บทที่ 0 นิมิตปริศนา

บทที่ 0 นิมิตปริศนา

เบื้องหน้าของฉันคือบึงใหญ่ ผิวน้ำสะท้อนแสงแดดเป็นประกายสีแดงระยับผิดธรรมชาติ รอบข้างเป็นเหล่าดอกไม้หลากสีสัน มีผีเสื้อหลายลวดลายบินไปมา ปกติแล้วบรรยากาศพวกนี้มันช่างเหมาะแก่การผ่อนคลายอารมณ์และความตึงเครียด แล้วดื่มด่ำไปกับบรรยากาศธรรมชาติ แต่ฉันคงจะทำอย่างนั้นไม่ได้...

เพราะเบื้องหลังของฉัน มีชายร่างยักษ์กำลังไล่กวดมาติดๆ!

ตอนนี้ฉันกำลังวิ่งอย่างสุดฝีเท้า หวังจะหนีร่างสูงใหญ่ที่มีมัดกล้ามขนาดใกล้เคียงกับนักเพาะกาย และผิวสีเขียวที่ประหลาดผิดมนุษย์ แม้ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะหนีไปในทิศทางไหนก็ตาม

ฉันหันไปมองร่างนั้นแวบหนึ่ง มันเคลื่อนที่เข้ามาจนห่างจากฉันไม่กี่เมตร ดวงตาโปนใต้คิ้วรูปร่างประหลาดจ้องมองมาอย่างประสงค์ร้าย ปากของมันแสยะยิ้มจนเห็นฟันเขี้ยวแหลมยาว สิ่งเหล่านั้นบอกให้ฉันรู้ว่าถ้าหยุดวิ่ง คงมีจุดจบที่ไม่สวยแน่!

มันเคลื่อนที่ใกล้เข้ามาอีก คราวนี้ยื่นแขนเข้ามาหมายจะคว้าร่าง แต่ฉันรวบรวมกำลังกระโจนหลบได้ทัน มือของมันจึงทำได้เพียงเฉียดด้านหลังคอไปเท่านั้น แต่ก็ทำให้ฉันเจ็บที่ต้นคอขึ้นมาไม่น้อย

แต่ความเจ็บแปลบที่ต้นคอไม่อาจทำให้ฉันหยุดฝีเท้าได้ ฉันยังคงวิ่งต่อไปอย่างไร้จุดหมาย แต่เมื่อเอี้ยวคอกลับไปมองร่างที่ไล่กวดมาอีกครั้ง เจ้าร่างนั้นอยู่ห่างจากฉันไม่ถึงเมตรเสียแล้ว! และถ้ามันจะเอื้อมมือมาอีกหน ฉันคงจะถูกมันรวบตัวได้อย่างไม่ต้องสงสัย!

ทว่าก่อนที่จะเกิดอะไรแบบนั้น ฝีเท้าที่ไล่กวดมากลับหยุดชะงักลงกะทันหัน แล้วความหวาดกลัวก็ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของร่างใหญ่ ก่อนที่มันจะกลับหลังหันแล้วรีบพุ่งตัวหนีไปอย่างรวดเร็ว และนั่นก็ทำให้ฉันรู้สึกว่ากำลังมีอะไรไม่ชอบมาพากลอยู่

ฉันหันกลับไปมอง แล้วก็ต้องประหลาดใจ เมื่อเห็นว่าบึงใหญ่ที่เคยอยู่เบื้องหน้าตัวเองกลับกลายเป็นหลุมขนาดยักษ์ เหล่าผีเสื้อที่เคยบินวนรอบบึงพากันปลิวเข้าไปในหลุมนั่นอย่างขัดขืนไม่ได้ ต้นไม้ใหญ่น้อยบริเวณรอบข้างโอนเอนเข้าหาหลุมประหลาด ราวกับว่าทุกสรรพสิ่งรอบบริเวณถูกพลังงานประหลาดฉุดดึงให้เข้าไปใกล้กับหลุมนั่น

รวมไปถึงร่างกายของฉันด้วย!

สัญชาตญาณบอกว่าฉันควรจะพาตัวเองหนีไปจากที่นี่ แต่ยังไม่ทันจะได้ทำแบบนั้น แรงที่ฉุดดึงฉันเข้าหาหลุมนั่นก็เพิ่มขึ้นจนอย่างมหาศาล จนฉันรู้สึกเหมือนกับมีช้างสักโขลงมาฉุดร่างกาย แล้วตัวฉันก็ลอยละลิ่วเข้าสู่หลุมประหลาดนั่นอย่างขัดขืนไม่ได้!

แต่ยังไม่ทันที่จะร่วงหล่นลงไปในหลุมลึกลับ ภาพที่ฉันเห็นก็เริ่มพร่าเลือน... สติสัมปชัญญะเริ่มขาดห้วง... แล้วร่างกายของฉันก็สะดุ้งโหยง จากนั้นความรู้สึกว่าตัวเองถูกดึงด้วยแรงมหาศาลก็พลันหายไป เหลือแต่ความรู้สึกว่ากำลังนอนอยู่บนพื้นนุ่มๆ ด้วยร่างกายที่เปียกชุ่มไปทั้งตัวเท่านั้น

ฉันรีบลืมตาขึ้นมา ก่อนจะมองสำรวจตัวเองและสภาพแวดล้อมรอบด้าน แล้วก็พบว่าตัวเองกำลังอยู่บนเตียงในห้องนอนของตัวเอง ตามเนื้อตัวเปียกโชกไปด้วยเหงื่อที่ไหลท่วมกาย. นาฬิกาบนผนังบอกเวลาตีสี่ครึ่ง ซึ่งเป็นเวลาที่ฉันควรจะตื่นมาอาบน้ำ และเตรียมตัวไปยังสถานีขนส่งเพื่อไปเที่ยวกับเพื่อนๆ ได้แล้ว

ฉันถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งใจว่าสถานที่ซึ่งตัวเองอยู่ในตอนนี้เป็นเพียงเตียงนุ่มๆ ในห้องนอน ไม่มีชายร่างยักษ์หน้าตาน่าสะพรึงกลัว ไม่มีหลุมประลาด เหตุการณ์เมื่อครู่เป็นเพียงแค่ฝันร้ายเท่านั้น... เหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา...

แต่ฉันก็อดประหลาดใจไม่ได้ ว่าทำไมตั้งแต่จำความได้มาจนถึงตอนนี้ ฉันถึงฝันว่าอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า อย่างน้อยก็สัปดาห์ละครั้งกันนะ

หรือมันจะมีอะไรบางอย่างที่อยู่เบื้องหลังความฝันนี่กันแน่?