ตอนที่ 8

EP08

"คะ?" เรียวคิ้วคู่สวยขมวดยุ่ง เธอไม่เข้าใจกับสิ่งที่มาตินพูดเพราะอะไรเขาถึงต้องการจะไปส่งเธอแบบนั้นล่ะ

"ฉันไม่อยากพูดซํ้ารอบสอบ"

"หนูกลับเองดีกว่าค่ะ"

"ถ้ามั่นใจว่าจะปลอดภัยจากพวกกลุ่มนักเรียนอันธพาลก็กลับเองเถอะ" ว่าแล้วมาตินก็เงยหน้าขึ้นไปมองกลุ่มอันธพาลของริวอีกครั้งซึ่งก็ยังคงแอบมองอยู่ที่เดิม ทำให้ดวงตาคู่สวยจึงมองตามสายตาของเขาด้วย ทำให้เธอเองก็รู้สึกไม่ปลอดภัย

"งั้นหนูกลับพร้อมอาจารย์น่าจะปลอดภัยกว่า"

"เอาของไปเก็บ ฉันจะรอตรงนี้"

"ค่ะ" ใบหน้าหวานพยักตอบแล้วเดินถืออุปกรณ์ทำความสะอาดไปเก็บ พอจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยก็เดินกลับมาหามาติน

"ตามมา"

"…" เธอได้แต่สิ่งยิ้มให้ด้วยความจริงใจแทนคำตอบแล้วเดินตามร่างของอาจารย์หนุ่มไปที่รถของเขา ซึ่งในเวลานี้ภายในโรงเรียนก็มืดแล้วคนไม่เยอะเท่าไหร่นัก ส่วนมากจะเป็นพวกเด็กกิจกรรมที่ยังอยู่ซ้อมกันอยู่

ในขณะที่เดินผ่านสนามฟุตบอลสายตาของปิ่นโตก็ดันไปเจอเข้ากับกลุ่มของนะริที่กำลังมองมา ทำให้เธอต้องหลบสายตาแล้วเดินห่างมาตินออกมาอีกหน่อย

เพราะรู้ดีว่าสายตาที่มองมานั้นบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจ ใครๆก็มองออกว่านะริชอบมาตินที่ไม่เคยชายตามองเธอเลย

"เดินเร็วกว่านี้อีกหน่อยจะดีมาก ฉันมีธุระต้องทำต่อ"

"ขอโทษค่ะ หนูกลัวคนอื่นมองไม่ดี"

"ไม่ต้องคิดมากฉันไม่ได้ไปส่งแค่เธอ"

"งั้น หนูคงคิดมากไปเอง"

"ขึ้นรถเถอะ" มาตินพูดตัดบทแค่นั้นก็สอดตัวเข้ามานั่งในรถฝั่งคนขับ ส่วนปิ่นโตก็สอดตัวเข้ามานั่งอีกฝั่ง ไม่นานเขาก็เริ่มเคลื่อนรถออกจากบริเวณโรงเรียน

ภายในรถบรรยากาศเงียบมาสักระยะ จะมีแค่ปิ่นโตที่คอยบอกทางอยู่เรื่อยๆแต่ก็ได้ตอบกลับมาเพียงความเงียบจนกระทั่งจะถึงบ้านของเธอ มาตินก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมา

"ระวังตัวจากกลุ่มของริวด้วย"

"กลุ่มของริวอันตรายมากเลยหรอคะ"

"เคยแกล้งเพื่อนขั้นรุนแรงจนนักเรียนคนนั้นโดดตึกฆ่าตัวตาย"

"แล้วทำไมเขาถึงได้อยู่ในโรงเรียนนี้ละคะ"

"โลกภายนอกมันมีอะไรอีกมากที่เราคาดไม่ถึง เธอระวังตัวไว้ก็พอ มีอะไรก็บอกฉัน"

"อาจารย์ ช่วยหนูได้หรอคะ"

"อืม"

"หนูจะพยายามระวังตัวนะคะ จะไม่ให้รบกวนอาจารย์"

"ทำให้ได้อย่างที่พูด"

"ถึงแล้วค่ะ หลังข้างหน้านี้" ปิ่นโตพยักหน้าขานรับแล้วเอ่ยบอกเมื่อรถเคลื่อนมาจอดบริเวณหน้าบ้านหลังไม่ใหญ่มากของตนเอง

"เธออยู่บ้านกับใคร"

"กับยายแล้วก็แม่ค่ะ ขอบคุณอาจารย์มากเลยนะคะ หนูต้องเข้าบ้านแล้ว"

"…" มาตินไม่ได้ตอบอะไรกลับ เขามองเด็กสาวที่ยกมือไหว้ขอบคุณตนเองก่อนที่เธอจะเปิดประตูลงจากรถแล้วไขกุญแจรั้วเข้าไปในบ้าน

พอร่างปิ่นโตลับสายตา สักพักก็ขับรถออกมาเพื่อไปจัดการกับธุระของตนเองต่อ ที่เขาทำไปเพราะหน้าที่ครูที่ปรึกษาเท่านั้นเองแหละ ไม่อยากให้นักเรียนห้องเดียวกันที่ตนเองกำลังดูแลอยู่ต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก ที่เขาได้เปลี่ยนมาเป็นที่ปรึกษาห้องนี้ ส่วนหนึ่งก็เพราะวงในมองว่าเขาอาจจะเป็นคนที่ควบคุมปัญหานี้ได้ดีที่สุด

"แม่ ยาย หนูกลับมาแล้ว" ก้าวแรกที่เข้ามาในบ้านก็พบแค่ความว่างเปล่า ไม่มีวี่แววของแม่และยายเธอ

มันผ่านมาสามวันแล้ว ทั้งสองยังไม่กลับมา พอไปแจ้งตำรวจไว้ก็ไม่มีอะไรคืบหน้าเหมือนสิ่งที่เธอแจ้งไม่ใช่ชีวิตคนที่ศูนย์หายไป

ร่างเล็กทรุดตัวนั่งลงบนพื้นด้วยใบหน้าสิ้นหวัง ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว หรือทั้งสองจะไม่เหลือชีวิตรอดกลับมาแล้ว ติดต่อไปก็ไร้สัญญาณตอบกลับ

Rrrrrrrrr~

ในขณะที่ปิ่นโตกำลังนั่งฟุ้งซ่านเรื่องของแม่และยายอยู่โทรศัพท์มือถือก็มีสายเรียกเข้า เธอยกขึ้นมองรายชื่อก็พบว่าเป็นเบอร์ปริศนาที่ไม่รู้จัก

"ฮัลโหลค่ะ"

( เสียงสั่นจังนะ เด็กน้อย ) นํ้าเสียงที่กรอกผ่านปลายสายซ่อนไปด้วยความเย้ยหยัน และปิ่นโตก็รู้ดีว่าใครเป็นเจ้าของเสียงนี้ เขาก็คือเจ้าหนี้หน้าเลือดของเธอนั้นเอง

"คุณ"

( กำลังสงสัยอยู่ใช่ไหมว่าคนที่เธอรักมากที่่สุดหายไปไหน )

"คุณจับตัวแม่กับยายหนูไปอีกแล้วหรอ"

( ก็แค่ส่งออกไปเป็นแรงงานต่างด้าว )

"เลว" ปิ่นโตกัดฟันพูดแล้วด่าทอออกไป หัวใจดวงน้อยพังทลายไม่เหลือชิ้นดี เธอพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาแต่มันก็อดกลั้นเอาไว้ไม่ไหวไหลอาบพวงแก้มเนียนใส

( เอาเถอะ จะได้ช่วยกันใช้หนี้ )

"ทำร้ายหนูคนเดียวไม่พอรึไง"

( อย่าพล่าม ถ้าไม่อยากให้แม่กับยายตายในหน้าที่ก็รีบมาชดใช้หนี้ของเธอได้แล้ว )

"คุณอยู่ไหน"

( บ้าน ฉันจะรอบนเตียงนะ แล้วเจอกัน )

คาวิลพูดแค่นั้นก็ตัดสายทิ้งไม่ปล่อยให้เด็กสาวพูดอะไรต่อ ปิ่นโตที่ได้ยินแบบนั้นปล่อยโฮออกมาอย่างสุดจะทน เธอบีบโทรศัพท์แน่นจนร่างกายสั่นเทา ทำไมชีวิตนี้เธอต้องมาเจอผู้ชายสารเลวอย่างเขาด้วย…

@บ้านคาวิล

“มาเจอใคร” ในเวลาต่อมาไม่ถึงยี่สิบนาทีปิ่นโตก็พาตัวเองนั่งแท็กซี่มาหยุดอยู่ที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ของคาวิล ทันใดที่ลงมาจากรถบอดี้การ์ดที่ทำหน้าที่เฝ้าประตูบ้านก็ถามขึ้นด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“มาหาคุณคาวิลค่ะ”

“ชื่ออะไร”

“ปิ่นโตค่ะ”

“บอสรออยู่บนห้อง ตามมา”

“…” ใบหน้าหวานได้แต่พยักตอบก่อนจะเดินตามร่างของบอดี้การ์ดขึ้นมายังบนห้องนอนของคาวิล ก่อนจะเดินจากไปก็ไม่ลืมทิ้งคำพูดที่ทำเอาขนอ่อนทั่วร่างกายมันลุกชัน

“ไม่ว่าบอสจะสั่งอะไร เธอก็ไม่ควรขัดใจ ฉันเตือนเธอแล้วนะ” ทิ้งระเบิดไว้ลูกใหญ่บอดี้การ์ดคนนั้นก็เดินจากไป ปิ่นโตบีบกระโปรงนักเรียนแน่น ก่อนจะตัดสินใจยกมือขึ้นเคาะอนุญาตแล้วเปิดเข้าไปข้างใน

ตอนนี้คาวิลยังคงยืนหันหลังให้ เขามองออกไปนอกระเบียงในมือถือแก้วไวน์ชั้นดี ก่อนจะเบือนหางตามองมาที่เด็กสาวเพียงเล็กน้อย

“สุดท้ายก็มาจบที่นอนแหกขาให้ฉันเอาเหมือนเดิม”

“คุณกำหนดมันเอาไว้แล้ว ถ้ามันมีทางเลือกก็คงดี”

“ไม่น่าอวดดีตั้งแต่แรก”

“หนูจะยอมคุณทุกอย่าง เอาแม่กลับยายคืนมาได้มั้ยคะ” ปิ่นโตเสนอข้อแลกเปลี่ยนด้วยนํ้าเสียงสั่นเครือ พร้อมกับจิกมือลงบนกระโปรงนักเรียนแน่น

“ไม่กี่วันที่แล้วเธอตบหน้าฉัน ยังจำได้อยู่รึเปล่า?”

“ค่ะ”

“มันไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับฉัน เธอเป็นใคร ถึงกล้าดี” คาวิลหันกลับมาแล้วเดินถือแก้วไวน์มาหาคนตัวเล็กที่ยังยืนก้มน่าหวาดกลัวเขา

“หนู…โกรธที่คุณทำแบบนั้น”

“เธอควรรู้ตัวกับใครที่ไม่ควรโกรธ”

“…”

“เพราะถ้าฉันได้โกรธมันจะไม่มีคำว่าให้อภัยได้ง่ายๆ”

“แล้วหนูต้องทำยังไง” ปากบางเอ่ยถาม พร้อมกับถอยหลังหนีทีละก้าวด้วยอาการประหม่าอยู่เล็กน้อย อยู่รอบตัวเขามันเหมือนมีรังสีอะไรบางอย่างแผ่ซ่านออกมา ให้รู้สึกร้อนๆหนาวๆ

“ลองกราบเท้าขอโทษฉันสิ เผื่อฉันจะให้อภัย”

***

ใจร้ายกับน้องเกินไปแล้ววว?‍??‍??‍?