นัดเพื่อนมาติว

ยูจินเป็นลูกครึ่งเกาหลี แต่เกิดและโตที่เมืองไทย ก่อนที่เขาจะขึ้นมัธยมห้า พ่อและแม่ได้ตัดสินใจย้ายกลับไปอยู่ที่เกาหลี เพราะปู่ของยูจินเสียชีวิต และไม่มีใครดูแลกิจการร้านอาหารเกาหลีต่อ พ่อของยูจินเกิดรู้สึกเสียดาย เพราะเป็นร้านของตระกูล และทำเลร้านดีมาก ท่านจึงกลับไปดูแลสืบทอดร้านอาหารที่เกาหลี

ทำให้ยูจินต้องอยู่ที่เมืองไทยคนเดียว โดยเขาตัดสินใจย้ายออกมาจากบ้านหลังใหญ่ของพ่อแม่ มาอยู่ที่คอนโดใก้ลกับโรงเรียนเพื่อที่จะได้เดินทางสะดวกขึ้น และที่สำคัญไม่ต้องรีบตื่นนอนแต่เช้าด้วย การย้ายที่อยู่ครั้งนี้จึงเป็นเรื่องที่ตอบโจทย์การใช้ชีวิตเพียงลำพังของเขา

แต่การต้องอยู่คนเดียวสำหรับเขา ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกเหงาหรือว้าเหว่อย่างที่พ่อแม่เป็นห่วง เนื่องจากยูจินเป็นคนมีเพื่อนเยอะ จึงมีทั้งเพื่อนผู้หญิงผู้ชายแวะเวียนกันมาหาที่ห้องแบบไม่ซ้ำหน้า เช่นวันนี้ ยูจินตื่นตั้งแต่เจ็ดโมงเพราะเสียงโทรศัพท์มีสายเรียกเข้า เมื่อกดรับสายจึงรู้ว่าเป็น เดียน่า

เพื่อนสนิทสมัยมัธยมต้น ทั้งสองสนิทกันและรู้จักกันมานาน เพราะเมื่อก่อนบ้านอยู่ในซอยเดียวกัน จึงไปโรงเรียนไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่พอขึ้นมัธยมปลายเธอก็ย้ายไปอยู่อีกโรงเรียนหนึ่ง แต่ทั้งสองก็ยังติดต่อและไลน์ถามสารทุกข์สุกดิบกันอยู่เสมอๆ

วันนี้เดียน่า มาขอให้ยูจินติววิชาเลขให้ สาเหตุเพราะเธอป่วยและหยุดเรียนไปหลายวัน ทำให้เรียนตามเพื่อนไม่ทัน เดียน่ารู้สึกเครียดมาก จึงได้โทรมาปรึกษายูจิน เขาจึงรีบเสนอตัวเป็นติวเตอร์ให้เธอทันที และเป็นคนนัดให้เธอมาที่คอนโดของเขาด้วย

ยูจินลงไปรับเดียน่าขึ้นมาบนคอนโด ขณะอยู่ในลิฟต์กันสองต่อสอง ยูจินรู้สึกว่ากลิ่นน้ำหอมของเดียน่าหอมมาก เป็นกลิ่นหอมหวานๆ ละมุน เขาจึงขยับเข้าไปดมที่ซอกคอของเพื่อน

“ใช้น้ำหอมอะไรอ่ะ หอมจัง”

“ก็ใช้อันเดิมนะ” เดียน่าตอบเสียงเรียบ ทว่าหัวใจกลับเต้นโครมคราม ใบหน้ามันรู้สึกร้อนผ่าวๆ เมื่อถูกอีกฝ่ายขยับเข้ามาใก้ล

“จริงดิ แต่ทำไมเรารู้สึกว่าวันนี้ มันหอมกว่าทุกทีนะ” ยูจินพูดพลางขยับจมูกเข้าไปใก้ลซอกคอของเดียน่าอีก

“ยูจิน! นายทำบ้าอะไรของนายน่ะ” เดียน่าหันมาตวาดเสียงแหลมใส่เพื่อน ขณะนั้นลิฟต์เปิดออกพอดี ทำให้เธอรีบก้าวออกไปจากลิฟต์ก่อน

“แค่ล้อเล่น ขำๆ ทำไมต้องโกรธจริงด้วย” ยูจินพูดพลางเดินตามหลังเดียน่า

ว้าว เขาเพิ่งสังเกตว่าวันนี้เธอใส่เดสกระโปรงสั้นสีขาว โชว์เรียวขาเนียนๆ นี่เขาไม่ได้เจอเธอนานขนาดไหนแล้ว จึงไม่เคยเห็นว่าเพื่อนสนิทโตเป็นสาวขนาดนี้

“ไม่ได้โกรธ แต่ไม่ชอบ” เดียน่าหันมาแหวกใส่ เธอหยุดยืนหน้าประตูห้อง รอเจ้าของห้องมาไขกุญแจเปิด

“โอเค เดียน่าไม่ชอบ แต่เราชอบนะ” ยูจินพูดหยอดคำหวานไปหนึ่งที ทำเอาคนที่หน้าแดงอยู่แล้ว แดงหนักเข้าไปอีก

เมื่อเข้ามาในห้อง ยูจินก็ให้แขกไปนั่งรอที่โซฟา ส่วนเขาเดินไปที่เคาน์เตอร์ครัว หยิบถุงขนมปังขึ้นมาทำแซนด์วิชง่ายๆ สองอัน จากนั้นก็หันไปเปิดตู้เย็นหยิบนมพร้อมกับคว้าแก้วเปล่าสองใบ เดินกลับมาที่โซฟา

เดียน่าเห็นยูจินถือของพะรุงพะรังก็รีบลุกขึ้นไปรับแก้วจากมือยูจิน ทั้งสองนั่งลงบนพรมผืนใหญ่ มีโต๊ะกลมเตี้ยๆ ตรงกลางกั้นระหว่างพวกเขา

“ฉันทำแซนด์วิชมาเผื่อเธอด้วย กินซะสิ” ยูจินพูดพลางกัดแซนด์วิชเข้าไปหนึ่งคำ

เดียน่าจึงหยิบแซนด์วิชขึ้นมาทานและดื่มนมที่ยูจินรินใสแก้วให้ จากนั้นทั้งสองก็เริ่มติวบทเรียนวิชาเลขที่เดียน่าเรียนไม่ทันเพื่อนคนอื่น ยูจินสอนและอธิบายวิธีคิดแบบลัดขั้นตอน ทำให้เดียน่าเข้าใจได้เร็วและรู้สึกว่าทำแบบฝึกหัดได้ง่ายขึ้น

“ขอบใจมากนะ ยูจิน ฉันว่าที่อาจารย์สอน มันมีหลายขั้นตอนซับซ้อนเกินไป พอนายอธิบายให้ฟังแบบนี้ ฉันว่าฉันต้องทำข้อสอบเก็บคะแนนรอบหน้าได้เต็มแน่” เดียน่ากล่าวชมยูจินพร้อมรอยยิ้มสดใส

“อย่ายิ้มแบบนี้สิ”

“ทำไม”

“ใจมันจะละลาย”

“โห เดียวนี้ปากหวานนะ หยอดเก่งจริงๆ แบบนี้สาวๆ ที่โรงเรียนคงติดตรึมเลยล่ะสิ”

“ก็ต้องมีบ้าง ตามประสาหนุ่มโสดเนื้อหอม แต่สาวๆ คนไหน ก็สู้เดียน่าไม่ได้หรอก” ยูจินพูดพลางขยับเหยียดขาออกไป ใช้เท้าตัวเองเขี่ยเท้าของเดียน่าเล่น แกล้งๆ หยอก

“วันนี้เดียน่าแต่งตัวสวยจัง จะไปไหนต่อเหรอ”

“ก็ไม่ได้คิดจะไปไหนต่อนะ กะว่าติวเสร็จก็จะกลับบ้านเลย ถามทำไมเหรอ”

“เที่ยงนี้อยู่กินข้าวด้วยกันสิ แล้วตอนบ่ายดูหนังในเน็ตฟลิกด้วยกัน”

“ยูจิน จะดูหนังเรื่องอะไรเหรอ”

“ไม่รู้สิ ตามใจเดียน่าเลย อยากดูเรื่องอะไรก็ได้” ยูจินค่อยๆ ขยับเท้าไปสัมผัสที่ขาอ่อนของเดียน่า เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้ว่าอะไร จึงขยับเลยเถิดเข้าไปถึงใต้กระโปรง

“งั้น เดี๋ยวเราสั่งอาหารเที่ยงมาเลี้ยงเอง เพื่อเป็นการตอบแทนที่ ยูจินติวให้เรา”

“ไม่เอา เราไม่อยากให้เดียน่า เลี้ยงข้าว เพื่อเป็นการตอบแทน เราอยากได้อย่างอื่น”

“แล้ว ยูจิน อยากได้อะไรล่ะ” เดียน่าถามกลับเสียงใสซื่อ

“เรา อยากได้…” ยูจินพูดพลางเอาเท้าเข้าไปถูไถที่เป้าตรงกางเกงชั้นในของเดียน่า

“ยูจิน อย่าทำแบบนี้สิ” เดียวน่ารีบหุบขาหนีบเข้า แล้วขยับตัวถอยออกจากเท้าของยูจิน ก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งบนโซฟา

“ไหนใครพูด บอกจะตอบแทน” ยูจินพูดพลางเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ แล้วเข้าแอพสั่งอาหาร

“เที่ยงนี้กินเซตอาหารญี่ปุ่นกันเนอะ” ยูจินเปลี่ยนเรื่องไปพูดเรื่องอาหารหน้าตาเฉย ไม่ได้สนใจในสิ่งที่ตัวเองทำลงไปเมื่อครู่เลย

“งั้นเราไปอาบน้ำก่อนนะ ถ้าอาหารมาถึงแล้วลงไปเอาด้วยล่ะ อ่อ แล้วค่าอาหารเราจ่ายผ่านบัตรเคดิตไปแล้ว มื้อนี้เราเลี้ยง” พูดจบยูจินก็ลุกขึ้น แล้วถอดเสื้อออกโชว์ท่อนบนเดินเข้าไปในห้องน้ำ ปล่อยให้เดียน่านั่งหัวใจเต้นรัวอยู่บนโซฟา

ตาบ้านี่!