ตอนที่ 1 บทนำ

ผับ Nice

เสียงเพลงในผับดังกระหึ่มหนุ่มสาวต่างโยกย้ายส่ายสะโพกกันไปตามจังหวะอย่างเมามัน โดยไม่มีใครสนใจใครว่าจะทำอะไรกันอยู่ตรงไหน

ปึก! ปึก! ปึก!

ร่างอรชรของหญิงสาวพลิ้วไหวไปตามแรงของตัวเอง ที่ขยับสะโพกขึ้นลงกดทับเอ็นใหญ่ยักษ์ของหนุ่มหล่อบนชักโครกในห้องน้ำชายอย่างเร่าร้อน

“อืออื้อ ~” หญิงสาวปิดปากแน่นครางเสียงต่ำในลำคออื้ออึง เมื่อถูกความเสียวซ่านแทบขาดใจเล่นงานอย่างหนักจนใบหน้าบิดเบี้ยวเหยเก ไม่กล้าเปิดปากเปล่งเสียงอย่างเต็มที่ เพราะกลัวตกเป็นที่สนใจของคนภายนอก

“แรงกว่านี้หน่อยดิ” ชายหนุ่มสั่งด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเมื่อหญิงสาวด้านบนทำให้ไม่ถึงใจ

“ลี่น่ะ…เหนื่อยแล้วนะคะปืน” หญิงสาวขยับริมฝีปากบอกเสียงตะกุกตะกัก เธอทำให้เขานานเกือบชั่วโมงแต่ไม่มีท่าทีว่าชายหนุ่มจะเสร็จสักที ในขณะที่เธอเสร็จสมสามรอบได้

“ของเธอมันหลวมไง ถึงทำให้ฉันไม่เสร็จสักที!”

พรั่ก!

“โอ๊ย! ปืนผลักลี่ทำไมเนี่ย!” หญิงสาวโพล่งขึ้นด้วยความเจ็บเมื่อถูกผลักออกอย่างแรง ทั้งร่างปลิวไปกระแทกกับประตูห้องน้ำจนทรุดนั่งลงกับพื้น เรียวขาที่ไร้เรี่ยวแรงทำให้เธอไม่สามารถพยุงตัวลุกขึ้นได้ในทันที

ปืนกันไม่สนใจเสียงเล็กของหญิงสาวเร่งจัดการกับเอ็นใหญ่ที่ปวดหนึบของตัวเองด้วยมือจนปลดปล่อยห้วงอารมณ์สุดท้ายออกมา

“..”

“หายหัวไปตั้งชั่วโมง ทำหน้าให้มันดีกว่านี้หน่อยสิวะ นี่อะไรหน้ายักษ์มาแต่ไกล”

ทันทีที่ปืนกันกลับมายังโต๊ะโซนวีไอพีของผับ พอร์ชเพื่อนคนสนิทเอ่ยแซวขึ้นเสียงขำ ๆ ก่อนที่เพื่อนอีกสองคนจะพากันหัวเราะเยาะกันอย่างสนุก

ปืนกันกระแทกตัวนั่งบนโซฟาตัวเดิม พลางยกท่อนขายาวพาดเข่าแกร่งอีกข้างอย่างไม่สบอารมณ์กับรสชาติของเซกส์ที่เพิ่งผ่านมาหมาด ๆ

“แม่ง! หลวมฉิบหายทำให้กูไม่เสร็จสักที กูเลยต้องโลกสวยด้วยมือตัวเองเนี่ย!” บ่นอย่างหัวเสีย ก่อนโน้มตัวคว้าแก้วเหล้าบนโต๊ะกระจกขึ้นมากระดกเข้าปากรวดเดียวจนหมด

“เอาน่าไอ้ปืนอย่างน้อยมึงก็ได้ปลดปล่อยปะวะ ดีกว่าหน้ามืดตามัวไปฉุดสาวแถวนั้นเอา” ราชันที่นั่งอยู่ด้านข้างพร้อมกับสาวของตัวเองเอ่ยขึ้นอย่างต้องการแซว

“อย่าหงุดหงิดไปเลยไอ้เสือ ผับอามึงสาวเยอะจะตายไปเรียกมาใหม่ก็ได้นี่หว่า”

“กูหมดอารมณ์แล้วไอ้ไตร”

“เออ! พวกมึงได้ข่าวยัง พรุ่งเนี่ยมีอาจารย์คนใหม่เข้ามาทำงานเป็นวันแรก จะมาสอนวิชาอังกฤษแทนอาจารย์อ้อมที่ไอ้ปืนเพิ่งไปฟันมาเมื่อสองวันก่อน” ราชันพูดขึ้นขณะเหล่าเพื่อนกำลังนั่งดื่มกับสาว ๆ ของตัวเองกันอยู่ มีเพียงปืนกันเท่านั้นที่นั่งดื่มคนเดียว

“เพิ่งรู้ที่มึงเนี่ยแหละ แล้วทำไมต้องมาสอนแทนอาจารย์อ้อมวะ” ไตรถาม

“ได้ข่าวว่าถูกผัวซ้อมจนอาการสาหัสนอนไม่ได้สติอยู่โรงพยาบาลอะดิ”

“อย่าบอกนะว่าเป็นเพราะมึงไอ้ปืน” พอร์ชหันไปถามปืนกันอย่างคาดเดาได้

“ช่วยไม่ได้ร่านมาอ่อยกูถึงที่เอง กูเลยจัดให้หายคัน แล้วยังเสือกโง่ให้ผัวตามมาเจอถึงที่คอนโดกูอีก” ปืนกันเหยียดยิ้มพูดอย่างไม่รู้สึกสะทกสะท้าน

“มึงนี่ก็รอดตีนผัวอาจารย์อ้อมมาได้เนอะไอ้สัส!” ราชันว่าเสียงขำ ๆ

“ใครจะกล้าทำอะไรมันวะไอ้ราชัน แม่ง! พ่อเป็นมาเฟียเจ้าของสนามแข่งรถชื่อดัง ไม่เท่านั้นยังมีเหล่าบรรดาอาที่เป็นมาเฟียใหญ่อีก ใครกล้าทำก็ให้มันรู้ไปดิ” ไตรว่าเสริม

ปืนกันกระตุกยิ้มมุมปากบาง ๆ อย่างพึงพอใจกับอำนาจที่ตัวเองมี ยกแก้วเหล้าในมือขึ้นจิบเบา ๆ อย่างสบายอารมณ์ต่างจากวินาทีก่อน

“แล้วอาจารย์คนใหม่ผู้ชายผู้หญิงวะ?” ไตรถาม

“น่าจะผู้หญิงนะ สวยว่ะแต่ดูจืดไปหน่อย” ราชันตอบ

“มึงเห็นหน้าแล้วว่างั้น?”

“น้องรหัสกูบอกมาอย่างนั้นนะ”

“สวยแต่จืดงั้นก็ฟันธงไว้เลยว่ายังไม่มีแฟน” ไตรว่า

“กูนึกอะไรสนุก ๆ ออกแล้วว่ะ” ราชันเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มร้ายกาจ

“อะไรของมึง” พอร์ชถาม

“ไอ้ปืนพนันกับพวกกูปะ?”

“มึงเหมารวมเลยเหรอวะไอ้ราชัน! ถามพวกกูยังเนี่ย” ไตรถามกลับเสียงสูง

“ว่ามา” ปืนกันเอ่ยขึ้นก่อนที่ราชันจะตอบอะไรไตรกลับไป หากข้อเสนอของราชันสนุกอย่างที่ว่าและคุ้มค่าต่อการลงทุน เขาก็พร้อมตอบตกลงอย่างไม่ลังเลใจ

“ภายในหนึ่งอาทิตย์ถ้ามึงทำให้อาจารย์คนใหม่หลงรักแล้วก็ยอมให้มึงเอาได้ พวกกูทั้งสามคนยอมจ่ายให้มึงคนละสิบล้าน แต่ถ้ามึงทำไม่ได้มึงต้องจ่ายให้พวกกูคืนสิบเท่า หรือถ้ามึงขอเพิ่มเวลามึงจะถูกหักเงินพนันตามจำนวนวัน” ราชันอธิบาย

“ได้ดิ กูตกลง” รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏบนใบหน้าอันหล่อในทันที