เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงคนส่งอาหารก็มาถึง แต่มีถึงสองคัน ถุงใหญ่เป็นกล่องอาหารญี่ปุ่น ส่วนอีกเจ้าเป็นถุงใบเล็กกว่า เมื่อเดียน่ายื่นมือออกไปรับคนส่งก็ยิ้มแปลกๆ ให้เธอ เดียน่าเปิดดูข้างในถุงตอนที่เข้ามาในลิฟต์ แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นว่าในถุงนั้น คือ กล่องถุงยางอนามัย

“ว้าย!” เดียน่ารีบปิดถุงเล็กใบนั้น แล้วกลับเข้ามาในห้องของยูจิน

เธอวางถุงใบเล็กไว้บนเตียงของยูจิน แล้วกลับมาที่โซฟา เอากล่องอาหารออกมาวางเตรียมที่จะทาน

พอดีกับที่ยูจินเดินออกมาจากห้องน้ำ เขามองเห็นถุงบนเตียงแล้วก็อมยิ้ม แล้วเดินเลยเตียงไปที่โซฟา โดยนุ้งผ้าขนหนูผืนเดียวพันรอบเอวทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาข้างๆ เดียน่า ทั้งที่ตัวยังเปียกชื้นอยู่

“อาบน้ำแล้ว สดชื่นจัง” เขาพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใก้ลเดียน่า แต่เธอรีบขยับตัวออกห่าง

“ไปใส่เสื้อผ้าก่อน แล้วค่อยมากินข้าว”

“จะใส่ ทำไม เดี๋ยวก็ถอด” ยูจินทำเป็นพูดทีเล่นทีจริง มองใบหน้าที่กำลังแดงซ่านของเดียน่าแล้วอดขำไม่ได้ เธอช่างน่ารัก น่ากินจนเขาอดใจไม่ไหวแล้ว

“ของที่สั่งมาอยู่ไหน” เขาทำเป็นถามทั้งที่ก็เห็นแล้วว่าวางอยู่บนเตียง

“บนเตียงนั่นไง” เดียน่าชี้ไปที่เตียง แล้วหันกลับมาสนใจกล่องอาหารที่สั่งมา

“รู้มั้ยว่าเราสั่งของในถุงมาทำไม”

“ไม่รู้” เดียน่าทำเป็นเฉไฉทั้งๆ ที่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าข้างในถุงคืออะไร เธอหันไปทางอื่นไม่กล้าสบตากับยูจิน

“ก็เอามาใช้กับเดียน่าไง”

“ยูจิน หยุดพูดเล่นซะที ไม่งั้นเราจะกลับแล้วนะ” เดียน่าเขินจนหน้าแดง หัวใจเธอเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ แต่แกล้งทำเป็นโกรธแต่ไม่ได้จะกลับจริงอย่างที่พูด เพราะวันนี้เธอตั้งใจว่าอยากอยู่กับยูจินทั้งวันอยู่แล้ว

หลังจากนั้นยูจินก็ไปใส่เสื้อผ้า แล้วค่อยกลับมานั่งทานอาหารเที่ยงด้วยกัน เพราะกลัวเดียน่าจะโกรธจริงแล้วหนีกลับบ้านก่อน พอทานอาหารเที่ยงจนอิ่มแล้วยูจินก็เปิดทีวี แต่เพราะแสงตรงระเบียงจ้าเกินไปสะท้อนหน้าจอทีวี เขาจึงลุกขึ้นเดินไปรูดปิดผ้าม่านทำให้ห้องมืดสลัวขึ้น แล้วกลับมานั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกับเดียน่า แต่ก็นั่งห่างกันพอสมควร

ยูจินกดเลื่อนรีโมตหาหนังในเน็ตฟลิกดูไปเรื่อยๆ จนมาถึงหนังเรื่อง 365วัน นิ้วมือของเขาชะงักหยุดอยู่ที่หนังเรื่องนี้

“เราดูเรื่องนี้กันมั้ย” เขาพูดชวนงั้นๆ แต่นิ้วน่ะกดเลือกไปเรียบร้อยแล้ว

เปิดฉากแรกของเรื่องมา พระเอกกับนางเอกก็จูบนัวแล้วเย~ดกันบนโต๊ะ โดยที่นางเอกบอกว่าเธอไม่ได้ใส่กางเกงใน

ทั้งยูจินและเดียน่า ต่างหายใจแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว แล้วจู่ๆ ทั้งสองคนก็ขยับตัวพร้อมกันเพราะเกิดความรู้สึกกระอักกระอ่วน ทั้งคู่ไม่คิดว่าหนังจะเปิดเรื่องมาด้วยฉากเรทสิบแปดบวกขนาดนี้ ต่างคนต่างนั่งเงียบดูต่อไปอีก แล้วก็มีฉากทั้งจูบทั้งเย~ด นัวกันอีกเรื่อยๆ

ยูจินเริ่มทนไม่ไหว เขารู้สึกว่าร่างกายมันร้อนขึ้น จึงหันไปหยิบรีโมตแอร์ กดปุ่มปรับให้อุณหภูมิต่ำลง แต่มันก็เย็นเกินไปสำหรับเดียน่า เธอยกมือขึ้นมากอดอกรู้สึกหนาวจนขนลุก แถมเธอยังใส่กระโปรงสั้นช่วงล่างยิ่งโล่งๆ เย็นๆ อีก

“หนาวเหรอ” ยูจินหันมาถามเดียน่า ด้วยความเป็นห่วง

“อืม” เดียน่าพยักหน้า

แล้วยูจินก็เลื่อนตัวเข้ามาใก้ล เอาแขนโอบไปด้านหลัง แล้วดึงร่างของเธอเข้าไปอยู่ในอ้อมแขน โดยที่เธอไม่ได้ขยับหนีหรือโวยวายอะไร เป็นการหยั่งเชิงที่ทำให้ยูจินตัดสินใจเดินหน้าต่อ

“หายหนาวรึยัง" ยูจินถามพลางก้มหน้าไปสบตากับเดียน่า

"อืม" เธอพยักหน้าตอบเสียงเบา ตอนนี้เธอแทบจะไม่มีสมาธิดูหนังต่อแล้ว หัวใจคือเต้นแรงไม่ไหว

"อื้ม…ตัวหอมจัง" ยูจินก้มเอาหน้าไปซุกที่ซอกคอขาว แล้วใช้จมูกซุกไซ้ถูไถเนียนๆ มือข้างหนึ่งก็ยกขึ้นมาลูบที่หน้าขาขาเนียนอย่างแผ่วเบา

"ใส่กระโปรงสั้นขนาดนี้ ตั้งใจจะใส่มายั่วเราเหรอ…แต่เราชอบนะ" ยูจินพูดเสียงกระซิบข้างหูของเดียน่า แล้วขบติงหูของเธอเบาๆ

เดียน่าหดคอเข้าแล้วพยายามจะขยับหนี แต่แขนข้างหนึ่งของยูจินก็ดึงเธอให้ขยับมาชิดกว่าเดิม ตอนนี้ใบหน้าเธอซุกอยู่ในอกอุ่นๆ ของเขา

"ยูจิน ไม่ดูหนังแล้วเหรอ" เดียน่าพูดเสียงสั่น เพราะตอนนี้เธอก็เริ่มมีอารมณ์แล้วเช่นกัน

"เดียน่า…เราอยากเย~ดเธอ ได้มั้ย" ยูจินบอกความรู้สึกของเขาออกไปตรงๆ เพราะเริ่มทนไม่ไหวแล้ว