Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บทย่อ
[คุณเต้ x หมอน้ำแข็ง] [คุณต้นกล้า x หมอกาแฟ] - หนึ่งคู่เริ่มจาก One Night Stand หนึ่งคู่เริ่มจากความรักที่เคยหวานหอม แต่บอกเลยว่าเร่าร้อนทั้งผู้บริหาร และหมอ! - หมอน้ำแข็ง คุณหมอคนสวยฉายาเย็นชาดุจน้ำแข็ง ตั้งใจจะไม่มีความรัก และขยาดมันที่สุด แต่วันหนึ่งใครบางคนก็จับพลัดจับผลูเข้ามาทำให้เธอหวั่นไหว เรื่องคืนนั้นสำหรับเธอคือฝันร้าย แต่เขาคือฝังจำเพราะดันไปนอนกับซีอีโอสายการบินที่ทำได้ทุกอย่าง เรื่องราวจึงวุ่นวายไปสองสามเท่าตัว เพราะเขาดัน ‘อยากได้’ ขึ้นมา หมอกาแฟ แฝดน้องคุณหมอน้ำแข็งที่มีความรักครั้งเก่าฝังใจ แต่เอาความสดใสเข้าสู้และปิดบังความเศร้า เธอไม่เคยลืมเขา แต่วันดีคืนดีผู้ชายที่เคยทิ้งไปกลับมาขอนอนด้วยซะงั้น และเรียกเธอหวานหยดราวกับคนไม่เคยเลิกกัน แต่ตอนนี้เขาเป็นประธานบริษัท เป็นคนที่เพียกพร้อมที่พร้อมจะเป็นทาสบูชาเธอ ____________________________________ [คุณเต้ x หมอน้ำแข็ง] “คะ คุณ เมื่อคืนคุณใส่ถุงยางอนามัยรึเปล่า?” “ตอนแรกไม่ได้ใส่ แต่หลัง ๆ คุณใส่ให้ผมเองนี่ จำไม่ได้เหรอ?” ฉันตกใจเม้มปากแน่น นะ นี่ฉันใส่ถุงยางให้เขาเองเหรอ? ทำไมบางเรื่องฉันจำไม่ได้เลย นอกจากใส่ถุงยางให้เขา ฉันทำอะไรอีกบ้าง? หวังว่าไม่ได้อ้าปากกินเจ้าโลกเขานะ ยี๋ สกปรก! “แค่บอกว่าใส่ไม่ใส่ ไม่ต้องบรรยายว่าฉันใส่ให้! แล้วที่คุณพูดว่าตอนแรกไม่ใส่ คุณ...” ฉันเงียบกริบหลบตา เมื่ออยู่ ๆ เขาเดินมาหาฉันทันที “ตอนแรก ผมใส่เข้าของคุณครึ่งนึง แล้วนึกได้น่ะ ก็เลยหยิบถุงยางมาให้คุณใส่ให้” อะไรนะ เขาสอดใส่สด ๆ ไปแล้ว “ชะ เชื้อโรค สกปรก!” “เมื่อคืนคุณใจร้อน ไม่อยากให้ผมใส่เอง” ตาย ๆ ฉันทำอะไรลงไป! “แล้วคุณเป็นโรคติดต่อรึเปล่า คุณนอนกับผู้หญิงมากี่คน ฉันเป็นคนที่เท่าไหร่? มีเพศสัมพันธ์กับคนอื่นคุณเคยสวมถุงยางอนามัยบ้างไหม?” เขาเงียบกริบมองฉันอึ้ง ๆ ก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น และหัวเราะคนเดียว “ฮ่า ๆ ผมตอบคำถามไหนก่อนดี” “คำถามไหนก็ตอบ!” เมื่อฉันขึ้นเสียง คนยียวนก็หันขวับกลับมายิ้ม “ถ้าบอกว่าคุณเป็นคนแรกของผม คุณจะเชื่อไหม?” ********** [คุณต้นกล้า x หมอกาแฟน] ผมมองตามส่วนเว้าโค้ง เอวคอด ๆ สะโพกผาย ๆ ถึงกับหายใจติดขัด เรือนร่างที่เข้ารูปสวยงาม นอกจากบนเตียงผมเคยเห็นไม่บ่อยนัก ที่เธอจะเดินเปลือยเปล่าตรงหน้าผมให้ผมสำรวจทุกซอกทุกมุมแบบนี้ เมื่อยัยแว่นเข้าไปห้องน้ำผมก็รีบถอดเสื้อผ้าทันที ก่อนที่จะเดินตามเธอเข้าไปแอบมองผ่านช่องประตู จนเห็นยัยแว่นกำลังนั่งหันหลังในอ่างอยู่ และเธอก็เปิดน้ำใส่ตัวยกขาขึ้นถูทีละข้าง ทีละข้าง เซ็กซี่ชะมัด ถึงจะตามอารมณ์ค่อยทัน แต่คืนนี้ผมได้ของรางวัลแน่ ๆ ‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ ผมเคาะประตูที่เปิดแง้ม จนคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ในอ่างหันมามอง “ขออาบน้ำก่อน อย่าเพิ่งกวน” “ไม่ให้กวนได้ไง ก็แว่นกวนใจไอ้มังกรนี่ก่อน” ตาโต ๆ ไล่ต่ำลงมอง และหยุดจ้องที่แก่นกายแข็ง ๆ ของผม ที่กำลังผงาดชี้หน้าเธอ “บะ บ้า” “อ้าปากหน่อยสิ” “ตะ ต้นกล้า อย่ากวนประสาทฉันนะ ฉันอาบน้ำอยู่ไม่เห็นรึไง มานอนห้องฉัน ยังจะสร้างความวุ่นวายให้ฉันอีก!” ผมอมยิ้มกับคนบ่นอุบอิบตรงหน้า เพราะเธอบ่นไป ก็หันมองไอ้น้องชายผมเป็นระยะ จนตอนนี้หน้าแดงไปถึงหูแล้ว “ไม่วุ่นวายเลยแว่น ช่วยสกัดดาวรุ่งหน่อยสิ ไม่งั้นคืนนี้ กล้าน้อยกวนแว่นทั้งคืนนะ” “กล้าน้อยอะไร ไอ้หน้ามึน” ทำเป็นพูดเข้า เดี๋ยวเถอะ ผมจะแกล้งให้เข็ด
บทนำ | กาแฟ | โดนเท
ใบประกาศผลสอบสีขาวถูกเด็กสาวมอปลายแกว่งไปมากลางอากาศ วันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิตมัธยมปลาย วันสุดท้ายที่เธอจะได้ถักเปียผูกโบว์สวมกระโปรงจีบรอบ และที่สำคัญสุด มันเป็นวันที่เธอใจจดใจจ่อ รอรู้ผลสอบเอนทรานซ์เข้ามหาวิทยาลัยชื่อดัง
ร่างเล็กกระโดดโลดเต้นบิดตัว ถือกระดาษสีขาวโบกซ้ายขวาราวกับตัวเองกำลังเต้นบัลเล่ต์ไปหาแฟนหนุ่ม ที่ตอนนี้เขากำลังนั่งกอดอกมองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่ง มองใบหน้าขาวสวยได้รูปริมฝีปากกระจับจิ้มลิ้ม เพื่อตัดสินใจอะไรบางอย่าง
ขายาว ๆ ยกขึ้นพาด ดูอันธพาลแต่ฉายออร่าวิบวับจนทำนักเรียนหญิงที่เดินผ่านหันมองกันว่าเล่น ถ้าให้บรรยายความหล่อ บรรยายสิบปีก็ไม่หมด ก็เขาป็อปปูล่า เขาหล่อ เข้าเท่ เขาลงตัวทุกอย่าง! แต่แปลกเขามีแฟนที่ต่างกันลิบลับ มีแฟนเป็นเด็กหนอนหนังสือแว่นหนาเตอะ ติ๊งต๊องไม่เป็นผู้ไม่เป็นคน!
“เฮโหล... คุณชาย! เค้าสอบติดแล้วนะ”
“ขี้โม้จริง ๆ” สองเท้าสวมรองเท้านักเรียนหยุดตรงหน้า ก่อนกาแฟจะวางกระดาษสีขาวบนผมตั้ง ๆ ของแฟนหนุ่ม จนเขาต้องรีบหยิบมันมาดู
และยิ้มที่มุมปาก
“เก่งนะแว่น ติดหมอด้วย”
“เห็นป่ะ ๆ นาทีนี้ไม่โม้ไม่ได้ เค้าอ่านหนังสือจนสมองไหลออกทางรูหูอ่ะ”
“ไหนสมองไหลออกทางรูหูเป็นไง เอามาดูดิ”
“บ้าแค่เปรียบเปรย เอ้อ แล้วตัวเองสอบติดที่ไหน โม้เค้าบ้างสิ ที่เดียวกันมั้ยคณะอะไร?”
ชายหนุ่มหุบยิ้มทันที ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกฝั่ง เขาไม่อยากสบตาร่างเล็กที่ยืนเท้าสะเอวรอคำตอบเลย เธอร่าเริงมาตลอดถ้าเธอร้องไห้ให้เขาเห็นละก็... เขาอาจได้อกแตกตาย
“คุณชายต้นกล้า ทำไมเงียบเอ่ย?”
“...”
“มีอะไร สอบไม่ติดเหรอ?”
“ฉันต้องไปเรียนต่างประเทศ ไม่รู้จะได้กลับมาอีกเมื่อไหร่ วันนี้ฉันตั้งใจบอกเธอ และจบเรื่องของเรา”
กระดาษสีขาวที่วางบนเก้าอี้ ปลิวหล่นตามแรงลม ประจวบเหมาะกับผมหน้าม้าบางของเด็กสาว ที่ถูกพัดลงมาปิดตาแดงก่ำ ตอนนี้เธอกำลังมองคนรักน้ำตาคลอ มองคนหน้ากวนที่เคยยิ้มให้เธอทุกวัน กับคำถามไม่รู้กี่คำถามที่ผุดขึ้นซ้ำ ๆ ในหัว
เขาบอกเลิกเหรอ? หูไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม? ไม่จริงอ่ะ ไม่จริง!
“จบ... คืออะไร?” กาแฟตัดสินใจถามเสียงสั่น ทั้งที่ชายหนุ่มไม่หันมองหน้าไม่สบตาเธอด้วยซ้ำ เขาเอาแต่มองไปทางอื่น และตอบกลับมาเสียงเบา และมันเบาจนแทบไม่ได้ยิน
“ก็เลิกกัน เราเลิกกันเถอะ” เจ็บจี๊ดตรงกลางอก น้ำตาที่กลั้นไว้ทั้งหมด อยู่ ๆ ก็ไหลพรากออกมา
“ตะ ต้องเลิกกันเลยเหรอ? แค่ไปเรียนต้องเลิกกันเลยเหรอ!? กาแฟทำอะไรผิด อยู่ไกลกันก็คบกันได้ คนอื่นเขาคบกันเยอะแยะ ฮึก ๆ ทำไมอ่ะ ฮือ ๆ”
“อย่าร้องไห้ขอร้อง คือฉัน... บ้าฉิบ อย่าร้องไห้ได้ไหม! เอางี้ ๆ แหวนที่เคยให้จะเอาไปทิ้งจะเอาไปทำอะไรก็ทำ แล้วเราน่ะ เป็นเพื่อนกันดีกว่า อย่างน้อยมันจะได้ไม่”
“ไม่มีวันเลิกรา! เหตุผลไม่ชัดเจนและพูดเหมือนพลอตนิยายน้ำเน่าเลยนะ ฮือ ๆ ไม่มีใครเลิกกันแล้วเป็นเพื่อนกันได้หรอกต้นกล้า อยู่ ๆ ก็ทิ้งกันแบบนี้มีคนอื่นก็บอกมาเถอะ!” ร่างสูงที่นั่งบนเก้าอี้ถอนหายใจ เขาลุกขึ้นเอามือล้วงกระเป๋ามองไปทางอื่นตลอดเวลา เพราะเขาไม่กล้าพอที่จะสบตาผู้หญิงคนนี้ น้ำตาเธอมันมีอิทธิพลกับเขาจริง ๆ เขาจะไม่ไหวแล้ว
“อื้มใช่ ฉันมีคนอื่น สวยเซี๊ยะ ไม่ปัญญาอ่อนบ๊องแบ๊วเหมือนเธอ” เปรียบเทียบจบ ร่างสูงโปร่งในชุดนักเรียนมอปลายก็เดินออกไปทันที ทิ้งให้ยัยกาแฟผมเปียแว่นหนา เธอยืนกำมือแน่น ยืนสะอื้นฮึก ๆ จนไหล่สั่นระริก
ตอนนี้เธอไม่สนใจผลสอบที่ปลิวไปไกล ได้แต่ร้องไห้มองตามหลังอดีตแฟน ที่ไม่แม้จะหันกลับมาเลยสักนิด
จนเขา เดินไปลับตา
บ้านอนันต์หิรัญกุล
‘ครืน ครืน’
ภาพ เสียงสะอื้น และน้ำตา ทุกอย่างหายไป เมื่อฉันเปิดตาขึ้นแล้วเห็นแค่เพดานกับหลอดไฟในห้อง ก่อนมือเล็กจะรีบคลำหาโทรศัพท์ที่สั่นใต้หมอน แล้วหยิบมันขึ้นมาดูงัวเงีย
ปะป๊า | CALLING
“ฮะ ฮัลโหลค่ะ”
(ไม่เข้าเวรรึไง?) เสียงเย็นเฉียบ ทำฉันรีบดีดตัวลุกจากเตียงหันมองนาฬิกา เข็มสั้นเข็มยาวที่โชว์หลาบ่งบอกว่าฉันช้าไม่ได้แล้ว! สิบโมงแล้ว!
น้ำแข็งนังพี่บ้า! ทำไมไม่ปลุกฉัน!
“โอ้ยๆ เข้าค่ะพ่อ เข้าค่ะๆกำลังไปเดี๋ยวนี้เวลานี้ ไม่อาบน้ำไม่แต่งหน้าไปแบบนี้ล่ะ รักพ่อนะคะรักมากๆ”
(ไม่ต้องบอกรักขอลดโทษ ถ้าไม่มาถึงภายในสิบห้านาที พ่อจะส่งไปอยู่โรงพยาบาลชนบท ไม่มีความรับผิดชอบเลยนะกาแฟ)
“เรื่องนี้พ่อต้องโทษน้ำแข็งนะคะ ยัยพี่แฝดไม่ปลุกหนูง่ะ”
(ไร้สาระ หมดไปแล้วสามนาที เหลืออีกสิบสองนาที)
“ไม่ ๆ พ่อคะ ขอเวลาอีก”
‘ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด’ ตัดสายอย่างไร้เยื่อใย! ให้มันได้แบบนี้สิ ทุกครั้งที่ฉันฝันถึงรักแรกแสนเจ็บปวด ฉันต้องมีเรื่องซวยทุกที! ไม่ทะเลาะกับพี่ ก็โดนพ่อด่า ไม่มีปัญหากับป้าข้างบ้านเรื่องขโมยใบเตย ก็มีปัญหากับพี่ยามที่ตรวจบัตรช้า มันต้องมีสักเรื่องที่มันเฮงซวยทำฉันหงุดหงิดทั้งวัน!
ฉันรีบแปรงฟันล้างหน้าทาแป้งเขียนคิ้ว ก่อนจะหยิบเสื้อกาวน์ฉีดน้ำหอมสองที แล้วฉีกยิ้มให้ตัวเองในกระจก
ฉันยิ้มแก้เคล็ดแล้วก็สาธุ ขอให้เรื่องซวย ๆ มันมีแค่นี้ เพราะฝันเมื่อกี้มันทำฉันรู้สึกหดหู่กับชีวิตสุด ๆ ผ่านมาแล้วหกปีฉันยังเคยไม่ลืม และยังไม่เข้าใจจนถึงปัจจุบัน ว่าคนสวยและน่ารักอย่างฉัน
โดนเทได้ไง?