ตอนที่ 2

EP02

"หนูไม่รู้ว่าเป็นของคุณ หนูไม่รู้จริงๆ" ปิ่นโตเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แพรวาไม่ได้บอกเรื่องนี้เลย เธอนึกว่าเป็นเงินของแพรวาเองทั้งหมด ปิ่นโตไม่ได้โทษเพื่อนเรื่องนี้ที่ไม่ได้บอก แต่เธอแค่สงสัยทำไมคาวิลถึงต้องตามรังควานกับเงินที่มันไม่สามารถสะทกสะท้านอะไรกับเขาได้เลย มันแทบจะเป็นเงินก้อนเล็กๆด้วยซํ้าสำหรับเขา

"ตอนนี้ก็รู้แล้วนิ"

"…"

"เอาของคนอื่นไปก็ต้องชดใช้สิ"

"…"

"จะชดใช้ด้วยร่างกายหรือความตายดีล่ะ?" คำถามของคนตรงหน้าทำให้ขนอ่อนทั่วร่างมันลุกซู่ขึ้นพร้อมกัน สมองอื้ออึงไปหมดไร้หนทางออก

"หนูขอเวลาหน่อยได้มั้ย แล้วหนูจะทำทุกวิถีทางหาเงินมาคืนคุณให้เร็วที่สุด" ในเมื่อรู้ว่าเจ้าหนี้ตัวจริงเป็นใคร เด็กสาวก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ เพราะหากเล่นลิ้นขึ้นมานิดหน่อยคนใจโหดอย่างเขาก็อาจจะคว้าปืนขึ้นมาจ่อที่หัวเลยก็เป็นได้

"เวลาของลูกหนี้กับจำนวนเงินห้าล้าน กำหนดเวลาของฉันแค่สามเดือนแต่เธอเกินเวลาที่กำหนดแล้วนะ ยังไม่ได้โอนเงินเข้าบัญชีแพรวาแม้แต่บาทเดียว นั้นก็แปลว่าทุกบาทเธอต้องใช้คืนให้ฉัน"

"ถ้ารู้ว่าต้องชดใช้คืนให้คุณ หนูคงไม่ปล่อยให้เวลามันผ่านไปเฉยๆหรอก" เธอพึ่งเปิดเรียนและกำลังจะหางานทำเพื่อเอาเงินมาใช้แพรวา ลำพังยายอายุราวแปดสิบกับแม่ที่ป่วยออดๆแอดๆก็ไม่สามารถดูแลตัวเองได้แล้ว ก็เท่ากับว่าปิ่นโตต้องหาเงินมาคืนแพรวาเพียงลำพังและค่าใช้จ่ายทุกอย่างในบ้านก็ล้วนเป็นเธอที่ต้องรับผิดชอบ

"เพราะงั้นมันเลยหมดเวลาของเธอเเล้ว" คาวิลพูดออกมาด้วยนํ้าเสียงทุ่มตํ่า ก่อนจะปล่อยมือออกจากร่างคนตัวเล็ก ชายหนุ่มปล่อยปิ่นโตลงจากพื้นด้วยความรุนแรง จนร่างกายของเธอล้มลงอยู่กับพื้น

"…" หญิงสาวพยายามจะขยับหนีแต่ก็มีร่างของลูกน้องคาวิลสองคนเดินเข้ามาภายในบ้านและตรงดิ่งมาที่เธอ

"ชีวิตเธอตอนนี้ ก็เหมือนสัตว์ที่รอส่งโรงเชือดเท่านั้นแหละ" สิ้นเสียงพูดเจ้าของความสูงราวร้อยแปดสิบเจ็ดก็หมุนตัวแล้วเดินออกจากประตูบ้านหลังเล็กไป ชายหนุ่มทิ้งเพียงคำพูดปริศนาเอาไว้ให้เด็กสาวหวาดกลัว

ลับร่างคาวิลพ้นเขตประตูบ้านปิ่นโตก็ถูกทำร้ายร่างกายด้วยการชกท้องจนทำให้ไม่สามารถมีแรงต่อต้านหรือดิ้นต่อสู้ได้เลย คนตัวเล็กหมดเรี่ยวแรงและฟุบลงกับพื้น นํ้าตาค่อยๆไหลออกจากหางตา

หรือชีวิตเธอต้องถูกฆ่าเหมือนกับสัตว์พวกนั้นอย่างที่คาวิลพูดเพราะแลกกับจำนวนเงินห้าล้านแบบนั้นหรอ เธอไม่ได้โทษใคร โทษเพียงตัวเอง ทำไมไม่ปล่อยให้เจ้าของบ่อนพนันนั้นเอาตัวเองไปเลยนะ เพราะตอนนี้มันก็ไม่ต่างอะไรมาก อยู่กับคาวิลมันคงทรมานกว่าเสียอีก…

บ้านคาวิล

ในขณะที่คาวิลกำลังนั่งจิบไวน์ภายในห้องเครื่องดื่มก็มีร่างของใครบางคนพรวดพราดเข้ามา ชายหนุ่มตวัดสายตาคมกริบหันไปมองเพื่อจะพ่นคำด่าหากแต่ว่าก็ต้องหยุดเอาไว้เมื่อคนที่เปิดประตูเข้ามาในห้องเครื่องดื่มคือหลานสาวสุดที่รักอย่างแพรวา

"น้องแพรทำไมมาหาอาเวลานี้กันล่ะ" คาวิลวางแก้วไวน์ชั้นดีไว้บนโต๊ะสไตล์เรียบหรู ตอนนี้แพรวาอยู่ในชุดนอนคล้ายกับว่าเธอหนีออกมาจากบ้านของเพื่อนสนิทที่ขึ้นชื่อว่าแฟนหลานสาว สีหน้าของคนตัวเล็กฉายแววกังวลใจ

"เพราะหนูคิดว่าอาวิลคงว่างตอนนี้ไงคะ" ว่าแล้วก็เดินมาหยุดอยู่ข้างกายคุณอาสุดหล่อ

"น้องแพรมีเรื่องอะไรหรอคะ"

"หนูติดต่อปิ่นโตไม่ได้"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับอาหื้ม?"

"หนูรู้เรื่องหมดแล้วค่ะ ว่าอาวิลเช็คบัญชีของหนูตลอดแล้วอาวิลก็คงจะรู้เรื่องของปิ่นแล้วด้วย"

"ใช่…อารู้หมดแล้ว แล้วน้องแพรก็ดื้อไม่ฟังอา"

"หนูขอโทษค่ะ ปิ่นลำบากจริงๆหนูไม่อยากเห็นปิ่นกลายไปเป็นเด็กของคนพวกนั้น" แพรวาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าปิ่นโตหายตัวไปเพราะใคร และที่รู้เรื่องทั้งหมดก็เพราะคะยั้นคะยอความจริงจากปากภีรวัฒ

"แล้วหนูช่วยตัวเองได้รึยัง ถึงอยากช่วยคนอื่น ถ้ายังเอาตัวเองไม่รอดหนูควรเป็นห่วงตัวเองก่อน"

"หนูเข้าใจแล้วค่ะ แค่อาวิลบอกมาได้ไหมว่าปิ่นอยู่ไหน"

"ปิ่นอยู่กับอา"

"อาวิลจะทำอะไรปิ่นคะ" แพรวาเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจ เธอรู้ดีว่าคาวิลอ่อนโยนกับแค่ตนเองกับคนอื่นไม่เลยสักนิด

"เวลาเอาของคนอื่นไปอาเคยสอนใช่ไหมว่าต้องเอาคืน แต่เด็กคนนี้เขาไม่สามารถเอาสิ่งที่เอาไปมาคืนได้ เพราะงั้นคนที่รับผิดชอบในความผิดพลาดของตนเองไม่ได้ก็ต้องโดนสั่งสอน"

"แต่อาวิลควรให้เวลาปิ่นหน่อย ถ้ามันคือความผิดพลาดจริงๆหนูก็ผิดด้วย อาวิลก็ลงโทษหนูด้วยสิทำไมต้องลงที่ปิ่นแค่คนเดียว"

"ไม่ต้องห่วงอาลงโทษแน่ แต่อามอบให้ไอ่ภามเป็นคนจัดการหนูแทน"

"อาวิล…" พอได้ยินชื่อแฟนของตนเองเสียงใสก็อ่อนลง เธอหมดหนทางช่วยปิ่นโตแล้วจริงๆหรอ

"ไม่ใช่ว่าอาไม่ให้เวลา นี่มันก็ผ่านมาสามเดือนแล้วเงินสักบาทเข้าบัญชีหนูแพรรึยัง ถ้ามันมีเงินสักก้อนเข้าบัญชีหนูแพรอาก็จะพิจารณาอีกทีแต่นี่ไม่เลย กลับบ้านเถอะ ก่อนที่อาจะบอกไอ่ภามว่าหนูหนีออกมากลางดึกแบบนี้" พูดจบคาวิลก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินออกมาจากห้องดื่มไวน์

"เชิญครับคุณหนู" หลังจากนั้นการ์ดที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องก็เชิญให้แพรวาออกจากห้องไปเพื่อกลับบ้าน

คาวิลเดินตรงดิ่งมายังห้องห้องหนึ่งซึ่งเป็นห้องขังที่มีร่างเด็กสาวในชุดนักเรียนนั่งกอดเข่าตนเองเอาไว้อยู่ ปิ่นโตช้อนตามองคนตัวสูงด้วยใบหน้าที่เปรอะเปื้อนคราบน้ำตา

"คุณปล่อยหนูไปได้มั้ย หนูสัญญาจะหาเงินมาคืนคุณทุกบาท แม่กับยายป่านนี้ตามหาหนูแย่แล้ว" ปิ่นโตเอ่ยขอร้องออกมาอย่างคนไร้ทางสู้

"ไม่ต้องห่วงแม่กับยายเธออยู่ไม่ไกลจากเธอนักหรอก"

"คุณทำอะไร คนใจร้าย…" พูดเพียงเท่านั้นปิ่นโตก็พอจะรู้แล้วว่าแม่กับยายเธอก็คงถูกจับตัวมาเหมือนกัน

"แม่กับยายเธอจะรอด ถ้าเธอยอมขึ้นเรือข้ามประเทศไปกับคนอื่นพรุ่งนี้" คาวิลพูดออกมาด้วยนํ้าเสียงไร้เยื่อใย

"คุณจะขายหนูแบบนั้นหรอ" พอใกล้รู้ชะตากรรมตนเองร่างกายมันก็ไหลออกมามากกว่าเดิมอย่างห้ามไม่ได้

"ร่างกายเธอมันคงจะได้เยอะกว่าห้าล้านเลย ฉันฉลาดมั้ยล่ะ?"

"คุณ…" แววตาหมองเศร้าสิ้นหวังมากกว่าเดิม นี้เธอกำลังถูกส่งออกไปเชือดแล้วจริงๆใช่ไหม…

อิวิลลลลลลล อย่าทำน้อง!

เชิญสาบแช่งได้ตามสะดวกเลยค่ะทุกคนนน