ฝากรักไว้ กับปลายฟ้า

เสียงคลื่นทะเลที่ซัดเข้าฝั่ง ภาพพระอาทิตย์ที่อยู่ไกลโพ้นที่กำลังจะลาลับขอบฟ้า แสงตะวันสีทองส่องสะท้อนอยู่บนพื้นผิวน้ำที่อยู่เบื้องหน้าของเด็กหญิงร่างเล็กผู้เป็นเจ้าของเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนที่บัดนี้ได้พร้อมใจกันทิ้งตัวยาวสลวยลงมาถึงกลางแผ่นหลังที่เนียนนุ่ม

ดวงตากลมโตเฝ้ามองไปยังธรรมชาติสวยงามที่อยู่เบื้องหน้าด้วยความตื่นตาตื่นใจ แววตาทั้งสองส่องประกายสดใสอีกทั้งยังแฝงไปด้วยความซุกซนของเจ้าตัวอยู่ด้วยไม่น้อย

ในขณะที่เจ้าตัวกำลังนั่งชื่นชมความงามของธรรมชาติที่อยู่ตรงหน้าเพียงลำพังได้ไม่นาน ก็พลันได้ยินเสียงฝีเท้าของใครสักคนเดินเข้ามาใกล้ๆก่อนที่จะหยุดอยู่ตรงหน้าของเธอพร้อมทั้งบดบังความงามของท้องทะเลแห่งนี้ไปในพริบตา

“ลิลลี่จะเดินหนีพี่มาแบบนี้ไม่ได้นะ มีอะไรก็พูดออกมาตรงๆ ไม่ใช่หนีมานั่งคนเดียวแบบนี้ ทุกคนเขาเป็นห่วง ตามหาตัวเรากันแทบวุ่นแล้วรู้ไหม” ผู้มาเยือนกล่าวด้วยท่าทีที่ดูร้อนรน หากแต่ในน้ำเสียงนั้นยังฟังดูว่าเจ้าตัวมีความรู้สึกโล่งใจอยู่ไม่น้อย

“ตามหาทำไมคะ ลิลลี่ไม่ได้จะหนีไปไหนสักหน่อย” เพียงแค่เธออยากออกมานั่งชมทะเลยามเย็นเงียบๆ เพียงลำพัง ทำไมทุกคนจะต้องทำให้มันเป็นเรื่องวุ่นวายถึงเพียงนี้ด้วย

“พี่ขอโทษที่ดุเรา ต่อไปนี้พี่จะไม่ดุเราอีกแล้วโอเคไหม” ผู้มาเยือนกล่าวด้วยสีหน้าที่ออดอ้อนและดูรู้สึกผิด แม้ว่าในความเป็นจริงแล้วเจ้าตัวจะรู้ดีว่า คนผิดก็คืออีกฝ่ายที่ได้หนีมานั่งสบายใจเฉิบอยู่คนเดียวโดยไม่บอกไม่กล่าวใครอย่างในตอนนี้

“ไม่ดุแล้ว?” ลิลลี่ก็หันไปมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อสักเท่าไร แต่กระนั้นก็แอบดีใจไปกับสิ่งที่ตนเพิ่งจะได้ยินอยู่ไม่น้อย

“ใช่ไม่ดุแล้ว แต่น้องจะต้องไม่ไปดึงหางจูดี้แบบนั้นอีกเป็นอันขาดนะ” ผู้มาเยือนกล่าวต่อด้วยสีหน้าที่เริ่มจะจริงจังขึ้นมาอีกหลายส่วน

นั่นไง! สุดท้ายเขาก็ไม่เชื่อว่าเธอไม่ได้ทำ ทำไมการที่เราจะหาใครสักคนที่เชื่อมั่นในตัวเราได้อย่างหมดใจจึงได้หายากถึงเพียงนี้ แต่ถึงจะอย่างไร เธอก็จะยังยืนกรานในความบริสุทธิ์ของเธอต่อไป

ขอเพียงเธอไม่ยอมรับกับเขาเสียอย่าง เพียงเท่านั้น ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถมากล่าวหาเธอได้อีกแล้ว…ถ้าเพียงแต่ เธอนั้นไม่ได้ลืมว่าหลักฐานนั้นยังคงทิ้งร่องรอยไว้อยู่ภายในมือเรียวสวยคู่น้อยคู่นี้

“จูดี้เอาหางมาโดนมือน้องเอง น้องไม่ได้ดึงหางเจ้าจูดี้สักหน่อย!” นี่แน่ะ! ลิลลี่กล่าวปฏิเสธข้อกล่าวหาของ (พี่) ชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยท่าทีที่ไม่ยอมรับในความผิดที่ตนเพิ่งได้ก่อ

“ขนจูดี้ร่วงติดมือน้องมาขนาดนั้น น้องจะบอกไม่ได้ดึงได้ยังไง” ผู้เป็นพี่กล่าวอย่างจนใจกับการยืนกรานกระต่ายขาเดียวของเด็กสาวตัวน้อย

“พี่ปลาย น้องอยากอยู่เงียบๆ คนเดียว พี่ช่วยถอยออกไปจากวิวทะเลตรงหน้าน้องได้ไหมคะ” เมื่อจำนนด้วยหลักฐาน การเบี่ยงประเด็นในการสนทนานั้นเห็นจะเป็นเรื่องที่ควรกระทำมากที่สุดแล้วในตอนนี้สำหรับแม่ดอกลิลลี่ตัวน้อย

“ไม่! นี่มันจะมืดแล้ว น้องต้องกลับไปกับพี่ ไม่งั้นพี่จะฟ้องน้าริสาว่าเรารังแกจูดี้อีกแล้ว” อีกฝ่ายกล่าวราวกับว่าตนนั้นกำลังถือไพ่ที่เหนือกว่าเมื่อได้เอ่ยถึงชื่อผู้เป็นมารดาของเจ้าตัวน้อยจอมดื้อรั้นคนนี้

“น้องบอกว่าไม่กลับไง น้องจะนั่งดูพี่ทะเลก่อน” คนตัวเล็กนั้นยังคงต่อรองด้วยท่าทีที่ดูเอาแต่ใจอยู่ไม่น้อย

“งั้นพี่ให้นั่งดูอีกแค่ห้านาทีนะ เดี๋ยวพี่นั่งเป็นเพื่อน ถ้าจบห้านาทีนี้แล้วเราต้องกลับด้วยกันทันทีโอเคไหม” เด็กชายปลายฟ้าได้แต่จำยอม ลดความเข้มงวดของตนลงให้น้องสักหน่อย เพราะหากมัวแต่เถียงกันไปมาอยู่อย่างนี้ มีหวังคืนนี้เจ้าเด็กจอมดื้อรั้นคนนี้คงไม่ยอมกลับไปกับเขาแน่ ๆ

“เฮ้อ พี่ปลายช่างเป็นคนที่เอาแต่ใจจริงๆ” ลิลลี่บ่นพลางหยิบนมกล่องหนึ่งที่ตนได้ตั้งใจถือติดมือมาด้วยขึ้นมาดูด พลางเอนกายลงนอนเอกเขนกอย่างสบายใจเฉิบอยู่บนเปลที่ตั้งอยู่ริมหาดทรายสีขาว ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตัวรีสอร์ตที่เป็นที่พักของครอบครัวสักเท่าไร

ในทุกๆ เรื่องราวของพ่อแง่แม่งอนก็ล้วนแล้วแต่วนเวียนอยู่อย่างนี้เสมอ ๆ และนี่ ก็เป็นเพียงอีกหนึ่งตัวอย่างของความวุ่นวายระหว่างพี่ป.สองกับน้องเตรียมอนุบาล เด็กหญิงลิลลี่และเด็กชายปลายฟ้า

ลิลลี่ ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของมังกร ผู้ที่ถอดแบบความดื้อรั้น เอาแต่ใจและเจ้าเล่ห์มาจากผู้เป็นพ่ออย่างท่วมท้น

และเด็กชายปลายฟ้า ลูกชายตัวน้อยผู้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของ ธาดา เด็กชายผู้ที่แสนจะอ่อนโยนและจิตใจดีที่โดนเด็กหญิงลิลลี่ตามจีบมาตั้งแต่เรียนอยู่เพียงชั้นป.สอง