทร์เพ้อฝัน